Waarom zoveel voormalige emo’s nu van K-pop houden

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Het was intens om emo te zijn, halverwege de jaren nul. Niet alleen waren onze pony’s zo lang dat we niks zagen, maar we besteedden ook veel aandacht aan sociale verdeeldheid. Tieners houden nu meer van streetwear dan van subculturen, maar destijds was je of emo, of een normalo. Je luisterde of naar My Chemical Romance of naar Justin Timberlake. En daarom had ik nooit gedacht dat ik nu zo zou zijn: een twintiger die nog steeds veel eyeliner draagt, maar zo diep in de K-pop zit dat mijn oudtante uit Brazilië me via de post krantenknipsels over BTS stuurt.

En ik ben niet de enige. Toen ik voor het eerst K-popfans op het internet leerde kennen, merkte ik dat er veel anderen waren zoals ik. Veel mensen die geobsedeerd zijn door K-pop, waren namelijk ooit emo. Iets aan deze twee ogenschijnlijk verschillende genres brengt hetzelfde soort mensen bij elkaar. En als je er nog dieper op ingaat, zie je dat er niet alleen verbanden zijn tussen de toegewijde fans, maar ook tussen de emotionele aantrekkingskracht van de muziek en de theatrale wijze waarop strikte gendernormen op de hak worden genomen.

“Beide genres zijn net niet mainstream genoeg, zodat je echt ‘doelbewust’ fan moet zijn,” zegt Kirsten, een 26-jarige Amerikaanse fan van BLACKPINK, die in haar tienerjaren naar Evanescence, Linkin Park en Panic! At the Disco luisterde. “Maar aan de andere kant zijn beide genres ook wel weer net mainstream genoeg, zodat er een gevoel van gemeenschap is.” Ik begrijp wat ze bedoelt. Emo wordt misschien als alternatief gezien door vaders, maar bands als Fall Out Boy en My Chemical Romance staan nog steeds op de covers van populaire tienerbladen. Ze zijn ‘alt’ genoeg om bepaalde tieners aan te spreken, maar ook zo gemarket dat ze een enorme schare aan toegewijde fans hebben.

De energie van de fans is zeker een belangrijke verbindende factor tussen de twee genres, maar de fans die ik spreek wijzen ook op de emotionele oprechtheid van beide genres. Emo is erg open over verdriet en woede, en K-pop is bevorderend voor je eigenwaarde en vriendschappen. De fans noemen als voorbeelden: End of a Day van Jonghyun, de boodschap van zelfliefde van BTS en Suga’s mixtape Agust D , waarop een nummer staat waarin hij zijn eigen ervaringen met geestelijke gezondheid bespreekt.

“De catharsis die ik voelde toen ik The Last van Suga luisterde, is dezelfde die ik als angstige en depressieve tiener voelde toen ik naar My Chemical Romance luisterde,” zegt Becca, een 28-jarige Britse BTS-fan. “Veel van de muziek van BTS is heel eerlijk, open en kwetsbaar, maar het is tegelijkertijd ook leuk en geweldig om op te dansen. Daarom voelde ik me er denk ik toe aangetrokken.”

Ik kan me daarin vinden. Ik ontdekte K-pop als jongvolwassene, toen ik in een extreem moeilijke periode zat. Mede door die ontdekking kwam ik uit een diepe depressie, omdat ik weer om dingen begon te geven. Meerdere fans vertellen me gepassioneerd over hun favoriete K-popgroepen, die hen helpen zich beter te laten voelen als alles zinloos lijkt. Dat is iets wat emo jarenlang ook heeft gedaan.

Maar ook al zijn de geruite zweetbandjes en dubieuze piercings nu over het algemeen verdwenen, veel twintigers zijn nog niet compleet ontsnapt aan de melodramatische duisternis van hun tienerharten. “Toen ik fan werd van K-pop, had ik nog steeds een sluimerende band met emo – net als veel van mijn leeftijdsgenoten,” zegt Becca. “Ik luister misschien nu meer hedendaagse muziek en veel meer pop dan vroeger, maar als ik het begin van Black Parade of het refrein van I Write Sins Not Tradegies hoor, zing ik absoluut uit volle borst mee.” De muzieksmaak van mensen wordt gevormd in de puberteit, dus het is logisch dat emo nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven van sommige K-popfans.

“Door emo kon ik zwelgen in de pijn van mijn tienerjaren, terwijl K-pop een welkome afwisseling van volwassenheid is en hoop en optimisme biedt,” zegt Tori, een 27-jarige Amerikaanse BTS-fan. “Emo had een plek in mijn leven, maar de wereld is enger als volwassene. We moeten de kleine, fijne dingen niet vergeten.”

Een deel van die fijnheid komt voort uit hoe theatraal beide genres kunnen zijn, van de verhalende muziekvideo’s tot de ingewikkelde outfits. Dat wordt volgens veel fans goed geïllustreerd door de overeenkomsten tussen My Chemical Romance en BTS. Als je ook emo was, zul je je herinneren dat je als fan van My Chemical Romance elk album weer op een andere verhalende reis werd meegenomen – van het beantwoorden van vragen over leven en dood op The Black Parade tot het plezier van het post-apocalyptische Killjoys.

Op dezelfde manier nam BTS hun fans mee op reis met hun nummers, video’s en zelfs een stripboek, waarin ze hun eigen ervaringen met groei, jeugd en zelfliefde verkennen. De verhaallijn is zo ingewikkeld dat fans nog steeds wilde, onbevestigde theorieën hebben.

“Omdat ik opgegroeid ben met emoshows, verwacht ik een bepaalde soort drama en passie van bands, die je normaal gesproken niet ziet bij westerse popgroepen,” zegt Tori. “Er zijn ook overeenkomsten met mannen die met hun uiterlijk experimenteren. Ik vind het gek om kritiek te horen op sterren die make-up dragen, omdat wij opgroeiden met mannen met lang haar en heftige eyeliner. Als enorme fan van AFI ben ik gewend aan Davey Havok met zijn glinsterende blauwe oogschaduw en nepwimpers.”

Ze heeft gelijk. Spelen met verwachtingen over gender – vooral onder de mannen – is een van de gemeenschappelijke delers tussen K-pop en emo. Kijk maar naar de zevenkoppige groep Monsta X met hun leren pakken op live televisie, naar boyband EXO in Monster, en naar Ravi’s oogschaduw, eyeliner en enorme hoeveelheid neptatoeages in BOMB.

Als je lhbt’er en tiener was aan het begin van deze eeuw, herinner je je vast nog wel de implicaties van de term ‘guyliner’ en hoe emo de maatschappij hielp om biseksualiteit te accepteren. De band tussen K-pop en lhbt-identiteiten is iets complexer, maar het genre is ontegenzeggelijk een veilige plek geworden voor sommige queer tieners. Een ruimte waarin ze kunnen genieten van androgyne looks, strakke spijkerbroeken en extreem conceptuele muziekvideo’s.

De verschuiving van emo naar K-pop laat zien dat we zijn opgegroeid. We waren eerst angstige tieners die poëzie op onze slaapkamers schreven en ons verdriet in liedjes wilden horen en voelen. Nu zijn we jongvolwassenen die hebben geleerd dat we heus van dingen mogen genieten en dat één manier om het verdriet te bestrijden een retestrakke choreografie is.