Highline: Περπατώντας στο Κενό με Κομμένη την Ανάσα

Πρώτη φορά τους είδα να περπατάνε στον ιμάντα ψηλά πάνω από το «Χάος», τον βαθύ κρατήρα που δημιουργήθηκε στην αττική γη, όταν γκρέμισε η οροφή του μεγάλου σπηλαίου που πριν χιλιάδες χρόνια υπήρχε στην ίδια θέση. Εντυπωσιακό το θέαμά τους, απόκοσμο σχεδόν για όποιον σαν του λόγου μου ταλαιπωρείται και από μια ήπια υψοφοβία.

Μία κοπέλα βάδιζε με «μετρημένα» βήματα στο «σκοινί» που ένωνε τις δύο άκρες του απότομου γκρεμού, με ένα χάος κυριολεκτικό (χωρίς την ανάγκη κανενός εισαγωγικού να περικλείει την λέξη) να χάσκει κάτω από τα πόδια της.  Όταν έχανε την ισορροπία της και άρχιζε να βουτάει στο κενό, αμέσως ένα άλλο προστατευτικό σκοινί που ήταν «ασφαλισμένο» γύρω της, την συγκρατούσε. Και η πτώση ανακόπτονταν, απότομα. Και η κοπέλα ανέβαινε πάλι πάνω στον ιμάντα που «σύγκορμος» ταλαντωνόταν. Και περπατούσε ξανά, σαν στον αέρα.

Αυτό είναι το Highline: μια ισορροπία στο κενό πολλά μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους- ή του νερού όταν μιλάμε για waterline.

Στο σημείο όπου η μια άκρη του ιμάντα ήταν στερεωμένη γύρω από έναν μεγάλο κορμό δέντρου, άραζε κάτω από τον ίσκιο η παρέα της- την παρατηρούσαν, ανέλυαν (όπως οι μυημένοι σε κάθε σπορ), αυτοί σε chill mode όμως, την εξαίσια τεχνική της ακροβάτισσας.

Πίσω από την τρύπια περίφραξη του τοπίου, αρκετοί σαββατιάτικοι εκδρομείς, οικογένειες με πιτσιρίκια και φορτωμένα ταπεράκια στα backpack, χάζευαν κι αυτοί το απροσδόκητο event που εμφανίστηκε στον περίπατό τους, καταμεσής της φύσης. Και τα επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού κάποιων, διακόπτονταν από τα «σσσ…. Μην κάνετε θόρυβο, τους χαλάτε την αυτοσυγκέντρωση» κάποιων άλλων θεατών, πιο διακριτικών και που ήδη είχαν «μπει στο κλίμα» της φάσης.

Δεν μίλησα στην παρέα του highline εκείνη τη στιγμή- έβγαλα μόνο μια δυο φωτογραφίες και βίντεο με το κινητό. Χάρηκα κι εγώ τη στιγμή, την προσπάθεια τους, το mentalite τους, το παιχνίδι τους τελικά.

Την Βάσω και τον Τόμας, που είναι ζευγάρι στην ζωή και στο highline, τους συνάντησα τελικά στο σπίτι τους.

«Εσύ ήσουν πάνω στο σκοινί στο Χάος;», ρώτησα την Βάσω.
«Αν είδες κοπέλα, εγώ ήμουνα», λέει γελώντας.

Η Βάσω γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο και ήρθε στην Αθήνα για να ξεκινήσει ακροβατική στα 24 της. «Ήμουν αποφασισμένη να γίνω επαγγελματίας ακροβάτης, αν και δεν το είχα διδαχτεί από μικρή.

Ξεκίνησα λοιπόν με εναέρια πανιά και μετά από λίγους μήνες άρχισα την εκπαίδευση στα κατακόρυφα που αποδείχτηκαν και η μεγάλη μου αγάπη».

