Μετά Από Έναν Χρόνο Προσπαθειών ως Single Dad Eίμαι Ξανά Έγκυος

Δεν έχω επιστημονικά στοιχεία ότι το σώμα μου «αντιπαθεί» τις εμβρυομεταφορές, αλλά έτσι νιώθω. Αν το πιστέψω, μπορώ να κατανοήσω την πρόωρη αποβολή που βίωσα στις αρχές του 2021, μετά από μια μεταφορά που ακολουθήθηκε από μια αποτυχημένη προσπάθεια εμβυρομεταφοράς κατεψυγμένων εμβρύων. Δεν έχω πρόβλημα γονιμότητας και τα έμβρυα ήταν «υψηλής ποιότητας». Θα έπρεπε να είναι επιτυχία, όμως βίωσα όχι μόνο αποτυχία αλλά και εμφατική απόρριψη από το σώμα μου. Και πάλι, χωρίς επιστημονικά στοιχεία, αλλά το θεώρησα απόκριση του ανοσοποιητικού μου. Σαν να έλεγε η μήτρα μου «Συγγνώμη τι είναι αυτό και γιατί είναι εδώ χωρίς την άδειά μου;».

Μετά τη δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια εμβρυομεταφοράς είχα μια κρίση στα μέσα της θεραπείας της γονιμότητας. Ο Απρίλης σηματοδοτούσε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς τεστοστερόνη και δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Ένιωθα ότι η ζωή μου ήταν σε αναμονή και ότι βίωνα καθημερινά δυσφορία φύλου χωρίς λόγο. Έτσι έκανα ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε μεσοαστός μπαμπάς: αγόρασα ένα αυτοκινούμενο.

Συνήθως δεν παίρνω παρορμητικές αποφάσεις. Στα 34 μου δεν είχα ποτέ όχημα ούτε είχα πληρώσει για διακοπές στο εξωτερικό, που δεν περιλάμβαναν και σπουδές. Αλλά η θεραπεία γονιμότητας σε οδηγεί να κάνεις παράξενα πράγματα. Μετά τη δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα, μου φάνηκε ότι η μόνη λύση ήταν να αγοράσω το αυτοκινούμενο που με ενημέρωσε ένας φίλος ότι ήταν καλή ευκαιρία. Αυτή η μεγάλη χειρονομία θα μαλάκωνε με κάποιον τρόπο το υπαρξιακό μαρτύριο που βίωνα.

Δεν το αγόρασα μόνος. Επένδυσα σε αυτό μαζί με τους γονείς μου – ξέρετε, σαν κανονικός ενήλικας. Η λογική ήταν να το μοιραζόμαστε και κάποιες φορές να το νοικιάζουμε, τύπου AirBnB αλλά για αυτοκινούμενα. Έτσι σύντομα θα είχα ένα μικρό εισόδημα.

Μάζευα αυτά τα χρήματα χρόνια, καθώς πάντα είχα τη φαντασίωση για το αυτοκινούμενο. Αυτά τα χρήματα φοβόμουν ότι θα χαλούσα με τις θεραπείας γονιμότητας. Φυσικά ήθελα να ολοκληρώσω την οικογένειά μου όπως τη φανταζόμουν, αλλά ήθελα και να συνεχίσω να επιδιώκω και όσα άλλα ήθελα για τη ζωή μου. Ήθελα να μπορώ να προσφέρω στο παιδί που είχα, τον SJ, τις περιπέτειες και τις αναμνήσεις που του άξιζαν. Κλοτσούσα στη σκέψη ότι θα ξόδευα τόσο χρόνο και χρήματα για να του κάνω ένα αδερφάκι κι αυτό μπορεί να είχε κόστος για τη ζωή με το παιδί που είχα ήδη.

Όσο τα σκεφτόμουν έλπιζα ότι μια άλλη θεραπεία θα συμφωνούσε με το σώμα μου. Τον ίδιο μήνα ανυπομονούσα για την απλή διαδικασία ενδομητρικής σπερματέγχυσης, όπου το σπέρμα του δότη τοποθετείται απευθείας στη μήτρα και το σώμα σου το παίρνει από εκεί. Το μόνο φάρμακο που θα έπαιρνα ήταν μια ένεση ορμόνης hCG το προηγούμενο βράδυ, για να βεβαιωθώ ότι θα είχα ωορρηξία την καλύτερη στιγμή.

