Vrouwen vertellen hoe het is als je moeder op jonge leeftijd overlijdt

Mijn moeder overleed toen ik twintig jaar oud was. We brachten veel tijd met elkaar door in mijn pre-tiener en tienerjaren. Net als de meeste pubers schaamde ik me als mijn moeder zich weer eens moest bemoeien met mijn leven. Zoals die keer dat ze er een hele heisa van maakte dat mijn leraar Engels ons in de derde klas een versimpelde versie liet lezen van literaire klassiekers. Nu ben ik haar daar dankbaar voor.

Ze wilde altijd samen onze nagels laten doen, maar als tiener heb ik dat nooit gedaan. Ik vertelde haar dat dat niet mijn ding was, terwijl het haar heel blij had gemaakt . Nu laat ik heel vaak mijn nagels doen en zou ik willen dat zij daarbij kon zijn.

Nadat ze overleden was, miste ik haar betrokkenheid in mijn leven. Ik had mijn moeder en haar liefde voor lief genomen. Mijn moeders bemoeienis en toewijding is onvervangbaar. Ik weet zeker dat, als ze nog geleefd had tijdens mijn twintiger jaren, ze een grote rol gespeeld zou hebben in elk aspect van mijn leven – van mijn carrière tot aan mijn kapsel. Ik vraag me vaak af hoe onze relatie eruit zou hebben gezien als ze nog leefde.

Ik sprak met verschillende andere vrouwen die hun moeder op jonge leeftijd verloren hebben, en vroeg ze wat ze het meest aan hun moeder waarderen nu ze er niet meer is.

Jena Cumbo was 19 jaar oud toen haar moeder overleed. Naast het feit dat haar moeder bipolair was, vechtte ze ook tegen twee soorten kanker. Al zolang Cumbo zich kan herinneren, lag haar moeder van tijd tot tijd in het ziekenhuis. Maar ondanks dat ze altijd ziek was, leek het er ook altijd op dat ze beter zou worden.

"Ik denk dat mijn broer en ik ervan uitgingen dat ze wel weer beter zou worden. Ik wist dat er een kans aanwezig was dat ze dood zou gaan, maar ik hield er eigenlijk nooit rekening mee dat het echt kon gebeuren."

Cumbo vraagt zich vaak of ze dezelfde levenskeuzes had gemaakt als haar moeder nog zou leven.

"Ik zag mijn vader nooit echt als een ouder. Toen ik naar Los Angeles verhuisde, had hij daar niet echt een mening over. Volgens mij heeft hij geen idee wat voor werk ik eigenlijk doe. Mijn moeder zou zich daar meer mee hebben bemoeid. Ik heb risico's genomen, simpelweg omdat zij er niet was om 'nee' te zeggen. Als ze er wel was geweest, had ze me me misschien onder druk gezet of schuldig laten voelen – zodat ik minder risco had gelopen."

Elke keer als Cumbo relatieproblemen heeft of moet verhuizen, zou ze willen dat ze haar moeder kon bellen.

Kristin Palardy was 23 toen haar moeder overleed. "Ik kende haar als die gekke vrouw die door de keuken danste, en bijna alleen maar zoete mixdrankjes en wijn dronk. Ze was dol op haar trui van Tigger, haar kinderen, onze twee sint-bernardshonden en die track van Eminem, die ze 'Two Trailer Park Girls Go 'Round the Outside' noemde. Ze ging naar veeveilingen en kwam om middernacht terug, en rook dan naar zaagsel, kippen en lammetjes. En het was geen Thanksgiving totdat ze m'n zus en mij op een onoplettend moment met wat eten bekogelde. Haar favoriete koosnaampje voor ons was 'klootzak' en ze droeg met trots een shirt waar 'Best breasts in town' op stond."

Palardy heeft er spijt van dat ze haar moeder niet meer heeft gevraagd over haar verleden.

"Op haar begrafenis vertelde mijn oom een verhaal waarin mijn moeder twee pestkoppen in elkaar had geslagen, die hem en m'n moeder lastiggevallen hadden op het moment dat ze onderweg waren naar de bloemenzaak van hun oom. Het verhaal verbaasde me niet echt, maar ik vond het wel jammer dat ik het verhaal nooit van haarzelf te horen had gekregen. Ik heb er nooit naar gevraagd."

