Op het moment woont Curran Hatleberg ergens in het noorden van Florida, waar hij de achterbank van zijn auto en de sofa's van zijn vrienden afwisselt als plek om te slapen. Je zou het een nomadenbestaan kunnen noemen, maar dat is geen nieuws voor de 33-jarige fotograaf: de laatste zes maanden trok hij al met een camper door het zuidwesten van de VS. Zijn fotografische proces was voorheen altijd opgebouwd rondom zijn omzwervingen – doelloos kabbelt hij wat in de rondte, totdat hij een plek aantreft die de moeite waard is. "Ik heb gewoon altijd een drang om uit de auto te stappen en het op een lopen te zetten," zei Hatleberg tegen me. "Het proces is zo simpel: ik stap op mensen af, stel me voor en laat ze mijn camera zien. Dan breng ik wat tijd met ze door." Deze eenvoud draagt bij aan de ongekunstelde intimiteit die Hatlebergs foto's overbrengen: "Op een gegeven moment hebben mensen nauwelijks door dat je er bent, dan versmelten ze weer met de oude flow waar ze inzaten voordat ik ze benaderde."
Advertentie
In Hatlebergs aankomende fotoboek, dat Lost Coast heet, etaleert hij zijn geduldige observatievermogen met verve. Afgelopen jaar onderbrak hij zijn omzwervingen om les te geven in fotografie aan de College of the Redwoods in de Californische stad Eureka. Ondertussen maakte hij foto's van de bewoners van de diverse kleine plaatsjes daar. "Ik heb nog nooit langere tijd aan één bepaalde plek vastgezeten," zegt hij. "Dat heeft de manier waarop ik werk ook wezenlijk veranderd."In die zin is het dan ook passend dat de foto's van Lost Coast niet ingaan op de vele tijdelijke bewoners die Eureka heeft. Weinig aandacht wordt besteed aan de duizenden tuinbroekdragende neohippies met dreadlocks, noch aan de kunstacademici die zich buiten hun studie vooral bezighouden met het afstruinen van de vele wietboerderijen die de regio rijk is. In plaats daarvan draaien zijn foto's om de permanente bewoners. Figuren die, ondanks de isolatie en de benarde economische omstandigheden, hartstochtelijk vasthouden aan hun onafhankelijkheid.Soms doet het kleurgebruik van de foto's een beetje denken aan de psychedelische roes die je voelt als je truffels net uitgewerkt zijn. Volgens Hatleberg heeft dat te maken met het samenspel van de oeroude bebossing en het mystieke, atmosferische licht van de Noord-Californische kustlijn. "Het landschap is daar heel erg psychedelisch," legt hij uit. "Ik krijg er altijd een soort majestueus, prehistorisch gevoel van. De natuur heeft hier een geweldige grandeur die me elke keer weer grijpt als ik er ben. De gigantische Redwoods die over kliffen neerdalen in de Grote Oceaan – het is het mooiste wat je je kan voorstellen. Toch is het een plek van tegenpolen: achter de grandeur liggen de problemen van een middelgrote stad die op zijn retour is, van drugsmisbruik en van schaarste. Mensen leiden een surreëel bestaan, er is bijna altijd mist en niets wordt ooit volledig onthult. Na al die tijd is deze plek nog steeds een mysterie voor me."
Advertentie
