Ο Θανάσης Αλευράς Απαξιεί να Σατιρίσει τους Πολιτικούς

Η πορεία του Θανάση Αλευρά ήταν αντίστροφη από αυτήν που συνηθίζεται - ειδικά στις μέρες μας. Ο ηθοποιός κατάφερε και μας κέντρισε το ενδιαφέρον σημειώνοντας επιτυχία πρώτα στο θέατρο. Έπειτα, το ασυναγώνιστο ταλέντο του έγινε γνωστό στο κοινό όλης της Ελλάδας μέσω της τηλεόρασης, ειδικά μετά τη συμμετοχή του στο Your Face Sounds Familiar του ΑΝΤ1. Αν είσαι από τους «παλιούς», εκείνους τους τυχερούς που τον είχαν απολαύσει να πρωταγωνιστεί στους Ήρωες της Ελένης Γκασούκα, μάλλον θα συμφωνείς ότι δεν είναι καθόλου παράξενο που τότε τιμήθηκε με το βραβείο Χορν για την ερμηνεία του και ας συνηθίζεται το βραβείο να πηγαίνει σε ρόλους που δεν είναι κωμικοί.

Κάποια χρόνια μετά τη συγκλονιστική του ερμηνεία ως Νατάλια Μπρατούσκα Σεϊτανίδη Αλεξέγεβνα στους Ήρωες, ο Θανάσης Αλευράς ανέβηκε στην Ταράτσα του Φοίβου και έχει καταφέρει το εξής: να κλέβει κάθε φορά την παράσταση, ανάμεσα στους σπουδαίους καλλιτέχνες που φιλοξενούνται στη μοναδική ατμόσφαιρα που έχει φτιάξει ο Φοίβος Δεληβοριάς - επιβεβαιώνοντας παράλληλα και το μεγαλείο του Φοίβου να δίνει απλόχερα χώρο και χρόνο σε άλλους να λάμψουν.

Λίγο προτού τελειώσουν οι παραστάσεις στην Ταράτσα, στα τέλη Σεπτεμβρίου, οπότε θα επιστρέψει στο θέατρο, ήπιαμε έναν καφέ -χωρίς πλαστικό καλαμάκι-, συζητώντας για πράγματα που τον απασχολούν, ξεκινώντας με όσα φαίνεται να τον ευχαριστούν.

VICE: Ας ξεκινήσουμε από την Ταράτσα, μιας που βρεθήκαμε εδώ.
Θανάσης Αλευράς: Τι ωραία Ταράτσα είναι αυτή, Παναγία μου.

Μπορώ να πω ότι κλέβεις την παράσταση. Πώς είναι για σένα αυτή η εμπειρία;
Νομίζω ότι είναι από τα πιο όμορφα καλοκαίρια που θυμάμαι. Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν έκανα περιοδεία με θέατρο και έμεινα στην Αθήνα, σε αυτήν τη συνθήκη εδώ, με αυτήν την παράσταση. Για μένα είναι η ξεκούρασή μου, η παιδική χαρά μου, το γήπεδο στο οποίο παίζω μπάλα και το ευχαριστιέμαι. Είναι ο τρόπος και η ευγένεια του Φοίβου που συγγενεύω απόλυτα - και για το για ποια πράγματα θα μιλήσουμε και με ποιον τρόπο θα μιλήσουμε και με τι τρόπο θα σαρκάσουμε και θα σατιρίσουμε. Βρήκα μια οικογένεια ολόκληρη στο πρόσωπο του Φοίβου. Λέω μια οικογένεια ολόκληρη, επειδή οι άνθρωποι γύρω από τον πυρήνα αυτό, φτιάξαμε ένα κύκλωμα και είμαστε όλοι συγγενείς - δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, επειδή ο Φοίβος είναι ένα τόσο καθαρό πλάσμα. Μια τόσο καθαρή ενέργεια, που οτιδήποτε άλλο θα το πέταγε το κύκλωμα όλο έξω.

Έχετε φιλοξενήσει στην ταράτσα…
…το σύμπαν άπαν.

