Τα Γεμιστά της Amelie Lens και Άλλες Τρελές Ιστορίες Από το Crew του Plissken Fest

Από τις πιο ωραίες στιγμές όταν μιλάς με έναν διοργανωτή συναυλιών είναι όταν η συζήτηση πάει σε περίεργες ιστορίες που έχει ζήσει με τα συγκροτήματα. Όσο cool κι αν είναι τα γκρουπ, όσο καλά κι αν είναι οργανωμένα, όλο και κάτι τρελό θα συμβεί. Είναι κάτι σαν άτυπος κανόνας.

Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για το Plissken Fest - ένα φεστιβάλ με μεγάλη ιστορία πίσω του, που τα τελευταία χρόνια έχει φέρει στα μέρη μας μερικά από τα πιο φρέσκα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας.

Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, λίγο πριν την πραγματοποίηση του Winter Plisskën Festival το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, είχαμε μια γρήγορη συζήτηση με το crew του φεστιβάλ για να μας εκμυστηρευτούν τις δικές τους τρελές ιστορίες. Απολαύστε τες.

Ένα από τα μεγαλύτερα «όργια» προσωπικότητας που φιλοξενήσαμε ποτέ στο backstage ήταν ο Mac. Από την πρώτη στιγμή που έφτασε στο Piraeus Academy το πρωί, μέχρι και το βράδυ αργά που αναχώρησε από το venue, δεν σταμάτησε λεπτό να καπνίζει, να πίνει μπίρες και να πειράζει όποιον έβρισκε μπροστά του. Tα πειράγματα αυτά κατέληξαν σε έναν άτυπο διαγωνισμό μεταξύ όλων για το ποιος μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο «προγούλι». Στους ημιτελικούς έφτασαν η Jessy Lanza, o Mac DeMarco, οι Iguana Death Cult και η διευθύντρια παραγωγής μας η οποία και σήκωσε το τρόπαιο στον τελικό με τον Mac. Plissken - Mac DeMarco = 1-0.

Όταν ήρθε την πρώτη φορά στη χώρα μας η Amelie εμφανιζόταν στο Aquarium stage του φεστιβάλ μας στις 04:00 το πρωί. Είχε φτάσει στη χώρα μας αργά το απόγευμα, πήγε κατευθείαν για ύπνο και ήρθε, με το που ξύπνησε να παίξει. Ως vegetarian που είναι, της είχαμε κρατήσει γεμιστά για να φάει με την άφιξή της στο stage. Όμως η Amelie μόλις είδε την Ellen Alien ξεχάστηκε κι έμεινε να την παρακολουθεί μέχρι να έρθει η σειρά της στα decks. Τελείωσε το set της στις 06:00 κι έπρεπε να φύγει κατευθείαν για το αεροδρόμιο για να προλάβει την πτήση της για Βρυξέλλες. Όμως, η runner/oδηγός της τα επέμενε να φάει ζεστά τα γεμιστά, ως εκολαπτόμενη Ελληνίδα μάνα. Έτσι κατέληξαν στην καντίνα της πλατεία Μαβίλλη στις 06:30 το πρωί στον δρόμο για το αεροδρόμιο να της ζεσταίνουν τα γεμιστά της ανάμεσα σε δεκάδες χοτ ντογκς.

Το 2013, ο King Krule ήταν μόλις 19 χρονών και ο Dream Koala δεν είχε κλείσει ακόμα τα 17 του. Κι όμως το hype του King Krule είχε ήδη «ακουμπήσει» τον Γάλλο παραγωγό που ήταν ήδη μεγάλος fan του. Όταν έφτασε στον χώρο, το πρώτο και μοναδικό πράγμα που ρώτησε είναι πού γυρνάει ο King Krule. Μας δήλωσε πως έχει τα γενέθλιά του -18 Μαϊου, το τσεκάραμε- και πως το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να γνωρίσει τον KK. Όταν βρέθηκαν μαζί για πρώτη φορά στον ίδιο χώρο, ο Dream Koala έκανε σαν λίγο μικρότερο παιδάκι από αυτό που ήταν. Η συνέχεια ήταν να βρίσκεται πρώτη γραμμή στο live του KK σε όλες τις φωτό γνωρίζοντας όλους τους στίχους, να βγάλει φωτό με τον KK στο booth της Rayban, να του σβήσει την τούρτα με τα κεράκια του ο KK και να καταλήξει να ψάχνει τον KK στις 3 τα ξημερώματα στη λαχαναγορά του Ρέντη νομίζοντας ότι είναι εκεί ενώ είχε ήδη αποχωρήσει για το ξενοδοχείο του. Ήταν ίσως το μεγαλύτερο stalking σε καλλιτέχνη που έχουμε βιώσει τόσα χρόνια στο φεστιβάλ.

