Op zaterdag namen demonstranten tegen politiegeweld New York over

De laatste paar weken van dit jaar zullen voor de Verenigde Staten in teken staan van nationale pr​otesten tegen het gerechtelijk besluit om twee blanke politieagenten niet te vervolgen nadat ze twee ongewapende zwarte mannen vermoordden. De protesten staan symbool voor wat ​een apocalyptisch j​aar leek te zijn, waarin boosdoeners als de Islamitische staat, ebola en Bill Cosby het nieuws terroriseerden - en het leek alsof in Amerika de sociale vooruitgang van de afgelopen vijf jaar allemaal voor niks is geweest. Maar 2014 lijkt ook het jaar te zijn waarin iedereen het over één ding eens is: er is iets ergs gebeurd. Afgelopen zaterdag werd New York overgenomen door een demonstratie waarin die collectieve woede centraal stond.

In de vroege ochtend van 13 december kwamen 25.000 demonstranten van alle soorten, maten en rassen bijeen op het Washington Square Park in Manhattan voor de Millions March, een mars met een geplande route die vanuit het park, door de binnenstad en richting het hoofdkantoor van de NYPD voerde. De groep demonstranten was zó groot, dat het ongeveer anderhalf uur duurde voordat het park leeg was.

"We willen dat mensen de steden stilleggen in de naam van gerechtigheid," verklaarden de organisatoren van de mars in een persbericht. "Waar de vrijheidsstrijders van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging stopten, gaan wij door. We zijn een nieuwe generatie jonge multiraciale activisten die bereid zijn om het stokje over te nemen, en we pikken het niet meer."

Dominee Al Sharpton en zijn aanhangers organiseerden diezelfde dag een ​kleinere mars voor burgerrechten in Washington D.C. En al streden beide groepen voor een gezamenlijk doel, de menigte in New York was jonger en leek minder gehecht aan de ouderwetse manier van demonstreren.

"Waarom zou je naar Washington gaan? Het congress is op zondag gesloten – niemand is daar," vertelde Calvin Hunt uit Harlem tijdens de Millions March. "Het is een verspilling van je tijd en je benzine. Onrechtvaardigheid gebeurt hier net zo goed, dus houden we hier een mars."

​

Hele gezinnen liepen met de mars mee. Hunt had ook zijn twee zoons meegenomen, alsof hij zijn kinderen wilde voorbereiden op wat hij beschouwt als de realiteit van het systeem. "Ik wil ze laten zien wat zich echt achter de schermen van New York afspeelt," vertelde hij.

De luidruchtige mensenmassa liep verder door de straten van Fifth en Sixth Avenue waarbij ze meerdere keren groepen tegen het lijf liepen van SantaCon, dat ​onlangs door de Village Voice beschreven werd als "New Yorks slechtste kroegentocht." Er werd zo nu en dan de pro-politie leus "Blue Lives Matter!" geroepen door een dronken Kerstman, maar dit leek verder niemand iets te boeien. De interactie tussen de dronken feestvierders en de vastberaden demonstranten was grotendeels beschaafd, al leidde hij wel tot de geïmproviseerde leus "No Justice, No Christmas!".

K. Lamonte Jones van Brooklyn College droeg kettingen rondom zijn nek en handen als symbool voor slavernij. Toen hem werd gevraagd of hij denkt dat de demonstraties snel zullen stoppen, noemde hij de ​Rebellie van Bacon, de val van de Sovjet-Unie, en de Protestantse Reformatie als voorbeelden van sociaal momentum. Voor hem heeft de Black Lives Matter-beweging dezelfde morele kracht. "Het is niet een blank of een zwart probleem," vertelde hij. "Het is een mensenprobleem."

Er waren genoeg ideeën over wat er kon worden gedaan om het probleem dat blijft broeien en groeien in de Verenigde Staten op te lossen. Nicholas, een andere demonstrant die ik sprak, stelde voor dat de Verenigde Staten in 2016 moest beginnen met een tien jaar durende dialoog waarin de staat van geweld en burgerlijke vrijheden in het land zouden worden aangekaart. Dat gesprek zou vervolgens moeten leiden tot een tweede Constitutionele Conventie in 2026 – precies 250 jaar na de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring. "De V.S. is ongelofelijk goed in beloftes maken en deze vervolgens niet nakomen," vertelde hij. "Ook zijn ze goed in de mond snoeren van demonstranten, maar ons krijgen ze niet stil."

Ondanks de grote aanwezigheid van de NYPD, verliep de mars over het algemeen rustig. Er ontstonden echter spanningen op de ​Brooklyn Bridge nadat de georganiseerde demonstratie eindigde en een enkeling het heft in eigen handen nam. Toen de menigte het hoofdkantoor van de NYPD bereikte, probeerden wat agenten een groepje demonstranten opzij te duwen, nadat deze de agenten hadden  omsingeld. "Hij denkt dat dit een spelletje is!" riep een demonstrant. "Dit is geen spelletje!". De NYPD beweerde de volgende dag dat twee agenten ​waren aangevallen tijdens het protest, waarbij één persoon was gearresteerd.

Het meest indrukwekkende deel van de dag begon toen de families van enkele slachtoffers van politiegeweld aan het woord kwamen. De nabestaanden van onder andere ​Ramarley Graham en ​Alberta Spruill spraken de demonstranten toe. Ron Davis - de vader van de zeventienjarige ​Jordan Davis, die in 2012 door een blanke man bij een benzinepomp werd doodgeschoten - richtte zich als eerste tot de menigte.

"Mijn naam is Ron Davis en mijn zoon is vermoord omdat zijn muziek te hard stond," vertelde hij met tranen in zijn ogen. "Roep mijn zoons naam. Jordan…" waarna de menigte een aantal keer "Davis!" scandeerde. Rons stem klonk steeds harder tot hij uiteindelijk uitbarstte: "Dat is mijn kind!"