Hoe het is om uit te gaan in een rolstoel

Op 21-jarige leeftijd kreeg de Australische Daniel Savage een ongeluk waardoor hij grotendeels verlamd raakte, en hij kwam in een rolstoel terecht. De hobby-dj moest hierna zijn clubgedrag aanpassen, maar nooit heeft hij overwogen om het uitgaan helemaal op te geven. Het is vast geen verrassing voor je dat de meeste clubs niet ontworpen zijn voor mensen met fysieke beperkingen. Zelfs mensen met een volledig gezond gestel vinden het soms lastig navigeren door de donkere gangen met trappetjes en gekleurde lichten, zeker na een aantal drankjes. Maar als je een rolstoel toevoegt aan deze mix, wordt het vrijwel onmogelijk – wat eigenlijk best belachelijk is. Invalide zijn betekent niet dat je niet wil feesten, het maakt het gewoon moeilijker dan het zou moeten zijn.

THUMP: Hey Dan, hoe bereid je je voor op een avondje naar de club?
Daniel Savage: Voordat mijn maten en ik op stap gaan, check ik of we naar een nieuwe club gaan – als dat zo is, google ik de locatie en gebruik ik streetview om te kijken of die wel toegankelijk is. Soms gebruik ik facebookfoto's om te kijken hoe het er van binnen uitziet. Of ik bel de club op om een paar vragen te stellen. Als ik vraag of hun tent toegankelijk is, zeggen ze meestal meteen van wel, maar als ik daarna vraag of je er met een vol winkelwagentje doorheen zou kunnen komen, realiseren ze zich pas hoe moeilijk het is. Dan denken ze opeens aan een trappetje hier of een drempel daar, dingen die het helemaal geen toegankelijke plek maken voor mensen in een rolstoel. Het frustreert me dat sommige clubs wel drempels hebben om bierfusten naar binnen te kunnen rollen, maar ze er geen willen installeren voor rolstoelen.

Drink je veel als je uitgaat?
Ik moet van tevoren beslissen of ik ga drinken en hoeveel dat wordt, omdat het effect heeft op hoe goed ik kan wheelen en hoe bereikbaar het toilet is [lacht].

Ik had daar helemaal niet aan gedacht: je ziet maar zelden een invalidentoilet in een club.
Als er al een invalidentoilet is, is de kans groot dat-ie voor personeel of opslag gebruikt wordt. Of om seks in te hebben, of om te kotsen. Hoe dan ook, het invalidentoilet is altijd de lul. Dat is een probleem, want mensen met een beperking hebben juist een schone omgeving nodig omdat ze erg vatbaar kunnen zijn voor blaasontstekingen.

Wat is in dat soort gevallen je strategie, als het invalidentoilet bezet is of helemaal niet eens aanwezig?
Meestal kijk ik of er achter de club een steeg is met een goot in de straat. Ik ben al een paar keer gepakt door de politie terwijl ik daarvan gebruik maakte, maar als ik dan uitlegde dat er binnen geen invalidentoilet was, dan vinden ze het wel prima en laten ze met rust.

Zijn de mensen om je heen in de club altijd chill?
In het algemeen zeker, mensen in de club willen je altijd helpen om je het zoveel mogelijk naar de zin te maken. Maar mensen kunnen ook overenthousiast worden dat er iemand in een rolstoel in de club is. Als ik door de stad rijd, helemaal toen ik nog draaide, wilden mensen me high-fiven als ik langskwam, soms kwamen ze zelfs achter me aan gerend. Het laat zien hoe we in Australië tegen invaliden aankijken: we hebben zo'n lage verwachting van ze, dat als ze iets normaals doen, dat als geweldig wordt beschouwd.

Hoe ziet het einde van je avond eruit?

Ik krijg altijd korting op mijn taxiritjes, dus dat is wel een klein voordeel. Maar het kan lastig zijn om een geschikte taxi te vinden, dus als ik uitga heb ik altijd een ontsnappingsplan: weten hoe laat de laatste trein gaat, een logeerplek bij een vriend verzekeren, altijd zorgen dat mijn batterij opgeladen is, en als het echt nodig is dat er iemand is die me naar huis kan duwen.

Dus er zit aardig wat planning in zo'n avondje uit.
De toegankelijkheid, hoe het er van binnen uitziet, en een invalidentoilet zijn de belangrijkste drie dingen waar ik op moet letten. Locaties voldoen vaak niet eens aan één van die drie dingen. Ongemerkt gaat de voorkeur uit naar mensen die fysiek gezond zijn.

Leg uit.
Mensen proberen ons niet bewust te weren, maar ze doen ook geen moeite om obstakels weg te halen die dat effect hebben. Mensen realiseren zich niet dat er grote economische voordelen zitten aan het toegankelijk maken van dingen. We delen onze ervaringen in invalidengemeenschappen, dus als we een goede club vinden vertellen we dat aan anderen en brengen we onze vrienden de volgende keer mee.

Wat moet er veranderen om dingen makkelijker te maken voor jou?
Op dit moment doen mensen eigenlijk niks. Locaties voorzien je voor die ene avond, maar ze passen niks blijvend aan voor in de toekomst. Kleinere locaties kunnen het niet betalen om het zelf te doen, dus op hen kan je niet boos worden. Het zou top zijn als er subsidie vanuit de overheid voor vrij zou komen.

Ik heb het idee dat we alleen focussen op de nadelen – zijn er ook voordelen aan uitgaan in een rolstoel?
Ik kan gevechten direct laten stoppen. Als ik in het midden ga staan, wil niemand door me heen. En het is makkelijker om artiesten te ontmoeten – zo heb ik mezelf een keer naar binnen geluld bij de backstage van Diplo in Melbourne. Soms kom je met dit soort dingen weg, maar ik denk dat mensen het ook wel doorhebben. Steeds meer mensen in rolstoelen gaan tegenwoordig uit, dus we kunnen steeds minder een potje breken.

Volg Isabelle Hellyer op Twitter.