Η Αναζήτηση Κρυμμένων Θησαυρών των Ανταρτών στα Βουνά της Ελλάδας

Μυστικοί κώδικες σε χάρτες αληθινούς ή ψεύτικους, σημάδια σε δέντρα και βράχους, θρύλοι για θησαυρούς θαμμένους από την περίοδο της Τουρκοκρατίας και της Κατοχής, πληροφορίες από γέροντες, ψέματα κι ένα συνεχές παιχνίδι εξαπάτησης. Κάποιοι άνθρωποι αυτές τις ιστορίες δεν τις βλέπουν μόνο στο σινεμά, αλλά η αναζήτηση θησαυρών κάθε είδους αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

Στην Ελλάδα υπήρχαν ανέκαθεν χιλιάδες ερασιτέχνες χρυσοθήρες, καθώς η πλούσια ιστορία της χώρας και οι εκατοντάδες μύθοι που κυκλοφορούν κάνουν αρκετούς να πιστεύουν ότι υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί σε πάρα πολλά σημεία.

Όμως, με την έλευση της οικονομικής κρίσης το 2010, όσοι γνωρίζουν τον χώρο κάνουν λόγο για «έκρηξη» ενδιαφέροντος και από πολλούς νέους ανθρώπους που θέλησαν να μπουν στο παιχνίδι. Οι περισσότεροι ψάχνουν για χρυσές λίρες από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, της γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αγγλικές λίρες έρχονταν ως βοήθεια από τους συμμάχους και με αυτές αμείβονταν οι αντάρτες.

Ο Βάιος Σερέτης, θησαυροθήρας όπως αυτοαποκαλείται, λέει στο VICE ότι «οι αντάρτες, είτε καπετάνιοι ήταν, είτε αξιωματικοί σε εισαγωγικά, είτε απλοί αντάρτες έπαιρναν κάποια αμοιβή σε λίρες. Ο αξιωματικός έπαιρνε μια λίρα, μερικοί πολύ υψηλόβαθμοι έπαιρναν δύο, και ο αντάρτης έπαιρνε μισή λίρα τον μήνα.

»Εκείνη την περίοδο, για να πάρει μπρος το αντάρτικο, ήρθαν χρήματα στην Ελλάδα σε αγγλικές λίρες πάντα, τα οποία αποτελούσαν μια επιστροφή του ελληνικού χρυσού που είχε φύγει στο Κάιρο, πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, γιατί ο κόσμος φοβόταν».

Επί 33 χρόνια, ο Βάιος Σερέτης αναζητάει τους θησαυρούς των ανταρτών, από την περίοδο της Κατοχής και του ελληνικού Εμφυλίου. Για τον ίδιο, αυτός είναι ένας τρόπος να βιώνει την Ιστορία και να ανασυνθέτει στο μυαλό του την εποχή από το 1940 μέχρι το 1949, μια περίοδο που σημάδεψε την Ελλάδα με μελανά χρώματα.

«Για μένα θησαυρός μπορεί να είναι τα όπλα, οι κάλυκες, τα παγούρια, οι καραβάνες, τα ποτήρια της εποχής του πολέμου. Απ΄ την άλλη, ο χρυσοθήρας ψάχνει μόνο πολύτιμα μέταλλα, χρυσό, ασήμι, πλατίνα σε οποιαδήποτε μορφή και συνήθως δεν ενδιαφέρεται για τις ιστορικές περιόδους από τις οποίες προέρχεται το κάθε εύρημα. Υπάρχουν λίγοι νόμιμοι και πάρα πολλοί παράνομοι, οι οποίοι δυστυχώς ψάχνουν και για αρχαία», λέει ο Βάιος Σερέτης.

Για να ερευνήσει κανείς σε μια περιοχή, χρειάζεται ειδική άδεια από την αρχαιολογική υπηρεσία και την πολεοδομία, που αφορά συγκεκριμένη τοποθεσία και ισχύει για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Επίσης, για να έχει κανείς νόμιμα έναν ανιχνευτή μετάλλου, ο οποίος κοστίζει από 150 ευρώ, μέχρι αρκετές χιλιάδες ευρώ, όταν μιλάμε για πιο εξειδικευμένα μηχανήματα, πρέπει να τον δηλώσει και να υπάρχει ο κωδικός κατοχής του.