Ναι, τους καλύτερους, τους πιο αγαπητούς. Ποια βραδιά έχεις ξεχωρίσει μέχρι στιγμής; Ποια συνάντηση;
Φέτος είναι μια πολύ δομημένη παράσταση, σε σχέση με την περσινή. Αυτό σημαίνει ότι δεν μετακινούνται τα πράγματα πολύ. Ωστόσο, στο τελευταίο 40λεπτο, που είναι ο επίσημος καλεσμένος, κάτι αλλάζει πάντα, δεν είναι ποτέ η ίδια παράσταση. Επειδή ο καλεσμένος φέρνει τον κόσμο του -εννοώντας τη φωνή του-, τα τραγούδια του, την ιστορία του. Εγώ θα ξεχωρίσω τη βραδιά με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Έγινε κάτι μαγικό εκείνη τη βραδιά. Έπαιξαν ένα παιχνίδι με τον Φοίβο. Ο Φοίβος έγραψε στίχους το προηγούμενο βράδυ και τους έδωσε στον Σταμάτη ζωντανά επί σκηνής. Πήρε δύο-τρία λεπτά ο Σταμάτης και μελοποίησε πρίμα βίστα, μπροστά στον κόσμο, στο κοινό της Ταράτσας, ένα τραγούδι εκπληκτικό. Αυτή ήταν μια πολύ μαγική βραδιά. Όπως επίσης που διασκεύασε για χάρη μου και τα «Παιδικά Παιχνίδια», που πρωτοακούστηκε από τον Γιώργο Μαρίνο και του έκανε μια φανταστική διασκευή, και του το αφιερώσαμε εκείνη την ημέρα. Αυτή ήταν πολύ ξεχωριστή βραδιά, αλλά και τη Ματούλα Ζαμάνη θυμάμαι, με όλη αυτήν τη δική της προσωπικότητα, τη χειμαρρώδη. Αλλά και τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, που είναι στα ακούσματα των γονιών μου και ήρθε. Κάθε live είναι πολύ ξεχωριστό.

Τι ετοιμάζεις στο θέατρο;
Το πιο ανώμαλο, το πιο παράξενο, το πιο αλλόκοτο πράγμα που έχω κάνει.

Είχες πει ότι θα γίνει ένα αφιέρωμα στον Χορν.
Δεν προχωρήσαμε, επειδή κολλήσαμε στα δικαιώματα των τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι και θεωρήσαμε με την Ελένη Γκασούκα ότι δεν μπορείς να φτιάξεις μια αφιερωματική παράσταση για τον Δημήτρη Χορν, χωρίς να ακουστεί η «Οδός Ονείρων», χωρίς να ακουστεί το «Ηθοποιός Σημαίνει Φως». Οπότε, η φιλοσοφία μας είναι ότι κάθε πράγμα για κάποιον λόγο γίνεται και με το που ηρεμήσαμε με αυτό, άνοιξα ένα νεοελληνικό έργο που είχα στα χέρια μου, μια βουκολοτραγωδία, μια παρωδία ενός βουκολικού δράματος γραμμένη σε έμμετρο λόγο, ένα μετα-μποστικό κείμενο, το «Έπος της Μαλάμως».

Ποιος το έχει γράψει;
Το έργο αυτό το γράφει από την εφηβεία του, από το σχολείο ακόμη, ο Νίκος Χαρλαύτης, ο οποίος είναι ένας διακεκριμένος δικηγόρος και ο οποίος σχεδιάζει εκπληκτικά ρούχα και κοστούμια για παραστάσεις ως χόμπι. Γράφει, λοιπόν, αυτό το κείμενο καμιά 30ετία. Το παίρνει, το αφήνει, το παίρνει, το αφήνει. Στη μυθιστορηματική του μορφή είναι τεράστιο κείμενο, πάνω από 300 σελίδες. Θα υπάρχει 12μελής θίασος ανδρών - το τονίζω, επειδή μπορείς να σκεφτείς τι καφρίλα μπορεί να συμβεί εκεί μέσα.

Θα γελάμε, θα κλαίμε;
Θα γελάμε. Θα γελάμε πολύ. Το δράμα είναι η πρόφαση για να τα κάνουμε όλα ρημαδιό. Ο Θέμης Καραμουρατίδης γράφει την πρωτότυπη μουσική και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι, επειδή τον εκτιμώ βαθιά και θεωρώ ότι είναι στην πιο δημιουργική του περίοδο - πέρα από το ότι είμαστε φίλοι. Επίσης, πιστεύω ότι το θέατρο τον χρειάζεται πάρα πολύ.

Τον σατιρίζεις, όμως, στην Ταράτσα.
Σατιρίζω όλο το παρεάκι στην Ταράτσα. Όλη την «Αγία Τριάδα» αυτήν (σημ.: Καραμουρατίδη, Μποφίλιου, Ευαγγελάτο).

