Είναι Τόσο Δύσκολο Όσο Νομίζεις να Είσαι Λεσβία Στριπτιζέζ

Η πρώτη δουλειά της Venus ως στριπτιζέζ ξεκίνησε με έναν χωρισμό στο σχολείο. Έψαχνε να βρει μια δουλειά που θα της επέτρεπε να κάνει το δικό της πρόγραμμα και να είναι αφεντικό του εαυτού της και «μια μέρα, όταν πήγαινα Λύκειο απλώς είπα “γάμησέ το, θα γίνω στριπτιζέζ”», μου είπε.

Η κοπέλα της, όμως, δεν ενθουσιάστηκε κιόλας. «Είχε τεράστιο πρόβλημα που θα έβγαζα τα ρούχα μου, για να κερδίσω χρήματα», είπε. Όταν τελικά χώρισαν, η Venus έπιασε την πρώτη της δουλειά.

«Δεν έπρεπε να αφήσω μια γκόμενα που δεν είχε καν σημασία για μένα να καθορίσει το πώς θα έβγαζα λεφτά», είπε η Venus, που χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό της όνομα, για να προστατεύσει την ταυτότητά της. Η μητέρα της την έδιωξε αμέσως από το σπίτι, όταν ξεκίνησε να δουλεύει, αλλά για το μόνο που λυπάται είναι, λέει, ότι δεν ξεκίνησε νωρίτερα.

Στη Venus αρέσει η οικονομική ανεξαρτησία και η ελαστικότητα που σου προσφέρει μια δουλειά σε ένα στριπτιζάδικο, αλλά είναι δύσκολη δουλειά, ιδίως αν είσαι γκέι γυναίκα. «Πάντα πίστευα ότι το να είσαι γκέι στριπτιζέζ ήταν πολύ πιο δύσκολο, από το να είσαι στρέιτ στριπτιζέζ, επειδή πρέπει να λέμε ψέματα και να είμαστε πιο ψεύτικες απ’ ό,τι οι στρέιτ», είπε η Venus. «Άκουγα κοπέλες να λένε πόσο σέξι ήταν οι στολές τους και εγώ ήμουν σε φάση “Μόλις έχασα έναν χορό, επειδή ένας τύπος με τον οποίο καθόμουν, με έβλεπε να αδιαφορώ και να χαζεύω τη σκηνή”».

Αν και είναι γνωστό ότι τα περισσότερα στριπτιζάδικα είναι επιθετικά σεξουαλικά περιβάλλοντα, κάποιες φιλικές προς τα queer άτομα πόλεις, όπως το Πόρτλαντ, προσελκύουν πολλές χορεύτριες σαν την Iris. Εξήγησε ότι το να δουλεύεις σε ένα στριπτιζάδικο δεν συνεπάγεται μόνο οικονομική ελευθερία, αλλά επιβεβαιώνει την ταυτότητά της και τη θέση της στην τοπική queer κοινότητα. «Ως queer χορεύτρια, είμαι στην πλειοψηφία. Σχεδόν όλες οι χορεύτριες που έχω γνωρίσει στο Πόρτλαντ είναι queer, είναι καταπληκτικό», είπε η Iris που επίσης χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό της όνομα, για να προστατεύσει την ταυτότητά της.

Με τόσες queer χορεύτριες στον χώρο, δεν υπάρχει διακριτός διαχωρισμός ανάμεσα στα queer και τα στρέιτ στριπτιζάδικα στο Πόρτλαντ. Η Iris είπε ότι υπάρχουν καλές και κακές μέρες, όπως σε οποιαδήποτε δουλειά και δεν πιστεύει πως το ότι είναι queer δυσκολεύει ή διευκολύνει τη δουλειά της. Εξαρτάται από την «ποιότητα των πελατών», πολλοί εκ των οποίων είναι queer γυναίκες. «Τρελαίνομαι, όταν οι queer πελάτες βλέπουν το ξυρισμένο κεφάλι μου και τις τριχωτές μασχάλες μου – καταλαβαίνουν με τη μία ότι είμαι queer και μου κλείνουν το μάτι σαν να καταλαβαίνουν τι παίζει», είπε η Iris. «Συνήθως κάνουν πολλά κομπλιμέντα. Μου κάνουν κομπλιμέντα για τις τρίχες στις μασχάλες μου και είναι πολύ διασκεδαστικό να χορεύω για αυτές, επειδή συνήθως με ελκύουν κιόλας».

Πολλές queer και λεσβίες χορεύτριες κάνουν δικές τους κοινότητες μέσα στα μαγαζιά που δουλεύουν. «Είναι ιδιαίτερη εμπειρία να είσαι queer στριπτιζέζ», λέει η Gia Fagnelli, μια στριπτιζέζ και καλλιτέχνιδα που κάνει drag performance, από το Πίτσμπεργκ. Ως στριπτιζέζ, έχει δουλέψει σε διάφορα μαγαζιά που εξυπηρετούν το συνηθισμένο ανδρικό κοινό και «τουλάχιστον το ένα τρίτο από τις χορεύτριες με τις οποίες δούλεψα σε μαγαζιά σε όλη τη χώρα είναι ΛΟΑΤΚ», είπε η Fagnelli. «Δίνει έναν βαθμό συντροφικότητας, όπως οποιαδήποτε άλλη περιθωριοποιημένη ταυτότητα βρίσκει παρηγοριά στο να βρίσκει ανάλογες ταυτότητες. Είχα τη χαρά να δουλέψω με queer πελάτες και οι περισσότερες από αυτές τις εμπειρίες ήταν πολύ ανατρεπτικές σε έναν –φαινομενικά- ετεροκανονικό χώρο».