Becky Gollin was 23 toen haar moeder overleed. "Ik mis vooral de kleine stomme dingetjes, waar ik me vroeger aan irriteerde maar waar ik nu alleen maar om moet lachen," vertelt ze. "Als ik in een kleedkamer stond, hechtte ze totaal geen waarde aan mijn privacy. Dat deed ze gewoon de deur op en en moest ik tegen haar zeggen: 'Hallo, mam?! Ik sta hier in mijn onderbroek!'"

Gollin was taxichauffeur toen ze studeerde. Ze kwam vaak laat thuis en elke ochtend wilde haar moeder het geld tellen dat Gollin als fooi had gekregen. "Dan maakte ze me 's ochtends wakker en vroeg ze me hoeveel ik die avond ervoor verdiend had. Ze werd er helemaal blij van om mijn geld te tellen en te zien hoeveel het was. Heel schattig. Zelfs als ik het geld al geteld had, zei ik dat maar niet tegen haar, omdat ze het zo leuk vond om het te tellen," vertelt ze.

Gollin zou willen dat ze haar moeder nog kon bellen om haar advies te geven over de kleine dingen, bijvoorbeeld over koken. "Natuurlijk kun je dat soort dingen ook aan andere mensen vragen, of kun je het op internet opzoeken, maar er zijn bepaalde dingen die je alleen van je moeder kunt leren," vertelt ze.

Jenny Millers moeder stierf toen Miller 21 was. Miller, nu 41, is inmiddels zelf moeder. Ze vertelt dat het verlies haar meer pijn deed toen haar eerste kind werd geboren. Ondanks dat ze omringd was door tantes, haar schoonmoeder en vriendinnen van haar eigen moeder voelde het toch niet hetzelfde. "Ik voelde nog steeds dat donkere gevoel van complete eenzaamheid, alsof er een stukje van de puzzel miste," vertelt ze.

"Als je op jonge leeftijd je moeder verliest, voelt het alsof je zijwieltjes er vanaf worden gerukt, terwijl je niet eens wist dat je die nodig had," vertelt Anne Walls, wiens moeder overleed toen ze 20 jaar oud was. "Uiteindelijk leer je echt wel fietsen, maar je vraagt je altijd af of je niet beter was geweest als je die zijwieltjes wat langer had gehad."

Toen Walls' moeder overleed, voelde ze een bepaald soort dankbaarheid voor het feit dat ze al "enigszins" volwassen was, in plaats van dat haar moeder overleden was toen ze nog een klein meisje was. "Pas nu, op mijn 37e, besef ik me hoe jong ik was. Hoeveel ik nog moest leren. En hoeveel ik voor mezelf moest regelen. Maar weet je, nu ik het afgelopen jaar getrouwd ben en zwanger ben van m'n eerste kind, kan ik zeggen dat ik het toch aardig goed uit lijk te houden." Kaysie Breer verloor haar moeder toen ze 18 jaar was. Ze mist de manier waarop haar moeder haar parfum op deed: elke ochtend twee spuitjes, vlak voordat ze uit het huis uitging. Toen Breer uit huis ging om te studeren, stuurde haar moeder elke week een kaartje om even 'hoi' te zeggen. Ze sloot altijd af met de zin: "Vergeet niet om altijd aardig te zijn voor de mensen om je heen."

"Toen ik jonger was, vertelde ze me verhalen over haar moeder – die was overleden voordat ik was geboren. Ik dacht doen altijd: 'Oké mam, ik heb dit verhaal echt al honderd keer gehoord, ze is er niet meer.' Maar nu vertel ik mijn kinderen voortdurend over mijn eigen moeder. Ik weet dat ik steeds dezelfde dingen vertel en dat Matthew (mijn zoon) waarschijnlijk hetzelfde denkt als ik toen dacht. Maar ik wil graag dat hij een idee heeft van wie zij was, en hoe zij ervoor gezorgd heeft dat ik nu ben wie ik ben."

Beckie Shellenberger was 22 toen haar moeder overleed. "Ik mis die onvoorwaardelijke, oneindige liefde. Het maakte niet uit wat ik deed of wat ik zei. Er was niets in de wereld dat ik zou kunnen doen waardoor zij niet meer van me zou houden," vertelt ze. "Ik mis dat ik me niet altijd zo sterk hoef op te stellen. Ik mis het om me niet meer alleen op de wereld te voelen. Mijn moeder heeft een enorme leegte in mijn hart achtergelaten en ik denk niet dat die ooit weer opgevuld kan worden. Het is een enorme zegen om een moeder te hebben. Zoals zij van mij hield, dat zou niemand anders kunnen. En ik houd op dezelfde manier van haar."

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.