Ο Σουρεαλιστικός Emo Παράδεισος της Νιότης μας

Αυτός, και άλλα 59.999 άτομα, μαυροντυμένα και με βαρύ μακιγιάζ ματιών, βρίσκονται στο Λας Βέγκας για το “When We Were Young” – το μονοήμερο φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής με μπάντες και καλλιτέχνες όπως My Chemical Romance, Paramore, Avril Lavigne - και άλλοι 50 από την «εποχή του Myspace».

Το “When We Were Young” ανακοινώθηκε τον Ιανουάριο από το πουθενά και η αντίδραση ήταν 30-70 ενθουσιασμός-δισταγμός. Με ένα τρομερό line-up από τιτάνες του emo και του pop-punk, ελάχιστο ιστορικό (το πρώτο φεστιβάλ έγινε το 2017) και με προώθηση από τη Live Nation -που πλέον είναι μισητή για την κακοδιαχείριση του Astroworld- το φεστιβάλ είχε περισσότερα red flags από ό,τι οι γκόμενοι που βγαίνουμε.

Κάποιοι είπαν ότι ήταν απάτη και προέβλεπαν ακόμα και επικίνδυνες καταστάσεις, για τα 180.000 θύματα bullying που θα εμφανίζονταν για να δουν 60 μπάντες μέσα σε 12 ώρες, μες στην έρημο.

Παρόλα αυτά, είναι τέλη Οκτώβρη, οι σκηνές έχουν στηθεί και ο χαμογελαστός άνδρας στέκεται όπως κι εγώ στο πεζοδρόμιο όπου ο Hunter S. Thompson σταμάτησε τη Chevrolet Caprice του 1973, από “Fear and Loathing” του Terry Gilliam και είπε «δεν είναι λογικό μέρος για παρκάρισμα;».

Η αφήγηση γύρω από το When We Were Young ήταν αποτυχημένη. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, όλοι περίμεναν την γκέλα. Ή μπορεί και να ήθελαν. Επομένως ήταν κρίμα που η πρώτη από τις τρεις ημερομηνίες, ακυρώθηκε μια ώρα προτού αρχίσει. Όχι για τους παραπάνω λόγους, αλλά επειδή φυσούσε πάρα πολύ δυνατά. Όλοι απογοητεύτηκαν και το Σάββατο η πόλη ήταν γεμάτη με δυστυχισμένους μεγαλύτερους emo, που περιφέρονταν στα καζίνο ανάμεσα σε έμπειρους τζογαδόρους και παιδιά που έκαναν ουρές για ένα από τα πολλά τρενάκια.

Μερικές μπάντες μπόρεσαν να οργανώσουν εμφανίσεις της τελευταίας στιγμής όπως οι Bring Me The Horizon, The All-American Rejects και The Wonder Years,  αλλά σε μικρότερους χώρους, όπου δεν χωρούσαν πολλά άτομα. Οι περισσότεροι συνέρρεαν στη Fremont Street που γέμισε απογοητευμένα πρόσωπα και μαύρα χείλη, λες και ήταν πραγματικά η Boulevard of Broken Dreams του Billie Joe Armostrong. Την Κυριακή ο καιρός έφτιαξε ευτυχώς –ή δυστυχώς, ανάλογα τι εισιτήριο είχες– και το φεστιβάλ άνοιξε τις πόρτες για τη Μέκκα του emo.

Αν λάβουμε υπόψιν ότι η όλη βάση ήταν η νοσταλγία 20άρηδων και 30άρηδων, περίμενα ότι θα έμοιαζε με εκείνες τις συναντήσεις που γίνονταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘00 ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζονταν στα social media και ήθελαν να βρεθούν από κοντά. Στην πραγματικότητα όμως ήταν σαν οποιοδήποτε άλλο φεστιβάλ, απλώς με περισσότερα φανελάκια με μεγάλα ανοίγματα στη μασχάλη. Παντού υπήρχαν ζευγάρια με ασορτί φούτερ με κουκούλες που έτρωγαν πανάκριβα νουντλς, κόσμος που έκανε disco naps και ουρές για merch.

Πολλές μπάντες έπαιξαν το χαρτί throwback (οι Senses Fail που έπαιξαν νωρίς το απόγευμα, έκλεισαν το σετ τους με ένα nu metal medley που ξεκίνησε με το “Chop Suey!” και τελείωσε με μια συμπυκνωμένη εκδοχή του σόλο από το “Free Bird” των Lynyrd Skynyrd), και σχεδόν όλοι έκαναν κάτι ξεχωριστό για τους fans.

