fka twigs moest eerst alles verliezen om verder te kunnen

Dit artikel verscheen eerder in i-D's The Post Truth Truth Issue, no. 357, Herfst 2019. Bestel het nummer hier.

“Ik had nog nooit van i-D gehoord,” zegt FKA Twigs, terwijl we herinneringen ophalen aan haar eerste magazine cover in haar studio in Oost-Londen. Het is er rustig en het ruikt nogal naar wierook. “Ik kom uit Gloucestershire. Ik hield me niet bezig met dat soort dingen.” Het was 2012, Twigs was danseres en werd door fotograaf Matthew Stone aangesproken in een club in Londen. “Hij kwam naar me toe en zei: ‘Ik wil heel graag een shoot met je doen’. Ik draaide me om en zei, zonder blikken of blozen: ‘Dat wil iedereen.’ Kun je het je voorstellen?” schatert ze. Matthew – inmiddels een goede vriend waar ze regelmatig mee samenwerkt – zag haar later opnieuw, op het perron van station Hoxton en wist haar contactgegevens te achterhalen via een gemeenschappelijke vriend.

“Hij zag me in de ochtend. Ik was op weg naar huis na een avond stappen en droeg nog steeds dezelfde kleding.”

Twigs, die überhaupt niet graag voor de camera staat, had totaal niet zien aankomen dat haar coverfoto zo’n orkaan aan reacties zou veroorzaken. “Ik trek meestal mijn eigen plan. Als iemand me vraagt: ‘We hebben een grote klus voor je, wil je dat doen?’ dan zeg ik: ‘Ja… maar ik ben op dit moment bezig te leren hoe je een radslag doet op één hand. Gaat het dat in de weg staan?’” Maar toen de editie uitkwam en ze zichzelf op de cover zag staan – met ingevlochten haar, een gouden ring door haar septum, het woord ‘love’ in babyhaar geschreven op haar voorhoofd – wist ze dat het speciaal was. “Voor mij was het niet zomaar een i-D-cover,” zegt ze. “Het had enorme impact op de manier waarop mensen 'young black culture' zien. Ik denk dat het veel heeft veranderd. En daarna kwam mijn muziek uit.”

Tegen het einde van dat jaar kwam haar eerste album uit, EP1, de geboorte van een van ’s werelds meest fascinerende hedendaagse artiesten. Alles zat in dat album – zoals de fluister-sopraan die over een experimentele elektronische productie walst, maar het was uiteindelijk het door Arca geproduceerde EP2 uit 2013 waardoor ze in één klap bij het grote publiek bekend werd. Singles als Papi Pacify en Water Me zitten staan in ons collectieve geheugen gegrift (herinner je de gouden naamketting die ze om haar extreem lange nek droeg op de cover van dat album? Die draagt ze vandaag).

Toen bracht ze haar Mercury- en Grammy-genomineerde album uit, LP1. “Ik denk dat ik in die tijd nog best een groentje was,” zegt ze over de periode waarin ze samenwerkte met namen als Sampha, Dev Hynes en Paul Epworth. “Ik voel me nu een stuk onafhankelijker. Ik sta meer open voor de wereld en andere ideeën. En ik tolereer minder dingen die me niet ten goede komen. Toen ik jonger was, deed ik heel veel om maar die persoon te zijn die méér was dan ik eigenlijk ben. Maar nu… ik ben er nog niet helemaal over uit, er is in elk geval een manier om dat te bereiken zonder kleerscheuren. Ik ben op sociaal vlak wat handiger geworden en ik ben niet meer zo doodsbang als vroeger.

Twigs is inmiddels 31 en lijkt meerdere levens te hebben geleefd. Ik vraag of ze daar niet moe van wordt. “Nee,” zegt ze met een sullig lachje. “Fysiek niet. Mijn lichaam voelt jonger dan ooit, ik heb een goede conditie en een gave huid. Op mentaal vlak heb ik me altijd best oud gevonden, ik heb dingen meegemaakt en voor mijn gevoel ga ik echt al een tijdje mee. Maar ik ben niet moe, ik voel me eerder als een boom.” Ze heeft inderdaad een aantal zware dingen te verduren gehad de afgelopen jaren. “Ik had tumoren in mijn baarmoeder, dus die moesten operatief worden verwijderd.” Ze zegt het alsof het een interessant feitje is. “Vier weken na de operatie werd ik gebeld door Spike Jonze.”

