Πώς το «FIFA» Βοηθάει τους Άνδρες να Χειριστούν τα Μεταξύ τους Συναισθήματα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Είναι 11 το βράδυ και ο φίλος σου εμφανίζεται στην πόρτα σου, με όλα του τα πράγματά του σε ένα άθλιο σακίδιο. Βρέχει και φοράει όλα τα παραπανίσια ρούχα που δεν μπορεί να χωρέσει εκεί μέσα. Είναι θλιβερό. Η δικιά του τον παράτησε και κοιτάς το σημαδεμένο πρόσωπό του και τα μικροσκοπικά, κόκκινα μάτια του και ξέρεις ότι το μόνο που θέλει είναι να του δώσεις ένα μπουκάλι μπίρα και να σε ακούσει να λες «FIFA;», με καλοσυνάτη και απαλή φωνή. Θα πει ναι, κάθε φορά.

Οι περισσότεροι άνδρες δεν ξέρουν τι σκατά να κάνουν με τα συναισθήματά τους. Είτε τα καταπιέζουν, μέχρι να εξαφανιστούν, είτε κάθονται άπραγοι και σοκαρισμένοι, με τις εγκεφαλικές τους συνάψεις τους αχρηστεμένες. Αυτή η ανικανότητα να τα αντιμετωπίσουμε σημαίνει πως, όταν τα συναισθήματα αποφασίσουν τελικά να βγουν στην επιφάνεια, είναι παράξενα και τρομακτικά. Έντονες ιμπρεσιονιστικές εκδηλώσεις, εκφρασμένες χωρίς καμία διαδικασία σκέψης, ιδίως όταν μιλάμε με τους φίλους μας.

Το ότι δεν μαθαίνουμε να δεχόμαστε τα συναισθήματά μας δεν είμαι μόνο ενοχλητικό για όλους, αλλά και επικίνδυνο. Ευτυχώς, για εκατομμύρια άνδρες εδώ μπαίνει το FIFA, για όποιον λόγο και αν συμβαίνει αυτό.

Για μένα, το FIFA ήταν πάντα μια σιωπηλή ζώνη από την οποία λείπουν κατά ευχάριστο τρόπο τα μπινελίκια και ο ρατσισμός που μπορείς συνήθως να συνδέσεις με το πραγματικό ποδόσφαιρο και τους παίκτες του. Επίσης, εδώ νιώθεις άνετα να μιλήσεις με τους φίλους σου για τα συναισθήματά σου. Εδώ σφυρηλατήθηκαν οι φιλίες μου, για αρχή, έχοντας μάθει ότι η απάντηση στην ερώτηση « Pro Evolution ή FIFA;» λειτουργεί καλύτερα από οποιονδήποτε αλγόριθμο, για να ξεχωρίσεις τους βαρετούς μαλάκες.

Δείτε: Οι Στόχοι των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών στην Ελλάδα

Στην εφηβεία μου, δυο πράγματα κυριαρχούσαν: μοναξιά και ποδόσφαιρο. Έχοντας μετακομίσει από το ανατολικό Λονδίνο στο Έσεξ, σε ηλικία 11 ετών, ήμουν χαμένος. Ένιωθα απόκληρος, είχα φύγει από το άνετο, κεντρικό διαμέρισμα στις εργατικές κατοικίες και είχα πάει στα μπανάλ κατάφυτα προάστια. Δεν ήξερα πώς να κάνω φίλους και αυτό ήταν πρόβλημα. Στην παλιά μου γειτονιά, συνήθως πλησίαζα παιδιά κλωτσώντας μια μπάλα και ρωτούσα αν ήθελαν να παίξουμε, αλλά τώρα αυτό δεν ήταν εφικτό. Οι εν δυνάμει φίλοι με κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό, σαν να ήμουν τρελός που τολμούσα να μιλήσω σε κάποιον που δεν ήξερα. Όταν οι απορρίψεις πλήθυναν, ξεκίνησα να κρύβομαι στο καβούκι μου και να μ' αρέσει κιόλας: ξεκίνησα να παίζω FIFA.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν έγινα πολύ καλός, τα πράγματα ξεκίνησαν να αλλάζουν. Πάλι αναγκαζόμουν να χώνομαι σε συζητήσεις απρόσκλητος, αλλά τα κατάφερνα λέγοντας μεγάλα λόγια για την ικανότητά μου να σκοράρω, «ωραία γκολ στην αντεπίθεση με τον Martins και τον Adriano κι αυτό στο FIFA 2005». Όταν απέδειξα ότι δεν ήμουν μόνο λόγια, έγινα ίσος με τους υπόλοιπους: κάτι έφερε κοντά τις παρέες που δεν ταίριαζαν, τα cool παιδιά που κάπνιζαν και έβαζαν δάχτυλο στα κορίτσια στο πάρκο και οι υπόλοιποι. Το κοινωνικό μου στάτους δεν είχε σημασία, αρκεί να ήμουν καλός με την Ίντερ.