Γενικά, η διαδικασία θα κόστιζε λιγότερο από την εμβρυομεταφορά ή έτσι νόμιζα. Στα μέσα του Απρίλη μια νοσοκόμα της κλινικής με κάλεσε στο Λονδίνο για ένα τεστ υδροσαλπιγγογραφίας. «Τι είναι αυτό;», ρώτησα με έκπληξη.

Μου εξήγησε ότι θα έβαζαν μια υγρή βαφή στη μήτρα και στις σάλπιγγες για να ελέγξουν για εμφράξεις που μπορεί να εμπόδιζαν τη διαδρομή του ωαρίου να συναντήσει το σπερματοζωάριο. Οι εμφράξεις μπορεί να δημιουργηθούν ανά πάσα στιγμή και ενώ η σπερματέγχυση είχε λειτουργήσει άψογα πριν από τέσσερα χρόνια όταν είχα μείνει έγκυος στον SJ, μπορεί να μη συνέβαινε έτσι αυτήn τη φορά. Αυτό μου το εξήγησε υπονοώντας ότι η προηγούμενη κλινική έπρεπε να είχε κάνει το ίδιο τεστ.

«Πόσο κοστίζει;», ρώτησα διστακτικά.

«450 λίρες (σ.σ. περίπου 530 ευρώ)», η απάντηση.

Πάνω που νόμιζα ότι θα την έβγαζα φτηνά αυτόν τον μήνα, περίπου 800 λίρες (σχεδόν 950 ευρώ) για τη σπερματέγχυση αντί για 1.600 (σχεδόν 1.900 ευρώ) για την εμβρυομεταφορά, ο λογαριασμός ήταν ξαφνικά πάνω από 50% πιο φουσκωμένος απ’ όσο περίμενα. Για άλλη μια φορά χωρίς επιστημονικά δεδομένα ένιωθα ότι έχανα τα λεφτά μου. Ένιωθα ότι οι σάλπιγγές μου ήταν καθαρές, αλλά αν έκανα λάθος και έχανα όλο το κόστος της σπερματέγχυσης; Κι αν τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα απ’ όσα περίμενα, όπως συνέβη από ένα σωρό απόψεις στη διαδικασία της σύλληψης;.

Στα μέσα του Απρίλη έκανα την διαδικασία των 450 λιρών. Η γιατρός είπε ότι ότι δεν είχε ξαναδεί το υγρό να κυλάει τόσο γρήγορα κι επιπλέον ήταν η μόνη διαδικασία που μου προκάλεσε έντονο πόνο, ναυτία και πονοκέφαλο. Αλλά τουλάχιστον είχα ηρεμήσει. Μετά περίμενα να αρχίσω ο επόμενος κύκλος που συνέπεσε βολικά με την αρχή του μήνα.

Τότε ήρθε και το αυτοκινούμενο. Το Σάββατο, στις 8 Μαΐου, το μικρό αλλά φανταστικό για μένα όχημα παραδόθηκε στον ήσυχο δρόμο μας από τους φιλικούς ανθρώπους που του είχαν μετατρέψει από μίνι βαν οκτώ θέσεων σε ένα αυτοκινούμενο τεσσάρων θέσεων. Στις 9 Μαΐου πήγα στο Λονδίνο για τη σπερματέγχυση, που έλπιζα ότι θα κατέληγε στο δεύτερο παιδί μου.

Όταν φτάνεις στο τελευταίο στάδιο ενός κύκλου θεραπείας γονιμότητας –το ραντεβού που θα μπορούσε να επιφέρει εγκυμοσύνη– συνήθως συμβαίνει μετά από εβδομάδες ή μήνες προετοιμασίας ακόμα κι αν είναι μια πρώτη απόπειρα. Όταν συμβεί το ραντεβού είναι δύσκολο να μη σκέφτεσαι αν θα είναι η τελευταία φορά που θα διασχίσω αυτή την πόρτα, που θα δω το πρόσωπο της νοσοκόμας. Αναρωτιέμαι αν θα είναι η τελευταία φορά που θα πιο νερό για να γεμίσει η κύστη μου.

