Τέσσερις Polyamorous Εξηγούν Πώς Είναι να Ζεις Μέσα σε Πολυσυντροφικές Σχέσεις στην Ελλάδα

Κάπου στην Καλιφόρνια, τη δεκαετία του 1990, ένα παντρεμένο ζευγάρι για πάνω από 30 χρόνια αποφασίζει να συζήσει με δύο ακόμα άτομα, με τα οποία διατηρούν ερωτική σχέση. Η Morning Glory Zell-Ravenheart, κατά κόσμον Diana Moore, συγγραφέας, «ιέρεια» του παγανισμού και επιδραστική προσωπικότητα, λατρεύει τον σύζυγό της, Oberon, αλλά φέρνει στο σπίτι τον αγαπημένο της, Wolf. Στο σπίτι με τα τέσσερα υπνοδωμάτια ζει και η Nathalie, με την οποία έχει σχέση ο Oberon. Η σύζυγος του Wolf τούς επισκέπτεται συχνά.

Η Morning Glory, το 1990, με το άρθρο της «Ένα μπουκέτο εραστών: Στρατηγικές για υπεύθυνες ανοιχτές σχέσεις» έκανε τεράστια αίσθηση και ξαφνικά ο όρος polyamory ή πολυσυντροφικότητα (= το να διατηρείς σταθερές ερωτικές σχέσεις με δύο ή περισσότερα πρόσωπα, με ειλικρίνεια και με τη συναίνεση όλων των εμπλεκομένων) έγινε πολύ δημοφιλής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Από τότε πάρα πολλά έχουν αλλάξει στην πραγματικότητα των σχέσεων, του έρωτα και του σεξ και οι άνθρωποι νιώθουν πιο ελεύθεροι να επιλέξουν το μοντέλο ζωής που τους ικανοποιεί. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα πολλές προκαταλήψεις απέναντι στους ανθρώπους που δεν επιλέγουν να ζουν ως μονογαμικοί, με κυριότερη ότι αδυνατούν να συνδεθούν συναισθηματικά με τους άλλους και ότι όλα κινούνται γύρω από το σεξ. Αυτός είναι ένας μεγάλος μύθος.

Όπως λένε στο VICE Greece, πολυσυντροφικοί άνθρωποι, για εκείνους είναι λες και «η αποκλειστικότητα βάζει όρια στην ομορφιά της συντροφικότητας». Ο καθένας/καθεμία έχει επιλέξει αυτό το μοντέλο ζωής για τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι συμφωνούν ότι η απόλυτη ειλικρίνεια και η διεξοδική συζήτηση είναι ο μόνος λόγος για να λειτουργήσει οποιαδήποτε σχέση.

Η πολυσυντροφική κοινότητα της Ελλάδας διεκδικεί ορατότητα και είναι εδώ για να διαλύσει τα στερεότυπα γύρω από αυτό τον τρόπο ζωής. Οι ίδιοι/ες μιλάνε στο VICE για τις αντιδράσεις που έχουν δεχτεί, τις προκλήσεις της πολυσυντροφικότητας και για το πώς διαχειρίζονται τον «σχεσιακό τους προσανατολισμό» στην καθημερινή και επαγγελματική τους ζωή.

«Περνάμε χρόνο όλοι μαζί. Συζητάμε και οι τέσσερις για ένα θέμα που προέκυψε ανάμεσα σε δύο από εμάς»

Από τις πρώτες μου κιόλας σχέσεις στο Λύκειο, σκεφτόμουν ότι η μονογαμία δεν μου βγάζει νόημα. Η ακριβής μου σκέψη τότε ήταν: «Γιατί έχουμε πολλούς φίλους και μόνο ένα γκόμενο;». Δεν υπήρξε μια στιγμή που να κατάλαβα ξαφνικά  ότι δεν θέλω τη μονογαμική σύμβαση. Ήταν περισσότερο μια σκέψη που υπήρχε από πάντα και σταδιακά ωρίμαζε.

Αρκετοί άνθρωποι έχουν αυτή την διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι τα άτομα που δεν επιλέγουν τη μονογαμία, γουστάρουν να έχουν πολλά γκομενάκια. Όμως αυτό δεν ισχύει. Για εμένα ας πούμε η σύμβαση της μονογαμίας δεν έβγαζε νόημα για διάφορους λόγους.

