​Ik vierde mijn allereerste carnaval met FeestDJRuud

Foto's van Marty Marn Photography / Martijn Barzilaij

Als geboren en getogen Amsterdammer heb ik nooit iets met carnaval gehad. Tot voor kort wist ik dan ook niets meer dan dat er jaarlijks een hoop verklede Brabanders en Limburgers talloze liters bier naar binnen werken, dat de SOA-klinieken overuren draaien ergens in het voorjaar, en dat er een hoop relaties sneuvelen; voor mij scenario's die niet per se aantrekkelijk klinken. Toch besloot ik mijn Amsterdamse vooroordelen opzij te zetten, de stoute feestschoenen aan te trekken en voor het eerst in mijn leven carnaval te gaan vieren. En door wie kon ik mijn carnavalsontmaagding beter laten gebeuren dan door koning carnaval a.k.a Confetty Wap, oftewel FeestDJRuud?

Degene die denkt dat carnaval pas beneden de rivieren begint (ik dus), heeft het mis. Als ik vrijdagavond in de overvolle trein naar Eindhoven stap (waar ik door Ruud en zijn squad met een busje zal worden opgehaald), voel ik me underdressed in mijn normale kloffie. Ik word omringd door wilde Pikachu's en mannen met zwangere buiken die halve liters Amstel achterover klokken alsof hun leven ervan afhangt. De geur van zweet en peuken in de wagon is zo sterk dat ik me in het rokershok van de Paradiso waan.

De rit tussen Eindhoven en de eerste boeking van FeestDJRuud is alles behalve feestelijk. Ruud, zijn mc JpackMC en zijn tourmanager Hakim zijn misschien wel in Dragon Ball Z-pakjes gehuld, maar de jongens hebben de nacht ervoor al flink lopen knallen. Ik zit dus met een katerige Goku, Piccolo en Vegeta in een bus richting Reusel, waar DJ Fiësto bij Partyzone/Clubb/Kafé/Diner: El Sombrero moet openen.

Eenmaal bij El Sombrero worden er een paar dozen Flügel en een onwaarschijnlijke hoeveelheid confettikanonnen uit de kofferbak getoverd. "Kun je ook wat dragen?", vraagt Ruud, en ik voel me gelijk part of the team. Onderweg naar de dj-booth stopt hij nog een paar keer om met fans op de foto te gaan.

Stipt om negen uur begint FeestDJRuud aan zijn set. Waar alle andere dj's altijd rustig beginnen met indraaien, begint Ruud meteen met zijn karakteristieke knalset. Happy-hardcorenummers en hiphoptracks worden in rap tempo aan elkaar gemixt, terwijl er consequent confetti de zaal in wordt geschoten. Om de paar minuten pakt Ruud een handjevol Flügels en deelt ze uit aan het publiek, zijn crew en aan mij. Iedereen neemt gezamenlijk een shotje en Ruud gaat weer verder met mixen. Een paar shotjes en sit downs later, vergeet ik helemaal dat het pas half tien is en dat ik nog niet heb gegeten.

Na een uurtje wordt alles snel ingepakt en ingeladen in het busje; de volgende gig is in Veghel, waar een festivaltent met vijfduizend mensen op ons wacht. De drank heeft de kater inmiddels weggespoeld bij de jongens. "Ik drink eigenlijk niet meer tijdens sets, maar met carnaval maak ik een uitzondering," bekent Ruud lachend. "Het is moeilijk om aan een buitenstaander uit te leggen wat er zo speciaal is aan carnaval, maar het zit behoorlijk diep bij iedereen uit Limburg en Brabant. Ik kom oorspronkelijk uit Belfeld, een dorpje bij Venlo in de buurt, en ik ben echt met carnaval opgegroeid. Sterker nog, mijn vader is Prins Carnaval geweest en mijn broer is Jeugdprins. Vroeger waren we twee maanden van tevoren al bezig met de outfits, de plekken waar we naartoe wilden, en de chicks de we wilden regelen. Er zijn genoeg vrienden van mij die het vroeger met hun vriendin uitmaakten om maar los te kunnen gaan met carnaval."