De Oscarwinnende regisseur wilde dat Twigs zou dansen in zijn nieuwste Apple HomePod reclame (2018). Ze tekende en ging ervan uit dat het nog wel een maand zou duren voordat ze ergens moest komen opdraven, maar ze kwam er snel achter dat ze al binnen een week werd verwacht in LA. Ook moest ze op diezelfde dag een workshop doen, via FaceTime. “Ik leek wel dood,” zegt ze. “Ik zag er verschrikkelijk uit. En van de dokter mocht ik nog helemaal niet bewegen. Maar Spike had zoiets van: ‘Oké, dus we spelen het lied af en jij gaat daarop dansen in je woonkamer.’ Ik ging er volledig voor en het voelde letterlijk alsof mijn baarmoeder er uit zou vallen. Ik had niet over de operatie verteld, of dat mijn buik op dat moment met naald en draad aan elkaar vastzat. Dit was grimmig. Ja, grimmig as fuck.”

“Het was een fantastische ervaring, maar ik voelde me zo slecht,” zegt ze. Er wordt van je verwacht dat je tot zes weken na de operatie niet loopt, laat staan danst. Eenmaal op de set met Spike raakten de hechtingen in mijn navel los. Ik zei tegen hem: ‘Voor het geval dat ik begin te bloeden door dit witte shirt…’ Ook kon ik mijn armen eigenlijk niet omhoog doen, omdat dan al je organen tegen elkaar gedrukt worden en je je maag niet kunt stretchen. Toch werd ik betrokken in de choreografie, dus ik probeerde bij iedere dansmove Audrey Hepburn te imiteren, omdat zij ook altijd zo stroef danste. Dat was het enige wat ik kon.” Dit is misschien wel het beste voorbeeld van Twigs’ discipline. Als zij ergens haar zinnen op zet, gaat ze er voor de volle duizend procent voor.

Daarover gesproken: tijdens het revalidatieproces kreeg Twigs een idee voor een muziekvideo, eentje die vereiste dat ze een vreselijk getalenteerde paaldanseres moest worden. “In het begin was paaldansen afgrijselijk, ik was chaotisch en slecht,” zegt ze. “Ik voelde me net een naaktslak die over de grond rolt op zoek naar houvast. Maar als je eenmaal een trucje kent, wordt het verslavend.” Het resultaat van haar spartaanse training is te zien in de verbluffende clip van Cellophane, die afgelopen april uitkwam. In de waanzinnige video – geregisseerd door Andrew Thomas Huang – zien we Twigs paaldansen in een sierlijke gouden bikini totdat een insect-achtig beest haar in een soort space-gat gooit waarna ze op een berg donkerrode modder belandt. “Het is meer dan ik ooit had kunnen dromen,” zegt ze.

De tekst is hartverscheurend. ‘Didn’t I do it for you? Why don’t I do it for you?’, zingt Twigs. “ Cellophane is bijzonder wanhopig,” vertelt ze over de emotionele lading van het lied, “maar het hint ook een beetje naar camp en ironie. Al weet ik niet of iemand dat eruit haalt.” De grap gaat over degene die haar zo heeft laten voelen. Tijdens het schrijven broedde ze vooral op dat wanhopige gevoel, maar wat doet ze daar uiteindelijk mee? Ze leert paaldansen. “Het is grappig dat wij vrouwen die vragen stellen zonder ons te realiseren hoe episch en iconisch we zijn. De gevoelens die ik had zijn het resultaat van conditionering waar ik me niet eens bewust van was. Maar eigenlijk, diep van binnen, weet ik dat het goed met me gaat. Het heeft twee kanten.”

Cellophane is te vinden in Twigs’ tweede, langverwachte album, Magdalene. De release van haar nieuwste album zal deze herfst plaatsvinden via Young Turks. Fans die haar theatertour, met dezelfde naam, deze zomer hebben bijgewoond, zullen al bekend zijn met de mate van kwetsbaarheid in de liedjes. In de show is Twigs anderhalf uur lang op haar krachtigst aan het paaldansen, tapdansen, zwaardvechten en de longen uit haar lijf aan het zingen in een reeks extravagante Ed Marler-kostuums. Je wordt al moe door ernaar te kijken. “Vijftien minuten voor elke show denk ik: ik kan dit niet. De paal… het tapdansen… dit gaat nooit goed. Wat als ik van de paal val? Ik heb erover nagedacht en dat is veel te pijnlijk! Ik heb mezelf overschat! Ik was niet goed bij m’n hoofd! Hoe kun je mij dan ook deze beslissingen laten maken?” Als ze een doorsnee, gemaakte pop-act was, beargumenteert ze, had ze tenminste nog iemand om de schuld te geven. Maar dit was haar idee. Haar fout. “Maar naderhand is het leuk,” zegt ze lachend. “Ik loop van het podium af zo van, “Nou dat ging top! Ik wil nog een keer!’”

