«Είδα Άνδρες να Βγάζουν Αόρατα Μωρά από Μέσα τους» - Η Ζωή σε ένα Workshop Ανδρικού Τοκετού

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Broadly.

Κάθομαι σταυροπόδι σε ένα ασφυκτικά ζεστό δωμάτιο, περιμένοντας οκτώ άνδρες να γεννήσουν.

Για να είμαι σαφής: δεν πρόκειται για το προϊόν κάποιου εντυπωσιακού επιστημονικού πειράματος που κατάφερε επιτυχώς να αφήσει εγκύους τους άνδρες. Είναι μια συνεδρία διαλογισμού που επιχειρεί να προσομοιώσει την εμπειρία της γέννας στους άνδρες, καθοδηγώντας τους βήμα-βήμα, μέχρις ότου ξεπεταχτεί ένα μωρό από τη φαντασία τους.

Βρισκόμαστε σε ένα μάθημα «Ανδρικού Τοκετού» στο Really Good Sex Festival του Σίδνεϊ. Οι παρευρισκόμενοι κάθονται κυκλικά στο πάτωμα. Κάποιοι μοιάζουν να διαλογίζονται και πού και πού απλώνουν τα χέρια τους, για να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Όλοι στην αίθουσα έχουν ένα γαλήνιο χαμόγελο.

H Christine, η δασκάλα από τη Δανία, κάθεται σε ένα μαξιλάρι στον κύκλο και αρχίζει να κάνει εισαγωγή στο μάθημα. Αναλύει τους διαχωρισμούς με βάση το φύλο που υπάρχουν στην κοινωνία και τον τρόπο με τον οποίο συνεχώς δίνουμε μάχη για την επίτευξη της σταθερότητας στη ζωή μας – κάτι το οποίο θεωρεί ανώφελο, από τη στιγμή που «έχουμε τόσο λίγη σταθερότητα στο σώμα μας».

Το μάθημα, μου λέει αργότερα, έκανε το ντεμπούτο του σε ένα φεστιβάλ για gay, bi και trans άνδρες στο Βερολίνο, όμως αρχικά δημιουργήθηκε ως χορογραφία. Δυστυχώς, δεν εγκρίθηκε η χρηματοδότησή του και έτσι, «βρέθηκα να είμαι η μόνη γυναίκα στο φεστιβάλ και να καθοδηγώ μια αίθουσα γεμάτη γυμνούς και ημίγυμνους άνδρες, βοηθώντας τους να βιώσουν τη διαδικασία της γέννας».

«Τους ενθαρρύνω να παραδοθούν», μου εξηγεί. «Να επιτρέψουν στους εαυτούς τους να συγκινηθούν. Ουσιαστικά, είναι μια διαδικασία που σε βοηθάει να είσαι ανοιχτός, αφήνοντας τη Φύση να κινηθεί μέσα σου. Να σε εξαγνίσει. Να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που μπορεί να σε εμποδίζει από το να ζήσεις σαν ένα ανθρώπινο ον με ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά».

Η Christine χαμηλώνει συχνά το κεφάλι της, κλείνει τα μάτια και χαμογελάει στοχαστικά. Αν οι άνδρες μπορούσαν να βιώσουν τις σωματικές αλλαγές και τη διαδικασία της γέννας όπως οι γυναίκες, λέει σκεπτόμενη φωναχτά, ίσως η κοινωνία να άλλαζε ριζικά. Το μάθημά της είναι μια επίκληση στην ενσυναίσθηση σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τη ρήξη και το χάος, προσθέτει και παρά την οδυνηρή έλλειψη πνευματικότητας από τη μεριά μου, έχω αρχίσει να κατανοώ και να σέβομαι αυτήν την ιδεολογία.

Φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν τουλάχιστον μία ώρα προτού ξεκινήσω να βλέπω ένα μάτσο άνδρες να βγάζουν αόρατα μωρά από μέσα τους.

Καθώς αρχίζει η συνεδρία, μας ζητείται να ξαπλώσουμε ανάσκελα. Ξεκινάει να παίζει μια απαλή μουσική με ψαλμωδίες και η Christine περιφέρεται ανάμεσά μας, συγχαίροντας μας για τους εννέα μήνες κύησης και διαβεβαιώνοντάς μας ότι κάθε γέννα είναι τελείως διαφορετική.