Δεν κατανοούσα γιατί πρέπει να συνδέουμε τη συντροφικότητα με την αποκλειστικότητα, δηλαδή γιατί το να είμαστε μαζί πρέπει να σημαίνει «μόνο εγώ κι εσύ»; Είναι λες και η αποκλειστικότητα πρέπει να βάζει και όρια στην ομορφιά της συντροφικότητας.

Δεύτερον, στις μονογαμικές σχέσεις ένιωθα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Ζήλευα πολύ, δεν ήξερα αν ο άλλος βγαίνει και φλερτάρει ή αν θέλει  να κάνει κάτι με άλλη, αλλά δεν το κάνει, επειδή δεν τον αφήνω εγώ. Δηλαδή, η μονογαμία μου φαινόταν σαν να εκβιάζω τον άλλο για να είναι μαζί μου κ αυτό μου δημιουργούσε μεγάλη ανασφάλεια, όπως και η διαρκής σκέψη του «και αν βρει κάποια άλλη;».

Από την άλλη πλευρά, όταν μπορεί να βρει και κάποια άλλη, αλλά συνεχίζει να θέλει εμένα, μπορώ να νιώθω πιο ασφαλής. Δεν νιώθω ότι απειλούμαι, ούτε ότι χρειάζεται να κλείσω τη σχέση μου σε μια γυάλα.

Τώρα έχω δύο σχέσεις, όπου υπάρχει και σεξουαλική αλληλεπίδραση μέσα σε αυτές. Έχω και μια τρίτη σχέση με την οποία δεν υπάρχει η σεξουαλική αλληλεπίδραση, αλλά υπάρχει ερωτισμός και συντροφικότητα.

Με τα τρία άτομα, λοιπόν, που έχω συντροφική σχέση τώρα, έχουν και όλοι σχέση μεταξύ τους, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα  ότι έχουν και σεξουαλική αλληλεπίδραση. Σχεδόν καθημερινά, περνάμε χρόνο όλοι μαζί. Τρώμε, πηγαίνουμε βόλτες, κάνουμε διακοπές μαζί, συζητάμε, βλέπουμε Netflix. Μπορεί, ας πούμε να συζητάμε και οι τέσσερις για ένα θέμα που προέκυψε ανάμεσα σε δύο από εμάς. Έχει πολλή πλάκα όταν κάποιος ζηλεύει και συζητάμε όλοι μαζί γύρω από αυτό.

Ένα μεγάλο ζήτημα όταν έχεις πολλές σχέσεις είναι η διαχείριση χρόνου, εφόσον επιθυμείς να έχεις και ξεχωριστό χρόνο με το κάθε άτομο που συσχετίζεσαι. Κάποιες στιγμές δηλαδή σκέφτομαι ότι θα βόλευε να κλωνοποιηθώ. Επίσης, σημαντικό είναι και το συναισθηματικό φορτίο. Μία μόνο σχέση συχνά είναι απαιτητική συναισθηματικά, πόσο μάλλον αν έχεις δύο και τρεις. Κάποιες φορές γίνεται μια υπερφόρτωση στο σύστημα.

Μεγάλη σημασία έχει και το θέμα της τεκνοποίησης. Τι γίνεται αν θέλουμε να κάνουμε παιδιά; Ποιος θα είναι ο βιολογικός γονέας τους; Πώς θα αποφασιστεί αυτό; Και επίσης, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει στην ελληνική κοινωνία έχοντας πάνω από δύο γονείς; Το στίγμα και η φοβική αντιμετώπιση είναι σχεδόν δεδομένες.

Αν κάποιος με ρωτήσει «έχεις κάποια σχέση;»  θα πω κάτι του τύπου «έχω πολλές. Εσύ μόνο με έναν άνθρωπο έχεις σχέση;». Στο παρελθόν, όταν με είχαν ρωτήσει «αυτός είναι ο σύντροφός σου;» απάντησα «είμαστε μαζί». Για μένα, πρέπει να τεθεί όλο το ζήτημα σε νέες βάσεις και όχι απλά να βάλουμε άλλη μια ταμπέλα, αυτή της πολυσυντροφικότητας, για να χωρέσουν όσοι δεν χωράνε στην μονογαμία. Το ζητούμενό μου είναι να επαναπροσδιορίσουμε την προσέγγιση των σχέσεων.