Βάσει νόμου, αρχαία νοούνται όλα τα αντικείμενα που χρονολογούνται έως και το 1830. «Έτσι, στο συνάφι μας, για να είμαστε νόμιμοι, ψάχνουμε μεταγενέστερα αντικείμενα. Οτιδήποτε πριν απ’ αυτήν τη χρονολογία, υπάγεται στον νόμο περί αρχαιοτήτων και είναι παράνομο να το έχεις», εξηγεί ο Βάιος Σερέτης.

Αρκετοί είναι εκείνοι που ξυπνάνε και κοιμούνται με έναν συγκεκριμένο θησαυρό στο μυαλό τους, η ανεύρεση του οποίου τους έχει γίνει εμμονή. Αληθινοί και πλαστοί χάρτες ή «χαρτιά» όπως αποκαλούνται στον χώρο, οδηγούν τους χρυσοθήρες να «χτενίσουν» ένα συγκεκριμένο σημείο, με τη χρήση απλών ή προηγμένων ανιχνευτών μετάλλων.

«Μερικοί άνθρωποι δεν θα διστάσουν να σου κάνουν κακό προκειμένου να καρπωθούν μόνοι τους τα ευρήματα και να σε αφήσουν εσένα στο σημείο χτυπημένο, προδομένο, ακόμα και σκοτωμένο», λέει στο VICE o Βάιος Σερέτης. Οι άσχημες εμπειρίες και οι επιθέσεις που είχε δεχτεί στο παρελθόν από ορισμένους «συναδέλφους», τον έχουν κάνει να ψάχνει σχεδόν πάντα μόνος.

«Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι την ώρα που βρίσκεις κάτι, ένα κουτί, ένα πήλινο κανάτι, ένα κιούπι, μια καραβάνα θεωρεί αμέσως ότι μέσα έχει λίρες. Το συνάφι μας δεν είναι και το καλύτερο, είναι πολύ βρόμικο». Φυσικά, εκτός από τα πισώπλατα μαχαιρώματα, δεν λείπουν και τα δυστυχήματα.

Ο «πυρετός του χρυσού» πολλές φορές, καταλήγει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Το 2020, τρεις επίδοξοι χρυσοθήρες έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία σε φρεάτιο βάθους 8 μέτρων, το οποίο είχαν σκάψει οι ίδιοι για να φτάσουν σε μια σήραγγα, όπου πίστευαν ότι υπήρχαν λίρες.

Ο Βάιος Σερέτης απαντάει στις ερωτήσεις μας και περιγράφει την απερίγραπτη έξαψη που νιώθει όταν καταλαβαίνει ότι εντόπισε κάτι. Ο 50χρονος κυνηγός θησαυρών μιλάει για τους θρύλους που ακούγονται, τους απατεώνες, τους κινδύνους της «δουλειάς» και το «Ιερό Δισκοπότηρο» των θησαυρών της Θεσσαλίας, το οποίο λίγο-πολύ όλοι έχουν αναζητήσει.  

VICE: Έρχεται μια πληροφορία ή ένας χάρτης στα χέρια σας, όπου υποδεικνύει μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Θα μας περιγράψετε βήμα-βήμα πώς κινείστε μετά;
Βάιος Σερέτης: Καταρχάς, θα κάνω μια αναγνωριστική βόλτα στην περιοχή, χωρίς να κουβαλάω τίποτα, ψάχνοντας οπτικά σημάδια που θα βοηθήσουν στην ανεύρεση. Πρέπει να επιβεβαιώσω ότι αυτός είναι πράγματι ο χώρος, στον οποίο αναφέρεται το χαρτί, αν το θεωρώ γνήσιο (σ.σ. ο χάρτης) ή που εγώ πιστεύω ότι είναι η δουλειά. Οι χάρτες είναι σε μορφή κώδικα και πολλοί απευθύνονται σε μένα, επειδή έχω μεγάλη πείρα, ενώ εκείνοι δεν μπορούν να τους διαβάσουν.

