Screenshot από το βίντεο του YouTube : «Das Drama vom Hölloch 1952» του Luzerner Zeitung. Φωτογραφία (πάνω αριστερά): Lothar Kaiser
Επί σχεδόν δυο βδομάδες, 12 αγόρια ηλικιών από 11 ως 16 και ο προπονητής τους στο ποδόσφαιρο ήταν παγιδευμένοι στις σπηλιές Ταμ Λουάνγκ στην Ταϊλάνδη. Η ομάδα μπήκε στις σπηλιές στις 23 Ιουνίου, αλλά παγιδεύτηκε, όταν μια ξαφνική νεροποντή πλημμύρισε την έξοδο. Τους βρήκε τη Δευτέρα 2 Ιουλίου μια ομάδα Βρετανών δυτών και ξεκίνησε μια διεθνής προσπάθεια για τον απεγκλωβισμό τους – χθες το μεσημέρι, απεγκλωβίστηκαν ο προπονητής και το τελευταίο παιδί που βρίσκονταν ακόμη παγιδευμένοι.
Lothar Kaiser: Στην αρχή, η αδρεναλίνη ήταν πιο ισχυρή από τον φόβο, επειδή έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αμέσως την πραγματικότητα αυτής της φοβερής κατάστασης. Στην αρχή, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις και να σκαρφαλώσεις κάπου όπου θα είσαι ασφαλής. Μόνο όταν συνέρχεσαι λιγάκι και προσέχεις το σκοτάδι, νιώθεις τον φόβο και την απελπισία.Ποια ήταν τα πιο δύσκολα πράγματα που αντιμετώπισες;
Πρώτον, η αβεβαιότητα: Θα βγω ή όχι; Θα επιβιώσω τις επόμενες 24 ώρες; Μετά, ξεκινάς να ανησυχείς για τις προμήθειές σου. Δεν τρώγαμε σχεδόν τίποτα για δέκα μέρες – έχασα δέκα κιλά τότε. Επίσης, ήταν το διαρκές σκοτάδι: Σε κάποια φάση δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν μέρα ή νύχτα. Επιπλέον, δεν βοηθούσε που η θερμοκρασία ήταν έξι βαθμοί Κελσίου όλη την ώρα και ότι κοιμόμασταν πάνω σε βράχους με βρεγμένα ρούχα, χωρίς κουβέρτα. Τέλος, έχεις να αντιμετωπίσεις τις δικές σου σκέψεις – για τους γονείς σου, τα αδέρφια σου, τη ζωή και τον θάνατο.
Ο δάσκαλός μας, ο καθηγητής Böckli, ήταν ο αρχηγός μας. Μας έλεγε τι να κάνουμε και τον ακούγαμε. Σε κάποια φάση, μαζέψαμε λίγη άμμο, για να κοιμηθούμε πάνω της και βρήκαμε μικρές λιμνούλες, για να πίνουμε νερό. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν να παραμένουμε απασχολημένοι: να μιλάμε ο ένας με τον άλλον, να θυμόμαστε παλιές ιστορίες, να κάνουμε υπολογισμούς, να λέμε ιστορίες και ανέκδοτα. Σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να έχεις φαντασία. Μόλις μείνεις μόνος, ξεκινάς να κάνεις μαύρες σκέψεις.Σταμάτησες ποτέ να ελπίζεις;
Είχαμε μια κρίση την έκτη μέρα. Σε ένα μέρος της σπηλιάς ακούγαμε μικρούς γδούπους, ολοένα πιο γρήγορα. Υποθέσαμε ότι είχε ξεκινήσει να βρέχει πάλι. Αυτό σχεδόν σκότωσε κάθε ελπίδα μας.Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που μπορεί να παγιδευτεί αντίστοιχα, αν μπορούσες να τους πεις κάτι;
Αν μείνει ισχυρή η αίσθηση κοινότητας, η κατάσταση θα γίνει υποφερτή. Πρέπει να υπάρχει θάρρος και να μην αφήνουν ο ένας τον άλλον να απελπίζεται. Τέλος, πρέπει να κάνουν οικονομία με τις προμήθειές τους. Για παράδειγμα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τον φακό, μόνο όταν χρειαζόταν να εξερευνήσουμε ένα άλλο μέρος της σπηλιάς.
