Ο Σταμάτης Γαρδέλης μάς Είπε «Άντε Σπάσε ρε Μαλάκα» και Είχε Δίκιο

Φωτογραφίες: Νεφέλη Τσάλτα

Δεν θα πω ψέματα, λίγες ώρες πριν από τη παράσταση, σκεφτόμουν σοβαρά να σπάσω το χέρι μου ώστε να έχω μια δικαιολογία για να μην πάω στο «80's the Musical». Πραγματικά, δεν ήξερα τι (και αν) θα μπορούσα να γράψω για μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούν η Καίτη Γαρμπή, η Φουρέιρα και ο, υπέρτατος, Σταμάτης Γαρδέλης. Λίγο πριν πέσω «κατά λάθος» από τη καρέκλα με όλο μου το βάρος στην αντίθετη μεριά από τη κλείδωση του αγκώνα μου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αποφάσισα πως, αν δεν έσπαγα το χέρι μου, θα μπορούσα να πάω αργότερα για ένα ποτάκι και αυτή η σκέψη ήταν που με έκανε τελικά να πάρω την απόφαση να κατέβω προς τη Πειραιώς, στο θέατρο Πειραιώς 131 και να παρακολουθήσω την παράσταση.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, οι δύο λέξεις που περιγράφουν με πλήρη ακρίβεια αυτό που είδα είναι οι εξής: Καθόλου άσχημα.

Ας το πιάσω από την αρχή λοιπόν.

Όπως καταλαβαίνετε, πήγα με εντελώς αρνητική διάθεση στον χώρο που λαμβάνει χώρα η παράσταση. Αυτή η αρνητική διάθεση, έγινε ακόμη χειρότερη, όταν με πληροφόρησαν από το μπαρ πως δεν μπορώ να πάρω τη ποτάρα μου μέσα, λογικό αν και εκείνη την ώρα τη χρειαζόμουν. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναπάει σε «λαϊκό» θέατρο μιας και, σαν σωστός ψευτοδιανοούμενος, προτιμώ (πολύ) πιο underground καταστάσεις. Δηλαδή, αν δεν πρόκειται για διαδραστική παράσταση, η οποία παίζεται σε υπόγειο ετοιμόρροπης πολυκατοικίας με ποντίκια, με συμμετοχή από εικαστικούς και γυμνούς performers, δεν πάω. Με δυο λόγια, δεν πάω θέατρο. Το θέατρο, αν και Τετάρτη, είχε αρκετό κόσμο, στις δύο άκρες της σκηνής ήταν μοιρασμένα τα μέλη της live μπάντας, η οποία, αν και έχει το όνομα «Αλχημιστές», παίζει αρκετά καλά. Στα θετικά καταγράφεται το γεγονός, πως ο τραγουδιστής τους φορούσε μπλούζα David Bowie.

Αφού οι Αλχημιστές έπαιξαν, για ζέσταμα, μερικά κομμάτια από τη «Χρυσή δεκαετία των 80's», η σκηνή μετατράπηκε σε disco. Οι πρωταγωνιστές, χόρευαν και τραγουδούσαν στη πίστα και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως τα ρούχα δεν είχαν καμία σχέση με τα 80's. Ευτυχώς, στις επόμενες σκηνές υπήρξε αισθητή (και αισθητική) βελτίωση. Στη συνέχεια, έκανε την εμφάνιση της η Καίτη Γαρμπή και συνέβη κάτι πολύ περίεργο. Ενώ δεν άκουγα ποτέ σκυλάδικα (και ούτε πρόκειται), ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω τη γραφικότητα με τα παλαμάκια, λες και έσκασε στο stage ο Yngwie Malmsteen, που ούτε Malmsteen ακούω, αλλά υποθέτω πως όταν σκάει μύτη στο σανίδι, ο κόσμος χειροκροτάει. Γενικά, μου θυμίζει μαμά φίλου μου, την οποία οφείλω να σεβαστώ οπότε, χειροκρότησα. Κάπου εδώ, θα πρέπει να αναφέρω πως το κοινό γενικότερα δεν έβγαζε τον σκασμό, μια κυράτσα από πίσω μας ενημέρωνε σχετικά με το ποιος της αρέσει και ποιος όχι, κλωτσώντας τις μπροστινές της θέσεις, τις δικές μας δηλαδή, όποτε γέλαγε. Την ίδια ώρα, ένας μεσήλικας μπροστά, το ζούσε. Σε κάθε τραγούδι, γύριζε στους δίπλα και έλεγε τον τίτλο του, τίποτα άλλο, κούναγε ρυθμικά το κεφάλι του και έλεγε, για παράδειγμα, «Like a Virgin», με ύφος «είμαι μουσική διάνοια».

