Η Πικρή Ιστορία του Ποτισμένου με Ούρα Ξενοδοχείου-Ιγκλού της Αλάσκας

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Όμως με τα λεφτά αυτά θα αποκτήσεις και κάτι άλλο, κάτι το οποίο είναι ανεκτίμητο. Θα αναλάβεις την πραγματοποίηση ενός ονείρου. Του ονείρου του Leon Smith. Αν έχεις την επιθυμία –και, για να είμαστε ειλικρινείς, το παραδάκι για τις επισκευές– μπορείς να γίνεις αυτός που επιτέλους θα πραγματοποιήσει το όνειρο που έκανε για πρώτη φορά ο Smith πριν από 50 χρόνια και αφιέρωσε το ένα τρίτο της ζωής του στην υλοποίησή του, μόνο και μόνο για να το δει να καταρρέει.

Αυτό το όνειρο είναι το «Igloo Lodge» (Ξενώνας Ιγκλού). Στο πέρασμα των δεκαετιών, η κατασκευή με τα 25 μέτρα ύψος και 32 μέτρα πλάτος –η οποία από μακριά μοιάζει με έναν τσιμεντένιο θόλο με μικρά παραθυράκια, ενώ όσο πλησιάζεις βλέπεις ότι ο σκελετός είναι φτιαγμένος από μονωτικό αφρό– έχει γίνει ένα εντυπωσιακό και παραδόξως αγαπημένο θέαμα στο τοπίο της Αλάσκας.

Ο Smith ήθελε να το μετατρέψει σε ξενοδοχείο – έναν φόρο τιμής στη λατρεμένη του 49η πολιτεία και ένα μέρος που οι επισκέπτες θα αναπολούσαν με την ίδια αγάπη που θυμούνται το κοντινό Εθνικό Πάρκο Ντενάλι. Όμως τώρα, αυτό το ερείπιο με τα γκράφιτι, έχει γίνει το νούμερο ένα αξιοθέατο για αυτούς που λατρεύουν όλα τα παράξενα που μπορείς να συναντήσεις κατά μήκος των αμερικανικών αυτοκινητόδρομων. Οι άνθρωποι που ταξιδεύουν στον μοναχικό αυτοκινητόδρομο George Parks, ανάμεσα στο Φέρμπανκς και το Άνκορεϊτζ, μένουν με το στόμα ορθάνοιχτο, καθώς προσπερνούν το οίκημα με το αυτοκίνητό τους, ενώ μερικές φορές σταματούν, για να βγάλουν selfie ή για να ρίξουν ένα κατούρημα, προτού συνεχίσουν και πάλι τον δρόμο τους.

«Θα ήταν πολύ ωραία να το φτιάξεις και να το κάνεις κάτι. Όμως χρειάζονται λεφτά και δεν έχω, οπότε το έχω αφήσει στη μοίρα του να σαπίζει», λέει ο Brad Fisher.

Ο 58χρονος Fisher είναι ο τωρινός θεματοφύλακας του ονείρου του Smith. Είναι Πρόεδρος της Fisher's Fuels, μιας οικογενειακής επιχείρησης στη Γουασίλα, η οποία βρίσκεται νότια του ιγκλού και απέχει τρεις ώρες με το αυτοκίνητο, ενώ είναι ιδιοκτήτης του ακινήτου από τα μέσα της δεκαετίας του '90. Μέσα στα χρόνια, έχει καταφέρει να κρατήσει όρθιο το ιγκλού, μόλις και μετά βίας βέβαια, ως έναν φόρο τιμής στον παλιό του φίλο Smith και έχει την ελπίδα ότι ίσως κάποιος με περισσότερα χρήματα θα μπορέσει να υλοποιήσει το ουτοπικό όνειρο.

[VICE Video] Ο Πραγματικός Πλανήτης των Πιθήκων

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Fisher προσπάθησε να το πουλήσει πριν από αρκετά χρόνια, όμως δεν βρήκε ενδιαφερόμενους. Τώρα προσπαθεί ξανά.

«Υποθέτω ότι το πρόβλημα είναι ότι αν θέλεις [να ολοκληρώσεις την κατασκευή του ξενοδοχείου], πρέπει να το κάνεις μόνος σου, επομένως πρέπει να μένεις κάπου εκεί κοντά - και κανείς δεν ζει εκεί κοντά», λέει γελώντας ο Fisher. Η πλησιέστερη πόλη στο ιγκλού είναι το μικροσκοπικό Κάντγουελ, το οποίο, όπως λέει ο Fisher, έχει γύρω στους 50 μόνιμους κατοίκους (επίσης, τυχαίνει να είναι το μέρος όπου ο Sean Penn γύρισε σκηνές από το Ταξίδι στην Άγρια Φύση του 2007 και έφερε στην περιοχή ένα αντίγραφο του παλιού λεωφορείο που έμελλε να γίνει ο τάφος του Christopher McCandless – κάτι το οποίο ενδέχεται να ενδιαφέρει τους πιθανούς αγοραστές).

