Taxi Driver, door de ogen van hoofdpersoon Travis Bickle

Martin Scorsese’s Taxi Driver uit 1967 bevat een groot aantal iconische scenes, momenten die maar één keer hoeft te zien om ze voor altijd te onthouden. Dat komt ongetwijfeld door het fenomenale acteerwerk van Robert de Niro – volgens sommigen zijn beste film – maar ook door een ander, minder geprezen aspect van de klassieker: het geniale camerawerk. Want als je zoekt naar een film waarbij het gebruik van de camera perfect samenloopt met het verloop van het verhaal, dan is Taxi Driver misschien wel het beste voorbeeld. Dat blijkt uit het nieuwe filmessay "In the Eyes of Taxi Driver" van Jacob T. Swinney, waarin hij de relatie tussen de camera en de mentale staat van de aan slaapgebrek leidende hoofdpersoon Travis Bickle onder de loep neemt. “Taxi Driver zou wel eens een van de meest subjectieve films aller tijde kunnen zijn,” schrijft Swinney. “Die subjectiviteit wordt aan het begin van de film al duidelijk. De openingcredits bevatten close-ups van Travis Bickles ogen, afgewisseld met sobere beelden van New York. We zien de wereld zoals Travis hem ziet.”

Swinney legt uit dat hoewel de stad uit onscherpe, vage en verzadigde beelden bestaat, de extreme close-ups van Bickles ogen scherp en stabiel zijn. Bickle is nog niet eens geïntroduceerd aan de kijker en nu al weet je, bewust of onbewust, dat het vervreemdende bewustzijn van de hoofdpersoon een rol gaat spelen. Scorsese maakte gebruik van een aantal filmtechnieken om Bickles subjectiviteit door middel van de camera vast te leggen. Zo is er een slowmotionshot van het moment waarop Bickle het personage Betsy voor het eerst ziet. En zoals Swinney aanhaalt is er de beroemde scene waarin Scorsese de camera gebruikt om voor even los te breken van de gekmakende mentale staat van Bickle. Bekijk de video hieronder:

Klik hier voor meer filmessays van Jacob T. Swinney.