Έχω πάντως να πω τα εξής. Στη συγκεκριμένη παράσταση, θα δεις ακριβώς αυτό που περιμένεις. Τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσον αφορά τις αποδόσεις του cast, πρέπει να πω, ότι έχω δει επαγγελματίες ηθοποιούς να παίζουν χειρότερα από τη Καίτη Γαρμπή και την Ελένη Φουρέιρα (για καλό το λέω) η οποία, αν και δεν το περίμενα, έχει φωνάρα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στους ηθοποιούς που παίζουν τους βασικούς ρόλους, οι οποίοι, ήταν τίμιοι προς αρκετά καλοί και το σημαντικότερο, νέοι και ανερχόμενοι. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η Ήβη Αδάμου (ΟΚ, δεν πίστευα πως θα έγραφα ποτέ αυτή τη φράση) στον ρόλο της nerd κοπέλας. Μπορεί να μην ξέρω κανένα τραγούδι της, όμως, σαν ηθοποιός σε μια τέτοια παράσταση, ήταν ιδανική.

Για τον Γαρδέλη τι να πεις; Ο άνθρωπος είναι το πρόσωπο μιας ολόκληρης δεκαετίας. Ναι, μπορεί οι ταινίες στις οποίες έπαιζε να στην καλύτερη μέτριες, ο ίδιος όμως, κατάφερε μέσα από αυτές να αποκτήσει ένα cult status (ευχή και κατάρα για έναν καλλιτέχνη και ειδικά, για έναν ηθοποιό), χωρίς να χάνει τη σοβαρότητα του. Αρχικά, θα πρέπει να πω, πως ενώ είναι πάνω από 50 χρονών, φαίνεται 40. Τρελό και ταυτόχρονα, creepy. Παρακολουθώντας τη παράσταση, με έπιασε μια μικρή μελαγχολία για μια εποχή που δεν έζησα, μια εποχή τόσο παρεξηγημένη, σκληρή αλλά και ακραία ρομαντική. Τη στιγμή μάλιστα, που τραγούδησε με τη συνοδεία της μπάντας, το «Αντε Σπάσε ρε Μαλάκα» ανατρίχιασα, μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά πρέπει να το αναφέρω. Δεν πίστευα ποτέ πως θα συγκινηθώ με το «Αντε Σπάσε ρε Μαλάκα» κι όμως, συνέβη.

Μετά τη παράσταση του μίλησα λίγο, αν και έφυγε, σχεδόν ινκόγκνιτο, μέσα σε λίγα λεπτά. Όταν τον ενημέρωσα πως είμαι από το VICE, μου είπε «αυτό το site με τα ανατρεπτικά θέματα; Ήρθατε να κάνετε τη παράσταση ως ανατρεπτικό θέμα;».

Ο Σταμάτης Γαρδέλης είναι ένας θρύλος.

Τέλος, όσον αφορά το σενάριο, δεν θέλω να πω κάτι επειδή το παραμικρό μπορεί να θεωρηθεί spoiler. Είναι ίσως το πιο αδύναμο σημείο του «80's the Musical». Θα μπορούσε να είναι πιο πρωτότυπο, όμως, όπως είπα και στην αρχή, πρόκειται για μια «λαϊκή παράσταση» και απευθύνεται σε ένα κοινό που ίσως να μην σηκώνει καινοτομίες

Το συμπέρασμα της βραδιάς; Καλά έκανα και δεν έσπασα το χέρι μου.

Περισσότερα από το VICE

Μια Αναπάντεχη Συνάντηση με τον Παύλο Παυλίδη σε μια Αίθουσα Χορού

Ρωτήσαμε Έναν Γυναικολόγο για τη Συνήθεια των Γυναικών να Τρώνε τον Πλακούντα τους

Γιατί το Ηip Ηop Γουστάρει Τόσο τις Θεωρίες Συνωμοσίας;