Ο χώρος μπορεί να έχει αλλάξει. Τα μέρη αλλάζουν δραματικά χρόνο με τον χρόνο. Αν όντως θεωρήσω ότι κάτι υπάρχει, μπορεί να διανυκτερεύσω στο βουνό. Έχω την εξοικείωση που χρειάζεται και είναι κάτι που κάνω συχνά. Θα συνεχίσω την επόμενη μέρα και στη συνέχεια όταν επιστρέψω, θα αποφασίσω αν θα χρησιμοποιήσω μηχανήματα και ποια. Δεν είναι όλα τα μηχανήματα για όλες τις περιπτώσεις.

 Πώς ξεκινήσατε να αναζητάτε θησαυρούς;
Άρχισα από πολύ μικρός, στα 17 μου. Άκουγα ιστορίες, από όταν ήμουν παιδί. Κατάγομαι από ένα ορεινό χωριό της Αργιθέας, την Καλλικώμη, ελάχιστα χιλιόμετρα από το σημείο που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης, το φαράγγι του Φάγγου. Ως παιδιά πηγαίναμε στο φαράγγι και παίζαμε. Οι παππούδες μας, μας έλεγαν ιστορίες για τον Άρη Βελουχιώτη που πέρασε από το χωριό, πώς έζησε τις τελευταίες του στιγμές. Έχω χειρόγραφα στα χέρια μου από εκείνη την περίοδο.

Ο πατέρας μου, μου έλεγε «φτιάξε ένα μηχάνημα και θα σου πω εγώ πού να σκάψεις». Πιτσιρικάς είχε ασχοληθεί κι αυτός, αλλά τότε δεν υπήρχαν τα μέσα, ούτε τα μηχανήματα. Σήκωναν πέτρες και βράχια και προσπαθούσαν να βρουν λίρες και διάφορα αντικείμενα από κάτω. Η τεχνολογία ήρθε αργότερα.

Ποιο θεωρείται το «Ιερό Δισκοπότηρο» των θησαυρών της περιοχής;
Στη Θεσσαλία, κυκλοφορούν πάρα πολλοί μύθοι για θησαυρούς και πάρα πολλά ψεύτικα χαρτιά, όπως λέμε εμείς στη γλώσσα μας τους ψεύτικους χάρτες θησαυρού. Οι ιστορίες που ακούγονται για κρυμμένους θησαυρούς στην περιοχή αφορούν κυρίως τον Άρη Βελουχιώτη και τον Αλή-Πασά, διότι ήταν δύο εμβληματικές φιγούρες, ο καθένας στην εποχή του.

Πολλά χαρτιά, τα οποία έχουν πουληθεί κι αυτά για πολλές εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ αφορούν τον θησαυρό του Γυφτοδήμου, στην περιοχή του Ολύμπου, από την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.

Το «Ιερό Δισκοπότηρο» όμως, είναι η επονομαζόμενη «Τράπεζα Θεσσαλίας». Κυκλοφορεί σε αρκετές εκδόσεις ο υποτιθέμενος χάρτης. Κάπου μεταξύ μύθου, αλήθειας, ιστορικών αναφορών έχει δημιουργηθεί αυτή η ιστορία.

Ακούγεται, λοιπόν, ότι είχαν συγκεντρωθεί χρηματικά ποσά από τις αντάρτικες ομάδες των Τρικάλων, της Καρδίτσας και της Λάρισας και ότι κρύφτηκαν κάπου στη Πίνδο. Μιλάμε για ασύλληπτα ποσά, πάνω από 100.000 κομμάτια λίρες. Σήμερα, το κάθε κομμάτι κάνει περίπου 400 ευρώ. Κακά τα ψέματα, όλοι μας έχουμε ψάξει για αυτό τον θησαυρό.

Πολύ διαδεδομένη είναι και η ιστορία του Καραγιώργη, άλλος μεγάλος αντάρτης της εποχής, ο οποίος θεωρείται ότι έβαλε σε μια απόκρυψη, σύμφωνα με ένα χαρτί που είχα δει, 126.000 κομμάτια λίρες. Σε μια άλλη δουλειά του ακούγεται ότι έκρυψε 70.000 λίρες.

