Η Ηλίθια, Θλιβερή μου Προσπάθεια να Αφήσω Μούσι

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada .

Το να έχεις μούσι είναι σαν υπερδύναμη – είναι ένας τρόπος να μεταμορφώσεις πλήρως το πρόσωπο που σου έδωσαν οι γονείς σου. Τα γένια μπορούν να προσδώσουν στον οικοδεσπότη τους ακαδημαϊκή σοβαρότητα ή ένα casual καλοκαιρινό look παραλίας. Μπορούν να σε κάνουν να μοιάζεις με πληγωμένο μοναχικό τύπο ή με χαζομπαμπά. Μπορούν να λένε ό,τι θέλεις εσύ να λένε – πάνω από όλα, όμως, το μούσι λέει, «εγώ επέλεξα να έχω αυτό το look». Παρόλο που δεν θεωρείται πλέον cool να έχεις μούσι, οι άνδρες που το έχουν, θεωρούνται πιο επιθυμητοί και αρρενωποί. Τα γένια έχουν γίνει συνώνυμα του ανδρισμού - και εγώ δεν μπορώ να τ’ αφήσω.

Αν δεν ξυριστώ για μερικές μέρες, το μόνο που θα υπάρχει είναι ελάχιστες σγουρές τριχούλες, κυρίως στον λαιμό μου. Οι τρίχες στο πρόσωπό μου είναι ταυτόχρονα κακοσχηματισμένες και θλιβερά λεπτές, οπότε μοιάζω με διασταύρωση μάγου και καταθλιπτικού εφήβου. Δεν μου αρέσουν γενικά τα γένια, αλλά μου τη σπάει απίστευτα που δεν μπορώ να αφήσω. Γιατί να μην μπορώ να κάνω την ίδια μεταμορφωτική επιλογή που τόσοι άλλοι κάνουν χωρίς καμία προσπάθεια;

Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω να ξυρίζομαι, μέχρι να έχω κανονικό μούσι. Όσο καιρό και αν θα μου έπαιρνε (κράτησε πάνω από έναν μήνα). Να πώς πήγε.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πω – το πρόσωπό μου είναι χάλια. Αντί για εκείνο το σέξι αξύριστο look, το μόνο που πέτυχα είναι να έχω λίγες μαύρες τρίχες που ξεφυτρώνουν σαν καλώδια από το πρόσωπό μου, με τυχαία κλίση. Είναι σίγουρα και αυτό ένα look – το look του παραιτημένου από τη ζωή.

Δεν θα έβγαινες από το σπίτι με έναν τεράστιο λεκέ στα ρούχα, όμως ακριβώς έτσι νιώθω με το πρόσωπό μου. Ντρέπομαι όσο τίποτα να δω κόσμο, οπότε μένω μέσα όλη μέρα και πέφτω για ύπνο στις έξι το απόγευμα.

Και πάλι όλη μέρα μέσα και ύπνος στις επτά.

Όλη μέρα μέσα, ύπνος στις πέντε.

Δεν φοβάμαι πια να βγω έξω. Επιτέλους τα γένια μου δεν μοιάζουν με λάθος. Μοιάζουν με κάτι πανάσχημο που έκανα επίτηδες. Η λέξη για να περιγράψεις γένια σαν τα δικά μου σε αυτό το στάδιο είναι «μπαλώματα», όμως αυτό υπονοεί ότι υπάρχουν μεγάλες επιφάνειες από τρίχες που λειτουργούν ως μπάλωμα. Όχι στην περίπτωσή μου. Το αριστερό μου μάγουλο μοιάζει με παρθένα παραλία με λευκή άμμο, στην οποία υπάρχουν πέντε-δέκα φοίνικες που τους χτύπησε κεραυνός.

Έχω γένια στον λαιμό.

Ακόμη, τα μη-γένια μου με βάζουν σε έναν θλιβερό κύκλο απόγνωσης για τον οποίο δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Έχουν μαζευτεί άπλυτα πιάτα και σκόνη. Αντί να πηγαίνω στο μίνι μάρκετ, προσπαθώ να επιβιώσω με σοκολάτες που υπάρχουν ήδη σπίτι. Αυτό, φυσικά, με κάνει να νιώθω ακόμη χειρότερα. Δεν διαβάζω, ούτε βλέπω τηλεόραση. Απλώς ξαπλώνω στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το κινητό μου για ώρες, ανοιγοκλείνοντας τις ίδιες εφαρμογές ξανά και ξανά, ανά λίγα δευτερόλεπτα.