«Κάποιοι άνθρωποι αντιδρούν λες και θες να τους κάνεις κι αυτούς πολυσυντροφικούς με το ζόρι»

Παρότι δεν γνώριζα τη λέξη «πολυσυντροφικός», θυμάμαι τον εαυτό μου ήδη απ’ όταν ήμουν 13 να αναρωτιέται «γιατί θα πρέπει να συμφωνήσουμε από την αρχή μιας σχέσης ότι δεν θα σχετιστούμε ερωτικά με άλλα άτομα και ότι αν αυτό συμβεί θα πρέπει να χωρίσουμε;». Οπότε, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, πάντα φλέρταρα με την ιδέα της ανοιχτής σχέσης.

Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν στην Αγγλία, ανακάλυψα τον όρο polyamory και διαπίστωσα ότι δεν είμαι ο μόνος τρελός στον πλανήτη αλλά υπάρχει μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που υποστηρίζει ότι μπορείς να σχετίζεσαι ερωτικά με πάνω από ένα άτομο ταυτόχρονα, με τη συναίνεση όλων.

Σήμερα, μέσα από τη δραστηριοποίησή μου, έχω γνωρίσει προσωπικά άτομα από διάφορες χώρες που ζουν σε μακροχρόνιες πολυσυντροφικές σχέσεις ή έχουν φτιάξει τις δικές τους πολυσυντροφικές οικογένειες.

Αυτό που με πίεζε περισσότερο δεν ήταν η μονογαμία, όσο η αποκλειστικότητα. Εννοώ ότι κάποιος για ένα διάστημα μπορεί όντως να μη νιώσει την ανάγκη να κάνει κάτι με άλλα άτομα. Το να είναι υποχρεωμένος όμως να μην κάνει κάτι υπό την απειλή του χωρισμού ή το να θεωρείται ότι αν κάνει κάτι με άλλο άτομο αυτό σημαίνει ότι δεν αγαπάει τη σύντροφό του, μου φαίνεται όντως εξωφρενικό.

Όπως δεν θα δεχόμουν από έναν φίλο ή μια φίλη μου να μου πει ότι αν θέλω τη φιλία μαζί του/της δεν θα πρέπει να έχω άλλους φίλους έτσι δεν το δέχομαι και από τις ερωτικές μου συντρόφους. Δεν μου άρεσε η ιδέα να ψάχνομαι πίσω από την πλάτη της συντρόφου μου, παρότι καταλαβαίνω γιατί πολύς κόσμος το κάνει. Πλέον το συζητάω με την πρώτη ευκαιρία για να γλιτώνω χρόνο και να αποφεύγω συναισθηματικά μπλεξίματα με άσχημη κατάληξη.

Προσωπικά, κάνω ανεξάρτητες πολυσυντροφικές σχέσεις, χωρίς να αποκλείω τίποτα για το μέλλον. Τα Μ.Μ.Ε. προτιμούν να απεικονίζουν την πολυσυντροφικότητα μέσα από τριαδικές σχέσεις. Συνήθως μιλάμε για τριάδες λευκών, αρτιμελών, εμφανίσιμων μεσοαστών αποτελούμενες από έναν άνδρα και δύο γυναίκες.

Βεβαίως, υπάρχει και αυτή η μορφή πολυσυντροφικότητας αλλά δεν είναι η μόνη, ούτε η κυρίαρχη μέσα στις κοινότητες μας. Πολλές φορές, ζευγάρια που ψάχνονται να ανοίξουν τη σχέση τους έρχονται στον χώρο, με αυτήν την εικόνα στο μυαλό τους και αναζητούν μία γυναίκα για να κάνουν τριάδα. Αυτή η αναζήτηση γνωστή και ως “unicorn hunting” («κυνήγι του μονόκερου») δημιουργεί αρκετές προβληματικές καταστάσεις.

Πλέον, όλοι οι φίλοι μου και η οικογένειά μου ξέρουν ότι είμαι πολυσυντροφικός. Οι πιθανές σύντροφοί μου, συνήθως το γνωρίζουν πριν ακόμη το πρώτο ραντεβού. Το να το λες ανοικτά έχει ρίσκα, όμως σου δίνει και μια αίσθηση απελευθέρωσης. Πιστεύω ότι όσο πιο πολλά άτομα το λέμε ανοικτά, τόσο πιο ορατοί γινόμαστε στην κοινωνία και αυτό βοηθάει να ενδυναμωθούν άτομα που τώρα ψάχνονται ή δεν μπορούν, για διάφορους λόγους, να κάνουν coming out.

