Η Νύχτα που η Μαλβίνα Τραγούδησε τον Ύμνο των «Σκυλάδικων» και Μαζεύτηκε η Αστυνομία

Ιστορίες που αξίζει να θυμηθούμε ή να ακούσουμε για πρώτη φορά, από τα ένδοξα 80’s - 90’s.

Οι παρακάτω ιστορίες έχουν πρωταγωνίστρια τη Μαλβίνα Κάραλη και τις διηγείται στη Μελπομένη Μαραγκίδου, όπως τις έζησε, ο φίλος και συνεργάτης της Θάνος Αλεξανδρής. Το βιβλίο του «Του Οσίου Αλμοδοβάρ Aνήμερα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος.

Στη συνείδηση του κοινού, η Μαλβίνα είναι καταξιωμένη για τις τεράστιες γνώσεις της, για τα ιστορικά επαναλαμβανόμενα τσιτάτα, κάνοντας σχολή για μεταγενέστερες τηλεπαρουσιάστριες και ιδιαίτερα για την εκπληκτική ευκολία που είχε, να απομνημονεύει χιλιάδες ετερόκλητα πράγματα. Ήταν ικανή να σου αποστηθίσει βιβλίο φιλοσοφίας 500 σελίδων, όπου για να κατανοήσει ο αναγνώστης κάθε πρόταση, έπρεπε να προηγηθεί μελέτη άλλων τεσσάρων βιβλίων. Στα δικά μου όμως μάτια και σ’ όλο αυτό το μακρύ ταξίδι της ειλικρινούς φιλίας μας, που άρχισε απ’ τα γυμνασιακά χρόνια στη Χαλκίδα μέχρι το πικρό τέλος, τη μαγεία που εξέπεμπε, την έβλεπα σε πιο καθημερινές, χαλαρές στιγμές, στις κατ’ ιδίαν συναναστροφές μας.

Με τη Μαλβίνα γνωριστήκαμε όταν ήμουν εγώ 14-15 χρονών, στο Γυμνάσιο. Εκείνη ήταν μεγαλύτερη. Υπήρχε ένας μύθος τότε για αυτή, πως όταν ήταν 13 ετών είχε ζητηθεί από τις κοπέλες στο Θηλέων να κάνουν ένα ελεύθερο σχέδιο από λουλούδια. Εκείνη ζωγράφισε την Αγία Παρασκευή που ήταν η πολιούχος της πόλης, γυμνή μέσα στα λουλούδια και καταλαβαίνεις εκείνη την εποχή που ήταν και δικτατορία τι έγινε. Από τότε άρχισε να συζητιέται το όνομα Μαρία Σακκά, όπως την έλεγαν.

Κάποια στιγμή, στη Χαλκίδα, γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι κολλητοί και αργότερα συνεργαστήκαμε, εγώ είτε ως διευθυντής παραγωγής στο «Πόλις Εάλω» είτε ως συνεργάτης της μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

Η Μαλβίνα λειτουργούσε με τη διαβολική αθωότητα σκανδαλιάρικου παιδιού κι έτσι έζησα κοντά της άπειρες υπεραστείες καταστάσεις, σχεδόν μέχρι δακρύων, όμως συνήθως διηγούμαι τις πιο light και όσες λόγω αρχής, μπορούν να ειπωθούν.

Μία από αυτές τις ιστορίες που μπορώ να πω ήταν περίπου το ‘94-’95 όπου πλέον είναι μεγάλη σταρ. Ετοιμάζεται για εμφανίσεις ως τραγουδίστρια, πρώτη φορά, στο κοσμικό μαγαζί «ΦΑΝΤΑΣΙΑ» και η ορχήστρα έχει έρθει στο Κολωνάκι, στο σπίτι της για πρόβα. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται πως απέναντι η Βρετανική Πρεσβεία παραθέτει δεξίωση -αν δεν κάνω λάθος- στα γενέθλια της Ελισάβετ και όπως καταλαβαίνετε έχει μαζευτεί όλη η ελίτ της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Η Μαλβίνα βγαίνει στο μπαλκόνι και αρχίζει να ουρλιάζει σε μας. «Βγείτε έξω στο μπαλκόνι να τιμήσουμε το κορίτσι μας. Βασιλεία εσείς; Μαύρα σκυλιά εμείς και πολεμάμε τη μοναρχία». Δίνει λοιπόν το σύνθημα και σύσσωμοι εμείς αρχίζουμε να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο των σκυλάδικων.

