Met het Trouw boek komt het besef pas echt: het is bijna voorbij

Foto: De Fotomeisjes

Ik heb een van de eerste exemplaren van het Trouw boek in mijn handen. Als ik de ruwe kaft open sla, stijgt een lucht van verse inkt op van de bladzijden. Wat me opvalt, is dat er veel foto's en persoonlijke verhalen instaan. Het boek draait om de mensen die samen Trouw tot Trouw maken, die met hun gezamenlijke inzet en passie de oude krantendrukkerij veranderd hebben in de beste club van Amsterdam. Alles komt aan bod: de oprichters, dj's, barpersoneel, uitsmijters, mensen van het geluid, visual artists, managers, drivers, designers, keukenpersoneel en de opslagbaas. Maar ook de geschiedenis van het gebouw zelf, de verscheidenheid aan kunstinstallaties, tentoonstellingen, concerten en clubavonden. En natuurlijk ontbreken de anthems van Trouw niet, nummers die de afgelopen vijf jaar de soundtrack geworden zijn van deze bijzondere plek.

Het familiegevoel van Trouw wordt benadrukt door portretten van resident dj's Tom Trago, Job Jobse en Sandrien, met daarnaast een verslag van een dag uit het leven van Trouws favoriete huisdier San Proper. Maar er is ook plek voor buitenlandse artiesten die kind aan huis zijn, met een gesprek tussen Trouw-oprichter Olaf Boswijk en Innervisions leden Dixon, Âme en Henrik Schwarz. Van het voorwoord van Gerd Janson tot aan het slotwoord van Olaf Boswijk; de emotie spat ervan af.

Foto: Ronny Theeuwes 

Terwijl ik het boek aan het doorbladeren ben, word ik overmeesterd door een droevig gevoel. We wisten natuurlijk al lang dat het eraan zat te komen, maar het leek altijd nog zo ver weg. Iets wat in de toekomst te gebeuren stond, maar waar je liever niet over nadacht. Blijven ontkennen, zodat het niet bestond. Misschien had ik tot nu toe stiekem gehoopt dat het niet waar zou zijn; dat er vlak voor het aangekondigde einde een uitzinnige Facebook-post van Trouw zou verschijnen, waarin ze zouden aankondigen dat ze lekker door zouden gaan. "Ha, daar hadden we jullie even goed beet!" Maar nu ik dit boek voor me heb liggen, met daarin al die mooie, persoonlijke verhalen over de club die voor mijzelf de afgelopen jaren ook zoveel betekend heeft, besef ik dat het echt bijna voorbij is. Ik denk aan alle mensen die ik in Trouw ontmoet heb, de dj's die ik hier heb zien draaien en de ontelbare mooie momenten die ik hier beleefd heb. Dit is een afscheid, het einde van een tijdperk. Het voelt als een relatie die eenzijdig wordt afgebroken: de ander kapt het af terwijl jij zelf nog tot over je oren verliefd bent.

Olaf Boswijk verwoordt het zelf mooi in het nawoord: "Of je nu je nachten hebt doorgebracht op de dansvloer, in de dj-booth of achter de bar, je was een onderdeel. Jullie hebben allemaal iets toegevoegd en ik ben jullie allemaal dankbaar. Jullie zijn een voorbeeld van de magie die we samen kunnen bereiken als creativiteit en energie de vrije hand krijgen. Jullie zijn allemaal Trouw, en dat maakt afscheid nemen zo moeilijk. Hoewel dit gebouw tijdelijk is, zijn de vriendschappen en herinneringen voor altijd."

Het Schotse duo Optimo sluit zich hierbij aan: "Het einde van Trouw zal een groot gat in zowel Amsterdam als de clubwereld in het algemeen achterlaten. Maar zo'n sterk gemeenschapsgevoel blijft hoe dan ook voortleven, en zal voor altijd aanwezig blijven in de harten, gedachten en zielen van de mensen die onderdeel waren van de grote Trouw gemeenschap."

Dit boek voelt als iets definitiefs, en geeft op trotse en passende wijze weer wat Trouw heeft betekend. Mooi en verdrietig tegelijkertijd, vol persoonlijke verhalen doordrenkt met liefde voor deze club. Ik weet zeker dat ik in de toekomst nog vaak dit boek inkijk en me dan in gedachten weer wanen op die waanzinnige plek op de Wibautstraat 127. Fuck, Trouw, wat ga ik je missen.