Het zou misschien tot een hoop narigheid leiden, maar van The Local Spastics mogen we wel wat oprechter zijn

Foto door Maarten van der Kamp

The Local Spastics hebben liedjes met titels als Fuck The World en Nazi Blood, maar als je zanger Sam Andrea ergens anders dan op het podium tegenkomt ziet hij er prima normaal uit en komt hij heel bedaard over – op een goede manier, dat wel. Om achter de ware aard van Sam en The Local Spastics te komen zocht ik hem op in zijn kamer aan de Prinsengracht.

VICE: Hoe punk is The Local Spastics nou eigenlijk?
Sam Andreas: Ik denk eigenlijk niet al te erg in subculturen, ik doe gewoon wat ik leuk vind. Onze muziek is hard, dan noemen mensen het al gauw punk. Op zich vind ik dat ook niet erg – ik hou van punk – maar ik bind me liever nergens aan vast.

Zijn jullie van plan de wereld te veroveren?
Ik wil de wereld vooral aan mijn laars lappen. Door overal met de band te gaan staan waar we willen en alles te zeggen wat ik wil. Ik hoop dat mensen dat leuk vinden. En als ze het niet leuk vinden dan moeten ze niet naar onze shows komen. Soms spelen we ook shows waar mensen staan die het kut vinden – of die ik kut vind – en dan kun je wel eens een trap krijgen.

Dat doe je ook weleens? Dat klinkt best wel als iets dat een punker zou doen.
Nou, het is geen gimmick ofzo, maar het kan gebeuren. Ik ben geen GG Allin – ik ben eigenlijk heel vredelievend. Vroeger deed ik altijd heel negatief naar het publiek, maar ik heb geleerd dat het leuker is om positief te zijn. Voor het publiek, maar ook voor mezelf. Ik probeer een soort vrijheid uit te dragen. Dat klinkt wat algemeen, maar dat zie je niet veel meer. Onze generatie is heel braaf. Ik draag bijvoorbeeld wel eens een ketting met daaraan een Mercedeslogo dat ik van een wagen heb afgetrokken, en mensen van mijn eigen leeftijd reageren dan gechoqueerd en belerend op zoiets. Dan denk ik: zijn jullie nou de jeugd van Amsterdam? Kom van je reet af en maak iets kapot. Ik heb opgekropte gevoelens net als iedereen, maar ik gooi ze eruit en doe er wat mee. Veel mensen houden het binnen en verzuren.

Je bent ook schilder. Ik zag een schilderij van een hobbelpaard met een hakenruis, en je hebt een nummer getiteld Nazi Blood. Wat betekent dat? Het fascineert me gewoon wel – ook dat het nationalisme nu dankzij onder andere Geert Wilders terug is. Dat houdt me wel bezig. Toen ik jong was ging ik wel eens met antifascistische demonstraties mee, nazi’s rossen. Het is eigenlijk een soort fetisj geworden. Ik vind het mooie uniformen, en lelijke mensen.

Dus je hebt geen extreemrechtse opvattingen?
Nee, absoluut niet. Ik sta daar lijnrecht tegenover. Het nummer Nazi Blood gaat over Duitsers met nazi-opa’s, die zelf extreemlinks zijn om zich daartegen te verzetten, maar op die manier zijn ze in hun manieren net zo fascistisch. Ik werd door zulke mensen wel eens ‘nazi’ genoemd omdat ik een zwarte jongen voor een filmpje in een SS-uniform had gehesen. Terwijl ik denk dat Hitler zich daarvoor zou omdraaien in zijn graf.

Is dat ook deel van die bekrompenheid?
Ja. Mensen proberen zichzelf goed te praten, of iets te zijn wat ze niet zijn. Daar erger ik me aan. Als jij een overtuigd nazi bent, dan wil ik dat je dat ook echt bent. Dan kan ik jou tenminste voor je bek slaan en weten dat ik een oprechte nazi voor z’n muil sla, en niet iemand die met z’n vrienden meeloopt. Als iedereen gewoon helemaal zichzelf is dan komt daar misschien wel narigheid van, maar wel oprechte narigheid – in plaats van de slappe pulp die je overal zo veel ziet.

Waar zou in Nederland meer van mogen zijn en waarvan minder?
Minder geconformeer. Het zou zo fijn zijn om wat meer opstand en meer provocatie te zien, en minder slap gelul. Iedereen heeft een smaakje en een dingetje, maar niemand heeft een fucking mening. Mensen tekenen een internetpetitie om hun maatschappelijke betrokkenheid aan hun Facebookvriendjes te tonen. Om iets te veranderen moet je de openbare orde verstoren. Op internet verander je niets: je wordt er niet gehoord – tenzij je er openbaar je terroristische plannen bespreekt. Stap eens in de echte wereld, zou ik zeggen.

Dan nog over festivals: als rock-’n-rollzanger en man met een mening heb je vast een goed festivalverhaal. Ik hou eigenlijk helemaal niet van festivals. Ik kan niet tegen die enorme mensenmassa’s. Meestal verschuil ik me backstage om een koelkast leeg te drinken. Een keer op Magneetfestival zat ik lang nadat het was afgelopen nog gitaar te spelen. Toen kwam er een doorgesnoven gast die de gitaar afpakte en zei dat ik mijn bek moest houden en moest stoppen met spelen. Ik dacht dat het zijn gitaar was, dus ik liet hem gaan. Later vond ik een andere gitaar en ging weer spelen bij een kampvuur. Toen kwam hij weer woedend naar me toe. Ik zei: “ik weet het goed gemaakt, ik speel een leuk liedje voor je.” Hij begon gelijk te vechten, maar uiteindelijk is hij buitenwesten naar buiten gesleept. Later stond hij me op te wachten met een paar vrienden. Ik heb me schuil gehouden in de backstagebus en daarna nog de hele nacht gitaar gespeeld rond het kampvuur. Het was een leuke avond.

Zoals je merkt hebben wij doorgaans een hoge pet op van festivals en we hebben het idee dat jij ze ook wel kunt waarderen. Daarom geven we HIER de aankomende maanden elke dag tickets weg voor festivals in Nederland en ver daarbuiten. HIER dus!