«Κάπου δύο χρόνια αργότερα έμαθα για μια συνάντηση σε μια "μαγικη" λίμνη με καταγάλανα νερά και πολλά highlines και waterlines. Μέχρι τότε δεν ήξερα πολλά για το συγκεκριμένο άθλημα, είχα όμως δοκιμάσει να περπατήσω σε ιμάντα στο πάρκο 2-3 φορές. Εντέλει πήγα στη “μαγική λίμνη” λοιπόν και εκεί δεν βρήκα μόνο highlines - αλλά το σημαντικότερο, τελείως απροσδόκητα συνάντησα τον Τόμας και βρήκα τον έρωτα! Ερωτεύτηκα λοιπόν και το highline και τον highliner!».  

«Από τότε πολλά σαββατοκύριακα κάνουμε με τον Τόμας κάμπινγκ σε πανέμορφα μέρη, στήνουμε τις γραμμές/ ιμάντες μας και προπονούμαστε στη φύση».

Ο Τόμας, ένας κοσμοπολίτης Τσέχος στα early 30’s, άρχισε να ασχολείται με το slack και το highline πριν περίπου 6 χρόνια. Προερχόταν τότε  από σοβαρό τραυματισμό - κάταγμα ενώ έκανε downhill με 30χμ/ ώρα στο longboard. «Η κνήμη και ο αστράγαλός μου έγιναν κομμάτια»

«Οι γιατροί μου είπαν ότι ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, πως ίσως θα έπρεπε να περπατώ μόνιμα με κάποιο βοήθημα - πατερίτσα. Και ίσως δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ ξανά με sports, τουλάχιστον όχι όπως πριν. Δεν μπορούσα να εργαστώ. Ακόμα και έναν χρόνο μετά, όταν περπατούσα ή στεκόμουν όρθιος για ώρα είχα έντονους πόνους».

«Σε αυτή την κατάσταση ήμουν όταν είδα πρώτη φορά κάποιους φίλους στο πάρκο να κάνουν slackline», λέει ο Τόμας.

«Την πρώτη φορά δεν έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά όταν τους ξαναβρήκα και δοκίμασα κι εγώ, εντυπωσιάστηκα. Έβλεπα έναν τύπο που ήταν πολύ καλός να κάνει slack - σηκωνόταν, καθόταν, περπατούσε στον ιμάντα και άλλαζε κατεύθυνση. Και σκέφτηκα ότι είναι πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο μάλλον για μένα. Τρελή φάση».

«Τελικά τις πρώτες μέρες κατάφερα να κάνω μόνο μερικά βήματα. Και αυτή η δυσκολία με τράβηξε, το είδα σαν μια πρόκληση. Επίσης, ένιωσα ότι μπορεί να με βοηθήσει με τον τραυματισμό μου και στην αποκατάσταση».

«Πολύ γρήγορα παθιάστηκα με το slack. Μου άρεσε και η κοινότητα των ανθρώπων που ασχολούνταν με το slack, ήταν υπέροχη η παρέα μαζί τους. Αρχικά δεν είχα δικό μου εξοπλισμό- έκανα practice μόνο με φίλους ή κάποιες φορές δανειζόμουν μικρούς ιμάντες, μέχρι 20μ. μήκος. Και ξεκίνησα να εξασκούμαι, ακόμα και μόνος μου, σχεδόν κάθε μέρα».

«Πόσο σου πήρε να περπατήσεις/ να «στείλεις» όπως λέτε στην slang του slackline όλη τη γραμμή (send the line) χωρίς να πέσεις;», τον ρωτάω. «Αν ο ιμάντας είναι εντελώς τεντωμένος, τσίτα, είναι λίγο πιο εύκολο - νομίζω σε δέκα μέρες μπόρεσα να “βγάλω” 15 μέτρα» μου λέει.

«Και τότε αποφάσισα να αγοράσω τον δικό μου ιμάντα, 25 μέτρων στην αρχή. Και ξεκίνησα να προπονούμαι ακόμα πιο εντατικά, με μεγαλύτερη αφοσίωση και συνέπεια - δεν εξαρτιόμουν πια από τον φίλο που μπορεί να βαριέται ή να είναι off γιατί το προηγούμενο βράδυ ξενύχτησε».