Δεν παρεξηγούνται.
Όχι, τι να παρεξηγηθούν, είναι τόσο ωραίοι τύποι. Επίσης, εγώ, αν κάποιον δεν τον αγαπώ πολύ ή δεν θαυμάζω αυτό που κάνει, αν μου είναι αδιάφορος, δεν μπορώ να τον σατιρίσω.

Ποιες μεταμφιέσεις και ρόλους έχεις αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια; Η Νατάλια στους Ήρωες, ας πούμε;
Η Νατάλια ήμουν εγώ με τα μαύρα μου τα ρούχα και ένα καπέλο. Ένα καπέλο εμένα μου ήταν αρκετό για να μου αλλάξει η ψυχή και να μπω σε αυτήν την ηρωίδα που τη φανταστήκαμε και τη φτιάξαμε με την Ελένη. Στην τηλεόραση, ας πούμε, έχω κάνει μεταμφιέσεις με το Your Face Sounds Familiar. Έχει κι αυτό την πλάκα του. Αλλά προτιμώ την άλλη, τη θεατρική, την παιδική εκδοχή του πράγματος, την πιο χειροποίητη, που συνεννοούμαστε με το κοινό αμέσως, που υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού ότι τώρα δεν θα είμαι εγώ και έτσι μπορώ να λέω και ό,τι θέλω.

Όταν παίζεις έναν ρόλο, για πολύ καιρό κουράζεσαι; Ή, για παράδειγμα, τώρα στην Ταράτσα, σκέφτεσαι ότι μπορεί να έχει έρθει ξανά κόσμος, για να δει που φιλοξενείτε κάποιον άλλον καλλιτέχνη και να πεις «A, τι θα κάνω, για να μην είμαι ακριβώς ο ίδιος»;
Όχι, αυτό το τελευταίο δεν το σκέφτομαι, επειδή είναι μια παράσταση που εγώ κάθε βράδυ λέω την ιστορία από την αρχή σαν ο άλλος να μην την έχει ακούσει ποτέ ξανά. Τώρα, αν εσένα σου άρεσε και ήρθες δυο-τρεις φορές, ΟΚ. Δεν προλαβαίνεις εδώ να κουραστείς, ούτε να βαρεθείς, επειδή είναι μόνο δύο φορές την εβδομάδα. Ίσα-ίσα που μένεις με τη γλύκα στο στόμα. Στο θέατρο, όμως, είναι πιο σκληρή η πραγματικότητα, επειδή η ρουτίνα του θεάτρου είναι πάρα πολύ σκληρή - ειδικά όταν έχεις και την τύχη να παίζεις μια ολόκληρη σεζόν, που μιλάμε για πέντε-έξι μήνες, Τετάρτη έως Κυριακή, βρέξει-χιονίσει, είτε έχει άνοιξη, είτε φθινόπωρο, είτε έχεις κρύωμα, είτε δεν έχεις, είτε χώρισες, είτε ερωτεύτηκες. Κάποια στιγμή με κουράζει και μάλιστα πάρα πολύ. Πολλές φορές έχω πει ότι με κουράζει αφόρητα. Αλλά συμβαίνει κάτι μαγικό. Όταν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και βγω στη σκηνή, έχω πάντα στο μυαλό μου ότι θα αφηγηθώ την ιστορία από την αρχή -κι ας την έχω παίξει 500 φορές την παράσταση-, επειδή ο άλλος από κάτω με βλέπει σήμερα για πρώτη φορά. Οπότε, επειδή έχω να αφηγηθώ την ιστορία σε κάποιον που δεν την ξέρει, το ξεχνάω όλο το άλλο και μετά μπορεί να το θυμηθώ ξανά, ας πούμε την επόμενη ημέρα.

Μπορεί να έχεις παίξει 500 φορές μια παράσταση, όπως λες, όμως νιώθεις άγχος προτού πατήσεις στη σκηνή;
Είμαι από αυτούς που νιώθουν άγχος, ναι. Μετά από 18 χρόνια στη δουλειά δεν τρέμω, ξεκινάω λίγο και το ελέγχω, αλλά μέχρι πρότινος μού ήταν πολύ βασανιστικό. Δεν περνούσα καθόλου ωραία, μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση. Ενώ με το που πατούσα το πόδι στη σκηνή, μου έφευγε. Αλλά το πριν, μου ήταν αβάσταχτο. Όμως και τώρα έχω τα συμπτώματα: θα πας πέντε-έξι φορές στην τουαλέτα, όχι σε κάθε παράσταση, αλλά ειδικά στις πρεμιέρες σου, που φτιάχνεις ένα καινούριο πράγμα και θέλεις να αρέσει. Πάντως, ναι, πριν από κάθε παράσταση δεν μπορώ να ξοδευτώ σε πολλά πράγματα. Μου μιλάς και ακούω τα μισά.

