Η Νόρα και ο Κώστας Έφτιαξαν το Σπίτι που Αξίζουν Όλα τα Σκυλιά Χωρίς Οικογένεια

Η Νόρα Τσιούμπρη και ο Κώστας Χρυσικόπουλος γνωρίστηκαν στην Πάρνηθα. Τους ένωσε η αγάπη τους για την ποδηλασία, τη φύση και κυρίως για τα σκυλιά. Αυτός ήταν και ο καθοριστικός λόγος που η κοινή τους ζωή αφιερώθηκε στη φροντίδα αυτών των πλασμάτων. Τα σκυλιά υπήρξαν συνοδοιπόροι στην έγγαμη ζωή τους, από χρόνο μηδέν.

Αγόρασαν ένα οικόπεδο στο Μενίδι και μετακόμισαν με τα δύο τους σκυλιά. Η Νόρα τότε διατηρούσε κατάστημα και έφτιαχνε κοστούμια θεάτρου, ενώ ο Κώστας ήταν μηχανολόγος σε ΚΤΕΟ. Λόγω της αγάπης τους για τα σκυλιά και του κατάλληλου χώρου τους, φιλοξενούσαν ανέκαθεν σκυλιά που χρειάζονταν προσωρινή στέγη έως ότου επιστρέψουν στην οικογένειά τους ή υιοθετηθούν. Το 2009, αρχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης, τα πράγματα δυσκόλεψαν και για τη Νόρα και τον Κώστα. Φίλοι και αλληλέγγυοι τους παρακάλεσαν να εξακολουθούν να φιλοξενούν και να φροντίζουν τα σκυλιά, υποστηρίζοντας τους οικονομικά με τροφές, φάρμακα κ.λπ. Όταν ήρθε και η στιγμή για τη Νόρα να κλείσει το κατάστημά της, η απόφαση με τον Κώστα να αφιερωθούν ολοκληρωτικά σε αυτό, από το να κάνουν οτιδήποτε άλλο μέσα σε μια τόση δύσκολη εποχή, ήταν μονόδρομος.

Αυτό έγινε πλέον η ζωή τους. Το 2016 ίδρυσαν και επίσημα το σωματείο τους «Αδέσποτη Φωνή», με σφραγίδα και αριθμό επικύρωσης. Το σωματείο χρειάζεται, διότι όπως μας είπε και ο Κώστας «πρέπει να είσαι μια οντότητα για να μπορείς να κάνεις κάποιες κινήσεις, να πάρεις ένα σκυλί από τον δήμο και να το αναλάβεις ή να το δώσεις για υιοθεσία και για να είμαστε κατοχυρωμένοι για τα ζώα που έχουμε εδώ».  

Παράλληλα, η Νόρα είναι μέλος στο πενταμελές του Δήμου Αχαρνών για τη διαχείριση αδέσποτων, ώστε να μπορούν να πραγματοποιούνται και υιοθεσίες στο εξωτερικό. «Έχουμε και τα καλά μας. Με τα σκυλιά που δίνεις για υιοθεσία πιάνεις τόσες φιλικές σχέσεις με κάποιους ανθρώπους, που γίνονται η οικογένειά σου και με κάποιους ανθρώπους στο εξωτερικό που έχουμε δώσει σκυλιά μας έχουν φιλοξενήσει».

Ο χώρος που δημιούργησαν έγινε το σπίτι και η δουλειά τους. «Όλο το σπίτι, όλο το οικόπεδο είναι για τα ζώα. Εμείς απλώς βοηθάμε να συντηρείται», μας λένε χαρακτηριστικά. Είναι διαμορφωμένος ώστε να ζουν άνετα και υγιή, με χαλιά και θερμάστρες, ένα διαφορετικό καταφύγιο που σέβεται και αγαπά τα πλάσματα που φιλοξενεί. Το καταφύγιο πέρα από αδέσποτα φιλοξενεί και σκυλιά που έχουν οικογένεια, αλλά πρέπει να την αποχωριστούν για ένα μικρό χρονικό διάστημα ή σκυλιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να ζουν άλλο στο σπίτι τους, όπως ο Μπρούνο, ένα σκυλί με ένα είδος αυτισμού.

