We luisterden stiekem naar wat mensen van de levensechte sculpturen in de Kunsthal vinden

In de Kunsthal in Rotterdam ligt nu een baarmoederverse baby van een paar meter lang. Verderop spreiden drie naakte dames hun benen en om de hoek zitten een paar bouwvakkers die kijken alsof ze net beseffen dat het bier op is. Wees gerust, het zijn maar sculpturen, maar dan wel van de zeer levensechte variant.

De tentoonstelling Hyperrealisme Sculptuur trekt volle zalen. Hele volksstammen blijken niets liever te doen dan op zaterdagmiddag naar beelden kijken van beteuterde bouwvakkers, poedelnaakte vrouwen en flink uit de kluiten gewassen baby’s. En dat weet ik omdat ik er tussen stond. Ik was er alleen niet zozeer om naar de beelden te kijken, maar meer om eens ongegeneerd de kunstkijkende medemens af te luisteren. Dit zijn de leukste en scherpste observaties die ik heb opgevangen.

Het valt me meteen op dat ongeveer alle beelden in het museum worden omgeven door een soort paparazzi-crew van dagjesmensen. De meeste van hen zijn van middelbare leeftijd en ze hebben duidelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om gezamenlijk de nieuwe collectie van C&A te tonen. Kortom: prima degelijke mensen. Het pronkstuk waar ze omheen draaien is de monsterlijk grote baby van Ron Mueck.

“Wauw,” roept een vrouw met grijs haar en een outfit die ik zou omschrijven als vijftig tinten beige. Ze straalt en deelt het volgende lumineuze inzicht met haar mannelijke dubbelganger: “Dit lijkt precies op een pasgeboren baby!”
“Ja..” antwoordt de man sec. “Dat heb je goed gezien, lieverd.”

Naast hen staat een man met een kek pak en een vers geoliede baard tegenover zijn jongere vriendin te koketteren met zijn kunst- en mensenkennis.
“Wat zal deze kunstenaar hierna in een diepe put zijn gevallen.” zegt hij dramatisch.
“Hoe kom je daar nou weer bij?” vraagt zijn vriendin verbaasd. Dat was precies de vraag die hij verwachtte, en trots zet hij zijn zojuist bedachte theorie uiteen:
“Wat kun je na zo'n grote baby nog bedenken? Daar gaat niets meer overheen. Heel treurig.”
“Misschien niet nee…” zegt zijn vriendin. “Gelukkig hebben we deze dan in ieder geval gezien.”

Verderop staat een vrouw dolenthousiast te wijzen naar de baby die onmogelijk over het hoofd te zien is. “Kijk! Hier! Wat een schatje! Dit is om op te eten!” Haar vriendin heeft er andere associaties bij:
“Het is wel echt een héle grote baby. Het doet me denken aan mijn keizersnede.”
De jonge vrouw verslikt zich bijna in haar eigen tong. “Ehm..zullen we er anders maar mee op de foto gaan?”
“Ja daag!” roept haar vriendin. “Ik ga toch niet duizend jaar wachten tot al die mensen klaar zijn om foto’s van zichzelf te maken voor een enorme baby?”

Het gros van de bezoekers is inderdaad druk bezig om de beste foto’s te maken voor in de familie-app en op social media. Daarbij is vooral het beeld van een oude vrouw met een baby populair. “Kijk nou hoe debiel dit allemaal is,” hoor ik een jongen van een jaar of twintig smiespelen. “Er zijn hier alleen maar vrouwen van middelbare leeftijd die fanatiek foto’s maken.”
“Klopt,” antwoordt zijn vriend lachend. “Ze hebben ook allemaal een Samsung Galaxy met zo’n hoesje met een flapje!”
“Echt hè!? Ik ga er een foto van maken voor op Instagram.”

Verderop staan de beelden van de drie naakte vrouwen van Paul McCarthy. Ze zitten lekker met hun benen wijd en een suppoost ziet erop toe dat niemand er foto’s van maakt.

“Jeetje wat mooi gemaakt zeg,” zegt een jonge vrouw stralend terwijl ze naar de naakte vrouwen kijkt.
“Ja hè?” beaamt haar vriendin. “Al was het wel prettig geweest als ze een iets andere pose hadden aangenomen. Nu kijk je recht haar punani in.”
“Jep.. beste abrikoos..”

Ik probeer niet te lachen – dat zou funest zijn voor mijn dekmantel – en concentreer me op een ander gesprek. Ditmaal tussen twee puberjongens die er niet echt zin in hebben.
“Jezus wat een kuttentoonstelling!” roept de een boos.
“Jep, maar ik heb net mooi toch een foto gemaakt van de kut van dat beeld.”
“Dude, hoe dan?” fluistert zijn vriend die duidelijk diep onder de indruk is.
“Gewoon, stiekem toen de suppoost niet keek.”
“Leuk hoor, maar je wordt sowieso van Instagram gegooid als je dat erop zet.”

Ik loop door naar het beeld van een reusachtige naakte man die uit de grond komt kruipen. Hij wordt ijverig geanalyseerd door een paar vriendinnen die eruitzien alsof ze net op de TEFAF met geld hebben lopen smijten. “Kijk hem nou! Dit is nou echt een heel gewoon persoon.”
“Ja, echt zo’n ANWB-typje.”
“Zo iemand die lekker op zaterdag een stukje gaat fietsen.”

Ik krijg onderhand zelf zin om een stukje te gaan fietsen en vang nog nét een gesprek op tussen twee mannen. Ze staan bij een beeld van een schoolmeisje dat aan een tafeltje zit. Eén van haar armen is alleen niet van haarzelf maar van een volwassen man.

“Dit is echt een heel ontroerend beeld.” zegt de man stilletjes.
“Ja, heel confronterend, zeg. Zo kwetsbaar. Die kleine meisjeshand en die grote mannenhand…
“Ja. #MeToo.”
“Nog actueel ook, dus.”

Lees meer afluistertapes van Gerda . Hyperrealisme Sculptuur is tot en met 1 juli te zien in de Kunsthal in Rotterdam . Op 2 juni is er een naked tour en kun je lekker naakt naar alle beelden kijken.