Drie jaar geleden begon ze al aan Magdalene, samen met producer Nicolas Jaar. Het album kwam tot bloei tussen Londen, New York en Los Angeles, waar ze zich stortte in een periode van afzondering en ronddwalen in lange middeleeuwse jurken. “Ik voelde me verdrietig”, zegt ze, “en ik deed niet mijn best om me beter te voelen. Ik heb weinig vrienden daar en sprak niet met mijn vrienden en familie in Engeland. Ik ging gewoon weg en sloot mezelf af van alles en iedereen.”

“Het album gaat over iedere lover die ik ooit heb gehad of zal krijgen,” zegt ze. Op muzikaal vlak omschrijft ze het als “net wanneer je denkt dat het zo fragiel is en uit elkaar lijkt te vallen, is er absolute kracht en verzet op een manier die mijn werk nog niet heeft gehad.” Als Twigs voorheen als buitenaards werd ervaren, staat ze nu ineens lijnrecht voor ons, haar hart uit te storten. “Het is heel kwetsbaar. Ik schreef het in een tijd van fysieke en emotionele revalidatie, en ik denk dat dit erdoorheen schijnt.” De intense kwetsbaarheid van het album contrasteert met hoe precies en onmenselijk getalenteerd ze te werk gaat.

“Ik moest vaak lachen om mezelf als ik besefte hoe vaak verhalen van vrouwen verbonden zijn aan het narratief van een man,” legt ze uit. “Het maakt niet uit wat je doet of hoe goed je werk is, soms is het alsof je verbonden moet zijn aan een man om gevalideerd te worden. Zo voelde ik me soms. Toen ben ik gaan lezen over Maria Magdalena en hoe fantastisch zij was: hoe ze waarschijnlijk de beste vriendin van Jezus was, zijn vertrouweling. Ze was een kruidenvrouw en een heler. Maar, zoals je weet, is haar verhaal zo geschreven in de Bijbel dat ze niet veel meer was dan ‘een prostituee’. Ik heb veel kracht geput uit het verhaal van Maria Magdalena, maar ook veel waardigheid, zegeningen en een bak vol inspiratie.

Met album-opener 1000 Eyes wordt de toon gezet: a capella koormuziek over het gevaar van verandering, het einde van een relatie. ‘It’s gonna be cold with all those eyes’, klinkt in bedroefd falset keer op keer als onderbreking van het lied. De statische bas bouwt op als een raket, terwijl de vocalen steeds meer ontwrichten, precies zoals Twigs zich voelde tijdens het schrijven. “Ik dacht”, zegt ze in een gesprek over het lied, “dat als het niet perfect zou zijn, ik publiekelijk af zou gaan.” Dat is hartverscheurend, aangezien ze ondanks de publiciteit van de afgelopen zeven jaar en twee ‘high profile’ relaties, een relatief grote mate van privacy heeft weten te behouden. Interviews mijdt ze liever en een groot persmoment laat ze zitten om met haar hond Solo te wandelen of in een dansstudio te oefenen. Mystiek lijkt het toverwoord voor deze muzikant.

"Holy Terrain, dat ze heeft opgenomen met Future, zal zonder twijfel de meeste aandacht krijgen. Het is een donkere, sexy, heksachtige traptrack – een nieuwe richting voor Twigs. Nadat ze Futures nummer wist te ontfutselen, deed ze wat iedereen zou doen. Ze stuurde hem op de bonnefooi een berichtje.

“Ik wist niet zeker of hij überhaupt wist wie ik was, dus ik stuurde: ‘Hey, ik ben Twigs. Laat me weten als je een keer wilt praten over muziek of iets anders.’ Hij reageerde meteen en ik dacht echt…” Twigs gooit plotseling haar telefoon op de bank naast haar. “‘Oh mijn god, hij reageert!’ Hij is zo’n schatje. Ik stuurde hem het album, belde hem en zei: ‘Luister, Future… hier gaat het over. Het is een empowering, gevoelig album met veel vrouwelijke energie. Dit is waarschijnlijk de leukste track, maar ik heb nog tekstuele content nodig.’ Hij zei: ‘Oké, laat maar aan mij over’. En zijn couplet is prachtig geworden,” zegt ze. “Hij heeft het gewoon over zijn nederlagen als man, hoe het hem spijt en vraagt voor genezing. Ik hou van die verdrietige Future. Ik hou ervan als hij emo wordt en zichzelf uitdrukt. Het is zo mooi als hij zich openstelt.”