Ακολουθήσαμε τη Νόρα και τον Κώστα στις καθημερινές τους δραστηριότητες, στην παραλαβή ενός σκυλιού προς φιλοξενία από το λιμάνι του Πειραιά και στην επίσκεψή τους στον κτηνίατρο. Από το πρωί καθαρίζουν και φροντίζουν τον χώρο και τα σκυλιά, δίνουν τα πρωινά φάρμακα και το φαγητό σε εκείνα που τρώνε διπλά μέσα στην ημέρα, ενώ παράλληλα τα βγάζουν βόλτα έως ότου έρθει η ώρα για το μεσημεριανό φαγητό. Έπειτα θα ξεκουραστούν και οι ίδιοι για να πάρουν το μεσημεριανό τους. «Συνήθως λένε ότι πρώτα τρώει ο άνθρωπος και μετά το σκυλί, αλλά σε εμάς δεν ισχύει αυτό», λέει γελώντας η Νόρα. Έπειτα, θα μαζέψουν και πάλι τις ταΐστρες, θα καθαρίσουν τον χώρο και τα νερά τους, θα δώσουν τα βραδινά φάρμακα και γύρω στις 10 έρχεται η ώρα του ύπνου για τα σκυλιά.

«Είσαι με μια σκούπα συνέχεια. Δεν γίνεται να πεις “άσ’ τα, θα τα μαζέψω αύριο”. Πολλές φορές κι εμείς σαν άνθρωποι λέμε “αχ, πονάει η κοιλιά μου σήμερα” - σε εμάς δεν έχει. Θα πρέπει να είσαι τελείως του θανατά για να πεις “δεν μπορώ”. Είναι δέσμευση. Βρέχει; Δεν έχει να κάνει».

Συχνά το πρόγραμμα αλλάζει ανάλογα και με τις ανάγκες των σκυλιών. Ο κτηνίατρος είναι μία συχνή επίσκεψη που απαιτεί μετακίνηση και οργάνωση του χρόνου. Έχουν τα εμβόλια και τις εξετάσεις τους. Όλα τα σκυλιά είναι καταχωρημένα με microchip και με θεωρημένα βιβλιάρια υγείας. Ο Κώστας και η Νόρα οφείλουν να γνωρίζουν και να ενημερώνονται για την κατάσταση υγείας όλων των σκυλιών, καθώς κάποια από αυτά μπορεί να χρήζουν ιδιαίτερης φροντίδας.

Παράλληλα, πολλές φορές χρειάζεται οι ίδιοι να παραλάβουν ένα σκυλί από το λιμάνι, το αεροδρόμιο ή να το παραδώσουν προς υιοθεσία. Ακόμα, όμως, μπορεί να χρειαστεί να ταξιδέψουν κι οι ίδιοι για τους παραπάνω σκοπούς. «Πολλές φορές τα στέλνουμε και με pet taxi, εκτός αν βρεις κάποιον εθελοντή. Μας έχει τύχει να πάμε και εμείς αεροπορικώς ή με τρένο κάπου. Κάποιες φορές ένα ταξίδι είναι σαν ένεση χαλάρωσης για εμάς, αλλά είναι σκότωμα να τα κανονίσεις».

Σε όλα αυτά υπάρχει μία απόλυτη δέσμευση του χρόνου τους. Οφείλουν να είναι 24 ώρες το 24ωρο εκεί και όλος αυτός ο τρόπος ζωής δεν τους αφήνει εκ των πραγμάτων περιθώρια για να τα συνδυάσουν όλα. «Εμάς μας αρέσει όμως αυτός ο τρόπος ζωής, νιώθουμε μια πληρότητα. Όταν ήμουν μικρή ήθελα να έχω ένα ράντζο με άλογα. Πρόσεχε τι εύχεσαι λένε! Μου βγήκε σε σκυλιά, οπότε εντάξει», περιγράφει γελώντας η Νόρα.

Η αγάπη της και η αφοσίωσή της σε αυτά τα πλάσματα της γύρισε πίσω σαν δώρο, όταν μία μέρα της παρουσιάστηκε ένας έντονος πόνος στην κοιλιά. Ο Κώστας έφυγε για να φέρει τη μητέρα της και στην επιστροφή βρήκαν την Νόρα, λιπόθυμη και παγωμένη. Όμως η Άρια και ο Τζακ την έγλειφαν και την κράτησαν κάπως ζεστή, έως ότου έρθει το ΕΚΑΒ. Τα πλάσματα στα οποία αφιέρωσε τη ζωή της, την έσωσαν την πιο τραγική στιγμή.

