Een vrouwelijke privédetective vertelt over haar werk

De eerste keer dat ik Karin belde, moest ze gelijk weer ophangen omdat ze "sjuust in een achtervolging" zat. Het heeft uiteindelijk twee maanden geduurd om haar te pakken te krijgen, omdat haar beperkte bereikbaarheid (een onderdeel van het vak, neem ik aan) een flinke hindernis was.

Karin is niet alleen een van de maar vier vrouwelijke privédetectives in België, ze is ook nog eens zeer ervaren in haar vakgebied: ze steekt haar speurneus al 27 jaar in de schimmige zaakjes van anderen. Ze lost onder andere echtscheidingszaken op, gaat na of je tienerkinderen geen onkuise tienerdingen doen tijdens schooluren, onderzoekt waar je vermiste vriend uithangt na een nacht fiks doorhalen in de club, of welke bedrijven er nou weer achter die neptassen van Chanel zitten. En, ook niet onbelangrijk, of degene waarmee je lief en leed deelt niet buiten de pot pist. Het lijkt me niet meer dan logisch dat ik alles wilde weten van Karin en haar geheimzinnige leven als privédetective, dus belde ik haar op.

VICE: Hoi, Karin. Hoe begin je in godsnaam als privédetective?
Karin: Ik zat dertig jaar geleden in de salessector, toen ik benaderd werd door een privédetective. Hij was een oude rot in het vak en zocht iemand die goed kon autorijden en gedisciplineerd te werk ging. Ik heb twee jaar voor hem gewerkt, veel geleerd, en daarna ben ik voor mezelf begonnen. Maar het is een speciaal wereldje, je rolt er niet zomaar in. Een stage is bijvoorbeeld moeilijk te vinden, want de regel geldt: hoe minder privédetectives, hoe minder concurrentie.

Ik kan me voorstellen dat de werkweek van een privédetective er anders uitziet dan die van de gemiddelde loonslaaf. Wat heb jij dit weekend bijvoorbeeld gedaan?
Dit weekend was ik in Milaan. Ik werd benaderd door een vrouw die graag wilde weten wat haar man allemaal uitspookte tijdens zijn zakenreisjes. Meestal zijn het rijkaards die naar me toe komen. Die man verbleef in een kamer van drieduizend euro per nacht.

Heb je hem betrapt?
Hij was met een andere vrouw, ja. Over het algemeen krijg ik aan het begin van de week een opdracht, bijvoorbeeld een scheidingszaak. Daarna maak ik een planning, maar die valt altijd halverwege in duigen. Als ik de deur uit ga, weet ik namelijk nooit wanneer ik weer terugkom. Mijn partner krijgt daar inmiddels grijze haren van.

Hoe pak je dat aan, zo'n echtscheidingszaak? Iemand komt naar je toe, en dan?
In echtscheidingszaken is er bewijs van een affaire nodig voor bijvoorbeeld het alimentatiebedrag. Ik vraag waar hij of zij werkt, dan maak ik een dossier, en dan ga ik achter iemand aan. Als een vrouw mij bijvoorbeeld vertelt dat haar man bij een kantoor werkt, dan zorg ik dat ik er aan het einde van de dag sta, om te zien waar hij naartoe gaat. Als ik zie dat de man of vrouw alleen een hotel binnenstapt, dan blijf ik net zolang in de auto zitten totdat ze weer naar buiten komen. Dat stop ik dan in een verslag, en vervolgens stuur ik dat naar de cliënt en de rechtbank.

Voelt het niet gek om met je neus in het privéleven van nietsvermoedende burgers te duiken?
Het werkt natuurlijk twee kanten op. Als je in het leven functioneert zoals het hoort, en je doet niets dat verkeerd is, dan zal ik nooit naast je staan zonder dat je het doorhebt. Maar als je criminele activiteiten uitvoert, of je pleegt overspel, dan kan het gebeuren dat je mij tegen het lijf loopt.

