Het leven van een heroïneverslaafde tijdens de lockdown

De lockdown is voor iedereen moeilijk, maar niet voor iedereen op dezelfde manier. Robbie, een 28-jarige marktonderzoeker uit het Britse Portsmouth, is al drie jaar heroïneverslaafd. Hij vertelt hoe zijn leven is veranderd sinds hij thuis moet zitten.

Ik heb een angststoornis. Toen de lockdown werd aangekondigd, raakte ik dan ook meteen in paniek. Ik maakte me zorgen over de wereld, die nog nooit op deze manier op slot was gegaan. Ik maakte me ook zorgen dat ik niet meer aan heroïne zou kunnen komen. Gelukkig bleken er op dat vlak nog wel wat mogelijkheden. Heroïne geeft mij het gevoel dat er een oplossing is voor alles, zelfs voor een pandemie – al is het maar voor even.

Voor de lockdown gebruikte ik zowel methadon als heroïne. Ik had een dagelijkse dosis van 50 milliliter methadon voorgeschreven gekregen, ter vervanging van de heroïne, en het idee was dat ik steeds iets minder methadon zou nemen totdat ik clean was. Ik denk dat ik eigenlijk een hogere dosis nodig had, omdat ik nog steeds om de drie dagen heroïne gebruikte.

Ik volgde een programma waarvoor ik elke dag een fles methadon bij de apotheek kon halen, voor het oog van het personeel leeg moest drinken en de fles daarna weer teruggaf. Hiermee zouden ze voorkomen dat ik de methadon zou doorverkopen of er te veel van zou gebruiken. Op de dag van de lockdown zei de apotheker dat ik nu zeven flessen per keer mocht halen. Ik hield me aan de regels en dronk er maar één per dag.

In eerste instantie was dit de enige manier waarop er iets veranderde aan hoe ik met mijn verslaving omging. Maar na drie dagen lockdown belde ik mijn dealer. Die zei hij dat hij me niet kon helpen. Ik probeerde een paar andere nummers, maar iedereen zei dat het een te groot risico was. Eerst was het altijd zo dat dealers het spul aan runners geven. Die spreken dan met de klant af op een specifieke locatie. Die runners waren meestal verslaafden die 50 euro aan heroïne per dag kregen. Sinds de lockdown vinden ze het te gevaarlijk om met te veel heroïne op zak op straat rond te hangen, omdat dat nu natuurlijk veel meer opvalt.

Ongelooflijk, dacht ik. Ik had geld, maar ik kon gewoon helemaal niks krijgen. Ik werd bang van het idee om tijdens de hele lockdown geen drugs te kunnen gebruiken; het is al lastig zat om af te kicken in normale tijden, laat staan in een periode waarin zoveel onzekerheid heerst en zoveel dingen je bang kunnen maken. Ik wist niet of ik daar wel mee om kon gaan.

Die nacht deed ik geen oog dicht, en begonnen mijn benen pijn te doen; na een tijdje begon ik zonder dat ik het wilde allemaal trapbewegingen te maken. Dit wordt ook wel ‘fietsen’ genoemd, het komt vaker voor bij mensen die van de heroïne af proberen te kicken. Ik maakte me ook een tijd enorm veel zorgen over hoe de wereld eruit zou zien als de lockdown voorbij zou zijn. Door de comedowns van heroïne schiet mijn stressniveau hard omhoog, en er zijn zat dingen waar ik me druk om zou kunnen maken.

Gelukkig begon het drugsaanbod de volgende dagen weer wat aan te trekken, waarschijnlijk omdat de dealers en runners inmiddels doorhadden dat de lockdown nog wel een aantal maanden zou duren, en ze toch ook wel weer geld moesten verdienen. Ze gingen wel op een andere manier te werk: ze vroegen klanten om te bellen wanneer ze een paar minuten van de afgesproken plek waren, zodat ze niet te lang hoefden te wachten. Ze leken niet erg bang te zijn om besmet te raken, maar wel om gepakt te worden. Ik maakte me zorgen om beide, omdat ik astma heb. Daardoor is de kans groot dat ik naar het ziekenhuis moet als ik het virus krijg, of er zelfs aan overlijd. De runners houden de heroïne meestal in hun mond en spugen het dan uit in hun handen voordat ze het aan me geven, wat een prima manier is om het virus te verspreiden. Dus ik zou iets inhaleren wat tijdens de piek van een pandemie in de mond van een vreemde had gezeten.

Een week na de lockdown begon ik me erg afgezonderd te voelen. Ik woon alleen, dus de enige mensen die ik elke dag zag waren de runners. Het was niet alleen meer een manier om aan drugs te komen, maar ook een excuus om mijn huis te verlaten. Al was het niet zo dat ik me minder alleen voelde, want runners doen niet echt aan small talk. Ze geven gewoon je bestelling af en lopen weer door.

Ik merkte ook dat mijn verslaving verergerde. Omdat ik me zat te vervelen begon ik op een gegeven moment elke dag heroïne te gebruiken. En waar ik eerst altijd bijeenkomsten bijwoonde, had ik nu geen vangnet tot mijn beschikking, wat er ook waarschijnlijk aan heeft bijgedragen. Bij de bijeenkomsten gaven we elkaar de kracht om tegen onze verslavingen te vechten, dus ik mis die wel erg. Er zijn wel wat online praatgroepen, maar dat werkt voor mij toch een stuk minder dan face-to-face.

Ik maakte me zorgen dat er iets zou gebeuren dat zijn weerslag zou hebben op mijn financiële situatie – omdat ik dan geen drugs meer zou kunnen kopen. Veel mensen zijn hun baan verloren, maar ik kon mijn werk gewoon nog vanuit huis blijven doen, gelukkig. Ik doe telefonisch marktonderzoek voor bedrijven. Of dit echt financiële zekerheid zou blijven geven wist ik alleen niet.

Toen april naderde zei mijn baas dat er steeds minder klanten waren, en ze me moesten laten gaan. Gister heb ik uitkering aangevraagd, wat heel ontmoedigend was. Tot dat moment was ik trots dat ik mijn verslaving met een baan kon bekostigen, dus het was een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen. Het maakte me ook onzeker over hoe ik het mezelf de komende maanden ga veroorloven – dat vind ik best eng. Ik kan er niet aan denken om volledig te stoppen, nu ik helemaal afgezonderd zit in zo’n stressvolle periode.

Ik ben ook bezorgd dat er op een gegeven moment geen heroïne meer te krijgen is. Het is best een reële mogelijkheid dat er ergens vroeg of laat problemen optreden. Maar wie weet, misschien is de drugshandel wel de enige sector die dit alles overleeft. De tijd zal het leren.

Mijn plannen voor de rest van de lockdown zijn om in ieder geval – als dat kan – een andere inkomstenbron te vinden, hopen dat ik niet betrapt wordt als ik heroïne koop en niet gek te worden van de verveling. Mijn afkickprogramma staat voorlopig even stil totdat de lockdown voorbij is, wanneer dat ook mag zijn. In de tussentijd zal het ongetwijfeld een hele zware tijd voor me worden – zoals voor iedereen, of je nou ergens aan verslaafd bent of niet.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.