«Βασικά, θα πρέπει να πεθαίνεις στη δουλειά το καλοκαίρι και να κάθεσαι όλο τον χειμώνα, χαζεύοντας τις νιφάδες που πέφτουν. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που θέλουν να το κάνουν αυτό», λέει ο Fisher.

Ο Leon Smith πάντως το έκανε.

Γεννημένος στην Τιφ Σίτι του Μισούρι το 1921, ο Smith έζησε μια ζωή γεμάτη περιπέτεια. Αφού πολέμησε τους Ιάπωνες στο νησί Γκουανταλκανάλ στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε καπετάνιος ενός ρυμουλκού στην Καλιφόρνια και στη συνέχεια κατευθύνθηκε πιο βόρεια, για να δουλέψει ως ψαράς και ξυλοκόπος. Έπειτα, βρέθηκε στα βάθη της Αλάσκας –έναν παράδεισο για έναν άνθρωπο της υπαίθρου, όπως εκείνος– όπου, μαζί με τη γυναίκα του Elizabeth, άνοιξε ένα βενζινάδικο στο 188,5 μίλι κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου Parks, εξυπηρετώντας τους επισκέπτες με προορισμό το Ντέναλι.

Στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Smith παρατήρησε ότι υπήρχε έλλειψη κατάλληλων ξενοδοχείων στα μέρη του, τα οποία ήταν σχετικά δημοφιλή στους πεζοπόρους τα καλοκαίρια και στους fan των snowmobile τον χειμώνα. Ήθελε να μεταμορφώσει το πουθενά, σε κάπου. Να αφήσει το στίγμα του στον κόσμο. Έτσι, οραματίστηκε το Igloo Lodge: Θα είχε 58 δωμάτια, ρεστοράν, μπαρ, κάβα, κατάστημα δώρων στο ισόγειο και μια σουίτα-ρετιρέ στον πέμπτο όροφο, για τον ίδιο και την οικογένειά του. Ο Smith καθάρισε το οικόπεδο πίσω από το βενζινάδικό του και με λίγα έξτρα χρήματα από τη μικρή του επιχείρηση αγόρασε ξύλα, κόντρα πλακέ, αφρό πολυουρεθάνης και έπιασε δουλειά ολομόναχος.

Ο Smith ήλπιζε ότι τα εγκαίνια του Igloo Lodge θα γίνονταν το καλοκαίρι του 1973.

Το 1991 όμως, εξακολουθούσε να χτίζει, όταν ένας αρθρογράφος της Minneapolis Star Tribune έτυχε να περάσει από το σημείο και να τον ρωτήσει για το ξενοδοχείο. «Κάθε φορά που μαζεύω αρκετά χρήματα, χτίζω άλλο ένα δωμάτιο», είπε ο Smith. Όταν ρωτήθηκε γιατί ένας άνθρωπος στα 70 του είχε αφιερώσει δεκαετίες της ζωής του, για να χτίσει ένα ξενοδοχείο-ιγκλού στη μέση της Αλάσκας, η απάντησή του ήταν ευθεία και καυστική: «Δεν νομίζω να έφτιαχνες ένα ξενοδοχείο-ιγκλού στο Κάνσας ή την Αίγυπτο, έτσι δεν είναι;».

Η ηλικία του δεν ήταν το μοναδικό εμπόδιο στις προσπάθειες του Smith. Οι οικοδομικοί κανονισμοί της πολιτείας έπαιξαν επίσης ρόλο (ανάμεσα σε άλλα, ανακάλυψε ότι τα παράθυρα που είχε κατασκευάσει στα δωμάτια ήταν πολύ μικρά). Έτσι, πέντε χρόνια αργότερα, ο Smith, αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας, αποφάσισε να πουλήσει το βενζινάδικο και το ανολοκλήρωτο ιγκλού, για να εξασφαλίσει ότι η σύζυγός του θα έχει χρήματα μετά τον θάνατό του. Επικοινώνησε με τον Fisher, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν και τόσο, γι' αυτό και του έκανε μια πενιχρή προσφορά (δεν αποκαλύπτει το ποσό), πιστεύοντας ότι ο Smith θα αρνηθεί.

Ο Smith παρόλα αυτά δέχτηκε και το 1996 η ιδιοκτησία του Igloo Lodge άλλαξε χέρια. Ο Smith πέθανε το 1999 και ο Fisher ήταν αποφασισμένος να ολοκληρώσει τη δουλειά, σαν έναν φόρο τιμής στον παλιό, καλό του φίλο. Δυστυχώς, όμως, δεν είχε αρκετά χρήματα και το 2005, ο Fisher έκλεισε απρόθυμα το βενζινάδικο και έβαλε το ιγκλού «στον πάγο».