VICE Video: Celebrities στο Κυνήγι των Likes

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Πώς νιώθεις την περίοδο που ζούμε, που γενικά υπάρχει και μια μιζέρια, όταν κάνεις τον κόσμο να γελάει με την καρδιά του;
Αισθάνομαι ότι αποκτά αξία αυτό που κάνω, επειδή πολλές φορές το αμφισβητώ. Θαυμάζω τους επιστήμονες που παράγουν έργο, τους μηχανικούς που σχεδιάζουν δρόμους, που μένουν τα πράγματα που κάνουν. Εγώ αισθάνομαι ότι το έργο μας είναι στον αέρα και πολλές φορές αμφισβητώ ποια είναι η αξία του. Όταν, όμως, ένα θέατρο πάλλεται μαζί σου και μπορείς να κάνεις τον κόσμο να φύγει από το θέατρο με μια ανάταση ψυχής, εντάξει. Δεν σου λέω και το να καταφέρεις να μπεις στο μυαλό του και λίγο να του γυρίσεις τη σκέψη -έστω και ένας θεατής να είναι- ε, τότε αποκτά μεγαλύτερη αξία αυτό που κάνω.

Μέσα σου έχεις φως ή σκοτάδι;
Έχω και το σκοτάδι μου, έχω και το φως μου. Όχι εγώ, τα πάντα εδώ, σε αυτήν τη διάσταση. Επειδή είναι τα πάντα διττά. Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι, χωρίς το αντίθετό του. Ωστόσο, είμαι του φωτός παιδί και φύσει και θέσει όσο μεγαλώνω. Επίσης, επειδή το έχω περάσει το να περνάς μέρες, εβδομάδες, μήνες με μια αόριστη μελαγχολία και θλίψη, δεν μου αρέσει. Όχι. Τώρα θέλω να είναι όλα στο φως. Το σκοτάδι μου το χρειάζομαι για αντίβαρο, για να μπορώ να βγω. Μέχρι εκεί.

Την έχεις περάσει εσύ αυτήν τη μιζέρια;
Είμαστε ένα κύκλωμα ολόκληρο η κοινωνία. Δεν γίνεται ο ένας να μην επηρεάζει τον άλλον. Αν εσύ δεν είσαι καλά, δεν είμαι και εγώ καλά, στον βαθμό που θα σε αφήσω να με επηρεάσεις. Όμως, την ώρα που εσύ δεν είσαι καλά, στον τοίχο από πίσω είναι ένας άλλος άνθρωπος που έχει φανταστεί τη ζωή του πολύ διαφορετικά και έχει καταφέρει να την κάνει όπως ακριβώς τη θέλει. Οπότε, όλοι ζούμε στην ίδια κοινωνική κατάσταση, με τα γνωστά θέματα που γνωρίζουμε όλοι αυτήν τη δεκαετία την ταλαιπωρημένη. Ωστόσο, ζούμε πολύ διαφορετικά κιόλας. Έχω στο μυαλό μου πάντα, τα όνειρά μου και τα θέλω μου να τα δρομολογώ και να εργάζομαι γι' αυτά. Την πολλή μιζέρια την αποφεύγω, τους ανθρώπους, δηλαδή, που με τραβούν κάτω δεν τους έχω ανάγκη, δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι, μόνο σαν καθρέφτη μπορώ να τους δω, για να μου λένε τι δεν πρέπει να κάνω. Το αντιπαράδειγμα, δηλαδή. Δεν σου λέω ότι και εγώ δεν περνάω και μίζερες φάσεις στη ζωή μου, αλλά έχω βρει έναν τρόπο να έχω συνειδητότητα: Να τις αντιλαμβάνομαι και να με παρατηρώ και να λέω όχι. Επειδή τα έχω όλα, αλήθεια δεν μου λείπει κάτι. Βλέπω ανθρώπους χωρίς χέρια και χωρίς πόδια, που ζωγραφίζουν με τα πόδια, με τη μύτη, δεν το βάζουν κάτω, είναι με ένα χαμόγελο - και εγώ τι; Να μην έχω να πληρώσω; Να μου πάρουν το σπίτι; Ακόμη και να μου το πάρουν – εντάξει, δεν είναι ευχάριστο, αλλά να τελειώσει και ο κόσμος μου εκεί, ας πούμε; Αυτή η μία, η μοναδική μου η ζωή να τελειώσει εκεί; Βέβαια, εντάξει, είναι και πώς την έχεις αξιολογήσει τη ζωή σου. Επειδή αν θεωρείς ότι η ζωή σου αξίζει, για να έχεις ένα αυτοκίνητο, φυσικά αν στο πάρουν ή τύχει να το χάσεις, θα καταρρεύσει η ζωή σου όλη.