«Εξελίχθηκα πολύ όταν μετακόμισα στην Ολλανδία - γιατί εκεί ήμουν εντελώς μόνος στην αρχή και προπονούμουν για πολλές ώρες. Ξέρεις όταν πηγαίνεις για slack με φίλους, 60% θα τσιλάρεις και 40% θα προπονηθείς. Όταν είσαι μόνος, αφοσιώνεσαι. Και γίνεσαι καλύτερος».

«Στην Ολλανδία δοκίμασα πρώτη φορά και highline. Ήταν super scary, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο έντονη εμπειρία.  Δεν ήξερα να δεθώ καλά και με ετοίμασαν οι φίλοι μου. Έκανα δύο βήματα και έπεσα. Και επειδή τρόμαξα, αντανακλαστικά έπιασα άτσαλα τον ιμάντα με το χέρι μου και γέμισα μελανιές, όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου», μου λέει χαμογελώντας

«Αλλά απορούσα με μένα: Γιατί βρίσκομαι εδώ; Γιατί το κάνω αυτό; Είμαι τρελός; Αλλά το δοκίμασα, προσπάθησα να ξεπεράσω τον φόβο μου. Υπάρχουν πολλοί που είναι καλοί slackliners αλλά μένουν εκεί - δεν θέλουν να αφήσουν την comfort zone τους και να πολεμήσουν τους δαίμονές τους».

«Εγώ είπα στον εαυτό μου ότι από την στιγμή που ήρθα εδώ, θα το δοκιμάσω. Δεν ήθελα να αφήσω τους φόβους μου να κυριαρχήσουν. Ανέβηκα στον ιμάντα και στάθηκα όρθιος. Κοιτούσα συνέχεια κάτω και γύρω μου. Και έπεσα, φυσιολογικό ήταν. Όταν “βγήκα” από τον ιμάντα και πάτησα στο έδαφος, είχα τσαντιστεί με τον εαυτό μου. Αλλά ήξερα ότι θα προσπαθήσω πάλι. Έκανα λίγο slackline για να πείσω τον αυτό μου ότι μπορώ να περπατήσω τον ιμάντα, ότι δεν διαφέρει αν είσαι ψηλά ή χαμηλά. Και δοκίμασα ξανά προσπαθώντας να κοιτάζω απλά μπροστά μου. Να βγάλω τις μαλακίες από το κεφάλι μου και απλώς να περπατάω. Έκανα δέκα βήματα».

«Το 99% των ανθρώπων έχουν αυτόν τον φόβο στην αρχή, είναι θέμα ενστίκτου, είναι αντανακλαστικός. Μπορεί να αισθανθείς ζαλάδα, ακόμα και να ξεράσεις. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο αίσθημα του φόβου αλλά και στην υπερπροσπάθεια, ξεπερνάς κάποια σωματικά όριά σου. Πρέπει να έχεις καλή φυσική κατάσταση, για να ξανανέβεις στον ιμάντα αφού πέσεις. Την πρώτη φορά που θα δοκιμάσεις highline, σου εγγυώμαι ότι στα πρώτα δέκα λεπτά θα νιώθεις εξαντλημένος».

«Την δεύτερη φορά δοκίμασα σε αστικό περιβάλλον, σε ένα φεστιβάλ highline - ο ιμάντας ήταν μεταξύ δύο κτιρίων, 25  μέτρα μήκος και αρκετά ψηλά. Δίσταζα πριν δοκιμάσω ξανά, είχα κι άλλες ευκαιρίες πριν αλλά όλο έλεγα “άστο καλύτερα”. Τότε είπα let’s do it!».  

«Αισθανόμουν πιο ήρεμος, ήμουν πιο έμπειρος στο slack και είχα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Πλέον είχα να παλέψω μόνο με το μυαλό μου, είχα τα skills. Kαι μπόρεσα να συγκεντρωθώ πολύ καλύτερα σε αυτό που είχα να κάνω- να περπατήσω τη γραμμή στον αέρα».