Eenmaal in Veghel begint het riedeltje opnieuw: de kanonnen en de Flügels worden uitgeladen, en dit keer gaan er ook vlaggen en opblaasdieren mee. Met dezelfde overtuiging als in El Sombrero begint hij weer genadeloos hard te draaien; als een geoliede partymachine zet hij de FeestDJRuud-show neer. Hij heeft dit duidelijk al duizenden keren gedaan, maar toch lijkt het hem geen moment te vervelen. Hij lijkt er oprecht van te genieten dat hij de zaal plat speelt, confetti afvuurt, shotjes uitdeelt en opblaasorka's het publiek ingooit, en het publiek wordt ook elke keer hartstikke wild. Na weer een uur gaan we naar Eindhoven, waar hij drie uur lang het tuchthuis kapot draait.

Na zeven uur feesten is iedereen moegestreden, dronken en hongerig. We rijden richting het ouderlijke huis van Ruud waar we zullen overnachten, maar eerst stoppen we bij een benzinestation bij Venlo in de buurt. Ruud is ervan overtuigd dat hij de pompstationdame kent, en inderdaad: Lisette is hartstikke blij om ons te zien en zet meteen de frituur aan. We eten een walgelijke hoeveelheid worstenbroodjes, frikadellen en kipcorns, en we vervolgen onze reis naar Belfeld.

Met een lichte maar duidelijk voelbare kater word ik wakker in een van de logeerkamers. Ik volg de geur van koffie naar de keuken, waar de moeder van Ruud een lekker ontbijtje voor ons heeft klaargemaakt. Zijn vader zit in de woonkamer te kijken naar een live verslag van het carnaval in Venlo. "We moeten snel na het ontbijt al naar de eerste boeking," zegt Ruud. "Vandaag ga je een andere kant van me zien. Ik moet namelijk vier uur lang in café Motown in Venlo optreden, en daar ga ik ook carnavalknallers en nummers in Limburgs dialect draaien. Ik heb daar een speciale cd-map voor, die één keer per jaar het licht ziet."

Rond twee uur 's middags komen we aan in Venlo, en ik merk dat ik de drank van gisteravond nog flink in de benen heb; ik kan maar moeilijk in de feestsfeer komen. Gelukkig komt Ruud aanlopen met drie flessen Apfelkorn en nieuwe Flügels. Ik vraag hem hoe hij dit volhoudt – ik ga vanavond weer naar huis, hij gaat nog even door. "Ik weet het niet, maar carnaval is echt iets speciaals voor mij en dan komen er speciale krachten vrij," aldus Super-Saiyan-Ruud.

Na een uurtje ben ik alweer goed zat en dans ik op nummers als Roetewisser en Loep Noar D'n Tap Toe. Ik besef opeens hoe absurd de situatie om me heen is. Ik ben mee met een dj in een Goku-pak die Limburgse bangers aan het draaien is in een café dat Motown heet, en volgens mij is er een Roodkapje met me aan het flirten. Opeens snap ik het: dit is carnaval. Limburgs carnaval in ieder geval: "Er is een groot verschil tussen carnaval in Limburg en carnaval in Brabant, maar dat heb je inmiddels denk ik wel door denk ik? In Limburg is men meer traditiegetrouw en willen mensen carnavalsnummers horen, in Brabant is het meer après-ski-achtig, daar willen ze vooral raggen.

Na vier losbandige uren stap ik met wat aanvoelt als een lichte alcoholvergiftiging in het busje. We rijden naar Strand Binnen in Breda, een uur verderop, waar Ruud zijn eigen uitverkochte feest Rauw & Lauw Polonaise geeft. Onderweg pikken we de vloggers StuntKabouter en EenhoornJoost op die ook mee gaan knallen.

Net als iedereen begint in te kakken, komt Ruud met wodka, bier en nog meer Apfelkorn; ik begrijp dat permanente dronkenschap het geheim is om vier dagen carnaval te kunnen volhouden. Gelukkig is het FeestDJRuud-ritueel niet al te lastig: kanonnen, opblaasbeesten en Flügels, ook hier in Breda. Met een onbegrijpelijke frisheid wordt de hele show weer opgevoerd.

Ik drink nog een laatste Flügel met de jongens voor mijn trein vertrekt, en pak mijn spullen bij elkaar. Wat ik er nu van begrijp: carnaval is een soort Koninginnedag waar maar geen einde aan komt. FeestDJRuud, die onvermoeibaar doorgaat met het afbreken van café's, clubs en festivaltenten, is enorm in mijn achting gestegen; ik weet niet eens of ik het aankan om volgend jaar weer te carnavallen. Maar als ik het doe, geef ik Ruud zeker een belletje.

Volg FeestDJRuud via Facebook.

Like THUMP Nederland om niets te missen.