Αυτές είναι ιστορίες που κυκλοφορούν στο συνάφι μας και θα δει κανείς φωτοτυπημένα ή πολύ καλά ζωγραφισμένα πολλά χαρτιά. Γενικά, θεωρούμε ότι είναι ψεύτικα αυτά τα χαρτιά, ότι κάποιος τα έφτιαξε με σκοπό να αποκομίσει χρήματα.

Έχετε πέσει ποτέ θύμα εξαπάτησης κυρίως ως νεότερος, όταν δεν είχατε εμπειρία;
Πολλές φορές. Η εξαπάτηση είναι το Α και το Ω στον χώρο μας, στην εποχή που ζούμε. Πάντα θα είσαι ο ριγμένος, ειδικά όταν είσαι μικρότερος. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, έτυχε να πέσουμε σε μια σημαντική ποσότητα λιρών, περίπου 3.000 κομμάτια, απ΄ τα οποία δεν πήρα τίποτα. Ας πούμε ότι με έριξαν και ας μείνουμε εκεί.

Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν χρησιμοποίησαν βία. Αν αντιδράσεις δεν ξέρεις τι κατάληξη θα έχεις. Κατά καιρούς, διαβάζουμε και στις εφημερίδες διάφορα περιστατικά για ανθρώπους που βρέθηκαν χτυπημένοι ακόμα και σκοτωμένοι.

Έχει προσπαθήσει κάποιος άλλος κυνηγός θησαυρών να σας κάνει κακό; 
Αρκετές φορές και είναι ίσως και ο λόγος που έχω σταματήσει να συναναστρέφομαι ανθρώπους του συναφιού. Είχα μια τραυματική εμπειρία σε μια περιοχή της Θεσσαλίας. Μου λέει κάποιος «έχω βρει μια δουλειά, θέλω να πάμε να το ψάξουμε μαζί, δεν έχω μηχανήματα» - ο γνωστός τρόπος. Φτάνουμε λοιπόν εκεί, εντοπίζουμε το σημείο, του λέω ότι θα σκάψουμε και σίγουρα θα βρούμε κάτι, αλλά όχι λεφτά. Σκάβοντας χτυπάμε ένα ξύλινο σάπιο κιβώτιο, από μέσα επενδυμένο με τσίγκο.

Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε, μου επιτέθηκε, προσπαθώντας να με χτυπήσει ή και να με σκοτώσει. Έφυγα τρέχοντας και χώθηκα μέσα στο δάσος. Μπορώ να κινούμαι άνετα εκεί, δεν φοβάμαι. Με παράτησε μόνο μου και σηκώθηκε κι έφυγε. Είχα ήδη τρία παιδιά τότε και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γλιτώσω, για την οικογένειά μου.

Με κόπους και βάσανα, επέστρεψα στο σπίτι μου και δεν ξανασχολήθηκα ούτε με τον εν λόγω κύριο, ούτε με τη συγκεκριμένη περιοχή. Εκ των υστέρων, έμαθα ότι το κιβώτιο είχε αντικείμενα οικιακής χρήσεως στρατού, μαχαιροπίρουνα, καραβάνες. Για μένα, αυτό το πράγμα είναι χόμπι κι έτσι θα έπρεπε να το βλέπει και ο οποιοσδήποτε ασχολείται. Δεν είναι αυτοσκοπός.

Ισχύει ότι συχνά επιτήδειοι προσπαθούν να πουλήσουν πλαστούς χάρτες για πολλές χιλιάδες ευρώ;
Φυσικά. Και πολλές φορές τα καταφέρνουν, γιατί ο απεγνωσμένος πιάνεται από την ελπίδα του. Και όσο δυσκολεύουν τα πράγματα, όλοι και περισσότεροι θα ψάχνουν να βρουν εύκολες λύσεις. Πριν από επτά-οκτώ χρόνια, κάποιους γνωστούς μου τους πλησίασαν άνθρωποι που ζητούσαν τρελά ποσά, μέχρι και 100.000 ευρώ.