VICE Video: 40 Χρόνια HIV - Τα Παιδιά της Ξεχασμένης Πανδημίας

Έκανα τέτοιες σκέψεις κι ας προσπαθούσα να μην τις κάνω. Όταν είναι η τρίτη σου απόπειρα, νιώθεις ότι με το «αναρωτιέμαι αν είναι η τελευταία φορά» κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Ίσως αυτές οι σκέψεις με έκαναν να ξεχάσω να πιω αρκετό νερό. Ήμουν ο τελευταίος ασθενής εκείνη την Κυριακή, έτσι όταν η νοσοκόμα έλεγξε την κύστη μου θα σκέφτηκε ότι είναι ΟΚ. Κι εγώ ήθελα να γυρίσω σπίτι.

Όταν ήρθε ο γιατρός, με το σπέρμα έτοιμο, η νοσοκόμα άσκησε έξτρα πίεση στην κοιλιά μου για να δουν καλά την οθόνη του υπέρηχου. Τότε κατάλαβα γιατί πρέπει να είναι γεμάτη η κύστη σου, ειδάλλως ο γιατρός δυσκολεύεται να δει καλά πού να τοποθετήσει το σπέρμα.

Πανικοβλήθηκα ότι με την πίεση δεν θα έπιανε η σπερματέγχυση. Δεν θα εμπόδιζε το σπέρμα να κολυμπήσει και το ωάριο να κατέβει; Δεν είχα θυμώσει με τη νοσοκόμα (σιγοτραγουδούσε και το βρήκα πολύ χαλαρωτικό) αλλά σκέφτηκα «πάει, γαμήθηκε η φάση».

Παρόλα αυτά –ίσως για τους λόγους που ένιωθα τι ήθελε το σώμα μου ίσως και όχι– λειτούργησε. Όπως την πρώτη μου φορά με τη σπερματέγχυση, με τον ίδιο δότη που οδήγησε στη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, πάλι έπιασε με την πρώτη φορά. Σχεδόν έναν μήνα αργότερα, δύο εβδομάδες μετά από απανωτά θετικά τεστ εγκυμοσύνης (όσα κι αν έκανα δεν το πίστευα) έκαναν υπέρηχο στο Λονδίνο για να το επιβεβαιώσω. Πριν από τέσσερα χρόνια είχα κάνει ένα τεστ και έπειτα γεννήθηκε ο SJ. Τότε δεν το πίστευα και αυτήν τη φορά η αντίδρασή μου ήταν ίδια.

Ίσως η αντικειμενικά υπέροχη πληροφορία που θα μου άλλαζε τη ζωή  βρήκε πάνω σε μια πανοπλία που είχα περιμένοντας άσχημα νέα. Ίσως η εμπειρία της αποβολής να με έκανε διστακτικό και να επεξεργάζομαι τα γεγονότα πολύ αφότου συμβούν. Αλλά μια από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν  ότι μάλλον ήταν βιαστικό να αγοράσω αυτοκινούμενο όπου χωράει να κοιμηθεί μια οικογένεια δύο ατόμων.

Μετά από έναν χρόνο προσπαθειών είχα μπει στην πορεία μου. Φεύγοντας από την κλινική μετά τον υπέρηχο των έξι εβδομάδων, κρατώντας την κοκκώδη εκτύπωση όπου μπορούσες να δεις σχεδόν τίποτα, έκανα άλλη μια σκέψη: αναρωτιέμαι αν είναι η τελευταία φορά που έρχομαι.

 Περισσότερα από το VICE

Η Covid Free ΔΕΘ Δεν Θύμιζε σε Τίποτα το «Πανηγύρι» Άλλων Ετών

Όλα τα Sex Toys Eίναι Ξαφνικά Χαριτωμένα και Παστέλ

Η Εκπαιδευτική Χρονιά Δεν Ξεκινάει για Όλους - Λείπουν οι Πρόσφυγες

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.