Μας πληροφορεί ότι μπαίνουμε στο πρώτο στάδιο του τοκετού. Μας λέει ότι ο τράχηλός μας έχει ξεκινήσει να διαστέλλεται και έχουν ξεκινήσει ήπιες συσπάσεις. Χτυπάει τα δάχτυλά της και αυτό μας δίνει να καταλάβουμε ότι πλέον ο τράχηλος έχει διαστολή τριών εκατοστών. Βάζω τα δυνατά μου να φέρω στον νου μου τους πόνους της περιόδου, για να μπορέσω να αισθανθώ τους πόνους των συσπάσεων, όμως ένας Θεός ξέρει τι κάνουν οι άνδρες – ίσως επιχειρούν να θυμηθούν το τρέμουλο που ένιωσαν σε κάποια επώδυνη επίσκεψη στην τουαλέτα;

Η Christine χτυπάει και πάλι τα δάχτυλα και μας ζητάει να φανταστούμε τη βλέννα στον τράχηλο που χαλαρώνει και τα υγρά που στάζουν από τους κόλπους μας, καθώς πλησιάζουμε τα επτά εκατοστά διαστολής. Οι αναπνοές ενθαρρύνονται –το ίδιο και οι ήχοι– και σύντομα βογγητά διαπερνούν την έως τότε ήσυχη αίθουσα. Κρατάω τα γόνατά μου με τα χέρια σε μια προσπάθεια να μιμηθώ τη στάση του τοκετού που έχω δει στις ταινίες και παρατηρώ ότι και οι υπόλοιποι κάνουν το ίδιο.

Οι ψαλμωδίες σταδιακά δυναμώνουν και η Christine μου εξηγεί πως καθώς οι συσπάσεις γίνονται πιο απότομες και γρήγορες, ο πόνος εντείνεται. Μερικοί άνδρες στην αίθουσα ξεκινούν να βογκούν δυνατότερα και σύντομα οι κραυγές του υποτιθέμενου πόνου κατακλύζουν τον χώρο. Ένας άνδρας στέκεται όρθιος με τα πόδια ανοιχτά και την πλάτη στον τοίχο και σιγά-σιγά αρχίζει να λυγίζει τα γόνατα ιδρώνοντας ακατάπαυστα.

Όταν η διαστολή φτάνει στα 10 εκατοστά, η χορωδία της παραφωνίας ειλικρινά αρχίζει να με τρομάζει. Στο μεταξύ, η Christine περνάει από τον καθένα ξεχωριστά και του κάνει μασάζ στη μέση ως άλλη πνευματική μαμή. Μας λέει να σπρώξουμε και μερικά από τα βογκητά μετατρέπονται σε κανονικότατα ουρλιαχτά. Ο άνδρας στα αριστερά μου σφίγγει τα χέρια του πάνω από την κοιλιά του και κινείται μπρος-πίσω. Ο άνδρας στα δεξιά μου, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι κατάφερε να κοιμηθεί.

Το μωρό –ή, αν θέλουμε, τα μωρά, μιας και η Christine λέει ότι δικαιούμαστε να κάνουμε δίδυμα, αν αυτό νιώθουμε– ξεκινάει να κατεβαίνει από τον κόλπο μας, καθώς περνάμε στο τελικό στάδιο της γέννας. Εκείνη τη στιγμή φαντασιώνομαι ότι απαιτώ να κάνω μια πνευματική καισαρική. Πρέπει να πάρουμε τον χρόνο μας, λέει η Christine και να γεννήσουμε μόνο όταν νιώσουμε ότι έχει έρθει η ώρα. Μπορεί να γίνει γρήγορα ή μπορεί να μη γίνει και καθόλου.

«Είναι ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι!», κραυγάζει ένας άνδρας.

Όταν επιτέλους γεννήσουμε όλοι, η Christine μας λέει να στηρίξουμε τα μωρά στο στήθος μας και να νιώσουμε την ηρεμία αυτής της έντονης στιγμής. Η Christine έρχεται προς το μέρος μου και ξεκινάει να μου κάνει ένα απαλό μασάζ στην κοιλιά, το οποίο είναι πραγματικά σκέτη απόλαυση, την ώρα που ακουμπάω τις παλάμες μου στο στέρνο, προσποιούμενη ότι κρατάω ένα μωράκι στο στήθος μου.