Κάθε μέρα, ξυπνάω και σκέφτομαι, «Πάλι καλά ξύνομαι κάπως λιγότερο από χθε!». Δεν ήξερα καν ότι τα μούσια σε τρώνε. Νόμιζα ότι θα ήταν μαλακά. Αντ’ αυτού, νιώθω λες και κάποιος συνέθλιψε ένα κουτί με κράκερ και τα κόλλησε στο πρόσωπό μου την ώρα που κοιμόμουν. Κοντεύω όμως. Διαγράφω όλες τις εφαρμογές στο τηλέφωνό μου και πιέζω τον εαυτό μου να βγει έξω. Πρόσω ολοταχώς.

Τα μούσια μου εξακολουθούν να μη συνδέονται με το μουστάκι. Τα μάγουλά μου είναι πουά και έχουν το πολύ 36 γουρουνότριχες πάνω τους. Φαίνεται πως οι τρίχες μου σταμάτησαν να μεγαλώνουν τελείως.

Ξεκινάω κάθε συζήτηση με μια απολογητική εξήγηση του λόγου για τον οποίο το πρόσωπό μου είναι τόσο άθλιο, όμως κανείς δεν φαίνεται να το παρατηρεί ή να τον νοιάζει.

[VICE Video] To Λίβερπουλ Είναι η Πρωτεύουσα της Ομορφιάς

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ειλικρινά, περίμενα να με κοιτάζουν περίεργα οι σερβιτόροι, ο κόσμος στο μετρό, οι γνωστοί κτλ. Ήθελα να γράψω ξεκαρδιστικές, ντροπιαστικές ιστορίες για όμορφα κορίτσια που λάτρεψαν την αστική χαζοκουβεντούλα μας, αλλά σιχάθηκαν τις αηδιαστικές τρίχες στο πρόσωπό μου. Όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν συνέβη. Είναι λες και ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα για τις βλακείες μου! Μα καλά, κανείς δεν βλέπει ότι δεν είμαι ο τύπος που θα άφηνε μια άθλια γενειάδα; Ή ότι τουλάχιστον είμαι ένας τύπος που θα καταλάβαινε ότι τα μούσια του είναι γελοία, πράγμα που σημαίνει ότι τα αφήνω να μεγαλώσουν ξεκάθαρα για πλάκα; Η απάντηση είναι προφανώς «ΟΧΙ». Τα μούσια μου είναι σκατά και μισώ τον εαυτό μου.

Είναι οδυνηρό να βλέπω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη με την άκρη του ματιού μου και να σκέφτομαι, «Δεν έχω υπάρξει ποτέ ασχημότερος.» Αναρωτιέμαι αν οι τρίχες που δεν λένε να βγουν στο πρόσωπό μου φυτρώνουν εσωτερικά προς το κεφάλι μου, σαν φλέβες ανάμεσα στις πτυχές του εγκεφάλου μου που στο τέλος θα τυλιχτούν γύρω από τα μάτια μου και θα με κάνουν ένα τυφλό ζόμπι που ουρλιάζει μάταια, ελπίζοντας ότι θα προσελκύσει έναν καλόκαρδο γείτονα που θα έρθει να το σκοτώσει.

Γιατί το κάνω όλο αυτό; Πώς έπεισα τον εαυτό μου να κάνει αυτά τα πράγματα; Γιατί με ενδιέφερε να αφήσω μούσι; Ήταν λόγω αρρενωπότητας; Ειλικρινά, δεν νομίζω. Υπάρχουν άπειρα μικρά και κατασκευασμένα προβλήματα που μπορούν να γεμίσουν με άγχος τη ζωή κάποιου και ευτυχώς για εμένα, ο ανδρισμός μου –ή η έλλειψη αυτού– δεν είναι κάτι που με απασχολεί. Ανησυχώ για χαζά πράγματα, όπως το πόσο συχνά πρέπει να φοράω τη γραβάτα-κορδόνι μου ή το κατά πόσο αξίζει να ζεις σε ένα σύμπαν χωρίς νόημα, όπου επιβραβεύεται η σκληρότητα. Δεν έχω ανησυχήσει ούτε μία φορά για το πόσο αρρενωπός είμαι, πιθανότατα επειδή η απάντηση είναι «Καθόλου». Ειλικρινά, το να ανησυχείς για την αρρενωπότητά σου μου φαίνεται εντελώς αναχρονιστικό.

