Mensen over het moment waarop ze wisten dat hun relatie sowieso kapot zou gaan

Ik zat rond 2002 in een relatie die korter dan een maand duurde. Hij woonde in de kelder bij de vriend van zijn moeder. Eigenlijk hadden de alarmbellen toen al moeten gaan rinkelen. Hij begon over samenwonen nadat we elkaar twee weken kenden; nog een duidelijk signaal dat het niet ging werken. Toch wist ik het pas echt zeker toen hij me begon te onderwerpen aan opnames van zijn 'band', waarmee hij afschuwelijke reggaecovers speelde. Nadat ik het had uitgemaakt bracht ik hem terug naar de bushalte. Het werd een vrij ongemakkelijke rit. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe hij heette.

Mijn ex-vriend en ik kregen ruzie over het al dan niet laten besnijden van onze toekomstige kinderen. Ik ben daar heel erg tegen, hij bleek fervent voorstander. Ik wist dat onze relatie geen kans van slagen had toen hij zei: "Als je weigert om ons kind te laten besnijden, neem ik hem stiekem mee om het te laten doen zonder dat je het weet."

Op een dag realiseerde ik me dat hij, ondanks dat hij een keer had gewonnen bij de tv-quiz Jeopardy, echt ontzettend dom was.

Mijn ex-man kwam een keer thuis om vier uur 's nachts, compleet lam en onder het bloed (we weten nog steeds niet of dat van hem was of van iemand anders). Hij zat op de rand van ons bed, zijn profiel verlicht door de straatlantaarns buiten, en hij bleef maar proberen om zijn schoenen uit te doen. In plaats daarvan viel hij meerdere malen voorover op de grond.

Ik werk in een hospice. Ik word de hele dag omringd door oude, zieke en stervende mensen. Ik dacht bij mezelf: "Als we zeventig zijn, zou hij zo kunnen zijn; dementerend en instabiel, vermoeid door het leven, en ik, zijn verzorger; trouw na jaren van gedeelde opofferingen, maar met herinneringen aan betere tijden," Toen bedacht ik mezelf dat ik 34 was, dat de betere tijden ongeveer een jaar lang duurden, inmiddels tien jaar geleden. Ik besloot dat ik niet zeventig wilde zijn en niet met hem opgezadeld wilde zitten. Een week later vroeg ik een scheiding aan.

Ze begon naar een medium te gaan. Elke week ging ze erheen en ze vertelde honderduit over haar sessies. Het medium beweerde met mijn overleden hond te kunnen spreken. Ik weet niet meer waarom dat belangrijk was, maar ze vertelde het zonder een greintje ironie. Het was niet het feit dat ze naar een medium ging waar ik me aan ergerde; het was de hond.

Tijdens mijn studie had ik iets met een ex-mormoon. Ik kom uit een familie van atheïstische joden, en rond die tijd had ik net een gestoorde biografie over Joseph Smith gelezen. Ik was geobsedeerd door mormonen – het speciale ondergoed, de gouden platen, alles. Ik ondervroeg mijn vriendje tot op het bot over allerlei mormoonse zaken, en hij was zo vriendelijk om overal op te antwoorden.

Op een dag besloot ik dat we naar het natuurhistorisch museum gingen. Daar keken we naar dinosaurussen. Ik vroeg aan hem: "Geloven mormonen echt dat de wereld maar zesduizend jaar oud is?"

Hij werd erg ongemakkelijk en zei: "Nou ja, niet zesduizend mensenjaren."

Het angstzweet brak bij me uit toen ik me realiseerde dat hij niet in evolutie geloofde. Ik zei dat ik me niet goed voelde (wat wel waar was), ging naar huis, en stopte met zijn telefoontjes te beantwoorden. Ik denk dat ik net zo schrok van mijn eigen religieuze intolerantie als van zijn geloofsovertuigingen.

Mijn ex-man en ik hadden het er al vaak over gehad: op een cruise gaan. Ik was er altijd een beetje voorzichtig over, want hij haatte grote menigten. Hij verzekerde me er echter van dat het allemaal goed zou komen, en we vertrokken naar Florida en stapten op de boot. Hij was vanaf het begin boos. Waar was onze bagage? Waarom is onze hut zo klein?

In de hoop hem te kalmeren, stelde ik voor om naar het dek te gaan. Hij zei dat ik maar alleen moest gaan, omdat hij de langzame dood van onze kruier aan het beramen was. Ik vond een fijn plekje op het dek en viel in slaap. Ik werd wakker omdat hij met letterlijk optilde en me woest heen en weer schudde, omdat ik niet direct reageerde toen hij me wakker probeerde te maken. We waren tien jaar getrouwd, maar achteraf gezien herinner ik me dat moment – mijn krakende nek, de calypsoband op de achtergrond – als het moment dat ik wist dat het nooit wat ging worden. Het werd een lange week op het cruiseschip.

*Sommige namen zijn gefingeerd

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.