«Κορίτσια, Σπάστε τα Στερεότυπα και Παίξτε Ντραμς»

Πριν από κάποια χρόνια, σε ένα live του Θανάση Παπακωνσταντίνου, είχε έρθει η ώρα που ο Σωτήρης Ντούβας θα σόλαρε με τα ντραμς του και πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπήρχε άνθρωπος ανάμεσά μας που να μην είχε καρφώσει τα μάτια και τα αυτιά του πάνω του - όσο μεθυσμένοι και αν ήμασταν. Όχι επειδή δεν φορούσε μπλούζα, για να προλάβω τους κακεντρεχείς που σχολιάζουν στο YouTube, αλλά επειδή έχει ένα μοναδικό τρόπο να απογειώνει με το παίξιμό του ακόμη και τα πιο δύσκολα κομμάτια, να σε βάζει στον ρυθμό και να σε παρασύρει.

Ξέρετε, είναι δύσκολο όταν υπάρχει ένα μεγάλο όνομα πάνω σε μια σκηνή να δώσει χώρο να ξεχωρίσουν οι μουσικοί του - και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που θαυμάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου: Το ότι με κάποιον τρόπο μας κάνει να ξεχωρίσουμε και τους άξιους μουσικούς που έχει μαζί του και φεύγοντας από τα live να τους αναζητήσουμε. Μια τέτοια περίπτωση για μένα είναι και ο Σωτήρης Ντούβας, που τον έβλεπα για πολλά χρόνια με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, αργότερα τον συνάντησα και με τον Φοίβο Δεληβοριά, ενώ παράλληλα, παρακολουθώντας την πορεία του, με έκανε να ακούσω ξεχωριστούς ήχους με την μπάντα του, τους Monovine.

Ζώντας τους τελευταίους χειμώνες στην Κόστα Ρίκα κάνοντας σερφ και τα καλοκαίρια στην Ελλάδα παίζοντας μουσική, φαίνεται πως διανύει μια από τις πιο δημιουργικές φάσεις του. Λίγο πριν από την παρουσίαση στο ΑΝ Club της καινούριας του δουλειά με την μπάντα του την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου, είχαμε μια κουβέντα για τα πρώτα του ντραμς, το live που δεν θα ξεχάσει ποτέ, αλλά και τον σεξισμό που υπάρχει ακόμη και στα μουσικά όργανα.

VICE: Πότε κατάλαβες ότι τα ντραμς είναι αυτό που αγαπάς και με το οποίο θέλεις να ασχοληθείς;
Σωτήρης Ντούβας: Νομίζω ήμουν 14, όταν άκουσα για πρώτη φορά το Nevermind των Nirvana. Ο τρόπος που ο Dave Grohl ενορχήστρωνε τα τύμπανα στα τραγούδια του δίσκου και όλη αυτή η αντίφαση που κυριαρχούσε, όσον αφορά το δυνατό παίξιμο -power drumming- και την παιδική αλγορΥθμική σκέψη, με έκανε να στρέψω την προσοχή μου στον ήχο των τυμπάνων και να τα αποστηθίσω σαν να είναι μια άγνωστη γλώσσα που δεν καταλαβαίνω τι λέει, αλλά μπορώ πολύ εύκολα να τη διαβάσω. Έτσι, κατασκεύασα τα πρώτα μου «ντραμς», τα οποία αποτελούνταν από εγκυκλοπαίδειες, σακούλες πλαστικές, χαλάκι μπάνιου, χαρτοδοχείο και δύο ξύλινες κουτάλες για μπαγκέτες. Με αυτό το σετ έπαιζα όλο το άλμπουμ δυο με τρεις φορές την ημέρα και φανταζόμουν ότι βρίσκομαι στο Γουέμπλεϊ, με 90.000 κόσμο από κάτω.

Θυμάσαι πότε αγόρασες τα πρώτα σου κανονικά ντραμς;
Τα πρώτα μου τύμπανα μού τα αγόρασε η μητέρα μου από το υστέρημά της, όταν εγώ ήμουν 18, επειδή πίστεψε πως θα τηρούσα τη συμφωνία που είχαμε κάνει, η οποία ήταν πως αν μου αγόραζε ντραμς, τότε εγώ θα συνέχιζα τις σπουδές μου στο Τμήμα Επιχειρηματικού Σχεδιασμού και Πληροφοριακών Συστημάτων - πού να ήξερε και αυτή… Πάντως, τα πρώτα μου τύμπανα ήταν κάτι βυσσινί Sonor Force 2001.

