Foto’s van radicale vrouwen in het New York van de jaren zeventig en tachtig

Marcia Resnick legt al meer dan een halve eeuw de kunstscene van New York vast. Toen ze in de jaren zestig op de middelbare school zat, hing ze met oude hippies in clubs als Café Au Go Go en Café Wha?.

In de jaren zeventig, de wildste jaren van de stad, bracht ze de meeste avonden door in CBGB, Max’s Kansas City en de Mudd Club. In die tijd begon ze ook de ‘bad boys’ uit de kunstwereld te fotograferen. Resnick wilde zien hoe machtige mannen als Jean-Michel Basquiat, Iggy Pop en William S. Burroughs reageerden als de rollen omgedraaid waren en er een vrouw achter de camera stond in plaats van een man.

Resnick was ook betoverd door de vrouwen waar ze mee woonde, werkte en mee ging feesten. Resnicks serie Wild Women vangt de geest en creatieve kracht van mensen zoals Joan Jett, Debbie Harry en Susan Sontag.

Wild Women is niet vaak te zien geweest. Het omvat de DIY-mentaliteit van het tijdperk. VICE sprak Resnick over hoe het was om haar leeftijdsgenoten te portretteren en hoe Women’s Liberation de jaren zeventig en tachtig opschudde.

VICE: Hoe ben je bij kunst en fotografie terechtgekomen?
Marcia Resnick: Ik ben altijd al dol geweest op kunst. Toen ik vijf jaar was, hing mijn vader een van mijn tekeningen op het raam van zijn winkel. Een van zijn klanten vond die zo mooi, dat-ie ‘m in een show plaatste van het Brooklyn Children’s Museum. Dat was mijn eerste tentoonstelling.

Later ben ik fotografie gaan studeren in Californië. Ik haalde mijn MFA bij CalArts in 1973 tijdens de eerste golf van de Women’s Liberation-beweging. Universiteiten wilden graag vrouwen aannemen om balans te krijgen in het personeelsbestand. Toen Queens College me een baan aanbood, greep ik die kans. Ik reed met mijn auto het hele land door en nam overal foto’s. Tegen die tijd had ik mijn auto versierd met de namen van al mijn vriendjes op de motorkap. De woorden ‘Marcia the Masher’ stond op de zijkant geschreven.

Toen kwam je terug in New York. Hoe was dat?
New York was gevaarlijk en bijna failliet. Maar ook goedkoop en vol mogelijkheden. Ik vond een woonruimte en trok erin met mijn vroegere huisgenoot Pooh Kaye, een kunstenaar en danseres. We betaalden allebei zeventig dollar per maand. Mijn salaris was honderd dollar per week voor twee keer vier uur lesgeven in fotografie.

Het centrum van de kunstwereld bevond zich vlakbij Soho. Pooh en ik gingen vaak naar openingen van tentoonstellingen, cafés waar kunstenaars rondhingen en feestjes in lofts van kunstenaars. Mickey Ruskin was de eigenaar van Max’s Kansas City waar Andy Warhol en zijn supersterren, ‘blue-chip’ artiesten en grootheden uit de rockwereld samenkwamen. Pooh was Mickeys schoonmaakster, dus we kwamen op die manier binnen.

En toen woonde je ineens in een gebouw vol kunstenaars. Hoe kwam dat?
Ik vond een gebouw in de buurt Tribeca. Elke verdieping was opgedeeld in twee grote lofts. Op de eerste twee verdiepingen zat een methadonkliniek. De lofts op de andere vier verdiepingen waren verwaarloosd.

Pooh woonde in de andere loft op mijn verdieping en we bouwden een badkamer en een keuken voor ons tweeën. Mijn loft had veertien ramen. Ik maakte een hele grote donkere kamer. In de winter sliep ik in die donkere kamer in een slaapzak omdat de rest van het appartement zo koud was.