Τις πιο ακραίες, πολυφοβικές αντιδράσεις τις έχω βιώσει στο Διαδίκτυο. Από άτομα που με έβριζαν χωρίς να με ξέρουν, για παράδειγμα λόγω ενός άρθρου, μέχρι απόψεις του τύπου «όλα τα πολυσυντροφικά άτομα είναι ανίκανα να νιώσουν συναισθήματα, έχουν φόβο δέσμευσης, είναι σεξομανή» κ.ο.κ. Έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι άνθρωποι αντιδρούν λες και θες να τους κάνεις και αυτούς πολυσυντροφικούς με το ζόρι.

Αυτήν τη στιγμή, αν είσαι πολυσυντροφικό άτομο πέρα από τις κοινωνικές διακρίσεις που υφίστασαι, το στίγμα και τον κίνδυνο απόλυσης έχεις και λιγότερα δικαιώματα, αφού οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι νομικά μη υπάρχουσες όπως και οι πολυσυντροφικές οικογένειες. Πέρα από τα πολυσυντροφικά άτομα, η πολυφοβία πλήττει και τα άτομα σε αποκλειστικές σχέσεις ιδίως τις γυναίκες. Η ιδέα ότι ένας άλλος άνθρωπος είναι ιδιοκτησία μας είναι μια επικίνδυνη ιδέα που μπορεί να οδηγήσει σε βία, ακόμη και σε γυναικοκτονίες.

Νομίζω λοιπόν ότι η κοινότητα θα πρέπει να διεκδικεί ισονομία σε θεσμικό επίπεδο και να παλέψει και για την αλλαγή της κουλτούρας των ανθρώπων. Χρειάζεται να προωθήσουμε μια σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που να αλλάξει εκ βάθρων τις αντιλήψεις που έχουμε ως κοινωνίες για την σεξουαλικότητα.

Για αυτό τον λόγο πήρα την πρωτοβουλία να δημιουργήσω την ιστοσελίδα sexpositive.gr. Εκεί φιλοδοξούμε να αναδείξουμε όλες τις όψεις της σεξουαλικότητας που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη νόρμα. Την ίδια στιγμή μαζί με τη Λίζα Αστερίου ετοιμάζουμε ένα βιβλίο που πραγματεύεται αυτά τα ζητήματα καθώς και μια σειρά από βιωματικά σεμινάρια για τις ανοικτές σχέσεις και τις εναλλακτικές μορφές ερωτισμού γενικότερα.

«Ο μεγαλύτερος μύθος για τους πολυσυντροφικούς ανθρώπους είναι ότι θέλουν να κάνουν μονίμως σεξ και ότι δεν υπάρχει συναίσθημα»

Συνήθως έχω ειλικρινείς παράλληλες σχέσεις, όπου η μια σχέση είναι ετερόφυλη και άλλη ομόφυλη. Αυτό είναι και το πιο κουλ, επειδή μερικές φορές όταν τα δύο άτομα είναι του ίδιου φύλου, μπορεί να μπει ο εγωισμός στη μέση. Όταν όμως, οι δύο άνθρωποι με τους οποίους έχω σχέση είναι διαφορετικού φύλου, είναι ξεκάθαρο ότι ο ένας μου δίνει κάτι που δεν μπορεί να μου δώσει ο άλλος. Στην πραγματικότητα, ήμουν από πάντα πολυσυντροφικός, απλώς για πολλά χρόνια, ταλαιπωριόμουν σε μονογαμικές σχέσεις.

Από πολύ νεαρή ηλικία, πολλές φορές ένιωθα ερωτευμένος με παραπάνω από ένα άτομο. Έμπαινα σε μονογαμικές σχέσεις, όμως, διότι δεν βρίσκεις πολύ συχνά άτομα που δέχονται την πολυσυντροφικότητα. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι έχω κάποιο πρόβλημα που δεν μπορούσα να είμαι εντάξει σε μια σχέση.

Μπορεί να γνωρίσεις ένα άτομο, το οποίο δεν μπορεί να δεχτεί την polyamorous πλευρά σου – μου συνέβη πρόσφατα. Ωστόσο, όταν έχεις καταλάβει κάποια πράγματα για τον εαυτό σου, λες ανοιχτά τι θέλεις. Αν καταπιέσεις αυτή σου την πλευρά, ο άλλος δεν θα σε γνωρίσει ποτέ πραγματικά. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια σχέση ανοιχτή, που με την συγκεκριμένη κοπέλα έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, αλλά πρόσφατα δημιουργήθηκε μια άλλη πολύ συναισθηματική και ρομαντική σχέση.