Μετά την πρώτη επαφή, πώς εξελίσσεται η μουσική σου πορεία;
Κατά τη διάρκεια της διακριτής αναπτυξιακής μου φάσης -δεν το λέω εφηβεία, επειδή πιστεύω πως βρίσκομαι ακόμη στην ήβη- σύχναζα καθημερινά σε αυτοδιαχειριζόμενα αναρχικά στέκια, όπου και είχαμε φτιάξει μαζί με φίλους διάφορες punk και metal μπάντες.

Σιγά-σιγά βρήκα μια δουλειά ως ντελίβερι στην πιτσαρία της γειτονιάς μου, επειδή είχα νοικιάσει κρυφά από τους γονείς μου ένα υπόγειο, όπου είχα βάλει τα ντραμς μέσα και έπρεπε με κάποιο τρόπο να πληρώνω το νοίκι. Η μητέρα μου για έναν χρόνο συνέχιζε να με ξυπνάει στις οκτώ το πρωί για να πηγαίνω στη σχολή και εγώ πήγαινα και έπαιζα τύμπανα δέκα ώρες τη μέρα. Κάποια στιγμή, γράφτηκα στο Δημοτικό Ωδείο Πατρών και παρακολούθησα μαθήματα ντραμς από τον Λεωνίδα Πλιάτσικα, ο οποίος με παρότρυνε να το πάρω πιο σοβαρά και να σπουδάσω jazz ντραμς στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Από τότε, στο μυαλό μου όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

Πώς μπαίνει στη ζωή σου ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου;
Το 2009 είχα ένα gig στη Λάρισα, στο Duende Jazz Bar, με ένα σχήμα που λεγόταν Poly Quartet. Στο τέλος της συναυλίας, ένας τυπάκος με γυαλάκια που πιο πολύ θύμιζε μαθηματικό, παρά μουσικό, με πλησίασε και μου είπε να ηχογραφήσω κάποια τραγούδια για τον καινούριο δίσκο που θα έβγαζε. Ο τρομπετίστας της μπάντας έπαιζε ήδη έναν χρόνο μαζί του και όταν μου είπε πως είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, εντυπωσιάστηκα, επειδή απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο με ζηλευτή ταπεινότητα, απίστευτα ευγενικό και γελαστό, ο οποίος όλη την οργή και την αδικία από τα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου τη μετουσιώνει σε τραγούδια αγάπης. Μέχρι τότε, πίστευα πως ο Θανάσης ήταν ο ηλικιωμένος άνδρας στο εξώφυλλο του δίσκου Βραχνός Προφήτης. Μετά την ηχογράφηση για τον δίσκο Ο Ελάχιστος Εαυτός, με πήρε τηλέφωνο, για να συμμετάσχω στο σχήμα του για την καλοκαιρινή περιοδεία του 2010. Από τότε, η συνεργασία μας συνεχίστηκε για αρκετούς χειμώνες και καλοκαίρια.

Μια από τις φορές που ήρθα φέτος στην «Ταράτσα», ο Φοίβος Δεληβοριάς σε προσφώνησε ως πρωταγωνιστή στην κολομβιανή μαφία και παράλληλα άνθρωπο που μπορεί να σώσει τον κόσμο επτά φορές σε μια μέρα και να μην το κάνει θέμα. Τι ιστορίες υπάρχουν πίσω από αυτά τα σχόλια;
Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω ρωτήσει γιατί με συστήνει έτσι στον κόσμο, αλλά ο Φοίβος ήταν αυτός που στην ουσία με βοήθησε να ξεπεράσω τη μόνη φοβία που είχα για το πρώτο μου ταξίδι στην Κόστα Ρίκα, που ήταν το αεροπλάνο και η υπερατλαντική πτήση. Παρότι έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, είμαι ένας άνθρωπος αγοραφοβικός, με κρίσεις πανικού και κλειστοφοβία και το αεροπλάνο δεν είναι το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς. Νομίζω πως ο Φοίβος θέλει να τονίσει τις αντιφάσεις που με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Θυμάμαι, τον πήρα τηλέφωνο στις δύο το πρωί και του είπα ότι μάλλον θα μπορέσω να κάνουμε κάποιες έξτρα πρόβες για τις παραστάσεις του χειμώνα, επειδή αμφιταλαντευόμουν σχετικά με το ταξίδι και ότι μπορεί να μην πήγαινε καθόλου. Ο ίδιος με ρώτησε που είμαι και ήρθε κατευθείαν στο Παγκράτι, παρήγγειλε ένα ουίσκι και αυτό που μου είπε, για να με πείσει να μπω στο αεροπλάνο, ήταν να φανταστώ πως είμαι μέρος ενός πειράματος που έχει να κάνει με τη διάσωση του κόσμου και πως θα επιτευχθεί, μόνο αν μπω στη συγκεκριμένη πτήση. Ο Φοίβος ήξερε τι έλεγε, μάλλον επειδή γνώριζε την αγάπη μου για τη Λατινική και Κεντρική Αμερική, όπως γνώριζε και ότι μου αρέσει να βοηθάω πολύ και όσο μπορώ, χωρίς να περιμένω κάποιο αντάλλαγμα.