Τα τελευταία 15 λεπτά, καθόμαστε και πάλι στον κύκλο έχοντας ξεφορτωθεί σιωπηλά τα αόρατα μωρά μας και συζητάμε πώς νιώσαμε για τη γέννα μας. Κάποιοι άνδρες κλαίνε. Άλλοι δείχνουν απλώς αναστατωμένοι. Μια γυναίκα λέει ότι, αν και έχει ήδη δύο παιδιά, αναγκάστηκε να γεννήσει με καισαρική και τις δύο φορές λόγω επιπλοκών και, υπό αυτήν την έννοια, η εμπειρία αυτή ήταν πολύτιμη για εκείνη. Ήταν απίστευτα συγκινητικό.

Ένας άνδρας διακόπτει ξαφνικά για να πει ότι ένιωσε πραγματικά τη γέννα στο σώμα του και δεν μπορώ να σταματήσω να φαντασιώνομαι ότι μια γυναίκα που υπέστη τον πόνο μιας γέννας που διήρκησε κυριολεκτικά για δυο μέρες, μπαίνει στην αίθουσα και τον σωριάζει στο πάτωμα με μια γροθιά στο σαγόνι.

Ένας άλλος λέει ότι ένιωσε να συνδέεται βαθύτερα με τη σύντροφό του, με την οποία προσπαθεί να κάνει παιδί και ξεσπάει σε λυγμούς καθώς το εξομολογείται. Κρατώντας το πιγούνι του, αποκαλύπτει ότι καθ' όλη τη διάρκεια της συνεδρίας ένιωθε να έχει ένα εξόγκωμα στο πιγούνι του και παίρνει όρκο ότι άγγιζε την κρεατοελιά του προγόνου του για παρηγοριά, καθώς γεννούσε.

Αργότερα, μιλάω με την Christine γι' αυτό. «Κάποιος πρόγονός του είχε μια κρεατοελιά στο πιγούνι και εκείνος άγγιζε αυτήν την κρεατοελιά για παρηγοριά», μου λέει με σοβαρό ύφος.

Η Christine, η οποία αυτοαποκαλείται «μαχητής του φωτός», μου εξηγεί ότι η εμπειρία βοηθάει τους ανθρώπους να συνδεθούν με «μια θεμελιώδη δύναμη της ζωής που υπερβαίνει τα σύνορα του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού».

Όσο για το πώς αντιλαμβάνονται οι πελάτες της το workshop, μου λέει ότι οι άνδρες συχνά δηλώνουν πως αυτή η εμπειρία είναι πολύτιμη και άκρως συναισθηματική. Όπως είπε και ένας συμμετέχων, ο Andreas, ο οποίος της έστειλε email, για να την ευχαριστήσει: «Διεύρυνες τα όριά μου, φέρνοντας κάτι το καινούργιο και έκανες τα αδύνατα, δυνατά».

Όπως λέει και η ίδια η Christine, η οποία μου έστειλε email λίγο αργότερα, για να απαντήσει στις τελευταίες μου ερωτήσεις:

Δεν είμαι εδώ, για να σου διδάξω κάτι καινούργιο.

Γνωρίζεις ήδη.

Είμαι απλώς εδώ, για να σου το υπενθυμίσω.

Και αν μη τι άλλο, για να σου δείξω, μέσω του γυναικείου σώματός μου και μέσω της διαδικασίας του τοκετού ότι είσαι άνδρας. Δεν θα μείνεις ποτέ έγκυος, δεν θα βγει ποτέ ένα παιδί από τα σπλάχνα σου.

Και δεν πειράζει. Θα βρεις τον δρόμο σου. Θα κάνεις την υπέρβαση.

Περισσότερα από το VICE

«Έκανα τον Σταυρό μου και Έγινα Ταχυδακτυλουργός» - Ο Έλληνας Μάγος που Κάνει Περιοδεία Εδώ και 55 Χρόνια

Ο Παναγιώτης Κάνει τα Πάντα στα Άκρα - Αυτήν την Εποχή Σώζει Κακοποιημένους Σκύλους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν