Playlista na majówkę: Twardowski

Najprościej byłoby określić artystę podpisującego się Mndsgn jako "ten od Knxwledge'a" - bo to właśnie Knx wiedzie prym wśród cudownych dzieci Abletona, stowarzyszonych niegdyś jako Klipmode. Mndsgn wydaje się z tej brygady najbardziej zachowawczy, bo wydaje regularne albumy, nie robi zylionów beattape'ów (Knx), czy też "audiowizualnych moodboardów" (Suzi Analogue). Jednak bardziej klasyczną formę rekompensuje treścią - dwie jego płyty - "Inedia" oraz "Breatharian" traktowały o niejedzeniu (Stachursky! <3). Utwór, który chciałbym Szanownemu Czytelnikowi zaproponować, pochodzi z albumu "Body Wash", wydanego w Stones Throw. Album opowiada historię bezdomnego, którego przygarnia tajeminicza kobieta, która nakazuje mu się wykąpać. Od tytułowego płynu do mycia bezdomny bohater doznaje transcendentalnych halucynacji… i na tym może lepiej by było poprzestać. Brzmieniowo jest super: 80sowo, syntezatorowo, z mocno przefiltrowanymi wokalami.

Yussef Kamaal to duet założony przez Henry'ego Wu. Henry Wu to główny genetyk InGenu, odpowiedzialny za całą chryję - od fuckupu z velociraptorami, aż po indominusa rexa - więc jakikolwiek jego poboczny projekt nie może być słaby. I nie jest. Jest to świetne nowoczesne i przystępne jazz fusion, grane przez samouków. Niby są to tylko gary, bas oraz rhodes i parę syntezatorowych presetów z Norda, ale brzmi to świetnie.

Ów utwór zamieszczam też jako drobną przestrogę: Yussefa i Kamaala niedawno nie wpuszczono do USA, najprawdopodobniej w związku z antymuzułmańskim banem autorstwa prezydenta Trumpa. Gdzie tu przestroga? Kultura (w tym muzyka) zawsze traci jak się głosuje na populistów - bo populiści uchwalają naprędce przygotowane akty prawa powszechnego do załatwiania partykularnych interesów, nie bacząc na konsekwencje.

Ten utwór jest na mojej liście, bo bardzo szanuję ironię jako kategorię estetyczną. Bardzo też lubię głos Thundercata i muzykę Mono/Poly. Ironia jest tu godną odnotowania warstwą: jest to utwór złośliwie szafujący stereotypami o friendzonie, wydany jako singiel w walentynki. W szczególności doceniam nawiązanie do powszechnie znanego faktu, że będąc zawieszonym w friendzonie, dużo się gra w gry - Diablo i Mortal Kombat to dobry pomysł - można się wyżyć.

Dużo gram w gry, może nawet trochę za dużo, ale wierzę, że to najbardziej kompletna i aktualna forma ekspresji kultury (no dobra - popkultury). Skoro więc w mojej piramidzie potrzeb gry znajdują się bardzo blisko muzyki, tym bardziej cieszy, kiedy za muzykę do gry nie jest odpowiedzialny kolejny siwiejący już weteran demosceny, tylko ktoś z powodzeniem funkcjonujący na za przeproszeniem rynku muzycznym. W tej właśnie kategorii umieszczam Hudsona Mohawke i jego soundtrack do Watch Dogs 2, wykorzystujący wszystkie możliwe soundtrackowe tropy, jednocześnie przepuszczając je przez typowo Hudson-Mohawke'owy filtr estetyczny. Warto odnotować, że sama gra jest satyrą na Dolinę Krzemową i subkulturę hakerską (i spokojnie tak właśnie mógłby wyglądać i brzmieć sequel kultowo-cheesowego filmu "Hakerzy") i soundtrack też świetnie to oddaje. W obliczu powyższej argumentacji, wierzę, iż napisanie wprost, że to muzyka z gry, pojawiająca się w sytuacjach skradankowych, nie jest już takie dezawuujące.

To jest utwór z gatunku ładna muzyka: można próbować dorabiać gatunkowe szuflady, ale będzie ciężko, bo są tu 80sowe syntezatory, akustyczne gitary, niby-balearyczny (o mamo…) klimat, wokal bez treści od którego cięzko się oderwać - wszystko jest idealnie zgrane i pięknie płynie. Wierzę, że jest to muzyka, którą każdy z nas - robiących muzykę - powinien chcieć umieć zrobić, i tak nie będzie potrafił zrobić, załamie się nie potrafiąc wytworzyć czegoś tak lekkiego i spójnego, zrobi coś swojego (meh) a i tak ogólny poziom muzykoróbstwa w społeczeństwie istotnie się podniesie. Nie wstydzę się przyznać, że ja tak mam.

Na papierze to jest niezły bałagan: afrykański field recording + cięte sample, ewidentnie juke'owy rodowód + tradycyjne perkusje - wszystko poklejone przez Włocha, niegdyś muzyka jazzowego. Jednak ta chora mieszanka technologii z tradycją działa idealnie, tworząc zupełnie abstrakcyjną wizję muzyki plemiennej z równoległego wszechświata. W tę pomieszaną estetykę równie świetnie wpisuje się rysunkowy teledysk, wyglądający jakby Joan Miro próbował aplikować do GIT Produkcji.