Είναι πολύ διαφορετικά τα αισθήματα που τρέφω για τον έναν άνθρωπο και τα αισθήματα τρέφω για τον άλλον. Δεν μπαίνω σε μια διαδικασία να διαλέξω κι ευτυχώς δεν χρειάζεται κιόλας. Ταυτόχρονα υπάρχει κι ένας άνδρας, με τον οποίο όταν βρισκόμαστε υπάρχει μια ερωτική συνεύρεση. Φυσικά, όλοι γνωρίζουν την ύπαρξη των άλλων ατόμων.

Επειδή έχω πληγώσει άτομα με την πολυσυντροφική μου πλευρά, τώρα πια το λέω στο πρώτο ραντεβού – μπορεί και πριν την συνάντηση. Μιλάω για τον τρόπο που λειτουργώ, δεν ντρέπομαι για αυτό. Αισθάνομαι ελεύθερος και περήφανος για τον εαυτό μου. Είμαι πολύ ξεκάθαρος για να μην πληγωθεί κανένας. Όσο και να ταιριάζεις με τον άλλον, αν εκεί διαφέρετε, αργά ή γρήγορα η σχέση θα έρθει σε τέλμα.

Επειδή έχω αρκετούς φίλους ομοφυλόφιλους ή/και πολυσυντροφικούς που έχουν περάσει πολύ δύσκολα λόγω των ερωτικών τους προτιμήσεων, εγώ από την αρχή το βροντοφώναζα. Ήθελα να αγωνιστώ και για αυτούς. Έχω βιώσει πολυφοβία. Θα μπορούσε να με θυμώσει, αλλά δεν μπορεί να ζητάς από ανθρώπους να κατανοήσουν πράγματα που δεν τα έχουν ζήσει ποτέ. Δεν κρατάω κακία.

Ο μεγαλύτερος μύθος για τους πολυσυντροφικούς ανθρώπους είναι ότι θέλουν να κάνουν μονίμως σεξ κι ότι δεν υπάρχει συναίσθημα, ότι είσαι μια «πόρνη» που δεν αισθάνεται τίποτα. Αντίθετα, όλα τα πολυσυντροφικά άτομα που έχω γνωρίσει είναι πάρα πολύ συναισθηματικά.

Θέλω να γνωρίσω νέες εμπειρίες μέσα από καινούριους ανθρώπους και να μην υπάρχει ένα συμβόλαιο με κάποιον άνθρωπο ότι δεν μπορώ να βρεθώ ερωτικά με κάποιον άλλο, διότι θα τον πληγώσω. Αισθάνομαι πιο ελεύθερος να ταξιδέψω, να γνωρίσω ανθρώπους, να ερωτευτώ. Έχουμε καταπιεστεί τόσο πολύ στο ερωτικό κομμάτι. Θα ήθελα μια κοινωνία που να μην κατακρίνει τις ερωτικές επιλογές του άλλου. Μου φαίνεται αυτονόητο.

Όταν είμαι ερωτευμένος, σίγουρα πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει κάποιες φορές. Μετά, καταλαβαίνω πόσο ανούσιο είναι αυτό. Μόνο όταν έχεις στο μυαλό σου ότι ο άλλος είναι κτήμα σου, μπορεί να ζηλεύεις. Την αγάπη τη σκοτώνει αυτό. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα η κτητικότητα και η αγάπη. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι αύριο θα ζεις. Πώς μπορεί να σου εγγυηθεί ο άλλος/η ότι αύριο θα είστε μαζί; Το ότι δεν γνωρίζεις τι θα γίνει σε κάνει να απολαμβάνεις τη στιγμή ακόμα περισσότερο.

«Θα ήθελα στο μέλλον να έχω την επιλογή να κάνω παιδί ή να υιοθετήσω με τους συντρόφους μου».

Η πρώτη σκέψη για το ότι μπορεί να είμαι πολυσυντροφική έγινε στην εφηβεία μου. Είχα σχέση με ένα αγόρι, όταν συνειδητοποίησα ότι άρχιζα να ερωτεύομαι την κολλητή μου. Το συζήτησα μαζί του πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση και θυμάμαι ότι με έβαλε να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν και σε εκείνη. Το σκεφτόμουν για μέρες και το πιο έντονο συναίσθημα που είχα ήταν αυτό της αδικίας. Δεν ήθελα να διαλέξω γιατί ένιωθα εξίσου όμορφα και με τους δύο και το ένα συναίσθημα δεν ακύρωνε το άλλο - αντιθέτως.