Πέρα από την πληρότητα που νιώθουν συνολικά, ακόμα και μέσα στην περίοδο της καραντίνας, ένιωσαν τυχεροί για τον τρόπο που έχουν επιλέξει να ζουν και να βιοπορίζονται. Δεν βίωσαν ούτε τον εγκλεισμό, ούτε την απομάκρυνση από το εργασιακό περιβάλλον, ούτε τον φόβο του ιού. Πέρα από το ιατρικό κομμάτι, δουλεύουν και οργανώνουν μόνοι τον χρόνο τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν «λογοδοτούν» στα υπόλοιπα μέλη του σωματείου, τα οποία βοηθούν με τροφές και φάρμακα. Όπως μας λέει η Νόρα, υπάρχει μια διαφάνεια μεταξύ τους, ξέρουν τι προσφέρουν και έτσι έχουν μια υγιή σχέση. «Είναι σαν να έχεις έναν ευχαριστημένο πελάτη στο ξενοδοχείο. Εκείνος που πληρώνει, μπορεί να έρθει όποια ώρα και στιγμή θέλει και βλέπει το σκυλί του σε τι κατάσταση είναι και πώς περνάει», αναφέρει ο Κώστας.

Κάθε σκυλί έχει τους σπόσνορές του που αναλαμβάνουν το μηνιαίο του κόστος, δηλαδή ένα μικρό ποσό για τα έξοδά του και ένα ποσό για τα έξοδα του χώρου. Κάθε σκυλί, παράλληλα, μπορεί να έχει κάποιους αλληλέγγυους που να προσφέρουν τα έξοδα διαβίωσής του για να μπορεί να ζει στον χώρο και αυτός ο χώρος να διατηρείται σωστά.

Όπως λέει η Νόρα, «εδώ είναι ένας καλός προσωρινός χώρος διαμονής. Το κάθε σκυλί χρειάζεται την οικογένειά του». Διατηρούν σελίδα στο Facebook με όνομα «Αδέσποτη Φωνή», όμως λόγω έλλειψης χρόνου η ενασχόληση αυτή είναι μικρή. Αφού βγάλουν μερικές φωτογραφίες κάθε σκυλιού και δημιουργήσουν το άλμπουμ του, γίνονται διάφορες κοινοποιήσεις από τους υποστηρικτές του σωματείου, με σκοπό κάθε σκυλί να βρει το δικό του σπίτι.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μη ρωτήσουμε τον Κώστα και τη Νόρα για τις δυσκολίες που ίσως φέρνει όλο αυτό στις ισορροπίες των κοινωνικών τους σχέσεων, αλλά και στον προσωπικό τους χρόνο. Μας περιέγραψαν ότι είναι ξεκάθαρα δύσκολο να τις διατηρήσεις, λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και του περιβάλλοντός τους. Ο χώρος που δημιούργησαν διαμορφώθηκε για την εξυπηρέτηση της δουλειάς τους και αυτός ο χώρος δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους. «Για να φύγουμε δυο-τρεις μέρες πρέπει να οργανώσουμε τροφές, φάρμακα, τηλέφωνα, τα πάντα. Αναγκαστικά κάποια στιγμή όμως πρέπει να φύγεις για να ξεκουραστείς λίγο σαν άνθρωπος. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό και κάποια στιγμή όταν είσαι εδώ συνέχεια. Πώς να το πω: Λίγο χάνεις και την ανθρώπινή σου φύση».

Πρόσφυγες και Μετανάστες VS Ελληνική Αστυνομία

«Στα Ταξίδια Μπορεί να Κοιμόμαστε στο Ίδιο Κρεβάτι» - Η Συνέντευξη για Δουλειά που Θέλω να Ξεχάσω

Spanking, Ομαδικό Σεξ, Bondage: To Φετιχιστικό Πάρτι Όπου Δεν Επιτρέπονται οι Άνδρες

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.