Tien dingen die je altijd al wilde vragen aan iemand die twee keer doodging en weer tot leven kwam

Bang dat je iets van VICE mist? Begrijpelijk. Daarom hebben we een nieuwsbrief met onze beste stukken, video’s én winacties. Schrijf je in!

Sasha Eliasson is twee keer klinisch dood verklaard. De eerste keer was tijdens zijn studententijd in Zweden, toen hij de macht over zijn motor verloor omdat hij moest remmen voor wegwerkzaamheden. Hij werd bewusteloos en zonder polsslag aangetroffen, maar werd ter plekke gereanimeerd door ambulancepersoneel.

Toen hij daarna een paar maanden in de revalidatiekliniek zat, nam hij per ongeluk een overdosis pijnstillers. Z'n hart klopte nog maar tien slagen per minuut, waardoor hij stopte met ademen. Wederom werd hij succesvol gereanimeerd.

Sasha is nu 26 en studeert bedrijfskunde. VICE sprak met Sasha over hoe het voelt om dood te gaan, wat hij ervan heeft geleerd, en hoe deze ervaringen zijn leven hebben veranderd.

VICE: Hey Sasha, deed het pijn om dood te gaan?
Sasha: Nee, het moment zelf of daarvoor niet tenminste. Ik denk dat het zo'n 24 uur duurde voordat ik pas pijn begon te voelen. De eerste keer was ik zo in shock dat ik geen pijn had. De tweede keer nam ik te veel pijnstillers en dat deed wel pijn, maar dat had niets met mijn klinische dood te maken.

Wat zag je toen je dood was? Zag je je hele leven aan je ogen voorbij flitsen?
Nee, dat gebeurde niet, ik zag geen Jezus en ook geen licht aan het eind van een tunnel of wat dan ook. Ik zag niks, want ik was er niet echt. Ik wist alleen dat er iets gebeurd was toen ik wakker werd. Het voelde alsof ik een soort dutje had gedaan, zonder gedroomd te hebben. Dus ik werd wakker, en besefte dat ik even weg was geweest, maar niet hoe lang. Ik was een beetje de weg kwijt.

Wat was het goorste dat er gebeurde toen je dood ging? Heb je bijvoorbeeld in je broek gepoept?
Niet dat ik weet. Dat zal vast gebeuren als je een tijdje dood bent, maar ik ben er vrij zeker van dat mijn spieren nog wel gespannen waren toen ik dood was. De revalidatie was fysiek wel erg zwaar omdat het heel erg pijnlijk was. Ik ging heel langzaam vooruit maar ook dat was uiteindelijk te doen. Het mentale aspect was een stuk zwaarder.

Wat dacht je toen ze je vertelden dat je dood was gegaan?
Ik zat echt in een achtbaan aan emoties. In het begin vond ik het cool dat het was gebeurd. Ik bedoel, ik had het overleefd en ik vond het vet dat ik dat kon zeggen. Maar kort daarna hakte het erin. Ik besefte opeens dat het eigenlijk vrij ernstig was en het heel anders had kunnen aflopen. Maar over het algemeen ben ik positief ingesteld, dus ik heb er niet heel veel last van gehad.

Is je geloofsovertuiging veranderd? Denk je nu bijvoorbeeld dat je een engeltje op je schouders hebt?
Ik heb nooit geloofd in een god, Ik ben meer van mening dat als je iets niet kan bewijzen, het nogal stom is om te zeggen dat je weet dat iets wel of niet bestaat. Als je in een reddende engel wil geloven die ervoor heeft gezorgd dat ik niet dood ben gegaan, dan moet je je ook afvragen waarom hij me er in de eerste plaats niet van behoed heeft om van m'n motor af te vallen. Ik vermijd dat soort redeneringen liever.

Hoe kijk je naar de dood, nu je het twee keer hebt meegemaakt?`
In het begin had ik echt het best wel zwaar. Ik heb een jaar lang vrij intensief gerevalideerd en daarna moest ik er zelf nog voor zorgen dat ik m'n normale leven weer een beetje kon oppikken. Dus dat was wel heftig. Nu dat achter de rug is, ben ik alleen maar dankbaar dat het gebeurd is. Het heeft ervoor gezorgd dat ik sneller volwassen ben geworden. Ik kijk nu positief naar mijn ongelukken en de dood in het algemeen. Ik ben niet bang voor de dood. Ik wil niet nu al gaan, maar als het gebeurt, gebeurt het.

Maar leef je hierdoor nu wel anders?
Ik was altijd vrij voorzichtig en nam geen grote risico’s. Ik had hoogtevrees, maar nu durf ik op daken en allemaal andere hoge dingen te staan, dus ik denk dat mijn doodservaring daar wel iets mee te maken heeft. Het is nu niet eng meer om op een hoog gebouw te staan, omdat er toch niet echt iets engs gebeurt als je doodgaat.

Ik leef nu meer van dag tot dag. Als ik iets wil doen, doe ik het gewoon. Terwijl ik vroeger eerst allemaal redenen bedacht waarom ik iets wel of niet zou doen, en uiteindelijk deed ik het dan niet. Nu doe ik veel meer dingen wél.

Hoe reageren mensen als je ze vertelt dat je twee keer dood bent gegaan?
Dat verschilt per persoon, het ligt eraan of ze gelovig zijn of niet. Mensen die niet gelovig zijn vragen zich vooral af hoe zoiets kan gebeuren en hoe het kan dat ik nu nog leef. Ze vragen bijvoorbeeld: “Hoe weet je zeker dat je dood was?” Dan moet ik ze uitleggen dat ik toch echt klinisch dood ben verklaard.

Met religieuze mensen kan het twee kanten op gaan. De ene reageert positief en zegt dat als ik in God had geloofd, ik een licht zou hebben gezien en dat ik dan vergiffenis zou vinden. Maar er zijn ook mensen die boos worden en zeggen dat ik niks heb gezien omdat ik naar de hel was gegaan omdat ik niet in God geloof. Ik krijg online heel veel van dat soort berichten. Ik snap het wel hoor. Maar voor mij lijkt dit gedrag een beetje op hoe men in stammen leeft – dat iemand die niet bij je groep hoort meteen als de vijand wordt gezien. Voor mij verklaart dat hun gedrag.

Dat is best heftig. Maken mensen zich echt zo druk om jouw ervaring?
Ja, dat gebeurt best vaak. Ik heb een artikel op Reddit gezet en daarna de reacties gelezen. Of mensen beledigen me, of ze komen voor me op. Ik zeg altijd tegen mensen dat ze hun mening niet zo aan anderen moeten opdringen.

Tot slot, denk je dat er leven na de dood is?
Bij mij was er helemaal niets meer, het was gewoon zwart. Ik denk dus dat je gewoon moet geloven wat goed voor je voelt en wat jou gelukkig maakt. Het heeft geen zin om op zoek te gaan naar wie er wel en niet gelijk heeft omdat ik niet denk dat we daar ooit achter zullen komen. Verspil je tijd dus niet aan vragen over het hiernamaals, leef gewoon je leven. Het enige wat je hoeft te doen is accepteren dat de dood onderdeel van het leven is. Als je dat doet, zal je begrijpen dat het niet iets is om bang voor te zijn.