Όπως και να έχει, η αδυναμία μου να αφήσω έστω και υποτυπωδώς λίγα μούσια μου έχει δημιουργήσει τρομερή ψυχική εξάντληση. To πείραμα με κούρασε. Βασανίζω τον εαυτό μου και δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν καλό λόγο που να το δικαιολογεί αυτό.

Περπατάω έξω. Το αεράκι γαραγαλάει τις ελάχιστες τρίχες μου που μοιάζουν με μουστάκια γάτας πάνω στα μάγουλά μου. «Έτσι πρέπει να νιώθουν τα σκυλιά», σκέφτομαι. Νιώθω καλύτερα από ό,τι όλες τις προηγούμενες εβδομάδες.

Οι τρίχες στο δεξί μου μάγουλο είναι δυο φορές πιο χοντρές από ότι στο αριστερό - και όμως, σε καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορείς να πεις ότι έχω μούσια. Ένας φίλος μου, μού λέει την πικρή αλήθεια: «Αν έκλεβες μια τράπεζα τώρα, μέρα-μεσημέρι, χωρίς μάσκα, οι μάρτυρες δεν θα περιέγραφαν τον δράστη ως κάποιον με μούσι».

Μια ολόκληρη μέρα γαλήνης. Ναι, τα μούσια είναι τρισάθλια και με κάνουν να νιώθω ακόμη χειρότερα. Όμως χαίρομαι που έκανα μια φιλότιμη προσπάθεια να τα μακρύνω! Χαίρομαι που γράφω για αυτό! Δεν είναι άλλωστε ο σκοπός του γραπτού λόγου να μεταφέρει το εύρος της ανθρώπινης εμπειρίας; Ίσως τα μούσια και εγώ να τα πάμε καλά.

Όχι, να πάει να γαμηθεί όλο αυτό. Τραβάω τις τρίχες στο πιγούνι μου περιμένοντας να ξεκινήσει μια ταινία και μου έρχεται ναυτία. Οι τρίχες είναι σαν μοχθηροί εισβολείς. Είναι σαν να φυτρώνουν αηδιαστικά μαύρα κλαράκια από τη σάρκα μου. Ώρα να τα ξεφορτωθώ.

Επισκέπτομαι τον Gasper Como, τον πλέον αγαπημένο και σοφότερο Ιταλό κουρέα του Μπρούκλιν και του ζητάω να με ξυρίσει κόντρα. Σε δέκα λεπτά, επιστρέφω στον παλιό εαυτό μου με το πρόσωπο φρεσκαδούρα. Νιώθω κατευθείαν καλύτερα.

Ε, λοιπόν, δεν έμαθα τίποτα. Δεν θα σας πω μαλακίες. Ήλπιζα, ή ακόμη και σχεδίαζα, να ανακαλύψω ότι η εμφάνισή σου δεν είναι τόσο σημαντική, όσο το πώς νιώθεις ή κάτι άλλο τετριμμένο. Όμως συνειδητοποιώ ότι η εμφάνισή μου έπαιξε βασικό ρόλο στο πώς αισθανόμουν τις τελευταίες πέντε εβδομάδες. Ως αποτέλεσμα, το μόνο που έκανα ήταν να κάθομαι μέσα και να λυπάμαι τον εαυτό μου, επειδή ήμουν κακάσχημος. Στο τέλος, όμως, το έκανα, επειδή ήθελα να καταφέρω κάτι φαινομενικά απλό που δεν μπορούσα – αν και μπορούσες κυριολεκτικά να δεις την αποτυχία στο πρόσωπό μου. Ήταν αδύνατον να το αποφύγω.

Πάντως, χαίρομαι που προσπάθησα. Νιώθω καλύτερα τώρα – γνωρίζω καλύτερα τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Όσον αφορά την τριχοφυΐα, τουλάχιστον. Ήταν, μακράν, οι πιο ατέλειωτες 36,5 μέρες της ζωής μου και χαίρομαι που τελείωσαν. Είναι ωραία να μπορείς να κοιτάξεις και πάλι τον κόσμο κατάματα.

Περισσότερα από το VICE

Ποιος Είναι ο Φραγκούλης Φράγκος, o Στρατηγός που Έκλεψε την Παράσταση στο Συλλαλητήριο

«Eγώ Έχω Φίλους Αλβανούς»: Η Ιστορία του Ελληνικού Hipster Ρατσισμού

Undercover στη Χειρότερη Φυλακή της Αμερικής