Οι συνήθως ασήκωτοι La Dispute άρχισαν και τελείωσαν το σετ τους με την TikTok επιτυχία “Such Small Hands”. Οι My Chemical Romance φορούσαν το κλασικό κοστούμι-γραβάτα, κόκκινα-μαύρα από την εποχή του “Three Cheers For Sweet Revenge”, οι Paramore έπαιξαν το “All I Wanted” για πρώτη φορά και η Avril Lavigne έφερε τους All Time Low για μια διασκευή του “All The Small Things” – ένα κλείσιμο ματιού στο φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς, όπου οι Blink-182 θα παίξουν μαζί με τους Green Day.

Όταν το emo έγινε mainstream στις αρχές των 00s -εξέλιξη ενός μειωτικού όρου για τις hardcore μπάντες της Ουάσινγκτον που παρέκλιναν από τον πιο παραδοσιακά αρρενωπό ήχο της σκηνής της δεκαετίας του ‘80- και έγινε διεθνής υποκουλτούρα της οποίας η εξέλιξη συνδέεται με τάσεις στη μόδα, το fandom και τα social media, έγινε χωρίς τυμπανοκρουσίες. Σε όλες τις δεκαετίες, κανείς δεν συμπαθεί τους emo.

Οι μπάντες στις οποίες αποδόθηκε ο όρος θεωρούσαν τον όρο αυτό ηλίθιο, οι μπάντες των 90s και 00s επίσης, όλες οι άλλες κουλτούρες και οι “normies” που τους έκαναν bullying για τα τεράστια παντελόνια τους επίσης το θεωρούσαν ηλίθιο, και οι γονείς στη Βρετανία ήταν έντρομοι – σε κάποια φάση ήθελαν να το εξαλείψουν γιατί η Daily Mail τους έλεγε ότι ήταν αίρεση που παρακινούσε σε αυτοκτονίες.

Στην πραγματικότητα οι μόνοι που δέχτηκαν τον όρο είναι οι fans, millennials και μεγαλύτερη Gez Zers που ήταν και το βασικό πλήθος του φεστιβάλ – ένα φεστιβάλ που παρά τις κατάρες στο Twitter ευοδώθηκε. Ο frontman των Bayside,  Anthony Raneri, έγραψε στο Twitter τον Ιανουάριο, όταν ανακοινώθηκε το φεστιβάλ και υπήρξαν ένα σωρό αμφιβολίες: «Γιατί όλοι κάνουν λες και ο μεγαλύτερος promoter στον κόσμο και 60 συγκροτήματα-βετεράνοι κάνουν αρπαχτή; Έτσι νιώθουν οι επιστήμονες τα δύο τελευταία χρόνια»;

Ακόμα και τώρα υπάρχει κάτι στη mainstream emo κουλτούρα, που την καθιστά ανεκδοτάκι. Ίσως η ειλικρίνειά της, ίσως η υστερία, ίσως η αποφασιστικότητα να υπερασπιστείς μπάντες που έχουν στίχους όπως “with my one last gasping breath I’d apologise for bleeding on your shirt”. Ίσως υπάρχει κάτι στους fans (κι εγώ μέσα σε αυτούς) που είναι εκνευριστικό. Αλλά μετά από δυο δεκαετίες υπάρχει ακόμα αντίσταση στο emo – και από άποψης κριτικής ( κάπως πιο κατανοητό) και εμπορικά, πράγμα που είναι παράξενο μιας και οι fans είναι πλέον ενήλικες-μωρά με μικρά προς μέτρια διαθέσιμα ποσά να ξοδέψουν σε οτιδήποτε καλύπτει τα ενδιαφέροντά τους ενώ χιλιάδες άνθρωποι τους φωνάζουν πως είναι απάτη.

Παρόλα αυτά, το φεστιβάλ συνέβη και δεν είναι παράξενο – παράξενο είναι που δεν συνέβη νωρίτερα. Στο τέλος, το “When We Were Young”, όπως το emo, τα κατάφερε ενάντια σε κάθε πρόβλεψη.

Περισσότερα από το VICE

Ο Ψυχίατρος που Δουλεύει στη Μεγαλύτερη Φυλακή της Νότιας Ασίας

«Με Έβαζε στα Πόδια του και με Έπιανε στα Μπούτια» - Γυναίκες Θυμούνται την Πρώτη Σεξουαλική Παρενόχληση

Γιατί Αποκαλούμε «Μαϊμού» τις Απομιμήσεις Γνωστών Προϊόντων;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.