VICE Video: Η Βιομηχανία των Influencers

«Δεν πρέπει να κοιτάς κάτω», μου λέει. «Περπατάς στον ιμάντα σα να περπατάς κανονικά. Κοιτάς κάτω όταν περπατάς; Όχι. Κοιτάζεις μπροστά σου, ευθεία. Το ίδιο και στο highline λοιπόν».

«Και μπόρεσα να “στείλω” τη γραμμή - πήγα από τη μια άκρη στην άλλη και γύρισα χωρίς να πέσω. Αυτή ήταν η ωραιότερη στιγμή μου από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με slack και highline- ένιωσα μια απίστευτη ευφορία. Τελικά ήταν τόσο εύκολο. Γιατί είχα νιώσει τόσο φόβο στην αρχή;».  

«Κι εγώ στην αρχή δυσκολεύτηκα με το ύψος», λέει η Βάσω. «Δεν ήμουν έμπειρη ούτε καν στο slackline στο πάρκο, πόσο μάλλον 40-50 μέτρα πάνω από το έδαφος (δεμένη φυσικά). Μου πήρε αρκετές φορές για να μπορέσω  να σηκωθώ στον ιμάντα και να τον περπατήσω ξανά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που το κατάφερα και δεν άφησα το φόβο μου να με νικήσει».

«Και σίγουρα έχω ξανανιώσει φόβο - σε καινούργια spots ή σε μακρύτερα και ψηλότερα lines, 300 μέτρα γραμμή, 100 μέτρα πάνω από το έδαφος. Όμως έμαθα να διαχειρίζομαι το φόβο μου- και όταν το καταφέρεις αυτό, αρχίζεις να το διασκεδάζεις. Γιατί είναι τρελό να περπατάς και να κάνεις σβούρες και κόλπα στη μέση του πουθενά».

«Και στην περίπτωση της Ελλάδας, η μορφολογία ενδείκνυται για highline», λέει η Βάσω. «Ενώ άλλες χώρε είναι πιο επίπεδες, flat όλο το τοπίο. Δεν υπάρχουν φυσικά courts και για αυτό στήνουν τις γραμμές ανάμεσα σε ψηλά κτίρια, είναι πολύ πιο αστικό, αναγκαστικά, το highline εκεί».

Ρωτάω τον Τόμας, που ζει περίπου έξι χρόνια στην Αθήνα, για την ελληνική του εμπειρία. «Εργαζόμουν τότε στη Μόσχα, αποφάσισα να φύγω και όταν βρήκα δουλειά στην Αθήνα, δεν το σκέφτηκα πολύ. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη χώρα».

«Πριν έρθω, τσέκαρα την ελληνική κοινότητα του slackline στα social media. Και όταν τους γνώρισα από κοντά με κάποια παιδιά γίναμε πολύ γρήγορα φίλοι - είχα φτάσει σε καλό επίπεδο και άρεσε και σε αυτούς, πέρα από την παρέα, να εξασκούμαστε μαζί».

«Στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι φιλικοί και ανοιχτοί σε πρώτο επίπεδο», λέει ο Τόμας. «Αλλά οι παρέες δεν είναι πάντα εύκολες - μπορεί να υπάρξουν παρεξηγήσεις, το είδα να συμβαίνει εδώ περισσότερο από ότι σε κάθε άλλη χώρα».

«Τα παιδιά στο εξωτερικό συνήθως δεν ενδιαφέρονται αν ταιριάζεις σαν άνθρωπος μαζί τους», λέει η Βάσω. «Συναντιούνται απλώς για να κάνουν highline. Και μέχρι εκεί, δεν θα δώσουν ιδιαίτερη σημασία στον χαρακτήρα σου γιατί δεν τους ενδιαφέρει κιόλας αν θα γίνετε φίλοι».

