Waarom doodskisten af en toe exploderen

Mensen hebben de rare gewoonte om van alles te bewaren en verzamelen. Van brieven van exen tot nummerplaten van oude auto's, om de een of andere reden raken we gehecht aan dingen die verleden tijd zijn. Menselijke lichamen vormen geen uitzondering - het komt regelmatig voor dat er duizenden euro's uitgegeven worden aan het preserveren van lijken van geliefden. Al gaat dit niet altijd goed. Maak kennis met syndroom van exploderende doodskisten.

Laten we - voordat we dieper exploderende lijken in duiken - het even hebben over de manieren waarop we decompositie tegengaan. Ongeacht de achterliggende reden om een lijk te willen bewaren, biedt de industrie een aantal opties om ontbinding tegen te gaan.

Balsemen is een methode die vaak gebruikt wordt als de dode opgebaard wordt. Voor extra bescherming kan vervolgens gekozen worden voor een mausoleum in plaats van de grond. En als dat nog niet genoeg is, zijn er beschermende doodskisten beschikbaar die verzegeld zijn met een rubberen strip om rottingsfactoren buiten te houden. Die extra's zijn trouwens niet goedkoop, de rekening doet je zelf waarschijnlijk een beetje sterven.

Uiteindelijk is al dat geld uitgeven een beetje nutteloos. We kunnen biologie niet stoppen. Alle organismen ontbinden uiteindelijk, ook de lijken die beschermd worden door marmeren muren en rubberen strips. Autolyse, of zelf-vertering, begint kort na overlijden, nog voordat begrafenisondernemers on the scene zijn. Naar mate zuurstof wordt opgebruikt beginnen anaerobische organismen het lichaam te ontmantelen en om te zetten in organische zuren en gassen. In de toepasselijk (en walgelijk) genaamde zwelfase van ontbinding, hopen gassen zich op in het lichaam, waardoor het opzwelt terwijl het weefsel rot.

Exploderende doodskistensyndroom, zoals het bekend staat in de doodsindustrie, vindt plaats wanneer deze ontbindingsprocessen niet de ruimte krijgen om hun ding te doen. In haar te gekke "Ask a Mortician"-serie, zegt begrafenisondernemen Caitlin Doughty, "Je wil heel erg dat een ontbindend lichaam toegang heeft tot een beetje zuurstof zodat het kan dehydrateren. Maar in zo'n superverzegelde doodskist kunnen al die gassen en vloeistoffen nergens heen, waardoor het lichaam een soort moeras wordt."

Als de druk dan uiteindelijk groot genoeg wordt in de kist: bam! Mausoleumpanelen kunnen openbreken, zoals onlangs in Melbourne gebeurde, en doodskisten raken beschadigd. En dan heb je het nog niet gehad over de ongelukkige die dat schoon moet maken.

Hoewel je misschien nog nooit van dit probleem hebt gehoord, zijn doodskistmakers er wel van op de hoogte. Boerventielen (nog zo'n naam waar je een beetje kippenvel van krijgt) zijn toegevoegd aan sommige modellen om de opbouw van gassen op te vangen. Daarnaast kan de nachtmerrie van een exploderende doodskist worden vermeden door het deksel van de kist open te laten in het mausoleum - al heb je dan natuurlijk niks aan je dure, verzegelde doodskist - en door de doodskist zelf in een grote plastic zak te stoppen.

Uiteindelijk komt het allemaal neer op middelbareschoolbiologie. Organismen leven, organismen sterven, organismen ontbinden. Ontbinding creëert gas, gas heeft massa, gas met massa oplsuiten heeft consequenties. Het lijkt allemaal simpel en logisch - natuurlijk gebeurt dat! Maar de meeste mensen denken hier (begrijpelijk genoeg) liever niet aan. De volgende keer dat je je dus in een mausoleum bevindt en een paneeltje open ziet staan, kan je denken, "Hm, misschien komt het daardoor (ieuw)."

Voor meer ontbindingswetenschap kan je deze Motherboard-video checken die we maakten over de Body Farm, waar rottende lichamen  in de buitenlucht worden onderzocht voor forensische doeleinden: