Νίκησα τον Καρκίνο στη Φυλακή Παλεύοντας για τα Δικαιώματά μου (και Μετά για τη Ζωή μου)

Η αιμορραγία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2013 και δεν σταμάτησε. Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο σωφρονιστικό κατάστημα Woodman το προηγούμενο καλοκαίρι, υποβλήθηκα σε μια σειρά εξετάσεων: αιματολογικές αναλύσεις, ψυχολογικές αξιολογήσεις και μια πυελική εξέταση. Μετά την αρχική αναταραχή, τα πράγματα ξεκίνησαν να προχωρούν πιο αργά. Έκανα ακόμη μια πυελική εξέταση δύο μήνες αργότερα. Όταν και το δεύτερο τεστ Παπ έδειξε ανώμαλη κυτταρική ανάπτυξη, μου είπαν ότι θα με ενημέρωναν για τα επόμενα βήματα – θα μάθαινα αν θα χρειαζόταν περαιτέρω θεραπεία. Υπέθεσα ότι το Υπουργείο Ποινικής Δικαιοσύνης του Τέξας* θα αναλάμβανε την υγειονομική μου περίθαλψη. Εμπιστεύτηκα τη ζωή μου στο σύστημα, καθώς εγώ προφανώς δεν είχα καταφέρει να φροντίσω τον εαυτό μου. Μόλις μεταφέρθηκα στo σωφρονιστικό κατάστημα San Saba, σταμάτησα να ασχολούμαι με τα γυναικολογικά μου, όπως έκανα για χρόνια - μέχρι που ξεκίνησε η αιμορραγία.

Όταν συνεχίστηκε για έναν μήνα, υπέβαλα αίτημα για να εξεταστώ από τον βοηθό του γιατρού – τον πιο σχετικό που διέθετε το προσωπικό της φυλακής. Μου έκανε ακόμη μία πυελική εξέταση και μου είπε: «Βλέπω ότι η αιμορραγία προκαλείται λόγω έντονης αλλοίωσης στον τράχηλό σου». Ξαφνικά θυμήθηκα τη μη φυσιολογική κυτταρική ανάπτυξη που μου είχαν βρει εννέα μήνες νωρίτερα.

«Τι;», είπε, έκπληκτος. «Γιατί δεν σου είπαν να κάνεις θεραπεία τότε;».

«Ξέρω ’γω;», απάντησα. Με διαβεβαίωσε ότι θα με μετέφεραν μαζί με άλλες άρρωστες κρατούμενες στο νοσοκομείο του Γκάβελστον μέσα στις επόμενες ημέρες. «Αυτά τα πράγματα χρειάζονται πολύ χρόνο, για να μετατραπούν σε καρκίνο», είπε. «Εκτός αν βρίσκεσαι στον ελεύθερο κόσμο». Το μαύρο χιούμορ του με αφόπλισε και ξέσπασα σε γέλια. Μου είπε ότι θα έμπαινα και θα έβγανα από το νοσοκομείο μέσα σε μια μέρα, κατά πάσα πιθανότητα.

Με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα προς στιγμήν. Αλλά δεν ήταν αλήθεια. Κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να με καλούν για μεταφορά στο νοσοκομείο, αγχωνόμουν όλο και πιο πολύ. Δύο εβδομάδες αργότερα, ζήτησα και άλλο ραντεβού. Πέρασαν ακόμη δύο εβδομάδες, για να καθίσω και πάλιστο κρεβάτι με τα χάρτινα καλύμματα της ιατρικής μονάδας της φυλακής. Ο βοηθός γιατρού δεν γνώριζε ότι είχα κάνει αίτημα για ραντεβού, από ό,τι μου είπε. Με είχε καλέσει, για να αξιολογήσει τα εργαστηριακά μου αποτελέσματα. «Οι εξετάσεις σου έδειξαν ανεβασμένο το SIEL», είπε. Όταν ρώτησα τι σήμαινε αυτό, μου απάντησε: «Υψηλού κινδύνου πλακώδης ενδοεπιθηλιακή αλλοίωση». Δεν ήταν και η πιο κατανοητή εξήγηση, αλλά κατάλαβα ότι τα νέα ήταν άσχημα. Με σοβαρό ύφος και χωρίς αστεία αυτήν τη φορά, μου είπε ότι θα μεταφερόμουν άμεσα στο Γκάλβεστον. Είχε γράψει ένα παραπεμπτικό, για να επισπεύσει τη μεταφορά μου. Θα βρισκόμουν στο νοσοκομείο μέσα στις επόμενες μέρες, μου είπε.