Τα τελευταία χρόνια, τους χειμώνες ζεις στην Κόστα Ρίκα κάνοντας surf . Πώς είναι η ζωή σου εκεί και γιατί επέλεξες την Κόστα Ρίκα;
Την Κόστα Ρίκα την ευχαριστώ πάρα πολύ, επειδή με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου, επειδή δεν είχα να αφηγηθώ σε κανέναν αυτά που βίωνα και τις εικόνες που έβλεπα. Όταν είσαι μόνος σου, κάποια ζητήματα που είναι ήδη περίπλοκα, διογκώνονται: Το έγκαιρο check-in, το πολύωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, η μετάβαση στο κέντρο της άγνωστης πόλης, η νέα γλώσσα, η άγνωστη κουζίνα, κάποια αδιαθεσία που μπορεί να προκύψει και η διαφορετική κουλτούρα των ανθρώπων. Στην Κόστα Ρίκα απόλαυσα λίγο χρόνο με τον εαυτό μου – αυτόν που δεν προλάβαινα ποτέ να ξεκλέψω μέσα στην πίεση της καθημερινότητας που είχα στην Ελλάδα. Πήγα εκεί συνειδητά, επειδή δεν είχε καμία σχέση με την Ευρώπη, επειδή ήταν μακριά και επειδή ήθελα να κάνω μια διακοπή από τη μουσική και να ξεκινήσω ένα άλλο χόμπι, όπως το surf, με την καύλα που έχει ένα μικρό παιδί που κάνει κάτι που του αρέσει. Ήταν ο ιδανικός τρόπος να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που δεν γνώριζα. Τα πραγματικά θαυμάσια πράγματα συμβαίνουν εκτός comfort zone. Η χώρα είναι πανέμορφη και το σημαντικότερο για μένα ήταν ότι ήμουν πάρα πολύ κοντά στη Φύση και ένιωσα στο πετσί μου πόσο ασήμαντος είμαι, σε σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όταν ο χρόνος σταματάει, καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να παίρνεις και πολύ σοβαρά τον εαυτό σου.

Πίσσα, Χώμα και Πούπουλα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Ήταν μια συναυλία στην Πεντέλη, που έπαιζα με τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου κομματιού με έπιασε αλλεργικό σοκ και ξεκίνησα να πρήζομαι, στην αρχή στο στόμα και μετά στα μάτια. Θυμάμαι πως είχαμε κάνει τρελό deal, όσον αφορά τα χρήματα που θα παίρναμε και ήξερα πως αν σταματούσα και πήγαινα στο νοσοκομείο να μου κάνουν ένεση κορτιζόνης, θα ακυρωνόταν το deal, αλλά εγώ σίγουρα θα ζούσα. Από την άλλη, όμως, το deal ήταν τόσο καλό, που θα με σκότωναν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, έτσι και εγώ συνέχιζα να παίζω, με παραμορφωμένη φάτσα, περιμένοντας να γίνει απόφραξη των αεραγωγών για να σταματήσω. Κάθε φορά που τελείωνε ένα κομμάτι, γυρνούσαν και με κοιτούσαν όλοι και με ρωτούσαν αν είμαι εντάξει. Αντί να τους πω ότι ήμουν σαν κερί που λιώνει το οποίο μόλις έφαγε μπουκέτο από τον Mike Tyson, συνέχιζα να παίζω, μέχρι που ξεκίνησαν οι δυσκολίες στην αναπνοή. Δίπλα στη σκηνή, με περίμενε ο πατέρας του Ανδρέα με το αμάξι, για να με πάει κατευθείαν στο νοσοκομείο. Με το που χτύπησα το τελευταίο «crash» (σ.σ. πιατίνι) κατέβηκα τρέχοντας, μπήκα στο αμάξι πρησμένος, με καρδιακές αρρυθμίες και δυσκολία στην αναπνοή και πήγαμε κορνάροντας στο Σισμανόγλειο. Εκεί ο γιατρός κάτι με ρώτησε, σχετικά με το αν ξέρω ποιο είναι το αλλεργιογόνο που μου το προκάλεσε όλο αυτό. Εγώ μπέρδευα τα λόγια μου από το άγχος και του είπα πως νόμιζα ότι είναι οι «βευκοπελόνες». Μετά, απλά με έβαλαν σε κρεβάτι με ορό και κορτιζόνη και έμεινα εκεί δυο μέρες, μέχρι που ήρθε ο Σπήλιος Καστάνης που ήταν ο μπασίστας, για να με πάρει και να πάμε Πάτρα, λέγοντας μου ότι τελικά πληρωθήκαμε!

