Φωτογραφία μέσω του χρήστη του Flickr, Joanna. Αν και το «Running» διαδραματίζεται 20 χρόνια νωρίτερα, έχει παραλληλισμούς με σύγχρονα γεγονότα.
Το λογοτεχνικό μυθιστόρημα της Cara Hoffman, Running, λαμβάνει χώρα σε μια εποχή που μπορεί να δίνει την αίσθηση σε μερικούς νέους αναγνώστες ότι διαβάζουν έργο επιστημονικής φαντασίας: Άνθρωποι στα 20 τους βασίζονται σε καρτοτηλέφωνα, το AIDS εξακολουθεί να αποτελεί πιθανή θανατική καταδίκη και η πιο διαβόητη τρομοκρατική απειλή προέρχεται από την Ιρλανδία υπό τη μορφή του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (γνωστού ως IRA). Ωστόσο, η συναρπαστική αφήγηση του βιβλίου παρουσιάζει αναπόφευκτες ομοιότητες με το σημερινό πολιτικό τοπίο.
Το Running (Τρέξιμο) διηγείται την ιστορία της Bridey, μιας νεαρής Αμερικανίδας που εγκατέλειψε την πολιτεία της Ουάσινγκτον, για να ζήσει στην Αθήνα. Δημιουργεί μια οικογένεια της επιλογής της, με ένα queer ζευγάρι γνωστό ως Jasper και Milo και συμμετέχουν στην καμπάνια προώθησης ενός ξενώνα, η οποία ονομάζεται «τρέξιμο» (ουσιαστικά, ο ξενώνας τους πληρώνει για να στέκονται στις πλατφόρμες των τρένων και να λένε ψέματα ότι οι κοιτώνες είναι ασφαλείς και άνετοι). Μεταξύ δουλειάς και άφθονου αλκοόλ, γίνονται φίλοι με έναν καταζητούμενο του IRA και αργότερα εμπλέκονται σε μια καταστροφική τρομοκρατική επίθεση.Αν δώσουμε περισσότερες πληροφορίες, θα προδώσουμε το τέλος του βιβλίου. Όπως και τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματα της Hoffman, τα διακεκριμένα So Much Pretty (εκδ. Cornerstone) και Be Safe, I Love You (εκδ. Little, Brown Book Group), το Running έχει ένα συναρπαστικό φινάλε που σοκάρει και ταυτόχρονα εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τον φεμινισμό και τη βία στον δυτικό κόσμο. Μέσω email και τηλεφώνου, η Hoffman μας μίλησε για την προέλευση του βιβλίου στην πραγματική ζωή, τις σκέψεις της για τη σύγχρονη τρομοκρατία και τις διαφορές της queer κουλτούρας ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και το σήμερα.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80, η Αθήνα και ο Πειραιάς ήταν από τα πιο «διάτρητα» σημεία εισόδου. Ήταν πολύ εύκολο να μπεις και να βγεις με ναρκωτικά και όπλα.
Broadly: Πότε ξεκίνησες το Running; Cara Hoffman: Ξεκίνησα να γράφω το Running, κρατώντας σημειώσεις για αυτό, όταν ήμουν 19 χρονών και ζούσα όντως στην Αθήνα, σε ένα ξενοδοχείο σε μια περιοχή με οίκους ανοχής. Η κεντρική ιδέα για το μυθιστόρημα έχει περάσει μέσα από πολλές ενσαρκώσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν λειτούργησαν για διάφορους λόγους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς διαφέρει από τα προηγούμενα μυθιστορήματά σου;
Το So Much Pretty ήταν για πράγματα που με ενδιέφεραν ως δημοσιογράφο, θέματα που κάλυπτα και τα οποία αφορούσαν κυρίως εγκλήματα, βία κατά των γυναικών και περιβαλλοντικά ζητήματα. Το Be Safe, I Love You είναι επίσης καρπός της δημοσιογραφικής έρευνας που είχα κάνει πάνω στις γυναίκες που υπηρετούν στον Στρατό, ο οποίος καταλήγει να είναι η οικογένειά τους. Αυτό το μυθιστόρημα είναι πολύ πιο προσωπικό. Είναι ένας διαφορετικός κόσμος.VICE Video: Ο Anthony Anaxagorou Χρησιμοποιεί την Ποίηση για να Αλλάξει τον Τρόπο που Σκέφτεσαι
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.Γιατί πήγαιναν οι άνθρωποι στην Αθήνα εκείνη την εποχή;
Στα τέλη της δεκαετίας του '80, η Αθήνα και ο Πειραιάς ήταν από τα πιο «διάτρητα» σημεία εισόδου. Ήταν πολύ εύκολο να μπεις και να βγεις με ναρκωτικά και όπλα. Η χώρα βρίσκεται στην Ευρώπη, κοντά στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, επομένως ήταν στρατηγικά σημαντική. Όταν έμενα εκεί, άνθιζε το εμπόριο παράνομων διαβατηρίων. Ήταν μια φθηνή και ζεστή χώρα, σε περίπτωση που έπρεπε να κοιμηθείς έξω. Ήταν επίσης όμορφη, κοσμοπολίτικη και με μεγάλη ποικιλομορφία. Η Αθήνα είναι μια εκπληκτική πόλη.