Οι δικές σου αξίες ποιες είναι; Οι άνθρωποί σου; Οι φίλοι σου;
Η μεγάλη μου επένδυση είναι οι φίλοι μου, οι σχέσεις μου, δηλαδή, με τους ανθρώπους, που περνάω τον καιρό και τις ώρες μου μαζί, που μαζί κάνουμε διακοπές, μαζί τρώμε, μαζί ονειρευόμαστε, μαζί αγαπιόμαστε, μαζί κάνουμε έρωτα, μαζί θα ταξιδέψουμε. Είναι μεγάλη επένδυση οι φίλοι μου.

Η δουλειά;
Ναι και η δουλειά. Απλώς, θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο.

Έχεις κάνει ποτέ άλλη δουλειά;
Όχι. Είχα την τύχη να εργαστώ από τη σχολή μου ακόμη και να μην σταματήσει αυτό το πράγμα, να έχει μια ροή και να μπορώ να συντηρούμαι από τη δουλειά μου. Έχω περάσει και διαστήματα που έχω ζοριστεί πολύ με τα χρήματα, αλλά δοξάζω τον Θεό που μέσα από την εργασία μου μπορώ και συντηρούμαι.

Ειδήσεις παρακολουθείς;
Έχω μία άρνηση τα τελευταία δύο χρόνια, κυρίως με την τηλεόραση. Την παρακολουθώ πολύ φευγαλέα, επειδή είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου. Θέλω να γνωρίζω, να ξέρω τι γίνεται, αλλά δεν την αντέχω. Δεν αντέχω καθόλου τον τρόπο που παρουσιάζουν οι άνθρωποι τα πράγματα, επειδή βλέπω από πίσω τις προθέσεις τους, που δεν είναι η ενημέρωση, αλλά το να εξυπηρετήσουν κάποιους σκοπούς. Θυμώνω, οπότε, γιατί να θυμώνω και να χαλιέμαι; Θα επιλέξω το ίντερνετ, επειδή και με τον έντυπο λόγο τελείωσα, όπως φαντάζομαι και πολύς κόσμος.

Στο Ίντερνετ, π.χ. στο Facebook, τη λογική του viral, που πιάνουμε το θέμα της ημέρας και το ξεσκίζουμε και βγάζουμε το άχτι μας στο Διαδίκτυο, σε έχει κουράσει;
Κοίτα, κάποια είναι πάρα πολύ πετυχημένα, σε ό,τι αφορά το σατιρικό και κωμικό κομμάτι. Τώρα, όταν πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό, για ένα πολιτικό, για ένα εθνικό ζήτημα, εκεί δεν μου αρέσει. Συγκεκριμένα το Facebook, είναι μiα πλατφόρμα που βλέπω ανθρώπους που εγώ, επειδή δεν τους συναναστρέφομαι στη ζωή μου, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν. Τους βλέπω και λέω αποκλείεται να υπάρχει κόσμος -και πόσο μάλλον νέος κόσμος- που να έχει τέτοιες απόψεις και να είναι τόσο θυμωμένος. Με φοβίζει λίγο αυτό. Γενικά, όμως, με όλα αυτά έχω ένα μέτρο. Βαριέμαι να είμαι από πάνω. Θέλω να πάρω την πληροφορία και μετά να βρω χρόνο να τρέξω, να κάνω τα μαθήματά μου, να κάτσω να μαγειρέψω, να πάω μια μονοήμερη. Επειδή δεν θέλω κιόλας να τα μαθαίνω και όλα. Αν είναι κάτι πολύ σοβαρό, θα το μάθω.