VICE Video: D&D - Το πιο Διάσημο Παιχνίδι Ρόλων

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους σε ένα φεστιβάλ/παραγωγή είναι το να μην μπει ο καλλιτέχνης στο αεροπλάνο, να καθυστερήσει η πτήση του, να χάσει κάποιο connect flight. Με τους Peter, Bjorn & John είχαμε αυτό το άγχος μιας και πετούσαν την ίδια μέρα του live τους από Βελιγράδι και έφταναν στην Αθήνα δύο ώρες πριν την εμφάνισή τους. Η ανακούφιση όταν προσγειώθηκαν στην ώρα τους ήταν μεγάλη για όλους μας και η «επιχείρηση» που είχε στηθεί για να φτάσουν και τα δέκα άτομα του touring party στην ώρα τους στην Τεχνόπολη ήδη μεγάλη. Πάνω στην αγωνία ολων, όμως, φεστιβάλ και μπάντας, ξεχάστηκε ο Peter στο αεροδρόμιο. Η συνειδητοποίηση έγινε αφού έφτασαν όλοι οι υπόλοιποι στην Τεχνόπολη - σαν τη σκηνή από το Home Alone. Ο Peter είχε ηδη μπει σε ταξί μόνος τους όμως το ταξί τον πηγε κάπου στο Αιγάλεω. Περάσαμε τα υπόλοιπα 20 λεπτά να κατευθύνουμε τον οδηγό και τον Peter στις σωστές συντεταγμένες για να καταλήξει να ανέβει στη σκηνή ακριβώς ένα λεπτό πριν την προγραμματισμένη ώρα.

Είθισται στα φεστιβάλ οι καλλιτέχνες να έχουν ένα συγκεκριμένο αριθμό guest list. Οι προσκλήσεις για τους καλεσμένους τους στέλνονται μερικές μέρες πριν και συνήθως ζητάνε ένα-δυο ακόμα. Στην περίπτωση της Sama' όταν στείλαμε τις προσκλήσεις που τις αναλογούσαν, ο ατζέντης μας απάντησε με ένα guest list που περιλάμβανε 50 ονόματα, όλα παλαιστνιακής προέλευσης. Στην απόκρισή μας ότι τόσα πολλά άτομα ούτε εμείς δεν έχουμε να δώσουμε προσκλήσεις, πώς γίνεται να έρχεται πρώτη φορά στη χώρα μας και να έχει τόσους πολλούς φίλους, μας ανταπάντησε ότι πολλοί φίλοι της θα μαζευτούν στην Αθήνα για το συγκεκριμένο gig μιας και μετά από καιρό θα έπαιζε κάπου κοντά στη χώρα τους. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις καταλήξαμε σε έναν αρθιμό κοντά στους δέκα, μιας και η Sama' είχε πολλές συμπάθειες στην ομάδα του φεστιβάλ. Οι δέκα λοιπόν που τη συνόδευαν όλη μέρα στο backstage, στα stage αλλά και στο set της, κατάφεραν να κάνουν τον πιο ωραίο σαματά που έχει γίνει ποτέ. Εξαιτίας τους ζήσαμε ένα ατέλειωτο πάρτι εκείνη την ημέρα, με αποκορύφωση τη Sama' που δεν κατέβηκε από το booth μέχρι τις 10 το πρωί και ήθελε να συνεχίσει και αλλού το πάρτι. Palestinians rule!

Τους Tinariwen δεν καταφέραμε να τους «πιάσουμε» από πουθενά. Ξεκινήσαμε την επικοινωνία μας με το πρακτορείο τους όταν και λάβαμε το λεγόμενο hospitality rider στο οποίο και ζητουσαν αλεύρι, νερό, κατσαρόλες, φούρνο κα halal meat προκειμένου να μαγειρέψουν μόνοι τους το φαγητό τους. Συνεχίσαμε εξίσου εντυπωσιακά με την παραλαβή των διαβατηρίων τους προκειμένου να κλείσουμε τις πτήσεις τους από Μαρόκο. Στα διαβατήρια διαπιστώσαμε ότι όλες οι ημερομηνίες γέννησης ήταν 1/1. Για επτά άτομα μόνο σύμπτωση δεν μπορούσε να είναι κι έτσι πληροφορηθήκαμε ότι στα διαβατήρια τους δεν αναγράφεται η ακριβής μέρα μιας και λόγω των συνθηκών που έχουν βιώσει τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα τους οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως ήταν λέξη άγνωστη μέχρι και το 2000. Τελειώσαμε εντυπωσιακά όταν και διαπιστώσαμε ότι είναι εθισμένοι στο παιχνίδι της «ντάμας». Έπαιζαν από τη στιγμή που μπήκαν στο βαν που τους παρέλαβε από το αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο με το που έφτασαν, στο backstage όταν και ήρθαν στην Τεχνόπολη, πριν και αμέσως μετά το show. Οι μόνες στιγμές που δεν έπαιζαν ντάμα ήταν όταν περπατούσαν και έπρεπε να πάνε τουαλέτα. Τους λατρέψαμε.

Περισσότερες πληροφορίες για το Winter Plisskën Festival 2019 θα βρείτε εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Μέσα στα Γερμανικά Καταφύγια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της Θεσσαλονίκης

Ο RG Είναι Πολλά Παραπάνω Από τον Αργύρη του «10 Λεπτά Κήρυγμα»

Οι Άντρες Ερωτεύονται πιο Γρήγορα Από τις Γυναίκες - Γιατί;