«Ναι», λέει ο Τόμας. «Κι εγώ βάζω όποιες διαφορές μπορεί να έχω με ένα άλλο άτομο στην άκρη για να κάνω highline, είναι αυτό που μας συνδέει εκείνη την ώρα. Δεν είναι απαραίτητο να αγαπιόμαστε».

«Στην Ελλάδα είναι διαφορετικά; “I don’t like you? Then I don’t need you, fuck you”. Ακόμα κι έτσι πάντως το highline μπουστάρει φουλ την κοινωνικοποίηση- εμένα σίγουρα με βοήθησε να μην κάνω παρέα μόνο με Τσέχους ή συναδέλφους από την δουλειά μου».

«Η κοινότητα του highline είναι μικρή στην Ελλάδα - εμείς έχουμε φτιάξει το παρεάκι μας, που είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι, φίλοι μας πλέον. Και τους αγαπώ πολύ», λέει η Βάσω.

Και οι δυο τους κάνουν και waterline - highline πάνω από υδάτινη επιφάνεια δηλαδή. Και η Βάσω μου εξηγεί πόσο πιο δύσκολο είναι: γιατί η κυματοειδής κίνηση του νερού είναι εύκολο να σε αποσπάσει, να σε αποπροσανατολίσει και να χαλάσει την ισορροπία σου.

«Υπάρχει ο παράγοντας του ταλέντου στο highline;», τους ρωτάω.

«Σίγουρα, όπως σε κάθε σπορ, όπως στο καθετί στη ζωή τελικά», απαντά η Βάσω. «Όλοι μπορούν να μάθουν slackline, αλλά όχι στους ίδιους χρόνους. Κάποιοι είναι πιο γρήγοροι, το “έχουν” περισσότερο».

«Είναι πολύ σημαντική και η κοινότητα στην οποία θα ενταχθείς», συμπληρώνει ο Τόμας. «Όσο καλύτεροι είναι οι γύρω σου, κερδίζεις κι εσύ, αποκτάς έμπνευση και κίνητρο. Ρωτάς τους πιο pro, παίρνεις feedback και μαθαίνεις νέα tricks. Και εξελίσσεσαι πιο γρήγορα».

Τους ρωτάω πόσο συχνά εξασκούνται.

«Κάνω highline τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα- εξοικειώνομαι έτσι και με την τεχνική αλλά και συναισθηματικά και πνευματικά με το σπορ. Και μπορώ πλέον να “στέλνω” μια γραμμή 60 μέτρων, 100 μέτρων», λέει ο Τόμας.

«Όταν πηγαίνω κάπου για highline, οπωσδήποτε θα προσπαθήσω. Θα ανέβω στον ιμάντα και θα σηκωθώ όρθιος- και ας πέσω- δεν επιτρέπω στον φόβο μου να με καταβάλλει. Δεν κάνω πίσω. Και δεν υπάρχει περίπτωση να μην διασχίσω την γραμμή τελικά. Οποιαδήποτε γραμμή, οπουδήποτε, όσο μεγάλη είναι, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται».

«Είμαι ερωτευμένος με το freestyle στο highline, με τους συνεχείς αυτοσχεδιασμούς», λέει ο ίδιος.

«Και τελικά πρέπει να είσαι ήρεμος και ενθουσιασμένος ταυτόχρονα για να κάνεις highline - αυτό είναι το state of mind του σπορ. Και  έμαθα να το καταφέρνω τα τελευταία χρόνια, εδώ στην Ελλάδα».

O Τόμας λέει ότι στο highline υπάρχουν δύο κρίσιμοι παράγοντες: η φυσική κατάσταση και το μυαλό.

«Πνευματικά πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος, με απόλυτο focus. Και έτσι νιώθω το κεφάλι μου να αδειάζει- περπατώ στο σκοινί και νιώθω ελεύθερος. Free style αλλά σε full focus mode. Αν αρχίσεις να το σκέφτεσαι, θα πέσεις. Αυτή είναι μια meditation διάσταση εμποτισμένη στο highline: σε ωθεί σε αυτοσυγκέντρωση. Και τελικά ενδυναμώνει την αυτογνωσία». 

