Έφαγα το Γεύμα που θα Σερβιριστεί στους Διάσημους των Βραβείων Όσκαρ

Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ τα Όσκαρ. Κρατάνε ώρα, συνέχεια γίνονται τα ίδια και όλοι το παίζουν ταπεινοί ευχαριστώντας τον γείτονά τους, τον κομμωτή τους και τον δεύτερο αγαπημένο τους εκπαιδευτή προφοράς. Προτιμώ να βλέπω τρεισήμιση ώρες τους σελέμπριτι να είναι «λιώμα» και να προσπαθούν να μη λερώσουν με φαγητό τα Dior τους.

Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι πιο συνηθισμένο απ’ όσο νομίζεις στο Governor’s Ball, το επίσημο afterparty που πηγαίνουν όσοι εμφανίζονται στο κόκκινο χαλί. «Όλοι γίνονται χάλια» παραδέχεται ο Elliott Grover, σεφ του CUT at 45  Park Lane, ένα υπερπολυτελές εστιατόριο όπου μπορείς να παραγγείλεις ένα ποτήρι ιαπωνικό ουίσκι πληρώνοντας «μόλις» 900 λίρες (1.013 ευρώ).

Ο Grover είναι ο πρώτος Βρετανός εδώ και χρόνια που αναλαμβάνει την εκδήλωση, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 12 Μαρτίου φέτος. Μαζί με τον διάσημο σεφ Wolfgang Puck, ο οποίος έχει γίνει κάπως μόνιμος τα τελευταία 30 χρόνια στην κουζίνα των Όσκαρ, ο Grover σερβίρει ένα μενού με fish and chips, κοτόπιτα και sherry trifle - τα πολύ παραδοσιακά βρετανικά πιάτα της εργατικής τάξης, που κι εγώ μ’ αυτά μεγάλωσα. 

Είναι μεταπολεμικό φαγητό που απευθύνεται στις μάζες και δεν είναι ακριβό. Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και ό,τι πιο γκλαμουράτο να σερβίρεις στα 95α Όσκαρ. Δεν μπορείς να φανταστείς τον Martin Scorsese να τρώει κάτι τέτοιο.

«Ισχύει, αλλά ελπίζω ότι όταν πάω στην Αμερική μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψη που υπάρχει εκεί», μου λέει ο Grover αισιόδοξα. «Οι Αμερικανοί λένε πάντα ότι θέλουν να δοκιμάσουν το fish and chips».

Ισχύει, αλλά τι γίνεται με όλα αυτά τα memes που κοροϊδεύουν το άνοστο βρετανικό φαγητό; Η Jessica Chastain θα πρέπει όντως να φάει ένα φακελάκι γεμάτο πουρέ αρακά και, κυρίως, θα της αρέσει όπως στους κοινούς θνητούς;  Πήγα στην κουζίνα του Grover για να δοκιμάσω το μενού των Όσκαρ για να δω αν ανταποκρίνεται στα πρότυπά μας.

 Fish and chips, τυλιγμένο σε εφημερίδα στο Μπλάκπουλ ήταν η εμπειρία μου από παραλία. Το μελάνι ήταν αηδία, όλα έπεφταν και οι γλάροι σου κλέβανε πατάτες, αλλά άξιζε τον κόπο για τη γεύση. Δεν θα το σκεφτόμουν απαραιτήτως ως βασικό ορεκτικό για σελέμπριτι.

Η εκδοχή του Grover είναι μια μικρογραφία του πιάτου, αλλά είναι τηγανητό και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν πολλοί δυσαρεστημένοι personal trainer την επόμενη μέρα. «Ο κόσμος θα διασκεδάζει και θα είναι πιο ανοιχτός σε αυτό και είναι λίγη ποσότητα», λέει προς υπεράσπισή του. «Μπορεί να τη γλιτώσω – ίσως».

Αντί για εφημερίδα, ένας κώνος από μπαμπού (πολύ βιώσιμος) θα περιέχει έναν μίνι μπακαλιάρο με κουρκούτι, τρεις πατάτες που θα στάζουν λίπος, λίγο πουρέ αρακά και μια φέτα λεμόνι. Έβαλε ακόμη και ένα ξύλινο πιρούνι για να είναι πιο αληθινή η εμπειρία.

Παρατηρώ ότι το κουρκούτι είναι πιο λεπτό από αυτό που θα βρείτε σε ένα μέσο μαγαζί, και ο μπακαλιάρος είναι μαλακός, ξεφλουδισμένος και πολύ διακριτικά ψαρένιος - με την καλή έννοια. Είναι ένας μπακαλιάρος που δεν το φωνάζει και το εκτιμώ αυτό. Δεν θέλεις να βρωμάει η ανάσα σου ψάρι όταν θα μιλάς με τον Paul Mescal.

Δεν είμαι συνήθως λάτρης της σάλτσας ταρτάρ, αλλά τη δοκιμάζω. Προς έκπληξή μου, είναι περισσότερο σαν ντιπ μαγιονέζας με φρέσκο κρεμμυδάκι χωρίς την ξινίλα του κανονικού ταρτάρ. Οι πατάτες είναι τέλεια αλατισμένες, αλλά ψάχνω να βρω κέτσαπ που δεν υπάρχει. Ο Grover λέει ότι μπορεί να προσθέσει σάλτσα κάρι, μόνο και μόνο για να είναι σωστός Βρετανός. Είμαι συντετριμμένος. Προτιμώ πάντα κέτσαπ, έστω και φτηνή.