Nadat ik een performance van Laurie Anderson zag, die ging over een brand in haar huis, nodigde ik haar uit om in ons gebouw te komen wonen. Ze werd mijn bovenbuurvrouw. Er liepen weleens verdwaalde methadonpatiënten rond in mijn loft, maar gelukkig verhuisde de kliniek niet lang daarna.

Hoe was het nachtleven in die tijd?
Schilders maakten films. Schrijvers deden performancekunst. Beeldhouwers maakten installaties. Kunstenaars werkten veel met elkaar samen.

Ik ging elke avond naar CBGB, Max’s en de Mudd Club om muziek te horen. Mudd Club was mijn favoriet, een kunstenaarsbar waar ’s avonds laat bands optraden. Er waren ook exposities, toneelstukken, modeshows en performances. Beroemdheden als Joe Strummer, David Bowie, Marianne Faithful, Nico, Grace Jones en Diana Ross kwamen er ook.

Omdat ik me schuldig voelde over hoe vaak ik in clubs kwam, maakte ik mezelf wijs dat de foto’s die ik in het nachtleven maakte mijn kunst waren. Door menigtes heen kruipen om backstage te komen bij optredens werd een noodzakelijkheid. Daar probeerde ik foto’s te maken die eruitzagen alsof ze in een studio waren genomen. Ik probeerde dan ook afspraken te maken met de artiesten om ze op een ander tijdstip ergens anders te portretteren.

Wat inspireerde je om Wild Women te maken?
Toen ik bezig was met Bad Boys, kon ik het niet laten om aan een zijproject te werken dat ik Wild Women noemde. In punkbandjes speelden voornamelijk mannen, maar er waren ook fascinerende vrouwen die projecten begonnen in de kunst, muziek, literatuur en film.

Patti Smith en Debbie Harry van Blondie werden uiteindelijk vrij commercieel. Laurie Anderson kwam tot haar grote verbazing op nummer één in de hitlijsten in Engeland met haar avant-garde-single O Superman. Tot die tijd was haar performancekunst alleen bekend bij mensen in de kunstwereld.

Lisa Lyon was een pionier die de eerste bodybuildingwedstrijd voor vrouwen won. Ze was een goed voorbeeld van iemand die de levensstijl van seks, drugs en rock-‘n-roll aanhing. We werden al snel vrienden nadat ik haar ontmoette. We droegen zwart, genoten van het nachtleven en werden door fotograaf Marcus Leatherdale omgedoopt tot de ‘Weird Sisters’.

Wat waren de meest radicale dingen die vrouwen deden in die tijd?
Toen vrouwen zich er bewust van werden dat het witte, westerse, mannelijke uitgangspunt onbewust geaccepteerd werd als het uitgangspunt van de kunstwereld, begrepen ze dat het aan hen was om die situatie te veranderen.

Toen ik aan CalArts studeerde, raakte ik bevriend met Linda Benglis. Haar kunst en haar stijl hebben me enorm beïnvloed. Ik fotografeerde haar met kort haar terwijl ze voor een gele Porsche stond. Toen ze terugkwam naar New York, nadat haar redactionele ruimte was geweigerd in Artforum, betaalde Benglis voor een advertentie in dat blad: een foto van haarzelf, naakt op een zonnebril na, masturberend met een grote dildo. Het was de ultieme middelvinger naar de kunstwereld.

Werken aan mijn boek Re-visions, dat in 2019 opnieuw wordt uitgebracht, was een oefening in het leren over mezelf en over alle vrouwen. Het bereidde me erop voor gevoelig te zijn voor onafhankelijke, zelfbewuste, creatieve vrouwen die functioneren in een mannenwereld. Elke vrouw die ik wilde fotograferen heeft me iets geleerd over haar ervaringen. Elke vrijgevochten vrouwelijke kunstenaar, muzikant, schrijver, danser, ontwerper en seksuele pionier die ik heb gefotografeerd had een talent en een visie die haar anders maakte.