Θες να μας λύσεις και την απορία γιατί σε πολλές συναυλίες βγάζεις την μπλούζα σου πάνω στη σκηνή;
Επειδή ζεσταίνομαι.

Βγάλατε πρόσφατα το νέο σας τραγούδι με τους Monovine. Πες μου λίγα λόγια για την μπάντα και για όσα ετοιμάζετε.
Μόλις βγάλαμε το τρίτο μας άλμπουμ, το D.Y.E για το οποίο ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις προς το τέλος του 2017, στο στούντιο του Ηλία Φλάμμου, ο οποίος έχει αναλάβει την παραγωγή και για τους τρεις δίσκους μας. Γι’ αυτόν τον δίσκο, που θα είναι και ο πρώτος μας που θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο, αποφασίσαμε να τον διαχειριστούμε μόνοι μας, μια απόφαση που θεωρώ ότι μας έμαθε όλες τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, όμως παράλληλα μας έδωσε περισσότερη ικανοποίηση, αλλά και επιθυμία να τον μοιραστούμε με όλους όσοι μας έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Αναφέρομαι στον Μιχάλη, αλλιώς «neverbrushmyteeth», που ανέλαβε το εικαστικό κομμάτι του δίσκου, αλλά και τη Μαριλίζα Αντωνιάδου, τη Δάφνη Πανοτοπούλου και τον Τάσο Γκολέτσο που δημιούργησαν το επίσης πρώτο μας βίντεο κλιπ για το κομμάτι «Void».

Γενικά, στη θέση των ντραμς βλέπουμε κυρίως άνδρες. Υπάρχει κάποια γυναίκα ντράμερ που θαυμάζεις;
Η γυναίκα ντράμερ που θαυμάζω είναι η μαθήτριά μου Francessa Santarossa και θα καταλάβετε στο κοντινό μέλλον γιατί τη θαυμάζω! Τα ντραμς είναι ένα όργανο που το μόνο που χρειάζεται για να παίξεις είναι δύο χέρια και δύο πόδια, αν και υπάρχουν περιπτώσεις όπως ο Rick Allen των Def Leppard που αναιρούν τον κανόνα (σ.σ. ο Allen έχει χάσει το χέρι του σε τροχαίο). Οποιοσδήποτε -άνδρας, γυναίκα, τρανς, γκέι, λυκάνθρωπος, βρικόλακας- μπορεί να παίξει ντραμς το ίδιο εύκολα. Αυτό που χρειάζεται είναι να σου αρέσει η μουσική και να γουστάρεις τα τύμπανα ως μουσικό όργανο, κάτι στο οποίο δεν παίζει κανένα ρόλο το φύλο. Επίσης, δεν παίζει κανέναν ρόλο η τεστοστερόνη. Παλιά, τα ντραμς χρησιμοποιούνταν στις μάχες από βάναυσους, μυώδεις πολεμιστές που τα χτυπούσαν με σκοπό να εκφοβίσουν τον εχθρό τους. Τα ντραμς είναι πρωτόγονα, δυνατά και μη μελωδικά όργανα. Δεν είναι κάτι που θα ήθελε ο κάθε γονιός για την αγαπημένη του μικρή κόρη. Λες και η μουσική, της απαγορεύει να παίξει ντραμς σε χαμηλές εντάσεις. Το ίδιο πράγμα που κάνουν τα παιδικά παιχνίδια, το να αναπαράγουν τα στερεότυπα των φύλων, δηλαδή τα «αγορίστικα» παιχνίδια να προάγουν τη διεκδίκηση και τα «κοριτσίστικα» την παθητικότητα, γίνεται και με τα μουσικά όργανα. Υπάρχουν «ανδρικά» μουσικά όργανα, όπως τα ντραμς, η ηλεκτρική κιθάρα και το κοντραμπάσο, αλλά και «γυναικεία» μουσικά όργανα, όπως η άρπα, το πιάνο και το φλάουτο. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ο τρόπος που παίζει ένα παιδί με ένα παιχνίδι ή ένα μουσικό όργανο. Για παράδειγμα, μπορεί στον γιο μου να του αρέσει να ντύνει κούκλες και να γίνει ένας στρέιτ πετυχημένος σχεδιαστής μόδας ή ένα κορίτσι να παίζει με αεροπλανάκια και να γίνει πιλότος. Προσωπικά χαίρομαι, επειδή τον τελευταίο χρόνο, σε σχέση με τα προηγούμενα 15 χρόνια που διδάσκω, οι γυναίκες ντράμερ έχουν αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό και ειναι θηλυκότατες, σέξι, γλυκές και πανέμορφες! So, girls smash the fucking stereotypes and play the drums!