Το Igloo Lodge έγινε στη συνέχεια ένας χώρος που προσέλκυε φωτογράφους και βάνδαλους. «Κάποιος έκλεψε τη σκάλα από μέσα, ενώ είναι απίστευτο πόσος κόσμος πηγαίνει εκεί, για να κάνει την ανάγκη του. Είναι εξοργιστικό», λέει απογοητευμένος ο Fisher. Πριν από δυο καλοκαίρια, οι σερίφηδες της περιοχής επενέβησαν, για να διώξουν μια παρέα που παραλίγο να κάψει όλο το ιγκλού, ρίχνοντας πυροτεχνήματα μέσα στο κτίριο. «Γίνονται συνέχεια βανδαλισμοί», λέει αναστενάζοντας. Η πολιτεία το θεωρεί έναν «ελκυστικό μπελά» και υπάρχουν σκέψεις, για να συσταθεί μια ομάδα που θα «απαντά στις πολλές ερωτήσεις [για το ιγκλού] που κάνουν οι ταξιδιώτες, για τις οποίες δεν υπάρχει τρόπος να βρουν απαντήσεις».

Το ακίνητο περιβάλλεται επίσης από αρκούδες γκρίζλι και δεν είναι ασυνήθιστο να τριγυρίζουν στο σκοτεινό, γεμάτο μπάζα εσωτερικό του ιγκλού, όπως προειδοποιεί ο Fisher. «H βλάστηση εδώ είναι πολύ πυκνή και είναι πολύ επικίνδυνο – μπορείς να πέσεις πάνω σε μια αρκούδα, χωρίς να το καταλάβεις».

Μία από τις πιο άγριες επιθέσεις από αρκούδα γκρίζλι στην ιστορία της Αλάσκας, μάλιστα, έγινε ακριβώς σε αυτήν την περιοχή: Το 1989, ο 32χρονος Don Coverston έκανε πεζοπορία κοντά στο οικόπεδο, γύρω στα 800 μέτρα από το ιγκλού, όταν του επιτέθηκε ξαφνικά μια αρκούδα η οποία του δάγκωσε το κεφάλι, τον σήκωσε στον αέρα και τον ταρακούνησε. Στη συνέχεια, η αρκούδα πέταξε κάτω τον Coverston και του επιτέθηκε αρκετές ακόμη φορές.

«Πονάει πάρα πολύ. Αυτό ήταν. Θα φάει τον εγκέφαλό μου και θα με αφήσει», λέει ο Coverston, αναφερόμενος στο περιστατικό, στο βιβλίο του Larry Kaniut Some Bears Kill (εκδ. Safari Press, Κάποιες Αρκούδες Σκοτώνουν), του 1997. Όμως, μετά από πολλαπλές επιθέσεις, η αρκούδα απομακρύνθηκε και ο αιμόφυρτος Coverston πέρασε κουτσαίνοντας μέσα από τις φυλλωσιές, μέχρι που έφτασε στον αυτοκινητόδρομο Parks. Ένα ζευγάρι περαστικών τον μετέφερε στο βενζινάδικο του ιγκλού, όπου εκεί ο Coverston ρώτησε έναν από τους υπαλλήλους του Smith, αν τα αυτιά του βρίσκονταν ακόμη στη θέση τους. Ο Coverston μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε νοσοκομείο του Φέρμπανκς, όπου έκανε 1.000 ράμματα, σε μια χειρουργική επέμβαση που κράτησε εννέα ώρες.

Οι αρκούδες, λοιπόν, είναι ένα πρόβλημα. Το ίδιο και το γεγονός ότι το ιγκλού δεν έχει ρεύμα, αν και ο Fisher πιστεύει ότι αν μπουν φωτοβολταϊκά δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Υπολογίζει ότι το κόστος για την ολοκλήρωση του ονείρου του Smith ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο, επιπλέον από την τιμή πώλησης των 300.000 δολαρίων.

«Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει κάποιος ενδιαφερόμενος που θα ολοκληρώσει το έργο», λέει ο Fisher. Κατά καιρούς, ακούει σχόλια για το ακίνητο από τους συγγενείς του Smith «και δεν είναι καλοπροαίρετα – μου έχουν θυμώσει, επειδή το κτίριο καταρρέει και είναι η μοναδική ανάμνηση που έχουν από τον Smith, όμως δεν έχω χρήματα, για να κάνω κάτι. Είναι προς πώληση και, ειλικρινά, αν δεν θέλεις να καταρρεύσει, αγόρασέ το».

Ο ίδιος ελπίζει να συμβεί αυτό. Αν καταρρεύσει το κτίριο, τότε θα νιώσει ότι ο Smith πεθαίνει για δεύτερη φορά. Μέχρι τότε, ο Fisher θα κάνει ό,τι μπορεί με τους λίγους πόρους που έχει, για να κρατήσει ζωντανό το όνειρο -και το ιγκλού- του παλιού του φίλου.

Περισσότερα από το VICE

Όλη η Υποκρισία της Πλούσιας Ελίτ που Αποκάλυψαν (Μέχρι Τώρα) τα Paradise Papers

Ποιος Θεός Έστειλε τον Maceo Plex και τον Rødhåd στην Αθήνα;

Αυτά τα Εξώφυλλα Ελληνικών Δίσκων σε Προκαλούν να Mην Ακούσεις Στίχο