Αγαπητέ Backpacker, τα Μοναχικά Ταξίδια Περιπλάνησης Έχουν Ημερομηνία Λήξης

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia

Θυμάσαι τότε που ήσουν 19 ετών και πήγαινες στην Ίμπιζα και στο Μπαλί (έστω, Αντίπαρο ή Κουφονήσια) για πρώτη φορά και έβλεπες μπροστά σου κάποιο αξιοθέατο και έλεγες «έλα μωρέ, σιγά» και μετά γινόσουν λιώμα για δύο εβδομάδες προσπαθώντας να πηδήξεις ό,τι σου καθόταν; Δεν είχες θέμα με όλο αυτό, επειδή ταξίδευες τον κόσμο μονάχος και γευόσουν πολιτισμούς και κουλτούρες και συνέλεγες εμπειρίες και μοιραζόσουν το είναι σου με όλη την ανθρωπότητα. Ναι, το να ταξιδεύεις τότε ήταν υπέροχο και μέσω αυτής της απόφασης πήγες σε πολλά μέρη στα 20κάτι σου. Μόνο που τώρα είσαι έτοιμος να αφήσεις πίσω τη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου και όλοι γύρω σου είναι ακόμη 19. Ξαφνικά, βρίσκεσαι σε ένα άθλιο hostel στο Λάος, ακούς έναν τύπο να παίζει το «Wonderwall» και κάτι άσχημο γεννιέται στο μυαλό σου: ρε, μήπως και είμαι πολύ μεγάλος για τέτοια πράγματα; Μήπως έχω γίνει λίγο γλίτσης; Λίγο μαλάκας; Προφανώς και μιλάω για την πάρτη μου. Πήγα στο Λάος και ήταν καταπληκτικά και έτρωγα υπέροχο ασιατικό φαγητό όλη μέρα και πλέον είμαι αρκετά μεγάλος, ώστε να εκτιμώ τους ναούς και τα αξιοθέατα, αλλά κάτι δεν μου καθόταν καλά. Βασικά, δεν μου κάθονται καλά τέσσερα πράγματα. Τέσσερα πράγματα που με έκαναν ξαφνικά να μισήσω όλους τους backpackers και το backpacking γενικότερα.

Νομίζω πως αυτό που μας ελκύει στα ταξίδια, είναι η απουσία ευθυνών. Αν κάνεις backpacking και δεν σου αρέσει ένα μέρος, μπορείς να φύγεις. Αν δεν σου αρέσουν οι άνθρωποι, μπορείς να φύγεις. Ούτε καν το ποιος είσαι δεν σε ενοχλεί. Κανείς δεν ξέρει τι κουμάσι είσαι, αν είσαι cool ή κάτι τέτοιο. Μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή κάθε φορά. Όσο μαλάκας και να είσαι στον τόπο σου, όσο και αν όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης σου όλοι λένε, «ρε, να ο μαλάκας», όταν ταξιδεύεις μακριά, όλα αυτά μηδενίζονται. Το να παντρεύεσαι και να κάνεις παιδιά όμως, είναι το αντίθετο αυτού. Αν έχεις κάποιο κουσούρι, κάποιο περίεργο χόμπι, η οικογένεια σου, η σύντροφός σου, θα σε βάλουν κάτω στο σαλόνι και θα σου τα πουν ένα χεράκι - θες βοήθεια, είμαστε εδώ για σένα, τέτοια. Όταν είσαι έτσι, παντρεμένος με παιδί, είσαι φυλακισμένος σε μια αξιαγάπητη φυλακή ενισχυμένη με ορμόνες και δεν θα ταξιδέψεις ξανά μέχρι να βγεις στη σύνταξη.

