Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Garage.Η θαμώνας του μπαρ των Hell’s Angels που μετατράπηκε στο περίφημο κλαμπ CBGB, Julia Gorton, έβγαλε με την Polaroid της εκατοντάδες φωτογραφίες των θρυλικών φιγούρων της μουσικής που χαρακτήρισαν τα 70s, οι οποίες φτάνουν σιγά-σιγά στα μάτια του κοινού μέσω του Instagram. Η Gorton μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από τη γενέτειρά της, το Ντέλαγουερ, το 1976 και όταν αποφοίτησε, έβγαζε πλέον polaroids με τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της ανερχόμενης punk σκηνής, χάρη στον διευθυντή ενός εκπαιδευτικού προγράμματος που της πούλησε μια Rangefinder για 20 δολάρια, καθώς και τη βοήθεια ενός καθηγητή της που της έμαθε πώς να εμφανίζει φιλμ. «Δεν ξέρω τι μπορεί να είχε δει σε εμένα που τον έκανε να πιστεύει ότι έπρεπε να έχω μια φωτογραφική μηχανή, όμως θα του είμαι για πάντα ευγνώμων», είπε σε πρόσφατη συνέντευξη, αναφερόμενη στον άνδρα που της πούλησε την πρώτη της μηχανή. «Μου άλλαξε για πάντα τη ζωή».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο τότε σύντροφός της, Rick Brown, είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη έναν χρόνο νωρίτερα - εξερευνούσε την τοπική σκηνή και της έστελνε γράμματα, για να της μιλήσει για τα καινούργια κλαμπ και τις μπάντες που θα πήγαιναν να ακούσουν μαζί, όταν εκείνη θα μετακόμιζε μαζί του. Οι δυο τους ήταν περισσότερο ενθουσιασμένοι με τους Television, μιας και ο Tom Verlaine και ο Richard Hell είχαν πάει σε ένα σχολείο του Ντέλαγουερ, απέναντι από το σπίτι της Gorton. «Σε κάποια στιγμή, συνάντησα τη μαμά του Tom σε ένα παζάρι στο Γουίλμινγκτον», είπε. «Ήταν μια περήφανη μαμά που έπαιζε το single του γιου της από ένα κασετόφωνο στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου της, ενώ ταυτόχρονα πουλούσε διάφορα πράγματα σε ένα πτυσσόμενο τραπεζάκι».Η Gorton έβαλε στην άκρη κάποια χρήματα και αγόρασε την καλύτερη μηχανή Polaroid που μπορούσε. Όταν μετακόμισε στην πόλη, δεν χρησιμοποίησε άλλη μηχανή τον πρώτο χρόνο και αποτύπωσε με τον φακό της προσωπικότητες όπως την Patti Smith, την Debbie Harry και τον David Byrne. «Όταν είχες μια μεγάλη, ασυνήθιστη μηχανή που εμφάνιζε απευθείας τις φωτογραφίες, ήταν εύκολο να πλησιάσεις τους ανθρώπους», είπε, αν και παραδέχεται ότι ήταν πολύ ντροπαλή στην αρχή. «Ήταν πολύ σκοτεινά στο CBGB. Μερικές φορές, οι φωτογραφίες δεν έβγαιναν kαι επειδή το φιλμ ήταν ακριβό, ξόδευα μόνο μερικά καρέ στο κάθε υποκείμενο».Τα τελευταία χρόνια, η Gorton ξεκίνησε να σκαλίζει το φωτογραφικό της αρχείο και συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει πιο σύγχρονες τεχνολογίες, για να ανασύρει κρυμμένες φιγούρες από τις σκοτεινές φωτογραφίες. «Σε μια φωτογραφία που είχε καεί εν μέρει, αχνοφαινόταν ο TomVerlaine. Ήταν σχεδόν ολόμαυρη και έβλεπες να διαγράφεται μόνο η σκιά του. Με το Photoshop, όμως, κατάφερα να τη σκανάρω και να τον βγάλω από τα σκοτάδια των προηγούμενων δεκαετιών», είπε, λέγοντας ότι η εικόνα θυμίζει πορτρέτο του Edward Steichen.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Tom Verlaine. Η φωτογραφία είναι μία ευγενική παραχώρηση της Julia Gorton.