Έχεις βρεθεί σε συναυλίες αλληλεγγύης πολλές φορές. Πόσο σημαντικό θεωρείς ότι είναι οι καλλιτέχνες να παίρνουν θέση στα πράγματα;
Θεωρώ πως η ίδια η Τέχνη από μόνη της παίρνει θέση στα πράγματα. Γι’ αυτό θα έλεγα να την αφήσουμε ήσυχη να κάνει τη δουλειά της, όπως αυτή ξέρει. Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Γερμανός αξιωματικός ρώτησε τον Picasso, δείχνοντας του σε φωτογραφία την Γκερνίκα, «Εσείς τον κάνατε αυτόν τον πίνακα;». Εκείνος του απάντησε, «Όχι, εσείς τον κάνατε».

Τι είναι αυτό που σε έχει θυμώσει περισσότερο το τελευταίο διάστημα στον δημόσιο διάλογο;
Ξεκάθαρα η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και ο τρόπος που το χειρίστηκαν τα ΜΜΕ και ο περισσότερος κόσμος. Τον Ζακ η κοινωνία τον είχε ήδη σκοτώσει, ενώ βρισκόταν εν ζωή, επειδή απλά ήταν ένας οροθετικός, γκέι, drag queen και ακτιβιστής ο οποίος πάλευε για κοινωνική ισότητα χωρίς διαχωριστικά παραπετάσματα. Θεωρώ ότι η κοινωνία που ζούμε είναι τέρμα συντηρητική, υποκριτική και σκληρή. Ολόκληρη η κρατική βία και καταστολή έπεσε πάνω σε αυτό το παιδί και χτίστηκε μια εικόνα που ήταν ψευδής. Ελπίζω με τα νέα πορίσματα που βγήκαν να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.

Τι ετοιμάζεις φέτος;
Φέτος τον χειμώνα είπα να επικεντρωθώ στα μαθήματα και θα βρίσκομαι στην σχολή Musicfor στην Αθήνα και στο Δίηχο στην Πάτρα. Μετά από αυτά έχω με τον Φοίβο Δεληβοριά από Γενάρη στο Κύτταρο, κάποιες εμφανίσεις με την Μαρίνα Σάττι και τις Fonés. Επιπλέον παίζω στο πρότζεκτ του Κουβανού μπασίστα Yoel Soto που λέγεται Beyond Clave και με τον πιανίστα Στάθη Άννινο όπου παίζουμε δικές του συνθέσεις. Ο σκοπός του χειμώνα είναι να φτιαχτεί ένα πρότζεκτ στο οποίο θα συμμετέχουν οι Κωστής Χριστοδούλου και Κώστας Παντέλης και θα λέγεται «Jesus».

*Oι Μοnovine θα βρίσκονται σήμερα Παρασκευή 23 Νοεμβρίου στο AΝ Club στην πρώτη επίσημη live παρουσίαση του νέου τους δίσκου.

Περισσότερα από το VICE

Η Πάολα Συνεργάζεται με τον Νότη και μια Μολότοφ Αργοσβήνει στα Εξάρχεια

Τέσσερις Μήνες Μετά, Χωρίς Σπίτι οι Κάτοικοι στο Μάτι

«Καθαρίζουμε με Υπευθυνότητα» - H Επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη που Απασχολεί Ψυχικά Ασθενείς