H Cara Hoffman. Φωτογραφία: Constance Faulk/Simon and Schuster
Κατέληγαν πολλοί νέοι ομοφυλόφιλοι εκεί;
Δεν ένιωθα ότι ήταν ένα προπύργιο της ομοφυλοφιλίας, όταν έμενα εκεί, αλλά μάλλον πήγαινα στα λάθος μπαρ. Μην ξεχνάς ότι μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, τότε που η βία και οι διακρίσεις κατά των queer ατόμων ήταν πολύ χειρότερες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετανιώνει η κεντρική χαρακτήρας, η Bridey, για την τρομοκρατική επίθεση στην οποία συμμετείχε;
Η Bridey είναι με πολλούς τρόπους ο ηθικός πυρήνας του μυθιστορήματος. Η εμπλοκή της σε μια σκληρή πράξη που οδηγεί στην επίθεση είναι κάτι με το οποίο παλεύει σαφώς, αλλά αναλαμβάνει δράση, για να διορθώσει τουλάχιστον ένα μέρος αυτού που έχει κάνει. Ο Milo, από την άλλη, εξακολουθεί να ζει με ενοχές, επειδή συμμετείχε σε αυτό. Ακόμη και δεκαετίες αργότερα, τον στοιχειώνουν οι πράξεις του και η αδράνειά του μετά από αυτές.
Όπως λέει ο Milo στο Running, «Δεν χρειάζομαι έναν φασίστα, για να αναγνωρίσω την ανθρωπιά μου»
Πιστεύεις ότι οι παράλληλες ιστορίες που αφορούν την τρομοκρατία στο βιβλίο έχουν ομοιότητες με το σήμερα;
Οπωσδήποτε. Υπάρχουν ολόκληρες ομάδες ατόμων που αποκαλούνται τρομοκρατικές, χωρίς να έχουν καμία σχέση με την τρομοκρατία, ενώ κάποιες τρομοκρατικές ενέργειες θεωρούνται λιγότερο απειλητικές, επειδή πραγματοποιούνται από λευκούς. Εκπλήσσομαι που ο φόβος της ριζοσπαστικοποίησης περιστρέφεται τόσο γύρω από το Ισλάμ, όταν υπάρχει μια τόσο μεγάλη ενίσχυση της ακροδεξιάς ρητορικής και της βίας στον δυτικό κόσμο. Το Running δείχνει επίσης πόσο ρευστές και ασταθείς είναι αυτές οι πράξεις. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι νέα άτομα που σοκάρονται, όταν συνειδητοποιούν τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν στον κόσμο οι πράξεις που έκαναν από απερισκεψία και καπρίτσιο.
Πώς πιστεύεις ότι διαφέρουν οι νέοι άνθρωποι σήμερα, σε σχέση με τους νέους εκείνης της εποχής;
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα άλλαζαν τόσο τα πράγματα. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος. Η αίσθηση ότι έπρεπε να φυλάγεσαι συνεχώς, μόνο και μόνο λόγω της σεξουαλικότητάς σου ή του τρόπου που εξέφραζες το φύλο σου. Ότι έπρεπε να κρύβεσαι. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσες να κακοποιηθείς. Ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία αναπαράσταση της ζωής σου στην ποπ κουλτούρα - όλα αυτά ήταν μια πραγματικότητα και μια καθημερινότητα εκείνη την εποχή. Ξέρω ότι για πολλούς εξακολουθούν να είναι έτσι τα πράγματα και ότι η προοπτική που έχω ως Νεοϋορκέζα είναι ίσως στρεβλή. Επίσης γνωρίζω ότι πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να παρακολουθούμε το σημερινό πολιτικό κλίμα, αλλά αυτή η αίσθηση της διάκρισης και της έμμεσης απειλής απέναντί σου, απλώς και μόνο επειδή είσαι queer, γίνεται μια μακρινή ανάμνηση χρόνο με τον χρόνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς επηρέασε αυτό την τέχνη;
Δεν νομίζω ότι η καταπίεση της σεξουαλικότητας έκανε ποτέ καλύτερη την τέχνη. Νομίζω, όμως, ότι το να ανήκεις σε μια περιθωριοποιημένη ομάδα σου δίνει μια άλλη οπτική, που είναι εξαιρετικά σημαντική. Υπήρχε κάτι στην αντίσταση στους θεσμούς που μας έλεγαν ότι η ίδια μας η ύπαρξη ήταν λάθος. Σίγουρα υπήρχε μια αίσθηση του επείγοντος, για να απορριφθούν αυτές οι ιδέες. Ο καλλιτέχνης και συγγραφέας David Wojnarowicz αγωνίστηκε σκληρά ενάντια στην ιδέα του «Έθνους Μιας Φυλής», με την οποία αναφερόταν στα θεσμικά όργανα που μισούν τη διαφορετικότητα, που θέλουν να είμαστε ήσυχοι καταναλωτές των προαστίων και να έχουμε συγκεκριμένη εμφάνιση και συμπεριφορά. Το να συμπεριλαμβάνεσαι στο Έθνος Μιας Φυλής δεν είναι το ίδιο με το να αντιστέκεσαι σε αυτό. Όπως λέει ο Milo στο Running, «Δεν χρειάζομαι έναν φασίστα, για να αναγνωρίσω την ανθρωπιά μου».To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο_ Newsletter_ μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