Στη θολή εποχή που λέγεται ενήλικη ζωή, το FIFA παραμένει ένα ασφαλές μέρος που δεν βαρύνεται από σκέψεις, ένα μέρος όπου μπορείς να μοιραστείς συναισθήματα ανάμεσα στα «1-0», χωρίς να είσαι «πολύ αληθινός». Κρατάς τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, καθώς αυτό που λες βγαίνει κατευθείαν από το ασυνείδητό σου. Είσαι σε κατάσταση ζεν, ενώ ντριμπλάρεις για να βάλεις γκολ με τον Andrés Iniesta και μπορείς να πεις ό,τι θέλεις. Να τρελαθείς. Πες τι σκέφτεσαι. Επιτέλους.

Σχεδόν όλα μου τα επαγγελματικά επιτεύγματα έγιναν χάρη στις παμπ –ζήτω η Αγγλία- και σχεδόν όλες μου οι σημαντικές κουβέντες με τους φίλους μου έχουν γίνει σε κάποιο παιχνίδι FIFA. Στα γκολ ισοφάρισης στο τελευταίο λεπτό και στην αγωνία του ματς, υπάρχει αυτό που είναι απαραίτητο για τους άνδρες, για να λειτουργήσουν σαν ενήλικες. Ενώ μπορεί να υπάρξει μια παύση τη σωστή στιγμή ή μια παθητικοενεργητική κραυγή για να πεις κάτι, το παιχνίδι και η συζήτηση κυλούν άνετα. Επιπλέον, η διάρκεια του παιχνιδιού είναι τέλεια για ένα σύντομο ξέσπασμα σκληρής αλήθειας.

Καλύτερα έτσι. Αν δεν είσαι ψυχάκιας που αλλάζει τις ρυθμίσεις του παιχνιδιού, ένα ματς διαρκεί 20 λεπτά. Αν κάνεις μια ειλικρινή συζήτηση για παραπάνω, μπορεί κάποιος να σου καρφώσει ένα πιρούνι στο μάτι. Το ημίχρονο παρέχει την πολύ χρήσιμη ανάπαυλα. Στο ημίχρονο, η φάση είναι «Γάμησέ το, πάω να κάνω ένα τσιγάρο», όταν τα αίματα ανάβουν πολύ, δόξα τω Θεώ.

Πίνοντας μια μπίρα καθώς παίζεις έναν αγώνα Τσέλσι-Μπαρτσελόνα, μιλάς επιτέλους σε ένα επίπεδο, εκφράζεις τα παράπονά σου και μοιράζεσαι αυτά που σκέφτεσαι. Ανάμεσα σε όλα τα συναισθηματικά ξεσπάσματα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ενώ βάζεις τρία μπαλάκια με τον Neymar, ξεκαθαρίζεις όλα τα άβολα προσωπικά σου θέματα στον αυτόματο πιλότο. Είναι υπέροχο. Μιλάς για το πώς γίνατε φίλοι και γιατί. Πώς στράβωσε το πράγμα και τι πρέπει να γίνει, για να διορθωθούν τα πράγματα. Το φτιάχνετε. Είναι από τα πράγματα που συνήθως θα έκανες μετά από ένα μεθύσι, τραυλίζοντας, «Σ' αγαπώ, φιλαράκι», αλλά είναι καλύτερα έτσι: είναι πιο φτηνό και δεν υπάρχει και ο κίνδυνος να φας ένα άθλιο βρώμικο γυρίζοντας σπίτι.

«Να παίξουμε άλλο ένα;»: Είναι η μόνη φράση που χρειάζεσαι να ακούσεις, για να πάνε όλα καλά.

Περισσότερα από το VICE:

Μιλήσαμε με Γονείς που Μεγαλώνουν Vegan Παιδιά στην Ελλάδα

Μπουζούκια και Φραπέ στο Κέντρο της Ευρώπης

Ο Έλληνας που Πολέμησε στη Ζούγκλα του Βιετνάμ Αφηγείται τη Ζωή του