Ik bewonder de oud-Griekse schoonheid van smartphone-meisjes

Ik heb sinds de uitvinding van de sinaasappel een verdoken fascinatie voor smartphone-meisjes. Ik weet dat het als VICE-redacteur in de sterren staat geschreven om analoge fotosessies van magere meiden in American Apparel-kledij sexy te vinden. Ik beaam die interesse ook, maar de kunstzinnig minder verantwoorde, getunede lichamen van smartphone-meisjes zijn wat mij betreft minstens zo boeiend.

Niet een pleidooi voor de roze string maar voor een mooi lichaam.

Iedereen kent bewust of onbewust het fenomeen van wat ik noem het smartphone-meisje: een jongedame met nieuwe borsten die strak staat van de fitness neemt met haar iPhone vol zelfklevende diamantjes een zelfportret om op Facebook haar H&M-bikini te tonen. Wel, een deel van die foto's vind ik reuze interessant. De close-ups van hun borsten kunnen mij gestolen worden maar naar de zelfportretten in de spiegel kan ik uren blijven kijken. Ik besef dat mijn fascinatie  sociaal onverantwoord is omdat ik boeken lees. Als je boeken leest, mag je meisjes die naar dancings gaan en roze strings dragen niet sexy vinden. Ik wil geen pleidooi voeren voor roze strings maar een mooi lichaam blijft een mooi lichaam. Op dat vlak ben ik een estheet uit de antieke oudheid. Daarbij zijn er kunstzinnige elementen aanwezig in die beelden.

Smartphone-meisje met David Lynch-achtige sfeer. Deze foto is wel in strijd met regel 4 (zie verder).

Ten eerste vind ik het boeiend om te zien op welke wijze de meisjes zichzelf portretteren. Ze behoren namelijk tot een andere wereld. Ze schuimen discotheken af met een vals Louis Vuitton-tasje terwijl ze op weg naar het toilet een sterk spoor van YSL-parfum achterlaten die zelfs detecteerbaar is door een bejaarde albatros met afgevreten pokkensnavel. Dat maakt hen op een bizarre manier exotisch. Nu, niet alle foto's trekken mijn aandacht. Er is een aantal parameters waaraan voldaan moet worden opdat ik de kiekjes interessant vind.

1. Het moet een zelfportret zijn, gemaakt in de spiegel.

2. De smartphone moet zichtbaar zijn. Heel belangrijk. Het toestel dat de foto maakt, moet deel zijn van het beeld.

3. De dame moet naar haar smartphone kijken en niet naar de toeschouwer. Dat maakt de foto. Als ik filosofie gestudeerd zou hebben, zou ik hier een diepzinnige, metafysische theorie aan kunnen verbinden.

4. Geen close-ups. Ik wil de ruimte kunnen zien waarin ze zich bevinden. Dat is erg belangrijk omdat die iets zegt over de persoon. Ik zie graag rekwisieten en decoratieve elementen.

5. De beeldresolutie moet slecht zijn zodat er een vuig, reality kantje aan het beeld is. Ook het meestal schuine kader draagt bij tot de echtheid van deze momentopnames.

6. Vulgariteit. Geen hipster outfits, maar roze bikini's die voor vijf euro gekocht zijn.

Dit broekje is voor een prikje gekocht.

Luxe badkamer en frivool ondergoed.

Symboliek van kruis en notenkraker.

De decoratieve olifant vertelt veel over de persoon die zich portretteert.

De foto's die aan de parameters voldoen, vind ik fascinerend. Doen ze dat niet, dan valt de magie weg. Ik begrijp dat slimme meisjes die boeken lezen en een mening hebben deze foto's vulgair vinden en mijn fascinatie afdoen als smakeloos. Mijn smartphone-meisjes zijn verzot op aandacht maar dat zijn de kunstzinnige, magere meisjes met een analoogje in de aanslag ergens toch ook? Helemaal niets mis mee, laat zelfliefde botvieren zolang het mooie beelden oplevert. Smartphone-meisjes lezen geen boeken maar werken hard in de fitness om hun ideaal oud-Grieks lichaam te bekomen. Dat is toch ook verdienstelijk? De fitness kan als een marginale plaats bestempeld worden. Toch kan je niet ontkennen dat lichamelijke esthetiek er vaak zijn oorsprong kent. Grieken liepen naakt rondjes in een amfitheater, de fitness van de oudheid, en stonden model voor kunstenaars die er beeldhouwwerken van maakten. Die beelden worden nu nog bezocht in musea door intellectuelen die nooit naar de fitness gaan. Ze vinden strakke meiden en hun  iPhone-foto's schraal, marginaal en plat. Ze vinden Tumblr-blogs van magere meisjes leuk. Ze hebben zelf een Tumblr. Wellicht dromen ze stiekem van roze ondergoed en seksscènes in fitnessruimtes. Ik niet. Ik laat liever zo weinig mogelijk over aan de fantasie. Nog even tussendoor: niet al die dames zijn even narcistisch. Op Reddit, 4Chan en dergelijke vind je privékiekjes van jongedames die door rotzakjes gestolen zijn. Meer hierover, klik hier. Foto's die buiten de wil van de geportretteerde om op het internet verschijnen, zijn fout.

Goede kleurharmonie.

Alternatief zelfportret.

Zou er curatorbloed door mijn aderen stromen, dan zou ik de smartphone-meisjes een tentoonstelling geven. Ergens in een grote, witte ruimte, met gratis bubbels en ironische muziek. Ik zou A4'tjes bij de ingang leggen met een verduidelijkende tekst over de oude Grieken en de esthetiek van het lichaam. Of een litanie over de smartphone als werktuig voor de vrijgevochten vrouw die haar ondergoed toont. Met genoeg gratis blikjes Vedett in een erg toegankelijke ijskast, zouden er massaal mensen naartoe komen en zeggen hoe geslaagd de expo is. Ik zou een vol uur het epicentrum van het gesprek zijn en zeggen: "Als ik god was, liet ik het iPhones regenen." Men zou mijn onzin geniaal vinden. Vervolgens zou iedereen met zijn gestolen bier heengaan.