Πριν αρκετό καιρό, είχε εμφανιστεί μια γυναίκα, η οποία έλεγε ότι είναι συγγενής του Άρη Βελουχιώτη κι ότι έχει στα χέρια της ένα χάρτη φτιαγμένο σε δέρμα. Γύρναγε όλη τη Θεσσαλία να βρει κορόιδα, ζητώντας υπέρογκα ποσά της τάξης των 30.000 – 60.000 ευρώ, για να τους βάλει στη δουλειά. Τελικά, υπήρξαν άνθρωποι που έπεσαν θύμα της απάτης – όπως συμβαίνει πάντα.

Ας μην ξεχνάμε και το περιβόητο περιστατικό στη Βασιλική Τρικάλων, γύρω στο 2013, όπου κάποιος αποκόμισε τεράστια χρηματικά ποσά, από ανθρώπους που ζούσαν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τους προσέγγιζε, ισχυριζόταν ότι ξέρει πού είναι ο θησαυρός του Αλή-Πασά και τους ζητούσε οικονομική βοήθεια για να σκάψει. Το μόνο που βρήκε ήταν νερό. Ακούγεται ότι απέσπασε μέχρι και 500.000 ευρώ.

Από την εμπειρία σας και από όσα έχετε δει στον χώρο, πόσοι θα λέγατε ότι ακολουθούν τη νόμιμη οδό και εκδίδουν τις άδειες που χρειάζεται για να ψάξουν;
Ελάχιστοι. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που φοβούνται ότι αν δηλώσουν τον ανιχνευτή τους ή αν πάρουν άδεια, θα τους παρακολουθεί μέχρι και η CIA και για ό,τι συμβαίνει θα τους έχουν στη μπούκα. Δεν ισχύει αυτό, αλλά υπάρχει κόσμος που έχει άγνοια. Μπορώ να σου πω ότι δύο εκατομμύρια Έλληνες ψάχνουν ή έχουν κατά καιρούς ψάξει. Ο καθένας από εμάς μπορεί να έχει 7-8 μηχανήματα.

Ποια είναι τα κυριότερα σημάδια που υποδεικνύουν ότι κάτι πολύτιμο μπορεί να υπάρχει;
Υπάρχουν πολλών ειδών σημάδια σε δέντρα, βράχους: ένα σχήμα, γράμματα, ημερομηνίες. Τα καινούρια παιδιά μερικές φορές χαλάνε τα σημάδια. Θεωρούν ότι κανείς δεν το έχει βρει το σημάδι πριν από εκείνους κι ότι σίγουρα υπάρχουν λεφτά εκεί. Έτσι, το σπάνε, για να μην το δει άλλος, με αποτέλεσμα να χαλάνε τη δουλειά.

Στην ουσία, ούτε αυτοί μπορούν να κάνουν τίποτα μετά, ούτε εμείς, γιατί μας δημιουργούν πρόβλημα. Ένα σημάδι μπορεί να σου υποδεικνύει μοίρες, βήματα από το συγκεκριμένο σημείο ή προς τα πού πρέπει να κοιτάξεις. Όλα δουλεύουν με κώδικα.

Πώς νιώθετε όταν καταλαβαίνετε ότι εντοπίσατε κάτι πολύτιμο;
Χαίρομαι απερίγραπτα. Νιώθω άλλος άνθρωπος. Θα μπορούσα να πω ότι ψηλώνω καμιά δεκαριά πόντους από την υπερηφάνεια μου ότι μπορώ να ανακαλύπτω πράγματα. Η χαρά του να βρίσκεις ένα αντικείμενο, ειδικά όταν πρωτοξεκινάς, μοιάζει με το συναίσθημα που έχεις όταν γεννιέται το πρώτο σου παιδί. Κάθε φορά που θα εντοπίσω κάτι, αισθάνομαι περίεργα, γιατί φέρνω στο μυαλό μου τις ιστορικές στιγμές και το τι μπορεί να έγινε.

Είναι όμορφο το συναίσθημα του να ανακαλύπτεις ιστορικά αντικείμενα - δεν έχει να κάνει μόνο με τις λίρες. Έτυχε να βρούμε και κατσαρολικά σε σπηλιές, καραβάνες, παγούρια, οπλισμό σκουριασμένο από το χρόνια, λαδοφάναρα της εποχής και πολλά άλλα. Βρίσκοντας όλα αυτά, μπαίνω στη διαδικασία να φαντάζομαι την εποχή και το τι ζωή ζούσαν τότε οι άνθρωποι.