«Περιμένω ήδη εδώ και έναν μήνα!», φώναξα. «Σε λίγες μερούλες», μου υποσχέθηκε. Οι μέρες ήρθαν και παρήλθαν, μέχρι που πέρασαν εβδομάδες. Μεταξύ της αναμονής, της αιμορραγίας και της αβεβαιότητας, το άγχος μου ξεκίνησε να κυριεύει το στομάχι μου. Ό,τι έτρωγα με ανακάτευε. Προσπάθησα να ηρεμήσω, σκεπτόμενη θεραπευτικές εικόνες. Προσπάθησα να δεχθώ αυτό που δεν μπορούσα να αλλάξω. Αλλά ήμουν αποφασισμένη να το αντιμετωπίσω. Επέστρεψα στο ιατρείο αρκετές φορές τους επόμενους μήνες. Κάθε φορά είχα την αισιοδοξία ότι επιτέλους θα με έστελναν στο νοσοκομείο. Αλλά δεν ήμουν ποτέ στη λίστα των ασθενών.

Ακριβώς τέσσερις μήνες από τότε που ο βοηθός γιατρού μου είπε για πρώτη φορά «σε λίγες μερούλες», μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο, όχι όμως στο Γκάλβενστον, αλλά στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Crain στο Γκέιτσβιλ, όπου θα με εξέταζε ο γυναικολόγος της φυλακής. Ήλπιζα ότι το σοκ που είδα ζωγραφισμένο στα πρόσωπα της νοσοκόμας και των γιατρών κατά τη διάρκεια της πυελικής μου εξέτασης θα τους έκαναν να δραστηριοποιηθούν. Τους κρυφάκουσα να μιλάνε με τον αξιωματικό έξω από την πόρτα του ιατρείου.

«Τα εργαστηριακά της αποτελέσματα δείχνουν μια πολύ σοβαρή πάθηση που πρέπει να αντιμετωπιστεί αμέσως», είπε ο νεαρός γιατρός. «Δεν μπορούμε να κάνουμε βιοψία, επειδή υπάρχει έντονη αιμορραγία στον όγκο. Μπορείτε να τη στείλετε με λεωφορείο στο Γκάλβεστον από εδώ;».

«Δεν ξέρω αν υπάρχει η δυνατότητα μεταφοράς», ήταν η απάντηση του αξιωματικού. «Θα πρέπει να ελέγξω». Με έστειλαν πίσω στο San Saba, χωρίς κάποιο σχόλιο. Αυτήν τη φορά, ήμουν σίγουρη ότι θα ήμουν στην επόμενη λίστα των ασθενών που θα μεταφέρονταν στο Γκάλβεστον. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος, όσο περίμενα την ανακοίνωση των 10 μ.μ.

Όταν είδα ότι δεν με κάλεσαν, αρχικά μπερδεύτηκα και στη συνέχεια εξοργίστηκα και απογοητεύτηκα. Πώς ήταν δυνατόν να με αφήνουν έτσι; Υπέβαλα κι άλλο ιατρικό αίτημα. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Φοβόμουν και ήμουν θυμωμένη. Φοβόμουν ότι θα πεθάνω στη φυλακή από μια πάθηση που θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί με μια 15λεπτη επέμβαση πριν από μήνες. Θα το παρατηρούσε άραγε κανείς αν πέθαινα; Ήλπιζα ότι δεν θα ήταν αυτό το τέλος μου. Ανυπομονούσα να ξεκινήσω μια νέα, νηφάλια ζωή μετά την αποφυλάκισή μου. Θα κατάφερνα να ζήσω μέχρι τότε;

Ο θυμός μου με έκανε να πεισμώσω ακόμη περισσότερο. Όταν δεν έλαβα καμία απάντηση στο αίτημά μου, έγραψα ένα λεπτομερές χρονοδιάγραμμα των συμπτωμάτων, των ραντεβού μου, των εργαστηριακών αποτελεσμάτων και των πολλών ψευδών διαβεβαιώσεων ότι θα ξεκινούσα θεραπεία «από μέρα σε μέρα». Συμπεριέλαβα και το περιστατικό με τους γιατρούς στο Γκέιτσβιλ που είχαν πει ότι έπρεπε να μεταφερθώ άμεσα σε νοσοκομείο. Πάνω-πάνω έγραψα: «Διπλότυπο αντίγραφο που πρέπει να υποβληθεί σε ενδεχόμενη μηνυτήριο αγωγή». Ήταν απίστευτο πόσο γρήγορη ανταπόκριση είδα μετά από αυτές τις λέξεις. Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια αγωγή στη φυλακή, αλλά όπως φαινόταν –τουλάχιστον σε εμένα– μπορούσα εύκολα να τους κυνηγήσω για αμέλεια.

VICE Video: Οι Επαγγελματίες Υγείας στην Ελλάδα Βρίσκονται στα Όρια της Εξάντλησης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Μέσα σε τέσσερις ώρες αφότου κατέθεσα το χρονοδιάγραμμα στο κουτί με τα ιατρικά αιτήματα, βρέθηκα στο μικροσκοπικό γραφείο της νοσοκόμας. «Είναι καλό που μας ειδοποιήσατε για αυτό», είπε, με την ανησυχία έκδηλη στα μάτια της. «Οι οδηγίες του γιατρού γράφτηκαν σε λάθος μέρος, γι’ αυτό και δεν ήσασταν ποτέ στη λίστα των ασθενών».