Sad Day is alsof It’s A Fine Day van Opus III een hapje ging eten met Kate Bush. “Ik vind het neurotisch,” zegt Twigs over de vocalen. “Alles wordt gezongen op dezelfde noot, best creepy. Het is als vragen – in de eentonigheid van je leven – of je bereid bent op iemand te gokken in de hoop iets groters te krijgen. Zou je het risico nemen en voor liefde gaan en misschien wel opnieuw gekwetst worden?” Er zitten meer instabiele Kate Bush-vibes in Mary Magdalene, dat opent met een vervormde pianosolo en overgaat op reflecties op vrouwelijke kracht.

Een van haar favoriete liedjes om live te spelen, Home With You, gaat over aandacht opeisen: “Het gaat over relaties. Mensen zijn gewoon best needy, toch?”, zegt ze. “Het is zo leuk en mooi om te zingen. Die grote akkoorden aan het einde — het is alsof je vliegt met je stem!”

Mirrored Heart is een pianoballade doordrongen met tranen, pijn en conflict. “Oh, het is zo verdrietig hè?”, vraagt Twigs. “Meestal ben ik heel erg chaotisch als ik het zing. Ik moet telkens huilen. Het is eigenlijk heel fijn om te huilen op het podium. En ik weet altijd wanneer het eraan zit te komen.”

De laatste track, Daybed, voelt reflectief, accepterend en kalm. “Toen ik het schreef”, zegt Twigs, “wist ik dat mijn hele leven uit elkaar zou vallen. Alles wat ik wist, mijn stabiliteit en alles waar ik me mee verbonden voelde… alles zou fucking ophouden.” Best een weerzinwekkend moment? “Het is geen boos lied. Het is als: wow, dit is het leven. Het gaat gebeuren. Ik ga alles kwijtraken en zal weer vanaf nul moeten beginnen.” De regel ‘possessive is my daybed’, gaat volgens haar over het moment waarop je op de bank ligt, verdwaald in gedachten en niet in staat om te bewegen. “Heb je dat ooit gehad?”, vraagt ze. “Alles in de ruimte wordt abstract. Zoals wanneer je een woord keer op keer blijft herhalen en het zijn betekenis begint te verliezen. Zoiets, maar dan met je kamer of huis of gewoon… alles. Je ziet dingen in een andere volgorde. Alles heeft een plaats en is in harmonie. Het enige wat je kunt doen is het laten gebeuren, en het over je heen laten komen.”

Voor iemand die meestal bovenop de zaken zit en doelbewust te werk gaat, moet het zwaar zijn om de controle te verliezen. “Ja en nee… Ik denk dat je alsnog de situatie controleert omdat je accepteert dat je geen controle hebt. Zodra je dat accepteert, merk je dat je niet meer worstelt en voel je je rustig.”

Nu de albumrelease er bijna aan zit te komen, vragen we of ze nog steeds affiniteit voelt met de naam van het album. “Niet op een manier van ‘dit is mijn alter ego’. Het is geen conceptueel album,” zegt ze lachend. “Dat is het niet. Ze [Maria Magdalena] heeft me geholpen ergens te komen. Ze heeft me geholpen anders te denken. Dat is klaar nu, ik kan het laten gaan.”

Een paar weken geleden is Twigs op pelgrimstocht naar Glastonbury geweest, waar de Saint Michael’s line over de prachtige ruïnes van een religieus gebouw schijnt boven de Maria Magdalena-kapel. “Ik ben ernaartoe gegaan en heb er gemediteerd,” zegt ze. “Ze was niet mijn enige inspiratiebron, maar ze was wel de katalysator om het af te maken. We zijn naar het topje van de heuvel gelopen tijdens de zonsverduistering en iedereen schreeuwde naar de maan. Het was fantastisch dat ik kon zeggen: ‘Dankjewel en goede nacht’, snap je?”

Fotografie Willy Vanderperre
Styling Alastair McKimm

Haar Rio Sreedharan @ The Wall Group gebruikmakend van Kérastase
Make-up Lynsey Alexander @ Streeters gebruikmakend van Lancôme
Nagelstylist Ama Quashie @ Streeters gebruikmakend van CHANEL Le Vernis Organdi en CHANEL La Crème Main
Set design Emma Roach @ Streeters
Fotografie assistent Romain Dubus, George Eyres, Tomo Inenaga en Louis Headlam
Digitale bewerking Henri Coutant
Styling assistent Madison Matusich en Abby Adler
Haar assistent Sherean Miller
Make-up assistent Phoebe Brown
Set design assistent Nia Samuel Johnson
Productie Ragi Dholakia Productions
Production assistent Claire Huish, May Powell, Nina Parsons en Louis Courts
Casting director Samuel Ellis Scheinman voor DMCASTING.