En nu dit

Ik heb dus borstkanker, wat net als veel andere dingen die je als vrouw overkomen nogal kut is. Maar vergeleken met de tijd dat ik als doorgedraaide 26-jarige op een telefoontje van een of andere gast wachtte, valt het mee. Als ik 39 keer gedumpt kan worden in 21 dagen, kan ik dit ook aan. Dat zeg ik niet omdat ik zo sterk of optimistisch ben, sterker nog, ik ben een pessimist die graag een hoop komedie maakt. Alleen dit is gewoon niet zo heel erg. Alle slimmeriken ter wereld zijn bezig met het genezen van kanker, en borstkanker in een vroeg stadium is een probleem dat ze al lang onder controle hebben.

En iedereen leeft met je mee! Mensen zijn dol op kanker. Ik zou graag willen zeggen dat mensen van me houden, maar dat is het niet, want mensen die ik al jaren niet meer zie en vage vrienden blijven zich nog steeds enorm veel zorgen maken, terwijl ik me gewoon prima voel. Iedereen wil helpen. Iedereen wil dat je hun achterneef, die oncoloog-internist is, spreekt, ook al woont die aan de andere kant van het land. Kanker is populair, blijkt. Ik wist dat niet.

Meer dan tien jaar van mijn leven kon ik niet stoppen met huilen. Dat was vreselijk, want daar bestaat geen remedie voor. Mijn hele leven werd getekend door allerlei problemen waar geen oplossingen voor waren. Nu heb ik eindelijk een probleem waar wel een oplossing voor is. Het stelt niks voor, vergeleken met de dingen die ik heb meegemaakt. Hoeveel naars kan de toekomst nog brengen, vergeleken met het verleden? Ik ben 47 en er is een hoop gebeurd. Dit is gewoon het zoveelste ding, het volgende obstakel.

Ik heb de BRCA-genmutatie, het type kanker waar Asjkenazische joden bovengemiddeld vaak aan lijden. Deze kanker blijft altijd terugkomen, dus in plaats van dat ik alleen het knobbeltje laat weghalen, laat ik meteen beide borsten weghalen en weer reconstrueren. Dat doen ze in één operatie. Het is wonderlijk: je gaat naar binnen met borstkanker en je loopt naar buiten met tieten als een stripper. Bovendien wordt het tegenwoordig volledig vergoed. Al die roze lintjes en marathons zijn blijkbaar ergens goed voor geweest. Wat een wereld. Ik voelde me altijd al een 75D, in het lichaam van een 75B.

De chirurgen zeggen dat de pijn mee zal vallen, maar dat zeggen ze waarschijnlijk altijd. Ze zeggen waarschijnlijk ook dat een onthoofding wel mee zal vallen. Ik geloof dat niet. Ik denk dat het herstellen van een dubbele mastectomie pijn gaat doen. De chirurgen zeggen: "een paracetamolletje is voldoende, en na twee weken dans je Het Zwanenmeer, net als voorheen." Ikzelf verwacht dat mijn dieet de komende tijd vooral uit Vicodin zal bestaan.

De BRCA-mutatie treft 0,25% van de wereldbevolking, en 2,5% van alle Asjkenazische joden. De kans op BRCA is dus tien keer zo groot voor een kwart van alle studenten die aan Harvard studeren. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom we kanker zo goed kunnen bestrijden. Als gereformeerde christenen eraan hadden geleden zouden vrouwen waarschijnlijk nog steeds doodgaan aan borstkanker. Gelukkig is dat dus niet het geval.

Ik snap dat het hier om kanker gaat, een ingewikkelde ziekte waar veel mensen aan doodgaan. Misschien ga ik er zelf wel aan dood – ik weet nog steeds niet of ik uitzaaiingen heb. Ik weet nog maar weinig. Sinds de diagnose heb ik regelmatig vervelende en enge dingen te horen gekregen. Maar ik heb al een hoop meegemaakt. En dan bedoel ik niet alleen dat ik pal naast het World Trade Center woonde op 11 september, maar dat ook, ja. Niet dat alles zo extreem was als twee vliegtuigen die zich in twee wolkenkrabbers boorden, maar veel dingen in mijn leven voelden eveneens heel heftig en kwamen net zo onverwacht. Ik bracht mijn dagen door in tranen, ik praatte erover, ik zocht naar nieuwe mensen die me aan wilden horen, en naar nieuwe manieren om mijn gevoelens te beschrijven. Ik ben gewend om me aan te stellen en ik ben er goed in ook. Mijn absolute piek van emoties bereikte ik in juli 1987. Ik had het gevoel dat geen mens in de wereld het ooit zo zwaar had gehad als ik. Ik en mijn gevoelens, ik kon er een kamer mee vullen. Ik had zo veel gevoelens dat ik niet kon bevatten dat er nog ruimte was voor andere dingen in de wereld.

Sindsdien is die intensiteit ieder jaar afgenomen, en nu voel ik me stabiel.

Op mijn eenendertigste kickte ik af van een zware drugsverslaving. Het was het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Als ik had geweten waar ik aan begon, had ik het misschien wel allemaal opgegeven. Tijdens het eerste jaar dat ik clean was, geloofde ik als een klein kind in god, want elke dag waar ik me doorheen worstelde zonder mijn dagelijkse drie gram coke was een wonder. Je kon me er niet vanaf praten. Alles deed pijn, maar ik voelde god overal om me heen. Langzamerhand werd alles weer normaal, zoals het hoort, zoals het moet. Nu geloof ik in de wetenschap, en niet in magie. Sindsdien heb ik overal gezocht naar een vergelijkbaar gevoel.

Misschien komen dit soort gebeurtenissen op ons pad omdat we op ons best zijn op het moment dat we geen keuzes hebben. Je bent nooit zo vrij als wanneer je voor je leven vecht.

Elizabeth Wurtzels nieuwste boek heetCreatocracy: How the Constitution Invented Hollywood.