Οι Παρελάσεις στην Ελλάδα θα Είναι πια Θέμα Τύχης ή Ατυχίας

«Συνεχίζουν να υπάρχουν άκρως αναχρονιστικές όψεις στην καθημερινότητα των σχολείων, όπως οι μαθητικές παρελάσεις και η πρωινή προσευχή», ανακοίνωνε με στόμφο πριν από μερικούς μήνες η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του εορτασμού της 25ης Μαρτίου. Οι μαθητικές παρελάσεις κάποτε, ήταν για την νυν κυβέρνηση ένας θεσμός αναχρονιστικός, συνδεδεμένος με τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της Δεξιάς, κατάλοιπο μίας παρωχημένης ιδεολογίας. Ως τέτοιος, ο θεσμός των παρελάσεων έπρεπε να καταργηθεί.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι παρελάσεις δεν θα καταργηθούν. Θα αλλάξουν μορφή όμως. Σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα του υπουργείου Παιδείας, οι σημαιοφόροι της ΣΤ' Δημοτικού δεν θα ορίζονται πια με βάση τη βαθμολογία τους, αλλά μετά από κλήρωση. Με άλλα λόγια, τη σημαία δεν σηκώνει αυτός που τα πηγαίνει καλά στα μαθήματα, αλλά αυτός που είναι τυχερός. Ή άτυχος, όπως το βλέπει κανείς.

Το Προεδρικό Διάταγμα για τη λειτουργία Δημοτικών Σχολείων και Νηπιαγωγείων (που υπεγράφη την 1η Αυγούστου) αναφέρει: «Σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου ορίζονται μαθητές της ΣΤ΄ τάξης. Σημαιοφόροι ορίζονται δύο μαθητές της ΣΤ' τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με κλήρωση ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης. Η κλήρωση διενεργείται παρουσία του συνόλου των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης με ευθύνη του διευθυντή της σχολικής μονάδας ή του νόμιμου αναπληρωτή του και συντάσσεται σχετικό πρακτικό Συλλόγου Διδασκόντων».

Υπάρχουν πολλά εύλογα επιχειρήματα για το αν ο θεσμός των παρελάσεων είναι παρωχημένος. Ο πατριωτισμός δεν μετριέται στις σημαίες και τα εμβατήρια. Η συζήτηση για την σημασία των παρελάσεων και την πιθανή ανάγκη κατάργησής τους πρέπει να γίνει. Η εισαγωγή της κλήρωσης όμως, μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση, αφού τουλάχιστον πριν υπήρχε κάποιο σοβαρό κριτήριο επιλογής —η επίδοση στα μαθήματα— που τώρα αντικαθίσταται με την τυχαιότητα.

Ο λόγος της παραπάνω αλλαγής μάλλον έχει να κάνει με την αντίληψη ότι η επιτυχία του ενός προκαλεί την απογοήτευση και τη θλίψη των υπολοίπων, ότι η ατυχία μπορεί να χωνευθεί ευκολότερα από την αξιολόγηση και τον ανταγωνισμό, ότι η εφηβεία είναι για όνειρα και ξεγνοιασιά, όχι για άγχος και πίεση για καλές μαθητικές επιδόσεις.

Το συμπέρασμα είναι ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε με τις πλαστικές ελληνικές σημαιούλες, τα φάλτσα εμβατήρια, την ψευτο-υπερηφάνεια στο άκουσμα του εθνικού ύμνου και τις ρατσιστικές συμπεριφορές γονέων που δεν θέλουν Αλβανοί ή μαθήτριες με μαντίλες να σηκώσουν την ελληνική σημαία. Θα μείνουμε με το εθνικό παραμύθι μίας κοινωνίας που τρώει μόνο ήττες και γι' αυτό το ρίχνει σε ταινίες με τον Παπαμιχαήλ να πολεμά Γερμανούς και Τούρκους, μπας και πάρει τα πάνω της. Όλα αυτά θα συνεχίσουν να ορίζουν κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου της ζωής μας. Απλά θα βάλουμε και τον παράγοντα τύχη στην εξίσωση. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα αφήσουμε την τύχη να ορίσει τη ζωή αυτής της χώρας.

Περισσότερα από το VICE

Η Βαρκελώνη Είναι τα Νέα Εξάρχεια

H Φτώχεια Μπορεί να Αλλάξει τον Εγκέφαλο με Πολύ Άσχημο Τρόπο

Ένα Κείμενο για το «Game of Thrones» Χωρίς Spoiler