Κάποιοι από τους βασικούς μουσικούς των 70s είχαν ελάχιστη –ή και καμία- μουσική εκπαίδευση και αυτή η αφέλεια το έκανε ακατέργαστο και συναρπαστικό όλο αυτό. «Δεν χρειαζόταν να είσαι τέλειος, για να ξεκινήσεις. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος αντιδράει τόσο συναισθηματικά στη μουσική και την τέχνη εκείνης της εποχής», είπε η Gorton, η οποία ήταν εξίσου άπειρη στην τέχνη της, όταν ξεκινούσε. Αν και η έλλειψη μακρόχρονης ή επίσημης εκπαίδευσης την απογοήτευε κατά καιρούς, πλέον νιώθει ότι έχει τη δυνατότητα να συλλάβει τις στιγμές που έζησε με μεγαλύτερη ακρίβεια: «Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, οι εικόνες που τότε θεωρούσα αποτυχημένες, στην ουσία αντικατοπτρίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα της εποχής με μεγαλύτερη ειλικρίνεια, από ό,τι οι εικόνες που θεωρούσα “πετυχημένες”».Η Gorton ανέπτυξε σχέση με την τραγουδίστρια του no-wave Lydia Lunch, την οποία η Gorton θεωρούσε «φυσικό ταλέντο για τις λαμπερές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες που μου άρεσε να τραβάω», κάτι που της επέτρεψε να πειραματιστεί και να τελειοποιήσει την τέχνη της. «Συνεργαζόμασταν άψογα», είπε η Gorton, η οποία τη φωτογράφιζε περισσότερο από κάθε άλλο υποκείμενό της.
O Billy Idol. Η φωτογραφία είναι μία ευγενική παραχώρηση της Julia Gorton.
Η δουλειά της έχει αποκτήσει σιγά-σιγά φήμη τα τελευταία χρόνια χάρη στο Instagram, όπου παρουσιάζει σταδιακά το φωτογραφικό της αρχείο, κάνοντας μία ανάρτηση τη φορά. Η δουλειά της τράβηξε την προσοχή του Shane Gonzales, του designer της streetwear εταιρείας Midnight Studios που εδρεύει στο Λος Άντζελες, ο οποίος επικοινώνησε με τη Gorton, για να συνεργαστούν. Έτσι, η punk συλλογή του σχεδιαστή «Safety Pins» που κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στη χρονιά, συνοδεύτηκε από φωτογραφίες της Gorton τυπωμένες σε t-shirts και άλλα ρούχα. Κάποια από τα κομμάτια φορέθηκαν από τον Kendrick Lamar στην πρόσφατη περιοδεία του. Στον προσωπικό της χρόνο, η Gorton, η οποία πλέον διδάσκει graphic design στο σχολή Parsons, δημιουργεί επίσης fanzine περιορισμένης κυκλοφορίας με τη δουλειά της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν τη ρώτησα αν πιστεύει ότι οι νέοι του σήμερα εξιδανικεύουν τη δεκαετία του ’70, δίστασε. «Τα μέσα ενημέρωσης έχουν έναν τρόπο να ωραιοποιούν τα πράγματα ή να εστιάζουν σε λεπτομέρειες, για να παρουσιάσουν μια δική τους εκδοχή της ιστορίας», είπε λίγα λεπτά αργότερα. «Είναι δύσκολο να ξέρεις αν κάτι είναι όντως αληθινό, εφόσον δεν το έχεις ζήσει. Νομίζω ότι οι νέοι θα σοκάρονταν αν έβλεπαν πώς ζούσαμε».«Ούτε αυτές, ούτε και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει την αθόρυβη ελευθερία που είχαμε τότε», πρόσθεσε. «Κανείς δεν μας παρακολουθούσε, ούτε νοιαζόταν για το τι κάναμε. Δεν είχαμε σχεδόν τίποτα, μόνο τους εαυτούς μας και τις νύχτες μας στο κέντρο της πόλης».
Debbie Harry. Η φωτογραφία είναι μία ευγενική παραχώρηση της Julia Gorton.