VICE Video: Οι Pole Dancers που «Σπάνε» το Στίγμα του Στριπτίζ

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

H Fagnelli ανακάλυψε το στριπτίζ «όπως όλοι οι άλλοι – σαν μια έννοια στην ποπ κουλτούρα». Θυμάται ότι όταν ήταν μικρή τη μάγευε το «Private Dancer» της Tina Turner και κάποτε είχε δει κρυφά μερικά επεισόδια του G String Divas του HBO. «Πήγαινα Α΄ Λυκείου, όταν δυο από τις μεγαλύτερες φίλες μου ξεκίνησαν να χορεύουν και έμαθα κάποια θετικά και αρνητικά από τις εμπειρίες τους», είπε. «Είχα εξαρχής την αίσθηση ότι ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω, αν χρειαζόταν». Χρόνια αργότερα, είπε η Fagnelli, χρειάστηκε. Όταν έφυγε από μια κακοποιητική σχέση και μετακόμισε στην άλλη άκρη της χώρας, μακριά από τους φίλους και την κοινότητά τους, η Fagnelli είπε ότι «είχα μεγάλη ανάγκη πολλά λεφτά». Το ότι βρήκε μια δουλειά σε ένα μικρό στριπτιζάδικο της επέτρεψε να κάνει μια καινούργια αρχή και να ξεκινήσει ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της, όπως είπε: «Στη δουλειά μου στη σκηνή βρήκα φιλίες, αδελφές, μια καινούργια μάχη, μια διέξοδο για τη δημιουργική μου ενέργεια, μέσω της μεταμόρφωσης και μια ευκαιρία να διεκδικήσω εκ νέου το σώμα μου και τη φωνή μου».

Αν και βρήκε μια κοινότητα ανάμεσα σε άλλες queer και λεσβίες χορεύτριες, η Fagnelli είπε ότι κάποιες φίλες στην τοπική queer κοινότητα δεν στήριζαν ή κατανοούσαν πάντα την καριέρα της. «Εκδηλώνεται ως μια γενική αμηχανία ή εικασίες για τη ζωή μου. Ότι είναι εύκολα ή σταθερά λεφτά, ότι είμαι είτε τραγικά ευάλωτη είτε τρομερά δυνατή, λόγω της θέσης μου σε αυτόν τον χώρο», είπε η Fagnelli. Τα τρία χρόνια που χορεύει, η Fagnelli είπε ότι πολλές από τις συντρόφους της ένιωθαν έναν φόβο απέναντι σε κάποιες πλευρές της δουλειάς της, «αλλά μαθαίνω να εξηγώ και να επιβάλλω αποτελεσματικά τα όριά μου, ζώντας τη ζωή μου χωρίς να μετανιώνω, για να βρω άτομα πρόθυμα να αποδεχτούν την πλήρη δυναμική του πνεύματός μου και να τα αποδεχτώ και εγώ».

Όπως εξηγεί η Fagnelli, το να δουλεύεις σε ένα στριπτιζάδικο μπορεί να είναι «πολύ πιο ψυχολογική, πνευματική και συναισθηματική δουλειά, απ’ ό,τι συνειδητοποιούν οι περισσότεροι». Η δουλειά της απαιτεί να κινείται προσεκτικά στα όρια ανάμεσα στην προσωπική ζωή της και τις φαντασιώσεις των ανδρών πελατών, για να προστατεύσει και την προσωπική της ζωή και τη σωματική της ασφάλεια - «όλα είναι μια ροή ορίων και ενστίκτων». Τις περισσότερες φορές, αυτό σημαίνει να μην αποκαλύπτει την έμφυλη ταυτότητά της και τον σεξουαλικό προσανατολισμό της .

Το στριπτίζ απαιτεί κυρίως «να πουλάς μια εμπειρία ψευδαίσθησης», είπε η Fagnelli και ισχυρίστηκε ότι η φαντασίωση είναι απλώς κομμάτι της δουλειάς. «Οι πελάτες παίρνουν αυτό που δείχνουν ότι θέλουν». Η Fagnelli αποφασίζει πόσες πληροφορίες θα μοιραστεί μαζί τους, «ανάλογα την περίπτωση», αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο: «Μερικές φορές, όταν αρνούμαι να βγω με κάποιον και θέλω να σταματήσει να με ενοχλεί, του λέω ότι πρέπει να πάω σπίτι στη –φανταστική- γυναίκα μου», εξήγησε. «Αυτό είναι καλό κόλπο, αλλά μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ και να με παρενοχλήσει περισσότερο».

Το να είσαι στριπτιζέζ μπορεί να είναι δύσκολο και μέσα και έξω από το στριπτιζάδικο, για όλους, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού. «Είναι περίπλοκη εμπειρία», είπε, «αλλά είναι δική μου».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Τα Χέρια μας Νοσούν: Ας Μιλήσουμε Σοβαρά για τον Τρόπο που Πληκτρολογείς στο Κινητό

Ο Δημήτρης Έφτιαξε το Πρώτο Ηλεκτρικό Κρητικό Λαούτο στην Ιστορία

Αντλείς κι Εσύ Ικανοποίηση Όταν Σπας τα Σπυράκια σου;