Στον χώρο μας, υπάρχουν πολλοί συλλέκτες ιστορικών αντικειμένων, για παράδειγμα ένα όπλο, ένας σουγιάς, μια ξιφολόγχη, κάλυκες. Για κάποιους ανθρώπους, είναι πολύτιμα αυτά τα πράγματα. Σαφώς, μπορεί να υπάρξει ένα εισόδημα από την πώληση των αντικειμένων στους συλλέκτες, όχι απαραίτητα μεγάλο.

Γνωρίζω συλλέκτες που αγοράζουν αυτούς τους κάλυκες, γιατί κάνουν μια συλλογή απ’ ότι κυκλοφορούσε τότε και ανάλογα με τη σπανιότητα του βλήματος, πληρώνουν και το αντίστοιχο ποσό.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που έχετε εντοπίσει;
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχω βρει διάφορα πράγματα και λίρες, σίγουρα όχι μεγάλες ποσότητες, όπως ονειρεύεται ο κάθε θησαυροκηνυγός. Έχω βρει μικρές ποσότητες σε λίρες που αποτελούσαν την πληρωμή του απλού αντάρτη. Τρεις, πέντε, δέκα λίρες, αναλόγως πόσο καιρό είχε ο καθένας στο αντάρτικο και ποια περίοδο έκανε την απόκρυψη.

Φαντάζεστε την ιστορία του ανθρώπου πίσω από το κάθε εύρημα, ότι μπορεί να σκοτώθηκε στον πόλεμο και να μη γύρισε ποτέ να πάρει αυτά που είχε κρύψει;
Φυσικά, εξυπακούεται. Όταν βρίσκεις ένα μικρό κομπόδεμα, τέσσερις-πέντε λίρες, ξέρεις ότι πρόκειται για ατομική απόκρυψη ενός αντάρτη. Σαφώς και καταλαβαίνεις αμέσως ότι αυτά τα χρήματα τα έβαλε κάποιος για να επιστρέψει να τα πάρει, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ.

Τότε, αρχίζω και σκέφτομαι τι μπορεί να έγινε, πώς ήταν τα πράγματα τότε κι ότι βρήκα κάτι που άφησε ένας άνθρωπος πίσω του και δεν το ξαναβρήκε ποτέ. Ο αντάρτης στο βουνό δεν είχε τι να τις κάνεις τις λίρες, έπρεπε να περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος για να κατέβει στην πόλη και να αγοράσει κάποια πράγματα.

Επομένως, τις φυλούσε πάνω του ως κόρη οφθαλμού και όταν ήταν να μπει σε μάχη όπου θα κινδύνευε, συνήθως έκρυβε το κομπόδεμά του μαζί με άλλα πράγματα που δεν είχαν αξία εκείνη την εποχή, περισσότερο για να σημαδέψει την κρυψώνα. Μπορεί να έβαζε ένα σουγιά που κουβάλαγε πάνω του, ένα κουδούνι από μουλάρι ή σκυλί. Όταν επέστρεφε για να πάρει τις λίρες, έβρισκε το σημάδι κι έτσι τις εντόπιζε.

Ποιο είναι το πιο πολύτιμό για σας αντικείμενο που έχετε, ασχέτως αξίας;
Στη συλλογή μου, το πιο σημαντικό για μένα αντικείμενο είναι ένα κάνιστρο νερού της Βέρμαχτ, του γερμανικού στρατού δηλαδή. Έχει χτυπημένη την ημερομηνία του, το 1942 κι από κάτω γράφει Βέρμαχτ. Φυσικά, έχει κι αυτό την αξία του, θα πωλούνταν στους συλλέκτες για μερικές εκατοντάδες ευρώ, αλλά εμένα κυρίως με ενδιαφέρει η σπανιότητά του και η ιστορία που κρύβει.

Περισσότερα από το VICE

 Ο/η/το Sam Albatros Θεωρεί Σχεδόν Προσβλητικό τον Όρο «Διαφορετικότητα»

Φωτογραφίες Club Kids των 90's, από την Ξεχασμένη Rave Σκηνή

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.