Η κοτόπιτα βρίσκεται στο μενού των Όσκαρ για πάνω από μια δεκαετία. Ο Γκρόβερ εξηγεί: «Είναι αγαπημένο πιάτο των καλεσμένων και είναι το πιο περιζήτητο πιάτο που επιστρέφει κάθε χρόνο». Η προέλευσή του ανάγεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά κέρδισε δημοτικότητα στη Βρετανία του δέκατου έκτου αιώνα, έτσι ταιριάζει.

Η πίτα ήταν το πιο κυριλέ μέρος του γεύματος. Μη με παρεξηγείτε, έχω φάει πολλές του σουπερμάρκετ και είναι θεϊκές. Αλλά είναι συνήθως παχύρρευστη, με χοντρή ζύμη, που την πνίγω στη σάλτσα. Εδώ δεν υπάρχει σάλτσα και απογοητεύομαι.

Αλλά το κυριλέ της υπόθεσης είναι ότι έχει τριμμένη μαύρη τρούφα από πάνω, που μοιάζει με ξυρισμένο κέλυφος χελώνας. Όταν σπάω την πίτα, η ζύμη είναι τόσο λεπτή και ξεφλουδισμένη που μοιάζει περισσότερο με σουφλέ παρά με πίτα. Ξύνω τη σφολιάτα από τα πλάγια του μπολ – είναι εύθρυπτη και βουτυράτη, αλλά όχι για να κολλήσει σε όλο σου το πρόσωπο σαν πίτα από τα Greggs.

Όταν φτάνω στο εσωτερικό της πίτας, εκπλήσσομαι από το πόσο τρυφερό είναι το κρέας. Όχι σαν λάστιχο, είναι ακριβό στήθος κοτόπουλου. Κρεμώδες κοτόπουλο, αρακάς, πατάτες, καρότα και αγγλική μουστάρδα και η μυρωδιά είναι εξαιρετική. Είναι τόσο γευστική που νιώθεις σαν να τρως τρεις πίτες μαζί.

Η τρούφα είναι, όπως θα περίμενε κανείς, σαν μανιτάρι. Λατρεύω τα μανιτάρια με έντονη γεύση. Αλλά φοβάμαι ότι οι ρίζες μου από την εργατική τάξη με κάνουν να υποτιμώ το μεγαλείο της μαύρης τρούφας, αν την περιγράφω μόνο ως μανιτάρι. Είμαι σίγουρη ότι η Meryl Streep θα το λατρέψει.

Ο Grover έκανε εξαιρετική δουλειά για να το προσαρμόσει το κλασικό αυτό γλυκό για το 1%. Ξεκινώντας από κάτω, το παντεσπάνι είναι μαλακό και ποτισμένο με ζελέ φράουλας, με υφή περισσότερο σαν μαρμελάδα. 

Έχω συνηθίσει την κρέμα που φτιάχνεις από πακέτα σε σκόνη, αλλά αυτή η κρέμα ήταν λεία και πηχτή. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι - όχι πολύ γλυκό ή πολύ απίστευτα κίτρινο. Η σαντιγί έμοιαζε περισσότερο με αυτή που θυμόμουν από παιδί: σχεδόν ακριβώς πώς θυμάμαι την κλασική σαντιγί και αυτή που παίρνετε από το μπουκάλι.

Δυστυχώς, δεν είχε τρούφα σοκολάτας από πάνω, αλλά υπήρχε ένα κεράσι μαρασκίνο το οποίο, όταν το δάγκωσα, είχε γεύση σαν το σιρόπι κερασιού Bakewell. Ανυπομονώ να δω την έκπληξη που θα δοκιμάσουν οι σελέμπριτι, όταν θα στάξει στα πιγούνια τους.

Ήταν μια σουρεαλιστική εμπειρία για μια πληβεία σαν εμένα. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Αλλά ξέρω ότι θα είχε ακόμη καλύτερη γεύση αν καθόμουν στον καναπέ μου και έβλεπα τηλεόραση. Για τους Βρετανούς, το μενού των Όσκαρ είναι η γεύση που έχουν συνηθίσει. Για τους πλούσιους και τους διάσημους, είναι μια γεύση από την καθημερινότητά μας. Έναν κόσμο που είναι απίθανο να βιώσουν κανονικά.

Όπως και να παρουσιαστεί, στην ουσία είναι το φαγητό της βρετανικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει αυτό. Θέλω να δω τι πιστεύουν οι κυριλέ για την κουζίνα με την οποία μεγάλωσα, αλλά αν είναι αρκετά καλή για εμάς, είναι αρκετά καλή και για αυτούς. Και η ετυμηγορία του σεφ: «Απλώς θα χρησιμοποιούσα πουρέ αρακά από κονσέρβα, αν μπορούσα». Τώρα μάλιστα!

Περισσότερα από το VICE

Αυτή η Mελέτη Δείχνει ότι το Άτμισμα Καταστρέφει το Ανοσοποιητικό σου

«Δεν θα τον Ερωτευτώ για τα Μάτια του» - Δύο Τυφλοί στην Ελλάδα Μιλούν για τις Σεξουαλικές Σχέσεις

Φωτογραφίες από τα Ισοπεδωμένα Άδανα στην Τουρκία

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.