Τα επόμενα χρόνια συνέχιζε να υπερισχύει η ιδέα ότι μου αρέσει να αγαπάω πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα και ξεκίνησα να το ψάχνω πιο σοβαρά διαβάζοντας βιβλία και άρθρα πάνω στη πολυσυντροφικότητα. Θυμάμαι ότι όσο περισσότερο το έψαχνα, τόσο ένιωθα πιο κοντά στην εσωτερική μου αλήθεια. Ήταν μια ανακούφιση.

Για πολλά χρόνια, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι μονογαμική και ότι η πολυσυντροφική μου τάση είναι κάποιου είδους απληστία, έλλειψη πραγματικής σύνδεσης με τους άλλους ή ανικανότητα κάλυψης συναισθηματικών αναγκών - όλα αυτά τα ανυπόστατα πράγματα που μου έλεγαν πολυφοβικοί γνωστοί μου, ακόμα και θεραπευτές μου.

Όταν τελείωσε η πρώτη πολυσυντροφική μου σχέση με δύο ανθρώπους παράλληλα, ξαναέπεισα τον εαυτό μου ότι έχω ανάγκη να είμαι μονογαμική, ακούγοντας φυσικά τις συμβουλές του λάθος θεραπευτή. Αυτή η σχέση, φυσικά, απέτυχε παταγωδώς. Από τότε, δεν ξαναγύρισα πίσω στη μονογαμία και είμαι πιο ευτυχισμένη και ειλικρινής από ποτέ.

Συνήθως προτιμώ παράλληλες, ανεξάρτητες μεταξύ τους σχέσεις. Είμαι πιο κοντά στην έννοια της σχεσιακής αναρχίας, δηλαδή με κάθε άνθρωπο χτίζω διαφορετική σχέση σεβόμενη πάντα τα όρια και τις ανάγκες και των δύο μας. Ακόμη και με τις πλατωνικές ή φιλικές μου σχέσεις επενδύω συναισθηματικά εξίσου όπως τις ερωτικές χωρίς να υπάρχει η έννοια της ιεραρχίας. 

Λέω ανοιχτά ότι είμαι πολυσυντροφική, διότι το θεωρώ πολύ σημαντικό. Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι σε σχέση με δύο συντρόφους, διαφορετικού κοινωνικού, βιολογικού φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού το καθένα. Υπάρχουν επίσης κάποια άτομα που μου αρέσουν και ίσως να ήθελα να αλληλεπιδράσω μαζί τους στο μέλλον. 

Έχω δεχτεί πολυφοβικές αντιδράσεις πολλές φορές, και μου είναι τραυματικό, γιατί είναι κάτι που βιώνω και λόγω της διαφορετικής ταυτότητας φύλου μου και του σεξουαλικού μου προσανατολισμού ως μέλος της ΛΟΑΤΚΙ και της BDSM κοινότητας. Oι άνθρωποι βγάζουν πολύ έντονο μίσος και φόβο για πράγματα με τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως επαφή, μόνο και μόνο επειδή τους είναι ξένα. 

 Η polyamorous κοινότητα στην Ελλάδα είναι σαν να μην υπάρχει για τους άλλους, οπότε έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Για μένα, το πιο σημαντικό είναι το θέμα του γάμου, της τεκνοθεσίας και της απόκτησης παιδιών γενικότερα. Θα ήθελα στο μέλλον να έχω την επιλογή να κάνω παιδί ή να υιοθετήσω με τους συντρόφους μου, χωρίς να φοβάμαι ότι θα μου το πάρει η κοινωνική λειτουργός ή δεν θα με προστατεύσει ο νόμος, αν γίνει το οτιδήποτε.

Το θέμα του γάμου με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο αρκεί να ισχύσει το σύμφωνο συμβίωσης, όπως συμβαίνει με τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Προσωπικά, πολύ πιθανόν να φύγω εκτός Ελλάδας, για να καταφέρω να έχω την ζωή και την οικογένεια που θέλω με ασφάλεια, αντί να περιμένω από το ελληνικό κράτος να με αποδεχτεί σε καμιά πενηνταριά χρόνια και να ξεκολλήσει από το τρίπτυχο του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

 Περισσότερα από το VICE

"Girlhood": Μέσα στο Κοριτσίστικο Σύμπαν Όπως Είναι Πραγματικά

ΔούKISSα, Λάκης Γαβαλάς και Show: Φωτογραφίες από τα Drag Καλλιστεία της Αθήνας

To Zine της Μαργαρίτας Παραδείση Σπάει τα Στερεότυπα για την Πολυσυντροφικότητα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.