Deze cyborgdrummer is toffer dan welke robotband dan ook

Een tijdje geleden kondigde Warp Records vol trots aan dat ze een EP gingen uitgeven van muziek die gecomponeerd werd door Squarepusher voor een robotband. Jup, een robotband. Klinkt supercool, is superdom. Check de video maar. In het persbericht hoor je bijna de hijgende ademloosheid van de PR-medewerker toen hij de zin "The opportunity to explore the compositional possibilities of a guitarist with 78 fingers and a drummer with 22 arms was a temptation impossible to ignore," op papier mocht zetten. Ugh. Het enige wat dat aangeeft is dat de 'robotband' niets anders is dan een veredeld metalen draaiorgel. Irritant. Maar wat wel tof is, is deze man:

Jason Barnes raakte de onderste helft van zijn rechterarm kwijt toen hij elektrische schok kreeg bij het schoonmaken van een ventilatiekap in een restaurant - wat de uitdrukking "een ongeluk zit in een klein hoekje" pijnlijk illustreert. Ondanks zijn beperking wilde hij toch door blijven drummen, dus hij maakte met wat veren een prothese waarmee hij een drumstokje vast kon houden en zich dus kon inschrijven bij een conservatorium in Atlanta. inspiring

Op de muziekschool ontmoette hij een drumleraar, die weer iemand kende van de technische universiteit van Georgia. Gil Weinberg maakte al eerder een soort samballenrobot en een robotdrummer, en was dus de aangewezen persoon om een speciale drumprothese te ontwikkelen.

Het groepje ging aan de slag om een prothese te maken die aangestuurd werd door de nog functionerende spieren in de onderarm van Jason Barnes. Daarmee kan hij de snelheid van de beweging van de drumstok aansturen, en daarnaast ook hoeveel druk de prothese erop uitfoent. Tot zover niet zo bijster bijzonder.

Wat de arm écht bijzonder maakt, is de tweede drumstok die eraan vast zit. Deze wordt namelijk niet door Jason aangestuurd, maar door een computerprogramma die reageert op het ritme van de muziek die gespeeld wordt. Het algoritme registreert de beweging van Jason, luistert naar de muziek die de rest van de band produceert en speelt vervolgens complimenterende ritmes die gemodeleerd zijn naar de muziek van John Coltrane en Thelonius Monk.

Een autonoom improviserende drumstok dus, die lekker zijn eigen jazzy gangetje gaat terwijl Jason drumt.

Binnenkort zal hij voor het eerst voor publiek optreden bij de Atlanta Science Festival, dus mocht je daar in de buurt zijn dan moet je zeker een kijkje gaan nemen. Je begrijpt vast wel wat dit veel indrukwekkender en cooler maakt dan die domme robotband uit de introductie. In plaats van een vooraf bepaald riedeltje af te spelen, is dit een soort extensie van een muzikant, wat hem (of haar) in staat stelt om dingen te spelen die anders nooit zouden kunnen. Bovendien wordt het waarschijnlijk redelijk fascinerend om te zien hoe Jason ermee samen leert te spelen naar mate hij het algoritme doorkrijgt. En brengt het een toekomst dichterbij waarin mensen hun eigen saaie vlees-en-bloedarm inruilen voor veel toffere robotarmen.