Πλέον στόχος του Τόμας είναι να στήσει μια γραμμή μήκους ενός χιλιομέτρου στο φαράγγι του Βίκου. Και να την διασχίσει, να την «στείλει»! Το προσπάθησαν με την παρέα του πρόσφατα- έστησαν τη γραμμή αλλά τους δυσκόλεψε ο καιρός. Φυσούσε δυνατά, είχε βαριά συννεφιά και αστραπές κατά διαστήματα- μάλιστα βρήκαν ένα σημείο του ιμάντα που είχε σχεδόν καεί, ίσως από τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας.

«Υπάρχουν μέρη μοναδικής ομορφιάς», μου λέει. «Κάνεις highline εκεί και δεν μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη ότι είσαι ο πρώτος που βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο και δοκιμάζει κάτι τέτοιο. Και δεν μπορείς να μην στρέψεις το βλέμμα σου γύρω. Κανένας τόπος δεν είναι ίδιος και πάντα νιώθεις το τοπίο και την ομορφιά».

«Τα Μετέωρα είναι καταπληκτικό τοπόσημο για highline- αλλά οι μοναχοί το καταδιώκουν φανατικά», μου λέει ο ίδιος.

«Πόσο ασφαλής είσαι εκεί πάνω τελικά;», τους ρωτάω. 

«Θέλει πολύ προσπάθεια - και κόπο και γνώση για να στήσεις σωστά μια γραμμή», λέει με έμφαση ο Τόμας. «Πρέπει να ξέρεις τι κάνεις- το highline για μένα είναι ένας “παιδότοπος”  αλλά δεν υπάρχει χώρος για αμέλειες και μαλακίτσες. Όταν προετοιμάζεις τη γραμμή, πρέπει να είσαι απόλυτα σοβαρός. Υπεύθυνος: αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό σου που βελτιώνεις μέσω του highline».

«Και όταν εμπιστεύεσαι τον εξοπλισμό σου και την προετοιμασία που έχεις κάνει, ξεπερνάς πιο εύκολα τους φόβους σου».

Μιλάμε πολύ ώρα για την ασφάλεια και τις τεχνικές παραμέτρους - το πρωτόκολλο που πρέπει να τηρηθεί, το σημείο όπου θα δεθούν οι ιμάντες (δέντρο με μεγάλο κορμό ή σταθερό βράχο π.χ.), την ένταση του ανέμου και τις καιρικές συνθήκες, το σωστό  body check πριν ανέβεις στον ιμάντα και τις αβλεψίες που πάση θυσία πρέπει να αποφευχθούν.

«Υπάρχουν 3 βασικά τσεκαρίσματα, πρέπει να τα κάνεις εξονυχιστικά πριν ανέβεις στον ιμάντα», λέει η Βάσω. «Πολλές φορές και αντανακλαστικά- είναι μια διαδικασία που πρέπει να εξοικειωθείς μαζί της. Και ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνεις μόνος σου για highline- ειδικά όταν είσαι αρχάριος μαζί σου καλό είναι να βρίσκεται κάποιος πιο έμπειρος. Καλύτερα 4 μάτια, παρά δύο».

«Υπάρχουν πιθανοί κίνδυνοι- όπως οι δυνατές ριπές αέρα, ή οι κεραυνοί. Μπορείς να πεις ότι είναι ένα extreme sport- αλλά όλα τα σπορ είναι δυνητικά επικίνδυνα. Πρέπει παντού εσύ να δημιουργείς τις συνθήκες που τελικά το καθιστούν μια χαρά ασφαλές. Πρέπει να είσαι ταπεινός για να αντιλαμβάνεσαι τους κινδύνους», τονίζει η ίδια.

«Θα ακουστεί παράξενο», λέει ο Τόμας, «αλλά για μένα το slackline στο πάρκο είναι πιο επικίνδυνο, τυχαίνουν εκεί περισσότεροι τραυματισμοί. Εγώ τουλάχιστον βαριέμαι πιο εύκολα, αρχίζω τότε να πειραματίζομαι, να εξερευνώ τα όρια μου με νέα κόλπα- και αν πέσεις από 2- 3 μέτρα στο έδαφος, δεν είναι αστείο».