Κάπως έτσι λοιπόν, είναι λογικό οι υπόλοιποι ταξιδιώτες να είναι 19 ετών. Είτε αυτό είτε μιλάμε για άτομα που προσπαθούν να ξεφύγουν από πολιτισμικές νόρμες: οι δύο αυτές ομάδες ανθρώπων έχουν φάει σκάλωμα με το να «ανακαλύψουν τον εαυτό» τους, που είναι από τα πιο γελοιωδώς βαρετά πράγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όχι, πραγματικά, πόσοι άνθρωποι ακριβώς έχουν ανακαλύψει τον εαυτό τους ανταλλάσσοντας γλωσσόφιλα με Γερμανίδες και τρώγοντας σαβούρδες με νοικιασμένα μηχανάκια; Ακριβώς. Κανένας. Οι περισσότεροι μάλιστα, μετά από μερικές εβδομάδες τέτοιων ταξιδιών καταλήγουν άρρωστοι, απένταροι και φρικαρισμένοι. Επίσης, πόσες ουσιαστικές κουβέντες έχει κάνει κάποιος τέτοιος τύπος με τους ιθαγενείς μιας χώρας; Σας προλαβαίνω: το να πάρεις μια παραδοσιακή φορεσιά από ένα κατάστημα σουβενίρ, δεν χαρίζει πόντους. Απλώς το λέω, επειδή μπορεί κάποιος να πεταχτεί και να πει, «ναι, αλλά εγώ πήρα αυτό το πόντσο, το οποίο το φοράνε και οι ιθαγενείς εκεί και είναι φτιαγμένο με τον ίδιο τρόπο». Θα τον διακόψω και θα του πω ότι είναι φτιαγμένο σε άλλη χώρα από αυτήν που το πήρε, μάλλον Made in China. Συνεπώς, άσε μας κουκλίτσα μου.

Όχι ρατσιστή με την κλασσική έννοια. Βασικά, το ταξίδι μου στο Λάος μου έδειξε πόσο πιο έξυπνοι, πιο συμπαθείς και πόσο γενικά καλύτεροι άνθρωποι ήταν οι ντόπιοι σε σχέση με τους συμπατριώτες μου. Το Λάος έχει φάει στο κεφάλι πολλές βόμβες, επειδή του έκατσε το κακό χαρτί να είναι δίπλα στο Βιετνάμ. Τους έχει μείνει κακία για αυτό; Επιφανειακά, όχι. Φέρονται στους τουρίστες λες και είναι φίλοι τους, ενώ εμείς βάζουμε τους ξένους στη φυλακή, επειδή θέλουν να πιάσουν δουλειά στα Domino's.

Όχι, το να ταξιδεύεις με έκανε ρατσιστή με τον κόσμο που προέρχεται από πλούσιες χώρες. Είμαστε τόσο μαλάκες. Οι Άγγλοι τριγυρνάνε σε επτάδες και ψάχνουν να πηδήξουν, ενώ είναι σταθερά οι πιο ξεροψημένοι από τον ήλιο άνθρωποι σε ολάκερη τη χώρα που επισκέπτονται.

Οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί απλώς γυρνούν τον κόσμο ψάχνοντας για την πιο τρομακτικά αυθεντική ταξιδιωτική εμπειρία που μπορούν να βρουν. «Πω πω, τη μισώ αυτήν την πόλη», σου λένε πάντα, ενώ βρίσκονται σε μια πόλη τίγκα στους Ολλανδούς και τους Γερμανούς τουρίστες. «Την προηγούμενη εβδομάδα ήμασταν στο Tkugytfsuyfspoguhfsg, το έχεις ακουστά; Όχι; Το φαντάστηκα. Είναι πολύ απομακρυσμένο. Δεν έχει καν ανθρώπους εκεί, ήμασταν απλά εμείς και κάτι βδέλλες. Ήταν υπέροχα».

Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να ταξιδεύουν μόνοι, ώστε να βρουν άλλα άτομα με τα οποία να μιλήσουν για την Αμερική. Δεν θα ακούσεις ποτέ Αμερικανό να σε ρωτάει από πού είσαι. Αν νομίζεις ότι αυτό ρώτησε, κάνεις λάθος, επειδή μιλούσε για το πόσο ακριβό είναι το δίπλωμα οδήγησης στο Ντέλαγουερ.

Οι Ισραηλινοί είναι επίσης κάπως έτσι. Βλέπουν τα ταξίδια ως μια πιο πολύπλοκη μορφή του Tinder, όπου γυρίζουν τον κόσμο ψάχνοντας για άλλους Ισραηλινούς. Μετά βρίσκονται και περνούν ολάκερες εβδομάδες βλέποντας Family Guy, τρώγοντας φαλάφελ και μαστουρώνοντας πολύ άσχημα.

Αλλά νομίζω πως τελικά, κανένα έθνος δεν είναι τόσο ανεύθυνο, τόσο χαρωπά αναίσθητο όσο οι Αυστραλοί. Οι γυναίκες ξεκινούν «στεγνές» και φτάνουν στις παρυφές της δηλητηρίασης από αλκοόλ μέσα σε 15 λεπτά, ενώ μετά ξεκινούν τα καντήλια σε ταξιτζήδες, προτού τους πάρει ο ύπνος πάνω σε κάποιο θάμνο. Ως Αυστραλός, πρέπει να πω ότι και εμείς τα ίδια κάνουμε, απλά μας παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να μας πάρει ο ύπνος στους θάμνους. Εμείς χρησιμοποιούμε αυτόν τον πολύτιμο έξτρα χρόνο για να κατουρήσουμε τα πάντα, να την πέσουμε σε όλες, να βουτήξουμε ποτά από μπαρ, καθώς και αντικείμενα από ξενοδοχεία, επειδή όλα αυτά μας φαίνονται αστεία. Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά πιάνετε το νόημα νομίζω. Τα ταξίδια έχουν γεμίσει το κεφάλι μου με πολιτισμικά στερεότυπα και αυτό είναι κακό.

Λοιπόν, ναι. Δεν μπορώ να το κάνω πλέον αυτό. Ταξίδεψα παραπάνω φορές από ό,τι έπρεπε. Έχω κάνει όλες τις backpacker κουβέντες που υπάρχουν και ξέρω πια ότι σχεδόν όλοι οι backpackers είναι μαλάκες και γλίτσηδες και εγώ το ίδιο, αλλά έχω πλέον ένα σχέδιο.

Την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω κάπου, θα έχω μια αποστολή. Ανάλογα με την περίσταση. Να σκαρφαλώσω στο υψηλότερο δέντρο της Ιαπωνίας. Να δουλέψω ως κομπάρσος σε μια ταινία στη Νιγηρία. Να πείσω τον πιο πλούσιο άνθρωπο στη Σλοβενία να βγει μαζί μου για μπίρες και να κάνω την πάπια όταν έρθει ο λογαριασμός. Ξέρω και εγώ, οτιδήποτε. Κάτι τέλος πάντων που θα με πάει πιο βαθιά στην ουσία μιας χώρας. Όχι απλώς να δω έναν ναό, όχι να γίνω λιώμα.

Δεν ξέρω αν θα πιάσει, αλλά το ελπίζω. Επειδή δεν έχω καμία διάθεση να κάνω παιδί ακόμη και χωρίς τα ταξίδια δεν υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα στα οποία μπορείς να αφοσιωθείς με θέρμη και θρησκευτική πίστη, εδώ που τα λέμε.

Περισσότερα από το VICE

Η Ζάμπια Οραματιζόταν Αποστολές στον Άρη Μισό Αιώνα Πριν από τον Νίκο Παππά

Το Animation που θα σε Κάνει Αφενός να Τριπάρεις και Αφετέρου να Εκτιμήσεις την Πρωινή σου Ρουτίνα

Αυτή Είναι η «Πόλη των Νάνων» της Βραζιλίας