Optimo’s JD Twitch reflecteert op nihilisme, escapisme en onze tijdsgeest

Keith Mclvor heeft in de afgelopen dertig jaar een hoop dansvloeren over de hele wereld vormgegeven. We kennen de dj, remixer en producer vooral als JD Twitch en als de helft van Optimo (naast Jonnie Wilkes). Hij heeft een platencollectie die zo groot is dat het een soort bibliotheek van Alexandrië is, maar dan bestaande uit elektronische muziek. Maar genre-overstijgende sets vol obscure muziek is voor hem niet spannend genoeg om weekend na weekend neer te leggen; daarom heeft hij een nieuwe release aangekondigd waarbij hij op twee cd's industrial- en EBM-krachtpatsers samenbrengt.

Om de aankomende release te vieren, belden we Twitch en spraken we hem over lichtvoetige onderwerpen als escapisme, nihilisme en de uitverkoopbak van de platenwinkel.

THUMP: Ben je blij dat je dit soort compilaties kan maken, doordat je bent wie je bent?

JD Twitch: Dat is zeker een luxe – ik ben heel blij dat ik naar een platform als de Vinyl Factory kan stappen met een idee, en dat zij bereid zijn om het uit te voeren. Dat is een voorrecht. Dit is de muziek die ik draaide voordat ik met house en techno begon; toentertijd was industrial totaal niet populair. Vooral hier in Engeland was er echt verzet tegen muziek met drummachines, er was een soort 'houd muziek echt'-ding aan de gang. De mensen snapten deze muziek niet. Een paar jaar later werden house en techno populairder, waardoor het muzieklandschap veranderde.

Wat was het dat mensen niet vet vonden aan deze synthetische, niet-menselijke muziek?

Deels kwam het door een campagne die was gestart door de muzikantenvakbond. Zij waren doodsbang dat door de komst van de sampler muzikanten overbodig zouden worden. Er werden zelfs proteststickers op auto's geplakt en zo, en ik herinner me dat mensen naar me toekwamen als ik dit soort muziek draaide, met de vraag wat dit voor drumshit was. 'Dit is niet authentiek! Dit is geen echte muziek!' Een paar jaar later werd house door diezelfde mensen met open armen ontvangen.

Was het moeilijk om de muziek van deze compilatie op vinyl te pakken te krijgen, toen in 1987?

Je hoorde het niet op de radio in die tijd, maar er waren geweldige muziektijdschriften, zoals Sounds. Je kon juist heel gemakkelijk aan deze platen komen, omdat niemand ze in die tijd kocht. Er was een goed distributienetwerk met veel platenwinkels, en deze lagen altijd in de kortingsbakken omdat niemand ze wilde hebben. Inmiddels zijn ze veel geld waard. Ik heb veel platen in Frankrijk en België gekocht, omdat ik toen vaak in Europa was. Ze lagen overal.

Als je bijvoorbeeld Front 242 draaide in clubs, merkte je dan dat mensen zich aan deze muziek aanpasten? Was er een publiek voor deze donkere, zware muziek?

Ik vond het leuk om de dansvloer te laten schrikken. Wij noemden het mindfuck-muziek. Publiek dat hier speciaal voor kwam was er bijna niet, maar het geluk was dat de goth-scene een ding was in die tijd, en die kwamen om alternatieve muziek te horen. Dit was natuurlijk niet precies wat ze wilden, maar het was de enige optie. De club stond vol, maar wel met mensen die liever wat anders wilden horen.

Er was één klein groepje dat het wel geweldig vond; ik was jaloers op wat er allemaal ik Europa gebeurde, omdat het veel meer een deel van die cultuur was. Toen ik in de jaren tachtig naar Brussel ging, waren er clubs die vol stonden met duizend man en waar dit soort muziek werd gedraaid. Ik snapte echt niet waarom Groot-Brittannië zich er zo tegen afzette. Het grappige is dat de muziek nu populairder is dan toen, er is iets waardoor het nu heel goed klinkt. Sommige platen klinken vreemd genoeg nu zelfs beter dan toen.

Hoe komt dat? Is het de grimmigheid en het minimalisme?

Ik denk het wel, het is heel grimmig inderdaad. Het komt ook doordat mensen muziek leuk vinden die gemaakt is met analoge machines. De reden dat het origineel klinkt, is omdat er toen geen andere technologie beschikbaar was.

Denk je dat het grimmige gevoel van deze muziek reflecteert op het huidige wereldwijde klimaat? Of doe ik nu te veel culturele-wetenschapperig?

De huidige muziek is veel minder een afspiegeling van onze wereld dan de muziek die gemaakt werd in de jaren tachtig. Misschien spreekt de muziek van toen ons daarom nu ineens wel aan. Ik vind niet dat alle kunst moet reflecteren op de maatschappij, maar er is een bepaalde verantwoordelijkheid om wat er om je heen gebeurt terug te laten komen in creatieve uitingen. Helaas is er qua muziek momenteel te weinig reflectie – er is veel escapisme, wat oké is, maar er zou een soort reflectie moeten zijn op wat er om ons heen gebeurt.

Als je staat te draaien in een club, draag je dan bij aan dit soort escapisme?

Ik denk dat het doel van uitgaan is om even te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit. Het voelt niet goed om dan een boodschap door iemands strot te duwen. Er zijn zeker mogelijkheden om die conversatie wel aan te gaan, maar de meeste mensen gaan niet naar een club om geconfronteerd te worden met morele kwesties. Ik wil mensen geen preek geven, in principe ben ik er om mensen een leuke avond te bezorgen; dat is mijn raison d'être.

So Low verschijnt op vinyl, CD en is digitaal te downloaden vanaf 19 februari. Voor meer informatie, klik hier.

Volg JD Twitch via Facebook // SoundCloud // Twitter

Like THUMP Nederland om niets te missen.