Photo issue - een interview met Martijn van de Griendt

Al vijftien jaar fotografeert veertiger Martijn van de Griendt jongeren. De geboren Eindhovenaar bracht onder meer een boek uit over rokende jeugd en emo-kids. Voor ons Photo Issue maakte hij een selectie uit zijn favoriete meisjesfoto’s. Om meer te weten te komen over zijn werk belden we hem op de valreep van zijn vakantie naar Zuid-Frankrijk. Of eigenlijk tijdens zijn vakantie, want hij zat al in de auto. En voor degenen die direct ‘oooh’ en ‘aaah’ roepen bij alleen al de gedachte aan een bellende bestuurder: zijn vriendin reed.

VICE: Waar komt jouw fascinatie voor jongeren vandaan?
Martijn: Deze interesse is begonnen toen ik zelf jong was. Jongeren hebben veelal te maken met onzekerheid, zijn sterk gefocust op uiterlijk vertoon en krijgen te maken met het hebben van relaties. Hun kwetsbaarheid compenseren ze vaak met stoer gedrag. Ondanks het feit dat ik ouder word, vind ik het nog steeds leuk om hun belevingswereld te laten zien.

Houdt het je op een bepaalde manier ook jong?
Absoluut. Een paar jaar geleden was ik bijvoorbeeld in Caïro, nog voor de demonstraties tegen het regime van Mubarak. Ik fotografeerde er een groepje jongeren in het park en een aantal andere jongelui kwam nieuwsgierig kijken. Uiteindelijk waren we met z’n allen tikkertje aan het spelen. Dit klinkt misschien een beetje raar uit de mond van een veertigjarige, maar het is gewoon heel leuk om op een platonisch niveau aan te pappen met jongeren. Ik kan me bij hen niet gedragen als een of andere oude zak. Wat ik natuurlijk wel ben.

Wat is je benaderingsstrategie?
Ik ben niet tactisch, maar vooral erg direct. Ik stap gewoon op iemand af en vraag of ik een foto mag maken. Dat mag bijna altijd. Ik ben niet zo’n fotograaf die stiekem foto’s maakt en wil juist dat mensen reageren op de camera. Vaak zeg ik ook dat ze niet per se hoeven te lachen. Ik heb het zelfs liever niet, omdat het meestal zo gekunsteld overkomt. Het is mooier als iemand oprecht de lens inkijkt.

Heb je nog een bijzondere anekdote bij een geselecteerde foto voor het Photo Issue?
Die van het rokende meisje met de groene achtergrond is gemaakt in Reykjavik. Ik was daar in verband met een commerciële klus, maar ging in mijn vrije tijd op zoek naar jongeren. Dit meisje hing iedere avond met wat vrienden en hun auto’s rond op een pleintje bij de haven. Toen heb ik wat foto’s gemaakt. De dag erna kwam ik haar weer tegen, nu met een vriendin. Ze vroegen me of ik een stukje mee wilde rijden in hun enorm snelle rode sportwagen. Vervolgens hebben we met z’n drieën door de stad geracet. Uiteindelijk heb ik de jongedame in kwestie vastgelegd in een parkeergarage. Het is toch fantastisch dat deze achttienjarigen me voldoende vertrouwden om me op sleeptouw te nemen?

Wat is je relatie met vrouwen?
Zijn vriendin antwoordt nu voor hem: Martijn is een enorme vrouwengek!

Martijn [lachend]: Dat klopt. Ik vind vrouwen gewoon heel mooi. Vanaf het moment dat ik mijn eerste camera in handen kreeg, fotografeer ik hen. Vriendinnetjes moesten er ook altijd aan geloven. Misschien is zo’n serie iets voor een volgende publicatie in Vice.

Wie weet. Hoe lang ben je eigenlijk van plan om door te gaan met het fotograferen van jongeren?
Mijn uiteindelijke doel is om mijn jongerenfoto’s te bundelen in een heel dik boekwerk. Het plan is nog niet heel concreet, maar het staat vast dat ik een verzameling maak van jongeren over de hele wereld. Het duurt sowieso nog wel een paar jaar voordat dit project werkelijkheid zal worden, omdat ik nog heel veel landen op mijn lijstje heb staan. Ik mis nog een aantal Oostbloklanden, wil naar Cuba, heb Scandinavië overgeslagen, moet nog naar Portugal, et cetera.

Jij bent dus nog wel even zoet. Nog één vraag en dan kun je ongestoord op vakantie gaan: wie zijn je favoriete fotografen?
Mijn voorbeelden zijn voornamelijk Amerikaanse fotografen die zich met jongeren bezighouden. Larry Clark, de regisseur van de spraakmakende jaren negentig-film Kids bijvoorbeeld. En Ed Templeton, die net als ik een serie maakte over jonge rokers. Bruce Davidson maakte in 1959 een steengoed boek over jeugdbendes in Brooklyn en het werk van Nan Goldin inspireert me ook. Qua Nederlandse fotografen ben ik erg te spreken over Ed van der Elsken en Anton Corbijn.

Superdankje voor je tijd. Groeten aan Frankrijk.

ATEKE WILLEMSE