«Δεν Έχω Ιδέα από Όπλα» - Οι Άνδρες που Δεν Μπορούν να Φύγουν από την Ουκρανία

Περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαφύγει από την Ουκρανία καθώς η Ρωσία συνεχίζει την επίθεσή της στη χώρα, που ξεκίνησε πριν από τρεις εβδομάδες. Πόλεις έχουν ισοπεδωθεί και τις τελευταίες μέρες ο Ρώσος πρόεδρος, Vladimir Putin, έχει εντείνει τους βομβαρδισμούς σε μεγάλες πόλεις όπως το Κίεβο, αναγκάζοντας κι άλλους ανθρώπους να διασχίσουν τα σύνορα για να βρεθούν στην ασφάλεια. Αλλά οι περισσότεροι άνδρες δεν μπορούν να φύγουν.

Από την πρώτη εβδομάδα του πολέμου, άνδρες 18-60 ετών απαγορεύτηκε να φύγουν σε μια προσπάθεια να αναγκαστεί η χώρα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Παρόλο που επιστρατεύονται μόνο έφεδροι, αν χρειαζόταν θα μπορούσαν να επιστρατευτούν και πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι γυναίκες και παιδιά έχουν χωριστεί από συντρόφους, πατεράδες και αδελφούς καθώς φεύγουν από τη χώρα, χωρίς να ξέρουν αν θα τους ξαναδούν.

Dmitriy Koloah, 34 ετών

Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι άσχημη. Κάποιες πόλεις είναι υπό πολιορκία, κάποιες καταστράφηκαν τελείως. Ακόμη και τα λίγο ή πολύ δυτικά σημεία της χώρας δεν είναι πια ασφαλή. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει τον πόλεμο και έχουν αναπτύξει μηχανισμούς αντιμετώπισης και προσαρμόστηκαν.

Τώρα βρίσκομαι στα δυτικά της χώρας. Ήταν πολύ δύσκολο και ψυχολογικά και πρακτικά να φτάσω εδώ από το Κίεβο – μου πήρε πάνω από 50 ώρες. Η οικογένειά μου είναι ακόμα στην κεντρική Ουκρανία και δεν θέλουν να φύγουν. Είναι ήσυχα, αλλά δέκα χιλιόμετρα από το σπίτι τους υπάρχει ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο που έχει ήδη βομβαρδιστεί τρεις φορές. Οι γονείς μου φοβούνται.

Δεν μπορώ να πολεμήσω διότι δεν έχω εμπειρία. Δεν έχω ιδέα από όπλα. Θα ήταν καλό να φύγω από τη χώρα και να μπορέσω να δουλέψω για να στηρίξω την οικογένεια και τους συγγενείς μου, γιατί όλοι έχασαν τις δουλειές τους και επειδή δεν έχω στρατιωτική εκπαίδευση είμαι στους τελευταίους που θα στρατολογήσουν. Αλλά έχουμε ό,τι έχουμε και είμαι εντάξει με αυτό. Έχουμε και πόλεμο και στρατιωτικό νόμο. Θα προσπαθήσω να βρω μια δουλειά από απόσταση, ως συνθέτης ή ηχολήπτης.

Μέσα σε κάθε Ουκρανό υπάρχει ένα επαναστατικό πνεύμα, το πνεύμα της ελευθερίας. Δεν μπορούμε να υποταχθούμε. Θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε παρά να ζήσουμε σκλάβοι. Ο καθένας έχει όμως τον αγώνα του. Εγώ είμαι καλλιτέχνης και αυτό είναι το πεδίο μάχης μου.

Vlad Tislenko, 32 ετών

Βρίσκομαι στο Κίεβο. Πολλά κτίρια έχουν βομβαρδιστεί τελευταία, αλλά είναι σχετικά ασφαλή τα πράγματα εδώ σε σχέση με την πρώτη γραμμή.

Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα. Είμαι εδώ όπου θέλω να είμαι. Είναι ο τρόπος μου να διαμαρτυρηθώ για τη ρωσική εισβολή. Μιλώ ρωσικά και είμαι από το Ντόνετσκ, οπότε είμαι ένα καλό παράδειγμα ότι ο ισχυρισμός το Putin ότι απελευθερώνει την Ουκρανία από τους νεοναζί είναι μούφα.

