Igor Dewe: Ik heb geen idee. Ik experimenteer met willekeurige objecten die ik vind en ik werk vaak met een concept in mijn achterhoofd. Ik begon mijn eigen schoenen te ontwerpen omdat ik me de schoenen van Yves Saint Laurent en Christian Louboutin niet meer kon veroorloven. Mijn eerste paar was gemaakt van een houten pallet en mijn tweede paar van conservenblikjes. Mijn vader heeft een atelier waarin hij vliegtuigonderdelen aan elkaar last. Met behulp van zijn gereedschap maak ik sterke, architectonische en mannelijke schoenen. Jij gelooft dus dat mannen hakken kunnen dragen zonder er vrouwelijk uit te zien?
Ja! Neem bijvoorbeeld orthopedisch schoeisel. Mensen met misvormde voeten hebben daar heel veel aan. Ik vind die schoenen er interessant uitzien: je kunt niet zien waar de voet precies in de schoen zit, dus je kunt mensen er langer laten uitzien zonder dat iemand het doorheeft. Met behulp van die schoenen kun je je lichaam naar eigen inzicht aanpassen. Ik vind dat briljant. Ik zou ontzettend graag lange, mooie benen willen hebben, maar een paar orthopedische schoenen kost € 4.500,-. Dus besloot ik om zelf mijn eigen versie te maken. Hoe doe je dat, rondlopen op hakken van veertig centimeter?
Het is eigenlijk best makkelijk, maar ze zijn wel zwaar en soms snijden ze in mijn vel. Het is een uitdaging om mijn schoenen te dragen en dat vind ik leuk. Soms begin ik te bloeden en moet ik terug naar huis omdat ik niet meer kan lopen. Zijn je schoenen te koop?
Ik denk niet dat ik ze kan verkopen, omdat ze erg kwetsbaar zijn en het heel lang duurt om ze te maken. Waarom besteed je er zoveel tijd aan als je er niks mee verdient?
Als ik foto’s van mijn performances terugzie, denk ik altijd: “Ben ik gek? Waarom heb ik dat gedaan?!” Ik denk dat ik een psychologische drang heb naar optreden en dingen creëren. Als ik de schoenen die ik heb ontworpen niet maak en de performance en bijbehorende video op de lange baan schuif, raak ik depressief. Als ik mezelf geen doel stel, heb ik het gevoel dat ik gefaald heb. Het is een drang die ik heb, een soort seksuele drift. Je weet nooit wat er gaat gebeuren als je een optreden op straat doet. Ik ben gek op de adrenalinekick die ik daarvan krijg. Die geeft me het gevoel dat ik leef. Igor beweert dat hij zijn metalen platformschoenen (rechtsboven) aantrekt voor orgies met zijn robotvriendjes en daarna de kaarsenschoenen (linksboven) draagt als hij bidt voor vergeving van zijn zonden. Het kostte hem twee dagen om de fruitschoenen (onder) te maken, die je in zijn video ‘Selling My Juice’ kunt zien. Word je door iemand vertegenwoordigd? Een agent of galerie?
Nee. Ik wil graag gezien worden, maar ik ben heel slecht in communicatie en marketing. Onzin, je bent een genie op het gebied van marketing. Neem bijvoorbeeld de performance die je buiten Galliano’s laatste Dior-show deed. Je was uitgedost als Romeinse keizer op enorm hoge platformschoenen en hield bloemen vast en een bord met daarop “De Koning Is Dood”. Dat was een briljante publiciteitsstunt. Daar heb je vast lang over nagedacht.
Hoewel Galliano een paar vreselijke dingen heeft gezegd en hij de gevolgen daarvan verdiend heeft, wilde ik hem en zijn werk toch eren. Galliano en Jean Paul Gaultier zijn mijn favoriete ontwerpers, omdat ze folklore en vergeten culturen op een moderne, glamoreuze manier tot leven brengen. Een paar vrienden van Galliano kwamen naar me toe en hebben me bedankt. Ik weet niet of Galliano me gezien heeft, maar ik heb in veel kranten gestaan. Boy George schreef zelfs over me op zijn blog. Waarom doe je performances, als ze niet bedoeld zijn om je schoenen te promoten?
Ik heb een aantal jaar geleden een paar nieuwe vrienden gemaakt, waarmee ik heel veel uitging. Uiteindelijk trokken ze bij me in. Zo heb ik Maja Bergström ontmoet, die mijn filmpjes maakt. We hadden geld nodig om de huur te betalen, dus deden we performances onder de naam House of Drama. We traden op in clubs, op kunstbeurzen, mode-evenementen en zelfs op het filmfestival in Cannes. Ik werk nog steeds met hen samen, maar vind het ook fijn om daarnaast mijn eigen ding te doen. Wat was je eerste soloperformance, zonder de groep?