Wat was de moeilijkste zaak die je ooit hebt gehad?
Toen ik terechtkwam in maffiose kringen. Een vrouw vroeg of ik wilde nagaan waar haar man uithing in de avond. Het bleek dat hij met zeer duistere zaakjes bezig was – ik kwam terecht in een kartel van machtige drugshandelaren, belastingontduikers en geldwitwassers. Ik werd opgemerkt, en toen zijn ze naar me toegekomen om te eisen dat ik de zaak zou laten vallen, anders zouden er kogels door mijn kop vliegen. Ik vond het moeilijk om die zaak los te laten, maar op zo'n moment moet je ook aan je familie denken.

Is zo'n levensbedreigende situatie je weleens vaker overkomen?
Een vreemdganger die ik betrapt had, heeft een keertje mijn auto aan diggelen gemept. En ik heb ook weleens gehad dat ik ben gesnapt, achtervolgd, en daarna klemgereden door twee auto's.

Wat deed je toen?
Provoceren is uit den boze, dus ik bleef rustig in mijn wagen zitten en liet het gewoon gebeuren. Op zo'n moment is het belangrijk dat je kalm blijft, je mond houdt en de politie belt. Het is net als bij een verhoor: als de verdachte niets terug zegt, dan houdt het snel op. Ik kan goed met gevaar omgaan, en ik raak niet in paniek. Nooit. Als ik weet dat ze me hebben gezien, dan ga ik van de zaak af en laat ik het iemand anders oplossen.

Wat zijn de bizarste plekken waar je bent geweest?
Af en toe komt het voor dat ik nachtelijke observaties moet doen in het bos. Dat is iets waar je stalen zenuwen voor nodig hebt – en een skipak, sjaal en muts als het winter is. Ik ben altijd van het principe: als je bang bent, dan doe je dat jezelf aan. De beste tip die ik ooit heb gehad is dat je nooit "wat als" moet denken. Ik reageer pas op het moment. Paniek is een slechte raadgever.

Wat moest je doen in dat bos?
Meestal moet ik kijken wie er in en uit het huis loopt dat ik moet observeren, en op welk tijdstip. Als een huis in een afgelegen gebied staat met een bosrand, dan sta ik met de auto in het bos.

Verandert je vak erg door nieuwe technologie?
Nee. Je hebt vooral een fototoestel nodig, de rest is bijzaak. En de problemen blijven altijd hetzelfde. Mensen blijven vreemdgaan, mensen blijven fraude plegen, kinderen blijven spijbelen, mensen blijven ons raadplegen. Ons werk houdt nooit op.

Verlies je nooit het vertrouwen in de mensheid door alle ellende die op je afkomt?
Soms hebben we incestzaken of zaken over kindermishandeling. Zo'n zaak is lastig, omdat je niet snel kan zien wat er tussen vier muren gebeurt, en zo'n man niet publiekelijk een kind gaat betasten. Wij houden het functioneren van het kind in de gaten, en proberen de man te betrappen op verdachte situaties. De rest is voor justitie. Over het algemeen zijn dit geen plezierige cases.

Zijn er, los van deze minder prettige zaken, ook andere dingen die je niet leuk vindt aan je vak?
Er zijn een aantal dingen die ik als vrouw niet alleen kan doen, zoals een bordeel of volkscafé binnen stappen. Dat valt op. Ik vind het ook vervelend dat ik niet zomaar overal naar de wc kan gaan. Voor mannen is dat makkelijker, en meer sociaal geaccepteerd. Ik probeer zo weinig mogelijk te drinken zodat ik niet hoef te plassen, maar dat heeft me ook al eens nierstenen opgeleverd.

Een ander nadeel is de onregelmatigheid van het werk. Ik vind het best lastig dat ik geen kinderen heb. Ik heb vroeger een bewuste keuze gemaakt om het niet te doen, omdat ik er geen tijd voor heb. Dat is wel een gemis.

Wat is het dan dat dit werk toch zo fantastisch maakt?
Ik stond bijvoorbeeld een keer in de lift bij een man die ik moest observeren en zijn maîtresse. Hij zei tegen haar dat het maar goed was dat niemand hen kon zien. Dat zijn mooie momenten, omdat ik ernaast stond en alles op film heb staan. Als ik dat dan bespreek met de klant en zij haar verbazing uitspreekt over hoe dat me gelukt is, dan vind ik dat erg leuk.

Bedankt, Karin!