Εκτιμώ τρομερά τους προστάτες μας (τον ουκρανικό στρατό). Καταφέρνουν να νικήσουν έναν εχθρό με πολύ μεγαλύτερη δύναμη από εμάς, αλλά θεωρώ ότι είμαι πιο ωφέλιμος ως πολίτης αυτήν τη στιγμή.

Προσπαθώ να έχω μια σχετικά σταθερή καθημερινή ρουτίνα. Υπάρχει κίνδυνος να γίνει επίθεση στο Κίεβο και να μην έχουμε ρεύμα, νερό και άλλα απαραίτητα. Εστιάζω στον περιορισμό αυτών των κινδύνων. Επίσης βοηθάω φίλους και γείτονες. Πολλοί ηλικιωμένοι έχουν μείνει εδώ και χρειάζονται βοήθεια από νεότερους σαν εμένα.

Οι περισσότεροι συγγενείς μου είναι στην Ευρώπη τώρα. Χαίρομαι που είναι ασφαλείς, αλλά στενοχωριούνται που είναι πρόσφυγες. Ελπίζω οι Ευρωπαίοι να παραμείνουν θετικοί απέναντι στους Ουκρανούς και να συνεχίσουν να τους βοηθούν ώστε να ενσωματωθούν στις χώρες τους. Ο πόλεμος και οι συνέπειές του μπορεί να κρατήσουν πολύ καιρό.

Oleksii Sobolev, 38 ετών

Είναι ενδιαφέρον να παραμένεις στην Ουκρανία για να βοηθήσεις. Μπορείς να αισθανθείς πώς τα βγάζει πέρα η χώρα και πώς λειτουργεί. Όλοι προσπαθούν να κάνουν κάτι που δεν έκαναν πριν τον πόλεμο για να βοηθήσουν τη χώρα, από το να κρατάνε ζωντανές τις επιχειρήσεις μέχρι ανθρωπιστική εργασία, να βοηθούν τον στρατό ή να βρίσκουν προμήθειες. Σου δίνει κίνητρο. Όλοι βάζουν τα δυνατά τους για να κάνουν πράγματα.

Την πρώτη μέρα του πολέμου, η γυναίκα μου κι εγώ μεταφερθήκαμε στο σπίτι των γονιών μου με τις δύο μας κόρες, μαζί με άλλους οχτώ συγγενείς στα προάστια του Κιέβου. Μείναμε εκεί 11 μέρες μέχρι που ήρθαν τανκς στα κοντινά χωριά. Αποφασίσαμε να πάμε με τους γονείς και την γυναίκα και τα παιδιά μου στο σπίτι της αδελφής μου στη Σλοβακία. Τους βοήθησα να φτάσουμε οδικώς ως τα σύνορα.

Ήταν θλιβερό που τους άφησα εκεί, δεν ξέρεις πότε θα τους ξαναδείς. Είναι πολύ οδυνηρό και θύμωσα. Έκλαιγα.

Διευθύνω μια κρατική εταιρεία και πρέπει να είμαι εδώ. Ασχολούμαστε με δημοπρασίες κρατικής γης και κτιρίων και είναι πολύ σημαντικό πια, διότι όλη η οικονομική δραστηριότητα στη χώρα έχει μειωθεί τρομερά.

Θα έμενα ακόμα κι αν μπορούσα να φύγω. Ένας λόγος που η Ουκρανία αγωνίζεται τόσο σθεναρά είναι, γιατί αγωνίζεται για την ελευθερία. Πρέπει σίγουρα να είμαι εδώ και μπορώ να βοηθήσω την Ουκρανία να κερδίσει πιο γρήγορα και να είμαι ξανά με την οικογένειά μου.

Περισσότερα από το VICE

Το Σουβλάκι Κινδυνεύει να Χαθεί από την Αλάνα

Ο Χρήστος Δάντης Τρέμει τη Μέρα που θα Σταματήσει να Βγαίνει η Φωνή του

Νέοι Γύρω στα 30 στην Ελλάδα Εξηγούν πώς Είναι να Επιστρέφεις στο Πατρικό σου Σπίτι

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.