Σου βγαίνει η ανάγκη να τοποθετηθείς, όμως; Έχει τύχει για κάποιο ζήτημα; Ή να προσπαθήσεις να επηρεάσεις τον κόσμο που σε παρακολουθεί;
Όχι. Θέλω να τον επηρεάσω σε θέματα κοινωνικής ευθύνης. Είτε είναι για το περιβάλλον, που π.χ. καλαμάκι δεν παίρνω στον καφέ -όπως βλέπεις έχω το παγούρι μου-, δεν παίρνω πλαστικές σακούλες. Με απασχολεί πολύ το περιβάλλον. Πεθαίνουμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Εγώ όσο μπορώ το κάνω και όσο μπορώ το επικοινωνώ. Ό,τι μπορώ το κάνω. Αλλά και σε κοινωνικά θέματα είμαι ευαισθητοποιημένος και με τις περιθωριακές ομάδες και με όλα αυτά και με τη φιλοζωία και με τους ανθρώπους που δέχονται πίεση - απλώς δεν τοποθετούμαι δημόσια, παρά ελάχιστες φορές. Καλά, για πολιτικά θέματα ούτε διανοούμαι να ανοίξω το στόμα μου.

Γιατί;
Δεν είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι, για να πεις τη γνώμη σου και να σε ακούσουν. Ειδικά ο ηθοποιός δεν κάνει να ταυτίζεται.

Γιατί; Υπάρχει η κριτική πάνω σε αυτό ότι δεν τοποθετούνται οι ηθοποιοί, για να μην χάσουν κοινό.
Εγώ δεν κάνω στρατευμένο θέατρο. Είμαι διασκεδαστής, είμαι ψυχαγωγός. Έτσι κι αλλιώς, ξέρω ότι όταν ανοίξω το στόμα μου, θα παρεξηγηθώ. Είναι όλος ο κόσμος με τις τρίχες και τα νεύρα όρθια, σε περιμένουν στη γωνία, για να στην πούνε έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν πεις. Πολλοί συνάδελφοί μου που το έχουν κάνει, το έχουν μετανιώσει, μετά από αυτήν την τοξίνη που παίρνουν για 15-20 ημέρες. Δεν έχω εγώ άποψη για τα πολιτικά; Φυσικά και έχω και ενεργός πολίτης είμαι. Απαξιώ, όμως και σε οποιοδήποτε νούμερό μου σατιρικό να ασχοληθώ με την πολιτική. Με αιχμές θα πω αυτό που θέλω.

Πάντως στην Ταράτσα σηκώνεται η σημαία του ΠΑΣΟΚ.
Ναι, αλλά τι έχει προηγηθεί!

Ναι, όσοι έχουν δει ή θα δουν την παράσταση θα καταλάβουν, μην κάνουμε spoiler. Είσαι ΟΚ με τον άνθρωπο που είσαι σήμερα;
Αρκετά. Επειδή, ενώ έχω καταφέρει πολλά πράγματα και έχω πετάξει πολλά πράγματα από παλιές συνήθειες, παλιό εαυτό, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μένουμε σε αυτά που δεν έχουμε, όχι σε αυτά που έχουμε φτιάξει και έχουμε κατακτήσει. Πάντα θα μιλάμε γι’ αυτό που δεν είμαστε και αυτό που δεν έχουμε, με αποτέλεσμα να είναι η πιο εμφανής έλλειψη αγάπης προς τον εαυτό μας. Ε, τον τελευταίο χρόνο, αγαπάω κάθε μέρα τον εαυτό μου γι’ αυτά που έχω καταφέρει. Επειδή είμαστε συνεχώς στον δρόμο, για να φτιάξουμε πράγματα και ένα μπράβο δεν το λέμε στον εαυτό μας. Έχω δρόμο μπροστά μου, για να γίνω αυτό που θέλω να γίνω. Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω άλλο πράγμα από αυτό που είμαι τώρα.

Τι θα ήθελες να γίνεις;
Όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να γίνω ένας ανοιχτός άνθρωπος με αγάπη μόνο και χωρίς φόβο. Θέλω να πετάξω τον φόβο.

Ο Θανάσης Αλευράς εμφανίζεται στην Ταράτσα του Φοίβου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Οι παραστάσεις για φέτος τελειώνουν τον Σεπτέμβριο.. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε, εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» Λέει Πότε Έκλαψε Τελευταία Φορά με Ταινία

Αντλία Βενζίνης, Κρεμάστρα, Βέσπα - Κάποιοι στην Ελλάδα «Χτυπάνε» Tattoo Αγαπημένα τους Αντικείμενα

Είναι Σεξιστικό να Ρίχνεις την Ευθύνη για τον Θάνατο του Mac Miller στην Ariana Grande