Ο πατέρας μου περνούσε μέρα νύχτα μπροστά στη σπηλιά με την ομάδα διάσωσης, φοβισμένος. Τότε δεν υπήρχαν social media και δεν είχαμε τηλεόραση, έτσι ο μόνος τρόπος να έχει κανείς πληροφόρηση ήταν από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες.
VICE Video: Χαλαρώνουμε στο Μοναδικό Αλατοσπήλαιο στην Ελλάδα
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πόσο συχνά σκέφτεσαι τον καιρό που πέρασες στη σπηλιά;
Ακόμη με στοιχειώνει ένα όνειρο, όπου είμαι σε μια σπηλιά και προσπαθώ να βγω. Στο όνειρο πάντα πρέπει να ανέβω μια στριφογυριστή σκάλα που ολοένα στενεύει και γίνεται πιο γλιστερή, όσο ανεβαίνω και στο τέλος πρέπει να πηδήξω στη σκοτεινή άβυσσο. Τότε ξυπνάω, μούσκεμα στον ιδρώτα.
Από κάποιες πλευρές έγινα πιο σοβαρός, αλλά νομίζω ότι ανάπτυξα και καλύτερη αίσθηση του χιούμορ. Πάνω απ’ όλα όμως, η εμπειρία με οδήγησε στην πίστη. Αν επιβιώσεις από μια δεκαήμερη εμπειρία δίπλα στον θάνατο, τότε ξεκινάς να πιστεύεις. Προσευχόμασταν όλοι μαζί στη σπηλιά. Όταν δεν ξέρεις αν θα είσαι ζωντανός την επόμενη μέρα, ξεκινάς να σκέφτεσαι πού πηγαίνεις μετά τον θάνατο. Τώρα ξέρω πού καταλήγει η διαδρομή.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι προφανώς αδύνατο για τους περισσότερους να φανταστούν πώς είναι να είσαι παγιδευμένος σε μια σκοτεινή σπηλιά για μέρες, χωρίς σοβαρές ελπίδες επιβίωσης. Αλλά κάποιος που έχει ιδέα τι περνάνε αυτά τα παιδιά είναι ο Lothar Emannuel Kaiser. Το 1952, ο τότε 18χρονος είχε παγιδευτεί στo μήκους 200 χιλιομέτρων σπήλαιο Χόλοκ στην Ελβετία, μαζί με τον καθηγητή βιολογίας του και άλλους δύο συμμαθητές. Η ομάδα προσπαθούσε να μετρήσει το σπήλαιο, όταν τους χτύπησε μια ξαφνική πλημμύρα.
Για τις επόμενες δέκα ημέρες, ζούσαν στο σκοτάδι και έτρωγαν μπαγιάτικο ψωμί και κρέας σε κονσέρβα, μέχρι να πέσει η στάθμη του νερού και να μπορέσουν να απεγκλωβιστούν. Μίλησα με τον Kaiser για την εμπειρία του και πώς τον άλλαξε.VICE: Πώς ήταν, όταν συνειδητοποίησες ότι είχες παγιδευτεί;
Lothar Kaiser: Στην αρχή, η αδρεναλίνη ήταν πιο ισχυρή από τον φόβο, επειδή έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αμέσως την πραγματικότητα αυτής της φοβερής κατάστασης. Στην αρχή, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις και να σκαρφαλώσεις κάπου όπου θα είσαι ασφαλής. Μόνο όταν συνέρχεσαι λιγάκι και προσέχεις το σκοτάδι, νιώθεις τον φόβο και την απελπισία.Ποια ήταν τα πιο δύσκολα πράγματα που αντιμετώπισες;
Πρώτον, η αβεβαιότητα: Θα βγω ή όχι; Θα επιβιώσω τις επόμενες 24 ώρες; Μετά, ξεκινάς να ανησυχείς για τις προμήθειές σου. Δεν τρώγαμε σχεδόν τίποτα για δέκα μέρες – έχασα δέκα κιλά τότε. Επίσης, ήταν το διαρκές σκοτάδι: Σε κάποια φάση δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν μέρα ή νύχτα. Επιπλέον, δεν βοηθούσε που η θερμοκρασία ήταν έξι βαθμοί Κελσίου όλη την ώρα και ότι κοιμόμασταν πάνω σε βράχους με βρεγμένα ρούχα, χωρίς κουβέρτα. Τέλος, έχεις να αντιμετωπίσεις τις δικές σου σκέψεις – για τους γονείς σου, τα αδέρφια σου, τη ζωή και τον θάνατο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποια ήταν η δυναμική της ομάδας σε μια τέτοια κατάσταση;Σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να έχεις φαντασία. Μόλις μείνεις μόνος, ξεκινάς να κάνεις μαύρες σκέψεις.
