Hoe gay is het songfestival eigenlijk nog?

Het Eurovisie Songfestival wordt de laatste jaren steeds meer beteugeld door oersaaie popnummers en doorsnee mensen. Denk aan de Portugese lattenbodem die vorig jaar won, Waylon en die blonde gaap uit Zwitserland, die dit jaar meedoet. Maar denk ook aan alle nummers met een pompende EDM-beat, die tegenwoordig hip zijn. Dat is natuurlijk niet de bedoeling van het songfestival, waar walgelijke nummers die zó vreselijk zijn dat ze leuk worden en over-de-top divagedrag de boventoon zouden moeten voeren.

Zucht!

Toch is zeker nog niet alles verloren. Het songfestival heeft haar populariteit per slot van rekening deels te danken aan de homocultuur, en andersom. En dat heeft veel goeds gebracht. Denk bijvoorbeeld aan ABBA die door Eurovisie groot is geworden, Conchita Wurst die in 2014 furore maakte, en gay-icoon Céline Dion die het festival in 1988 won. Dat homocultuur en het songfestival onlosmakelijk verbonden zijn wordt ook wel bewezen door de Nederlandse drag-versie: het EurosongTravestival, dat nog elk jaar plaatsvindt, ooit gewonnen door dragqueen Charité La Bustier met het lied De Troubahoer.

Wel vraag ik me af: hoe gay is het songfestival anno 2018 nou nog? Hoeveel optredens hebben nog die flamboyante gayklodder die het festival zo kenmerkt, en leuk maakt? Een flink aantal van de inzendingen waren sowieso te saai en te hetero om überhaupt één letter recensie aan te besteden – de betere rest beoordeelde ik op een aantal stereotyperende homocriteria, namelijk:

• Over-the-top / hysterisch / flamboyant
• Gay-anthem
• Verwijzingen naar gaycultuur
• Nikszeggende dancebeat
• Diva-gedrag, het liefst een verwaande blik naar het publiek
• En ten slotte: GLITTER!!!

Er is een aantal manieren waarop je een podium kan bestijgen. Bijvoorbeeld als een zakje aardappelen die in de microfoon zingt, of springend, omdat je zo enthousiast bent dat je mag optreden. Maar je kan ook opkomen als een complete diva. En dat laatste doet Eleni van Cyprus. Deze faceswap van Beyoncé en Kim Kardashian deelt in de eerste vijf seconden zoveel zweepslagen uit aan haar publiek dat ze niet anders kunnen dan haar verafgoden – tenzij ze krijsend van de pijn de zaal uit willen strompelen.

Ze zingt ‘Fuego!’ en dat betekent natuurlijk vuur. Vuur zou je kunnen lezen als een synoniem voor empowerment, en daar houden wij gays van. Er is alleen een ding in het refrein dat mij in de war brengt, ze zingt: “You got me pelican fly fly fly yeah”. Pelikanen zijn toch joekels van vogels met hele dikke kinnen? Niet empowering gurl, om jezelf te vergelijken met een mollige vogel.

Goed, daarna barst ze uit in een choreografie (inclusief hairflip!) die regelrecht is gekopieerd uit Buttons van de Pussycat Dolls. Dat kan toch niet??? hoor ik je denken. Ben je betoeterd! Het hele Eurovisie Songfestival is toch een grote pastiche op de Top 40 uit 2006! Sterker nog: liever een kopie van een erbarmelijke popqueen dan zelf met iets nieuws komen.

Ze is een diva, slayt, doet een paar fabulous pasjes op een inhoudsloze dancebeat en heeft een glitterleotard aan. Jammer van die pelikaan!

Deze gekke poes! Ik bespeur een vleugje Scissor Sisters, kijk maar eens naar deze clip. Dat zijn al twee punten voor Israël voor een gayculturele verwijzing. Lekker extravagant zijn staat centraal, let maar eens op die paarse wenkbrauwen of dat blauwe haar. Dit lied gaat om een ‘beautiful creature’ (zo verwijst ze naar zichzelf) die niet met zich laat sollen (door in dit geval een man) en hem afwijst. Ook daarmee scoort het homopunten, aangezien dit een prima boodschap is voor een gay-anthem, waarin individuele vrijheid altijd een belangrijke rol speelt. Maar het is geen arrogante diva, eerder een lieverd met een leuk liedje.

Kortom: ja, dit is een anthem. Of in elk geval heeft het potentie. Maar helaas, volgens mijn criteria om te voldoen aan totale gayness moeten er toch echt een paar diva-achtige en verwaande blikken worden uitgedeeld aan het publiek.

De naam van dit nummer, Taboo, is óók een gaybar in Amsterdam. Dit kan geen toeval zijn!

Die knoeperd van een jurk! De dramatiek! De opera! Alles klopt! Als er één gemarginaliseerde minderheid is die van muzikaal theater houdt dan is het wel de homogemeenschap, dus hier scoort ze hartstikke veel punten mee.

Op 0:53 wordt ons ultiem divaschap beloofd: haar enorme jurk licht op, het volume krijgt een slinger en de noten worden wanstaltig hoog. Tijd voor een minachtende blik naar het publiek en een waardeloze beat, zou ik zeggen! Maar die blijft uit, waardoor de divapunten helaas de versnipperaar in moeten. Volgende!

Finland lijkt op het eerste gezicht een joekel van een gay-inzending. Er is glitter, een choreografie met vogue-invloeden, een EDM-dancebeat die gemaakt lijkt te zijn door een hobbyende conciërge, en niet onbelangrijk: een lesbische zangeres! Dat verdient punten.

Finland is de titelkandidaat in het representeren van gaycultuur op het Eurovisie Songfestival 2018, zou je nu terecht kunnen denken. Maar meid, wat heb jij het mis. De schoonheid van het songfestival is toch juist dat het een vleugje camp heeft? Een kopie van popzangeressen uit 2004? Verschrikkelijke nummers in eigen taal die zó lelijk zijn dat ze leuk worden? Helaas is een lesbie zijn met wat make-up op en een paar glittermannen die achter je reet aanlopen nog niet genoeg om pure Eurovisie Songfestival-gayness te vatten. Goed geprobeerd, maar trek de volgende keer liever een overdreven grote jurk aan en kijk vies het publiek in, wil je??

Er is heus nog een aantal inzendingen dit jaar waarin gaycultuur onbetwist te bespeuren valt. Maar er is één inzending die er met kop en schouders bovenuit steekt, en dat is divaqueen Eleni, van Cyprus. Haar fantastisch belabberde nummer waarin ze zichzelf vergelijkt met een pelikaan (wat ik voor lief neem), in combinatie met haar glitterpak, arrogante danspasjes en minachtende blik, verdient het absoluut om te winnen. En daarna? Laten we hopen op een gayer, flamboyanter en sensationeler songfestival in 2019! Volg VICE via Facebook, Instagram en Twitter.