«Έχω ακατάσχετη αιμορραγία και η κατάστασή μου επιδεινώνεται διαρκώς,» είπα. «Φοβάμαι για τη ζωή μου».

Με κοίταξε με συμπόνια. «Δουλεύω εδώ και καιρό εδώ και δεν έχω δει ποτέ ξανά κάποιο τέτοιο λάθος», είπε. «Πρέπει να νιώσω καλύτερα τώρα με αυτό;», αναρωτήθηκα. «Δεν λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο συνήθως», συνέχισε. «Θέλω να πω, ξέρω ότι θέλετε να καταθέσετε μήνυση και δεν λέω ότι δεν πρέπει. Απλά θέλω να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό».

«Δεν θέλω να κάνω μήνυση» είπα, εξοργισμένη. «Θέλω ιατρική περίθαλψη. Ο στόχος μου είναι να σώσω τη ζωή μου».

Στη συνέχεια, ο διευθυντής της μονάδας και ο Αστυνόμος Β΄ μπήκαν στο μικροσκοπικό γραφείο. Ένιωσα εκτεθειμένη και μικροσκοπική, καθώς τους έβλεπα να στέκονται απειλητικά από πάνω μου, επίσημοι και σοβαροί με τις κολλαριστές στολές τους. Είχα μια έντονη επιθυμία να φύγω, σαν να είχα κάνει κάτι κακό. Αλλά ήμουν εγκλωβισμένη στην πλαστική καρέκλα μου.

Ο Αστυνόμος μίλησε πρώτος: «Έχουμε ενημερωθεί για τα παράπονά σας σχετικά με την ιατρική σας περίθαλψη και θέλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη και να σας ενημερώσουμε ότι οργανώνουμε τη μεταφορά σας», είπε. «Πολύ σύντομα θα είστε στο νοσοκομείο». Το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Ήθελε να ζητήσει συγγνώμη; Αυτό ήταν ανήκουστο. Το ίδιο απόγευμα, μια φύλακας με ξύπνησε από βαθύ ύπνο και μου υπέδειξε να πάρω μαζί μου μόνο τα απαραίτητα: οδοντόβουρτσα και παντόφλες για το ντους. «Μια άλλη αξιωματικός θα πακετάρει τα πράγματα σου», μου είπε. «Ασ’ τα. Πάμε τώρα». Έκλεισε την πόρτα και πίσω μου άφησα τα πράγματά μου, τις φίλες μου και το σπίτι που είχα για έναν χρόνο.

Μου είχαν περάσει χειροπέδες και αλυσίδες στους αστραγάλους για το επταήμερο ταξίδι στο Γκάλβεστον. Κουδούνιζαν, καθώς με έσπρωχναν προς το βανάκι. Με κάθε αμήχανο βήμα ένιωθα ελαφρύτερη και ένιωθα απέραντη ευγνωμοσύνη που τελικά θα λάμβανα ιατρική περίθαλψη. Άφησα πίσω μου το άγχος και τον αγώνα μου περπατώντας προς αυτήν τη στιγμή. Τρεις ημέρες αργότερα, διαγνώσθηκα επίσημα με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και ξεκίνησα ένα άλλο μακρύ και επίπονο ταξίδι με ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες. Έλαβα άριστες ιατρικές υπηρεσίες και ανταποκρίθηκα καλά στη θεραπεία. Ο όγκος εξαφανίστηκε. Έγινα μαχήτρια. Πάλεψα πρώτα για τα δικαιώματά μου και στη συνέχεια για τη ζωή μου. Ποτέ δεν εγκατέλειψα τον αγώνα.

* Όταν τον πλησιάσαμε για σχόλιο, ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Ποινικής Δικαιοσύνης του Τέξας εξέδωσε δήλωση που έγραφε ότι, «Σας διαβεβαιώ ότι και οι 145.000 κρατούμενες στο σύστημά μας τυγχάνουν άριστης υγειονομικής περίθαλψης. Εκτός από την ιατρική περίθαλψη που παρέχεται σε όλα τα ιατρεία μας, οι κρατούμενες νοσηλεύονται επίσης στη Νοσοκομειακή Μονάδα μας στο Γκάλβεστον του Τέξας και σε ορισμένες ιδιωτικές εγκαταστάσεις. Η Διεύθυνση Υγείας μας παρακολουθεί συνεχώς την παροχή ποιοτικής φροντίδας και διερευνά όλα τα ιατρικά παράπονα. Λόγω του ιατρικού απορρήτου, δεν είμαστε σε θέση να σχολιάσουμε τις ιδιαιτερότητες κάθε μεμονωμένου ιατρικού περιστατικού».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

Περισσότερα από το VICE

Ο Τζαμάλ Έχει Μεγαλώσει με ΠΑΟΚ, Σιδηρόπουλο, Skate και Τρύπες

Οι Κορυφαίοι Δεύτεροι Ρόλοι που Έχουμε Δει σε Ελληνικές Σειρές

Μια Γερμανίδα Έκανε Τατουάζ τη Λέξη «Τζατζίκι» και Θέλει να μας Πει Γιατί