«Στο highline, αν έχεις λάβει σωστά όλα τα μέτρα προστασίας, δεν θα πέσεις. Το πολύ να φύγεις με μερικές μελανιές από τον ιμάντα- αλλά δεν θα σε σκοτώσει αυτό».

Υπάρχει, μου λένε, η International Highline Association που θέτει τις προδιαγραφές ασφαλείας όσον αφορά τον εξοπλισμό και τις ορθές πρακτικές. Η μάξιμουμ δύναμη που μπορεί να ασκήσει στο line ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν κάνει extreme κόλπα που αυξάνουν την  ταλάντωση είναι πολύ μικρότερη από την πίεση που μπορεί να απορροφήσει ο ιμάντας.

«Οι ιμάντες, όμως, ταλαιπωρούνται σταδιακά με την χρήση-αυτό πρέπει μόνο να θυμούνται όλοι. Και να ελέγχουν τον εξοπλισμό τους τακτικά», λέει η Βάσω.

Επιμένω στην παράμετρο της ασφάλειας. Είναι επικίνδυνο τελικά;

Και οι δυο λένε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο highline είναι να χάσεις τις αισθήσεις σου, να πάθεις μπλακ αουτ από τον φόβο σου. Αν συμβεί αυτό, θα πρέπει το άτομο να απομακρυνθεί γρήγορα από τον ιμάντα γιατί δεν μπορείς να μείνεις παραπάνω από λίγα λεπτά κάθετα προς το έδαφος με όλο το αίμα να συγκεντρώνεται στο κεφάλι σου.

Σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αναφερθεί 4 ή 5 θάνατοι που σχετίζονται με το highline και ειδικά με το free solo- το highline δηλαδή όπου δεν είσαι δεμένος…  

«Προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι καν στην ίδια παρέα με αυτούς τους ανθρώπους», λέει η Βάσω. «Δεν μου αρέσει καθόλου η νοοτροπία τους και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θέλουν να βάλουν τον εαυτό τους σε αυτό το ρίσκο. Είμαι ακροβάτισσα και εκπαιδεύομαι να τοποθετώ το επίπεδο του ρίσκου όσο χαμηλότερα μπορώ».

«Εγώ μπορώ να τους αισθανθώ πάντως», λέει ο Τόμας μειδιώντας.

«Οκ, πρώτα χωρίζουμε και μετά δοκίμασέ το», του απαντά η Βάσω.

Τους ρωτάω για τους στόχους τους στο highline. Η Βάσω έχει το ενδιαφέρον της στραμμένο στην τέχνη του ακροβάτη. Θέλει να εκπαιδευτεί σε σχολή στο Πόρτο και να γίνει επαγγελματίας ακροβάτισσα.

Ο Τόμας είναι στραμμένος (πιο) αποκλειστικά στο highline.

«Θα ήθελα να βοηθήσω το άθλημα να αναπτυχθεί, να το ανακαλύψουν και να ασχοληθούν περισσότεροι άνθρωποι. Υπάρχουν ελάχιστοι επαγγελματίες στο highline, θα ήθελα να γίνω ένας από αυτούς». 

«Και να σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ»,  μου λέει ο ίδιος. «Νομίζω πως  τώρα είναι κάπου στα 2 χιλιόμετρα (το μήκος της γραμμής), θα προσπαθήσω να “στείλω” μια ακόμα μεγαλύτερη διαδρομή».

Στον ιμάντα πάνω. Στον αέρα, σχεδόν. «Και να παίξω σαξόφωνo εκεί πάνω», μου λέει γελώντας.

Το Animation που Αποτυπώνει την Κινηματογραφικότητα του Ελληναριού

Σταμάτα το Doomscrolling και Δες Αυτές τις Φωτογραφίες του Γαλαξία

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.