Κι όλα αυτά δυνατά, ενώ εγώ παράλληλα με θεατρικό στόμφο απαγγέλλω «Σκύλα πήγες και στον Βόλο και σου πιάσανε τον κώλο».

Ήταν σαν επιθεώρηση όλο αυτό, μαζεύτηκε κόσμος από κάτω, μας πήρε η Ασφάλεια κι ακολούθησε πανικός από απέναντι. Αστυνομία, κακό, όμως εληξε εκεί, γιατί εκείνη την εποχή η Μαλβίνα ήταν η μεγαλύτερη σταρ.

Αν ήταν καμιά άγνωστη εννοείται μπορεί να είχε συλληφθεί. Αλλά δεν την ένοιαζε. Λειτουργούσε πέρα από τα ήθη και τα έθιμα, όλες αυτές τις νόρμες που επικρατούσαν τις αφάνιζε, τις υπερπηδούσε.

Μία άλλη φορά θυμάμαι είμαστε στα γυρίσματα της εκπομπής «Πόλις Εάλω» για λογαριασμό του καναλιού Seven X, στις αρχές του ‘90 που ακόμα δεν ήταν πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό. Το concept είναι περιήγηση στα club, μπουζουξίδικα και bar της πόλης, ένα Athens by night δηλαδή, αλλά από την υπερβατική και πάντα αιρετική ματιά της Μαλβίνας. Είμαστε και κάνουμε γυρίσματα στα αριστοκρατικά «Αστέρια» της Γλυφάδας. Μου λέει κάποια στιγμή, λοιπόν, «Γουστάρω κάτι πιο πρόστυχο, δεν πάμε στη Φυλής;».

Είναι Σάββατο βράδυ όπου γίνεται λαϊκό πανηγύρι, με τους υποψήφιους πελάτες έξω από τα «κόκκινα φανάρια« των οίκων ανοχής της εποχής. Κάντε εικόνα αν μπορείτε, τον χαρμάνη φαντάρο, ο οποίος εκείνη την ώρα μετρά κέρματα για να συνευρεθεί με τη Σούλα που τα κάνει όλα και ξαφνικά να αντικρίζει μια τρελή, η οποία είναι πάνω από το κεφάλι του και απαγγέλει στίχους από τη Μήδεια του Ευριπίδη, σε διασκευή Γιώργου Χειμωνά:

«Του έρωτα μέγα κακό /σπαράζεις τους ανθρώπους /με ματωμένους κόπους /αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν/ Κι αν η κατάρα πιάνει / τέτοιο κακό να πάθει / όποιος στο πλάι μ’ αγάπη δεν εστάθη».

Μετά συνέχισε και με Καβάφη. Κοντεύαν να μας δείρουν, γιατί τους έλεγε «Μα δεν έχετε διαβάσει Καβάφη;». Τους έκανε και παρατηρήσεις.  

Αρκετοί νέοι μαθαίνουν πλέον τη Μαλβίνα από τις ατάκες της. Αυτήν που αγαπούσε πάρα πολύ ίδια, αυτό που είναι από την Μήδεια του Ευριπίδη, «Άνδρας που δεν είναι τώρα, δεν υπήρξε ποτέ», σαν να λέει ότι μόνο αυτός που είναι τώρα μαζί μου υπάρχει, οι προηγούμενοι εξαφανίζονται. Ήταν η αγαπημένη της ατάκα, εγώ βέβαια δεν το πιστεύω αυτό και να σου πω την αλήθεια οι ατάκες ήταν πιο πολύ για το πρόσωπο που έβγαζε στο κοινό. Εγώ την είχα μυθοποιήσει πιο πολύ για πιο προσωπικές στιγμές που είχαμε μεταξύ μας. Για μένα ήταν η φίλη μου.

Περισσότερα από το VICE

Σκέψου Μήπως Πίνεις από Βαρεμάρα: Πώς να Μειώσεις το Αλκοόλ αν Δεν Θέλεις να το «Κόψεις»

Ίσως Χρειάζεται να Μάθεις να Kάνεις Λιγότερο Σεξ

Ένας «Ξεχασμένος» Κόσμος Ζει και Πεθαίνει Μόλις 19 Χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.