Het hield twintig jaar geleden wereldwijd alle jongens en meisjes bezig: ben je voor *NSYNC of voor de Backstreet Boys? Je moest een kant kiezen, en ik kan me nog precies herinneren wanneer ik besefte dat de fans van deze groepen lijnrecht tegenover elkaar stonden. Op de basisschool liet mijn docent ons muziek meenemen om af te spelen in het klaslokaal. Er was één regel: er mocht geen parental advisory-sticker op de hoes zitten. Ik kon het niet uitstaan toen een klasgenoot een cd van de Backstreet Boys meenam. Toen het refrein van hun nummer uit de speakers knalde, kon ik het niet laten: ik maakte mijn eigen versie van het lied en zong keihard “Backstreet’s whack, alright!” Het was het moment dat ik besefte dat ik voor altijd een fangirl van *NSYNC zou zijn. Ondanks de vele overeenkomsten, waren deze twee boybands gewoon niet hetzelfde.
Advertentie
De groep die bestond uit een student, twee voormalige Mickey Mouse Club-leden, een pretpark-entertainer en een middelbare scholier had een ongelooflijke chemie. Ze waren het tegengeluid van hardere grungebands als Nirvana en Pearl Jam, die een paar jaar voordat *NSYNC begon het geluid van de jaren negentig definieerden. Chris, Justin, JC, Joey en Lance waren de nieuwe gezichten binnen popmuziek uit dat tijdperk. De grootste doelgroep van MTV waren kinderen van zes tot vijftien jaar oud, en bands werden daarnaar gevormd. Een goede groep moest eruitzien (en klinken) als de tieners voor wie de muziek gemaakt werd.Het mierzoete debuutalbum van *NSYNC wordt dit jaar alweer twintig. De plaat laat in 2018 zien dat er in 1998 geen enkele boyband getalenteerder was – ze maakten korte metten met genres en verbraken de formules van de popindustrie. Het album vermengde r&b met pop, en zelfs een beetje country. De plaat *NSYNC was heel toegankelijk, en bracht naast goede muziek ook geblondeerde haarpuntjes naar de massa.Je kon eigenlijk niet haten op de jongens van *NSYNC. Nadat de charts jarenlang gedomineerd werd door alternative rock, kwamen er vijf Amerikaanse knullen op die niet in Los Angeles of New York ontdekt werden, maar in Orlando, Florida. Alle leden zagen eruit als gasten die je op het plein van je middelbare school zou kunnen tegenkomen, en die boy-next-door-vibe gebruikten ze in hun voordeel. Hun debuutalbum zit bomvol danceproducties en emotionele ballads, waarvan niet alles even goed met de tijd is meegegaan. Wat de jongens wel goed deden, was de emoties van tieners vastleggen in hun liedjes.
Advertentie
De opener van het album heeft aardig wat clichés en dramatische teksten: “It’s tearing up my heart when I’m with you/But when we are apart I feel it too.” Het is ontzettend aanstellerig, maar dat is ook deel van de charme. *NSYNC was op z’n best wanneer ze pop mixten met wat hiphop en r&b, zoals op de tracks Giddy Up en Here We Go.
Terwijl andere popgroepen als de Spice Girls en Backstreet Boys succes boekten binnen de charts, was *NSYNC bezig met het maken van hun eigen ‘tienerpop’ met liedjes als I Want You Back en God Must Have Spent. De grote uitschieter was Here We Go, een track die bestond uit Boyz II Men-achtige harmonieën, een newjackswing-ritme en *NSYNC die constant zingt dat ze ‘de flow’ beheersen. Op dit lied lieten ze horen dat ze geen slaven waren van de muziekindustrie en dat ze wel degelijk een eigen identiteit hadden. Het nummer zat in de Disney-film Model Behavior, en beïnvloedde het beeld dat grote bedrijven hadden van popmuziek. Dat genres als r&b en country populairder werden in de charts liet zien dat de groep niet zomaar een boyband was.Wanneer *NSYNC geen invloeden leende van r&b, pakten ze onderdelen uit andere genres die het goed deden, zoals rock. God Must Have Spent was een intiem liefdesliedje en bovendien een heel ander geluid na Tearin’ Up My Heart en I Want You Back. Het was oorspronkelijk een liedje van de countryband en labelgenoten Alabama. De versie van *NSYNC kwam op nummer 8 binnen in de Billboard Top 100, maar liefst 14 plekken hoger dan de track die ze coverden. Hun eigen draai geven aan bestaande liedjes was een uitstekende strategie: de covers van Everything I Own van Bread en Sailing van Christopher Cross vergrootten hun bereik enorm.Dat de groep pop samenbracht met r&b, rock, country en ook soul, was onvermijdelijk. De leden van *NSYNC hadden verschillende achtergronden (ze kwamen van plekken als Memphis, Mississippi en Maryland) en hadden allemaal een andere muzikale opvoeding. Hun eigen popgeluid als groep ontstond op natuurlijke wijze en kon daarom nooit als gimmick overkomen. Het waren enkel de momenten waarop ze puur als pop wilden klinken die geforceerd overkwamen.De jongens gooiden zeventien jaar geleden de handdoek in de ring, maar hun impact op de popwereld is ongekend. Je ziet het nog terug in moderne popgroepen als One Direction of r&b-artiesten als PartyNextDoor. Met slechts drie albums – die uitkwamen tussen 1998 en 2001 – heeft *NSYNC de weg vrijgemaakt voor artiesten die een eigen draai geven aan popcultuur.