‘Money Mercy’, waarin ik uitgedost in zigeunerkleding en Nina Ricci-platformschoenen om geld bedelde naast de catwalks van Paris Fashion Week. Ik ben gek op mode, maar Paris Fashion Week is een nep, commercieel evenement geworden met surveillerende agenten en beveiligingsmedewerkers. Ik wilde daartegen in opstand komen en het perfecte beeld van luxe en schoonheid bevlekken. De focus als het ware terugbrengen naar de realiteit en mensen eraan herinneren dat mode ook buiten de catwalk plaatsvindt, op straat. Met mijn tweede performance wilde ik protesteren tegen de hoofdredacteuren en modejournalisten die denken dat ze beroemd zijn en aan komen rijden in dikke limousines. Dus ik dacht: “Ik ga hun auto’s vernielen!” Heb je het over de performance die te zien is in het filmpje ‘Fashion Carwash’? Ik vind dat een geweldige video. Vooral het moment waarop een beveiliger een emmer water met zeep over je heenkiepert.
Ja, ik had een aanvaring met een beveiliger. Mode is zo serieus en saai tegenwoordig. Ik wilde er wat humor instoppen. Ik heb gemerkt dat bijna al je performances interactief zijn. Je nodigt mensen die langslopen uit om mee te doen.
Interactie met het publiek is belangrijk voor me. Ik houd van optreden op straat, omdat ik kan zien hoe mensen reageren. Of ze nou ze verdrietig, boos, blij of nieuwsgierig worden van mijn performance, hun reactie brengt een connectie tot stand en dat vind ik erg leuk. Het duurde een eeuwigheid voordat Igor alle schelpjes voor deze schoenen bij elkaar had gevonden, en het kostte talrijke tubes superlijm om ze te verstevigen. Desalniettemin losten de schoenen volledig op toen Igor voor de derde keer het water inging. Bekijk ze in zijn video ‘The Little Sand Castle’. Het is bijzonder dat je veel performances in Parijs doet, aangezien het algemeen bekend is dat Parijzenaars erg gemeen zijn tegen mensen die anders zijn dan anderen.
Dat klopt. De sfeer in Paijs is niet bepaald vriendelijk te noemen. Ik heb het gevoel dat mensen steeds somberder worden en dat beangstigt me. Er komen donkere tijden aan. Misschien is het slechts de economische crisis, maar ik heb een naar voorgevoel dat fascisme weer terugkomt. Ik treed alleen op als ik er de moed voor kan verzamelen. Ik ben vaak depressief en op zulke momenten denk ik dat niemand me nodig heeft. We hebben je zeker nodig.
Als ik op reis ben treed ik wel altijd op, omdat het een geweldige manier is om een nieuw land te leren kennen. De laatste keer dat ik in New York was deed ik iedere dag een performance en de mensen waren zo enthousiast, het was fantastisch. Ik zou heel graag terugwillen, maar ik mag op dit moment de Verenigde Staten niet in, omdat ik onlangs een nacht in de gevangenis heb gezeten naar aanleiding van een performance op Art Basel in Miami. In de gevangenis gezeten? Waarom?
Ja, het was vreselijk. Ik zou optreden op een feestje in een hotel dat werd georganiseerd door Le Baron [een nachtclub in Parijs, red.], maar er stonden zoveel mensen buiten dat ik niet bij de ingang kon komen. Ik probeerde de personeelsingang, maar de beveiligers gooiden me de straat op. Ineens zaten er zes bewakers bovenop me. Toen de politie kwam, heb ik geprobeerd uit te leggen wat er gebeurd was en dat ik moest optreden, maar ze zeiden dat het ze niks kon schelen en dat er “in deze stad niet zulke hoge hakken worden gedragen op straat”. Daarna werd ik in de cel gegooid. Ze gooiden je de cel in omdat je hoge hakken aanhad?
Ja, het was idioot. Heb je tijdens je optredens vaak last van de politie en beveiligers?
Ja, heel vaak. Het is heel irritant en vermoeiend. Ik heb tegenwoordig toestemming nodig als ik ergens op wil treden, vanwege mijn kleding en schoenen. Je mag toch zelf weten wat je aantrekt?
Nee hoor. Al draag ik een tapijt en een minirokje, ze dreigen alsnog dat ze me zullen arresteren omdat ik zogenaamd naakt ben. Ik ben helemaal niet naakt! Ik doe graag mee met politieke demonstraties, maar ik heb altijd aanvaringen met de politie. Mijn laatste politieke protestactie was ‘Grève de Vêtements Pour Sauver la Grèce’ [‘Kledingstaking ten behoeve van Griekenland’, red.], waarvoor ik een Oud-Griekse outfit aanhad, met bladeren, bloemen en platformschoenen. Wat zijn je toekomstplannen?
Ik heb geen idee. Als ik kijk naar de hoeveelheid schoenen die ik tot nu toe gemaakt heb denk ik dat het misschien leuk zou zijn om op een dag een tentoonstelling te organiseren met mijn schoenen en filmpjes. Voor meer schoenen en Igors hilarische filmpjes kijk je op www.igordewe.com.