Ο δάσκαλός μας, ο καθηγητής Böckli, ήταν ο αρχηγός μας. Μας έλεγε τι να κάνουμε και τον ακούγαμε. Σε κάποια φάση, μαζέψαμε λίγη άμμο, για να κοιμηθούμε πάνω της και βρήκαμε μικρές λιμνούλες, για να πίνουμε νερό. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν να παραμένουμε απασχολημένοι: να μιλάμε ο ένας με τον άλλον, να θυμόμαστε παλιές ιστορίες, να κάνουμε υπολογισμούς, να λέμε ιστορίες και ανέκδοτα. Σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να έχεις φαντασία. Μόλις μείνεις μόνος, ξεκινάς να κάνεις μαύρες σκέψεις.Σταμάτησες ποτέ να ελπίζεις;
Είχαμε μια κρίση την έκτη μέρα. Σε ένα μέρος της σπηλιάς ακούγαμε μικρούς γδούπους, ολοένα πιο γρήγορα. Υποθέσαμε ότι είχε ξεκινήσει να βρέχει πάλι. Αυτό σχεδόν σκότωσε κάθε ελπίδα μας.Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που μπορεί να παγιδευτεί αντίστοιχα, αν μπορούσες να τους πεις κάτι;
Αν μείνει ισχυρή η αίσθηση κοινότητας, η κατάσταση θα γίνει υποφερτή. Πρέπει να υπάρχει θάρρος και να μην αφήνουν ο ένας τον άλλον να απελπίζεται. Τέλος, πρέπει να κάνουν οικονομία με τις προμήθειές τους. Για παράδειγμα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τον φακό, μόνο όταν χρειαζόταν να εξερευνήσουμε ένα άλλο μέρος της σπηλιάς.
Πώς το αντιμετώπισε η οικογένειά σου, όσο ήσουν παγιδευμένος;Ακόμη με στοιχειώνει ένα όνειρο, όπου είμαι σε μια σπηλιά και προσπαθώ να βγω.
Ο πατέρας μου περνούσε μέρα νύχτα μπροστά στη σπηλιά με την ομάδα διάσωσης, φοβισμένος. Τότε δεν υπήρχαν social media και δεν είχαμε τηλεόραση, έτσι ο μόνος τρόπος να έχει κανείς πληροφόρηση ήταν από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE Video: Χαλαρώνουμε στο Μοναδικό Αλατοσπήλαιο στην Ελλάδα
Πόσο συχνά σκέφτεσαι τον καιρό που πέρασες στη σπηλιά;
Ακόμη με στοιχειώνει ένα όνειρο, όπου είμαι σε μια σπηλιά και προσπαθώ να βγω. Στο όνειρο πάντα πρέπει να ανέβω μια στριφογυριστή σκάλα που ολοένα στενεύει και γίνεται πιο γλιστερή, όσο ανεβαίνω και στο τέλος πρέπει να πηδήξω στη σκοτεινή άβυσσο. Τότε ξυπνάω, μούσκεμα στον ιδρώτα.
Πώς σε άλλαξε αυτή η εμπειρία;
Από κάποιες πλευρές έγινα πιο σοβαρός, αλλά νομίζω ότι ανάπτυξα και καλύτερη αίσθηση του χιούμορ. Πάνω απ’ όλα όμως, η εμπειρία με οδήγησε στην πίστη. Αν επιβιώσεις από μια δεκαήμερη εμπειρία δίπλα στον θάνατο, τότε ξεκινάς να πιστεύεις. Προσευχόμασταν όλοι μαζί στη σπηλιά. Όταν δεν ξέρεις αν θα είσαι ζωντανός την επόμενη μέρα, ξεκινάς να σκέφτεσαι πού πηγαίνεις μετά τον θάνατο. Τώρα ξέρω πού καταλήγει η διαδρομή.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.
Περισσότερα από το VICE«Τα Ήθελε ο Οργανισμός της» - Γιατί η Ελληνική Κοινωνία Ανέχεται τους ΒιασμούςΤη Mέρα που με Βίασε ο Πατριός μου, Σταμάτησα να ΟνειρεύομαιΜια Κουβέντα με τον Πρόεδρο των Ελλήνων Ρομά για το Γκέτο στο ΜενίδιΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.